แต่งงานกับลูกชายฉัน

"คือพี่ชายผมเขาเป็นบ้า และเป็นโรคจิตคั่นรุนแรงแม่ผมเลยจ้างพี่มาดูแลพี่ชายผม เอาเป็นว่าพี่ตั้งใจทำงานแล้วกัน" เชรด เอาแล้วไงฉัน ถึงว่าล่ะทำไมเงินเดือนที่ตกลงไว้ถึงได้สูงลิบขนาดนี้ ที่แท้ก็เอาฉันมาปล่อยไว้กับคนบ้านี่เอง แล้วถ้าเกิดว่าวันหนึ่งเขาเกิดครั่งแล้วฆ่าฉันขึ้นมาล่ะ หวาดเสียว.....

เอี๊ยด!!

"ไอ้เค!! "

"ครับพี่" มีคนเปิดประตู​เข้ามาแบบไม่ทันตั้งตัว และไม่เคาะประตูด้วย แต่ไม่เป็นไรฉันให้อภัย​เพราะเขาหล่อ

"ใคร? " เขาชี้มาทางฉัน

"นี่พี่ปอย คนที่จะมาทำงานให้แม่น่ะ"

"เนี่ย​หรอ "เขามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าแบบพิจารณา​แต่ฉันก็ไม่ใช่คนเสียมารยาท​ฉันจึงยิ้มให้เขาหนึ่งที

"ยิ้มทำไม เป็นบ้าหรอ" อ้าว ตกลงฉันเป็นบ้าหรอไม่เคยไปอบรมที่โรงบาลหรือไงว่าเขาให้ยิ้มอย่างน้อยวันละสองครั้ง ถ้าไม่ให้ฉันยิ้มจะให้ร้องไห้หรอฟะ

"ว่าแต่พี่มีไรปะมาหาผมเนี่ย​"

"เปล๊า ฉันก็แค่อยากมาดูให้แน่ใจว่าคนที่ฉันรอมาถึงหรือยังก็แค่นั้น ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันกลับก่อนนะ" 'กลับ กลับไปไหน'​ จากนั้นเขาก็เดินออกจากห้องแล้วปิดประตู​ดังปังเหมือนอารมณ์​เสียอะไรบางอย่าง

"เขาไม่ได้อยู่ที่นี่หรอกหรอ"

"ไม่หรอกพี่ชายผมเขาชอบสงบๆเลยอาศัยอยู่ที่บ้านริมน้ำนู่น"แปลกจังคนป่วยแบบนี้ทำไมต้องอยู่คนเดียว สงสัยคงกลัวตอนเขาคลั่งสินะ อยู่ห่างๆคนนั่นแหละดีแล้ว

"แบบนี้นี่เอง"

"แล้วพี่นอนไหน คืนนี้"

"ไม่รู้สิ ฉันเพิ่งมาถึงอ่ะ"

"งั้นก็ ถามแม่ก่อนละกันนะ ว่าจะให้พี่ย้ายเข้าไปอยู่กับพี่เคนเลยมั้ย"

"ห๊ะ ทะ ทำไมต้องไปอยู่กับเขาด้วย"

"ก็พี่มาดูแลพี่เคนก็ต้องย้ายไปอยู่กับเขาสิ"

"ถ้าเขาฆ่าฉันล่ะ" เห็นว่าฉันจิตใจแข็งแกร่งขนาดนี้ก็กลัวเป็นเหมือนกันนะ พ่อจ๋าช่วยลูกด้วย

21:28

ฉันกำลังนั่งอยู่ที่ห้องรับแขกขนาดใหญ่และมีน้องเคนั่งอยู่ข้างๆตอนนี้ในหัวของฉันเต็มไปด้วยคำถามมากมายว่าตอนนี้'ฉันมาทำอะไรที่นี่~'​ เห้อ เมื่อไหร่คุณ​กชกรจะมานะ

ตึก​ตึก ​ตึก​ตึก ตึก​ตึก

โอ้ยตื่นเต้น​โว้ยยย...

"ใจเย็นๆนะพี่ทำตัวให้สบาย"

"เออรู้แล้วน่า" ทำตัวให้สบายงั้นหรอหึสบายกับผีแกเถอะไอ้เด็กบ้า

และในขณะเดียวกัน​ก็มีแม่บ้านวิ่งเข้ามาบอกว่า

"คุณ​เคคะ คุณ​นายมาแล้วค่ะ"คุณ​นายนี่ น่าจะเป็นคุณ​กชกร

"ครับ พี่ถ้า​แม่ผมเข้ามาแล้วต้องทำตัวดีๆนะเข้าใจมั้ย"

"อืมๆ" และไม่นานมากก็มีผู้หญิง​วัยห้าสิบกว่าๆแต่ใบหน้ายังอ่อนเยาว์​เธอใส่เสื้อยืดสีแดงและกางเกง​ยีนส์​สีเข้มซึ่งมันเข้ากับเธอมาก

'จะว่าไ​ป​คนที่​เป็น​คุณนายก็ไม่ได้ทำทรงผมอันใหญ่​ๆไว้บนหัวเหมือนในละครนะเนี้ย​ะ'

"เค ทุกวันนี้แกกล้าเอาผู้หญิง​เข้าบ้านโดยไม่บอกแม่หรอ" อ้าว ยังไงกันคะคุณ​นาย

"ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ พี่คนนี้เขาบอกว่าจะมาทำงานกับแม่นะ"

"ใช่ค่ะ ดิฉันมาตามที่คุณนายสั่ง"

"งั้นหรอ? "

"ค่ะ"

"จิ๊บเอากระเป๋าเสื้อผ้าของคุณผู้หญิงคน​นี้ไปไว้ที่ห้อง ส่วนเธอตามฉันมา"แล้วคุณ​นายก็เดินนำหน้าขึ้นชั้นสอง

"สู้ๆนะพี่" เจ้าเด็กบื้อนั่นชูสองนิ้วให้ฉันเพื่อแสดงถึงการให้กำลังใจ เห้อ กำลังใ​จแค่ไหนคงไม่พอสำหรับ​ฉันในตอนนี้

ฉันเปิดประตู​เข้ามาอย่างเบามือที่สุดเพื่อไม่ให้คุณ​นายเขาตกใจ แต่มันกลับเป็นฉันเองที่ตกใจ จะไม่ให้ตกใจได้ไงล่ะก็จ้องหน้าฉันอย่างกะจะกินเลือดกินเนื้อขนาดนั้นก็ต้องมีการกลัวกันบ้าง

"ยืนบื้ออยู่ทำไมมานั่งนี่สิ"

"ขะ ค่ะ" ฉันนั่งลงที่โซฟาห้องทำงานตามคำสั่งของคุณนายทันที

"กลัวฉันหรอ"

"ก็... นิดหน่อยค่ะ" กลัวจนฉี่จะราดแล้วค่ะ งื้ออ

"เฮ้อ นึกว่าจะกลัวมากกว่านี้ซะอีกอุดส่าแกล้งทำเป็นมาดเข้มเผื่อว่าเธอจะกลัวฉันบ้าง" อ้าว หลอกกันงั้นหรอ

"แล้ว ชวนขึ้นมาที่ห้องนี้มีอะไรจะคุณกับฉันหรือเปล่าคะ"

"อืม.. ก็.. กินอะไรก่อนมั้ย?? "ห๊ะ อย่าบอกนะว่าเรื่องที่จะถามคือเรื่องแค่นี้

"ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ แล้วเรื่องที่จะ​คุย​ด้วยมีแค่นี้หรอคะ"

"เห้อ เธอถามแบบนี้แปลว่าเธอยังไม่รู้เรื่องของครอบครัวเธอหรอ"

"เรื่องครอบครัวดิฉันหรอคะ เรื่องอะไร" ฉันกำลัง งงงวย กับคำพูดของคุณนายท่านนี้

"โอเคฉันจะเล่าความจริงให้เธอฟังเอง

คือเมื่อสองอาทิตย์​ก่อนฉันไปที่เมืองแล้วก็เจอกับสมรแม่ของเธอ"

"คุณ​รู้จัก​กับแม่ฉัน" นี่มันเรื่องอะไรกัน

"ใช่เราเป็นเพื่อนกันและเขาก็ทำเรื่องอันใหญ่​หลวงให้กับเธอ" เรื่องใหญ่​งั้นหรอ ฟังไปฟังมาก็เริ่มน้ำเน่าแห๊ะ

"เรื่องอะไรช่วยอธิบายให้ฉันเข้าใจด้วยค่ะ"

"สมรเค้า..... "

"ว่า... "

"สมรเขาขายเธอให้กับฉัน"

"ห๊ะ.. มะ ไม่จริงอ่ะคุณ​โกหกแม่จะทำอย่างนั้นทำไมไม่เห็นมีเหตุผล​อะไร​ที่​แม่จะต้องขายฉันให้กับคุณ​เลย" ฉันเริ่มสับสนกับตัวเองแล้วว่าคุณ​นายเขาพูดเรื่องจริงหรือหรอกกันแน่

"แล้วถ้าเกิดว่าบ้านกำลังจะโดนยึดแล้วแม่ของเธอก็ไม่มีเงินพอที่จะไถ่​บ้านล่ะแค่นี้เหตุผล​ฟังขึ้นหรือเปล่า" ช็อก​ บอกได้คำเดียว​ว่าช็อก​แม่กล้าทำขนาดนี้กับฉันเลยหรอทำไมนะ ทำไมแม่ไม่เคยรักฉันเลยตอนนี้ฉันไม่สามารถ​ทำอะไรได้เลยนอกจากก้มหน้าแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลเอ่อออกมาท่วมแก้ม

"ฮือๆๆๆ"

"โธ่ๆ เด็กน้อยอย่าร้องไห้ไปเลยนะ คิดซะว่าอย่างน้อยเธอก็ยังมีที่ไปไม่ใช่หรออยู่กับฉันนี่แหละนะ" คุณ​นายปลอบฉันด้วยความสงสารจนตอนนี้ฉันคิดว่าเขารักฉันมากกว่าแม่ฉันซะอีก

"ฮึก แล้วแม่ฉันติดหนี้คุณ​เท่าไหรคะแล้วจะให้ดิฉันชดใช้ยังไง"

"ก็ประมาณ​สามล้านอ่ะ แต่เธอไม่ต้องเป็นห่วงนะฉันไม่ทำร้ายเธอหรอก ฉันไม่ใช่นางยักษ์​" อ๊ายยยย พ่อจ๋าช่วยลูกด้วย

"แล้วคุณ​จะให้ฉันชดใช้ยังไงคะ" ฉันจ้องหน้าเขาแบบขอร้องอ้อนวอน

"ฉันอยากให้เธอแต่งงานกับลูกชายฉันแค่นี้เอง เธอช่วยฉันได้มั้ย" ห๊ะ แต่งงานนี่นะไม่เห็นจะสมเหตุสมผล​กันเลยอ่ะ

"แต่งงาน กับน้องเคอ่ะนะ"

"ไม่ใช่จ่ะ เคนลูกชายคนโตของฉันต่างหากขอร้องล่ะช่วยฉันหน่อยนะๆๆ" โห นี่มันไม่ใช่คลุมถุงชน​ล่ะ รุ่นนี้ต้องคลุมกระสอบชนแล้วละ

"ขอโทษ​จริงๆค่ะฉันคงช่วยไม่ได้"

"ทำไมล่ะทีฉันยังช่วยพวกเธอได้เลยอ่ะอย่าลืมนะว่าตอนนี้ฉันเป็นผู้มีพระคุณ​ของเธออ่ะไม่รู้ล่ะยังไงพรุ่งนี้​เธอก็ต้องจดทะเบียนสมรสกับลูกชาย​ ขอร้องล่ะช่วยฉันเถอะได้โปรด" ฉันลุกขึ้นมาจากโซฟาแล้ววิ่งออกมาทันที ในใจของฉันตอนนี้คือออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด บ้าจริงคนอะไรว่ะอยากให้คนแปลกหน้าแต่งงานกับลูกชายตัวเอง

"ฮัลโหล​เคนลูก เด็กนั่นกำลังจะหนี

ดักทางออกทุกทางแล้วเอาตัวมาให้ได้"

(ครับ) ​