ณ ไร่กชกร

"ไสหัวออกไปได้แล้วปอย ถ้าแกอยู่ก็จะทำให้พ่อแม่และก็ฉันลำบากไปมากกว่านี้" น้องสาวฉันเปิดปากไล่ฉัน คิดว่าฉันอยากจะอยู่นักรึไง ถ้าไม่ติดว่าฉันกลัวพวกแกเอาบ้านของฉันไปขายล่ะก็ ฉันออกจากบ้านนี้ไปนานแล้ว

"ฉันไปแน่ฉันไม่อยู่ให้รกตาพวกแกหรอก" ฉันเดินไปจับกระเป๋าอย่างไม่ประสบอารมณ์ ​แล้วเดินออกมาจากบ้านทันทีเมื่อมันพูดจบ

ได้ ไม่อยากให้ฉันอยู่ด้วยมากใช่ไหม ฉันจะทำให้พวกแกรู้ว่าฉันมีปัญญากว่าที่พวกแกคิด ไม่ได้รอเกาะใครกินเหมือนพวกสัมภเวสีแถวนี้แน่นอน

บรื้น!!!

เอียด!

รถเก๋งคันสีดำเบรกรถอย่างกะทันหันที่หน้าบ้านฉันพร้อมกับเลื่อนกระจกลงคนขับเป็นผู้ชายวัยกลางคนมีหนวดนิดๆ ใส่เสื้อลายสก๊อตแต่ถ้าคุณ​ตาเขาหนุ่มๆคงหล่อน่าดู

"นี่ หนูชื่อปอยหรือเปล่า" หือ ทำไมรู้จักชื่อฉันด้วยล่ะ

"ชะ ใช่ค่ะ"

"ก็ดี ฉันคือคนที่จะพาเธอไปทำงานที่ไร่กชกรเอง"

"อ้อ หรอคะสวัสดี​ค่ะ" ฉันยกมือไว้เขาทันที

"ขึ้นรถได้แล้วเดี๋ยว​คุณ​เคนจะหักเงินเดือนฉัน"

"ค่า" ฉันรีบไปเปิดประตู​รถแล้วเข้าไปนั่งข้างคนขับและใส่เข็มขัด​นิรภัย​เรียบร้อย คุณ​ตาคนนี้เขาออกตัวอย่างรุนแรงจนฉันหัวใจจะวายทำไมต้องขับเร็ว​ด้วยนะ สงสัยจะกลัวหักเงินเดือนจริงๆแห๊ะ

"นี่หนูหน้าไปโดนอะไรมา"

"โดนตบค่ะ" ฉันพูดกระแทกกระทั้นเสียงด้วยความโมโห กับเรื่องที่ผ่านมาเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา คิดแล้วเจ็บใจชะมัด ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ฉันจะกลับไปกระทืบมัน(ไหนบอกว่าจะไม่ใช้ความรุนแรงไงคะ)

"เฮ้อ เด็กสมัยนี้ทำไมถึงมีเรื่องตบตีกันไม่เว้นแต่ละวันแบบนี้นะ ยกเว้นคุณเคคนนึงเป็นเด็กดี ไม่มีเรื่องชกต่อยกับใครขนาดเป็นผู้ชายนะนั่น"

"ก็วัยรุ่นเลือดมันร้อนนี่คะทำไงได้" ฉันตอบแบบเขินอายนิดหน่อย

"แล้วนี่ไปมีเรื่องกับเพื่อนเพราะอะไรล่ะเราหืม"

"เอ่อ.. คือเปล่าหรอกค่ะ นี่พ่อเลี้ยงตบแล้วแม่ก็ไม่ห้ามด้วยนะคะ พูดแล้วน้อยใจชะมัดเลย" พูดแล้วก็เศร้า ชีวิตช่างอาภัพ แง๊~

"แล้วทำอะไรผิดร้ายแรงหรือเปล่าล่ะ เขาถึงทำร้ายร่างกายขนาดนี้"

"หนูก็แค่ไม่ให้เงินน้องไปเที่ยวหมื่น​นึงแล้วจะให้หนูทำยังไงล่ะ พ่อเลี้ยงหนูเพิ่งสั่งให้หนูออกจากงานแล้วไปทำงานที่ไร่กชกรหนูจะมีเงินได้ไงและที่สำคัญนะคะทั้งบ้านมีแค่หนูทำงานคนเดียว น้องสาวหนูก็เรียนจบมหาลัยแล้วแต่ไม่ยอมไปหางานทำสักที มีแต่จิกๆๆๆใช้เงินกับหนู หนูก็เหนื่อยเหมือนกันนะ" ฉันพูดไปด้วยน้ำตาคลอไปด้วยคนเรามันก็เหนื่อยเหมือนกันนะยิ่งเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆแบบฉันยิ่งไม่ไหว โธ่ ชีวิตอันสดใสของฉัน

"ร้องไห้ออกมาได้เลยนะ คนเราน่ะไม่สามารถบังคับให้คนอื่นร้องไห้ได้และไม่สามารถ​บังคับน้ำตาตัวเองได้เหมือนกัน" เมื่อฉันได้ยินแบบนั้นก็อดไม่ได้ที่จะปล่อยให้น้ำตาของตัวเองไหลอาบแก้มลงมา ดูสิฉันมันน่าสมเพสแค่ไหนในวันที่เสียใจคนในครอบครัวของฉันยังไม่มีใครปลอบใจฉันเลย....

ณ ไร่กชกร

17:58

ตอนนี้ฉันยืนอยู่ที่บ้านหลังหนึ่งในไร่เดาว่าน่าจะเป็นบ้านของเจ้าของไร่กชกร ฉันทำตัวไม่ถูกขาสั่นแขนสั่นไปหมด 'พวกเขาจะใจร้ายกับฉันไหมนะ'​ ฉันได้แต่คิดในใจด้วยความกังวล เพราะตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยไปทำงานไกลบ้านขนาดนี้เลย นอกจากไปทัศนศึกษา

"เฮ้ยพี่ ลากกระเป๋าช่วยผมหน่อย" ฉันหันไปตามต้นเสียงที่ฉันได้ยินและก็พบผู้ชายหน้าหล่อเหลา​กำลังกวักมือเรียกฉัน

"เรียกฉันหรอ"ฉันถาม

"อ้าว ก็อยู่กันสองคนจะให้ผมเรียกใครล่ะเร็วๆช่วยผมหน่อย"

"แล้วรู้ได้ไงว่าฉันเป็นพี่" ฉันเอ่ยถามด้วยความสงสัย

"โธ่แกขนาดนี้เรียกพี่ก็ดีเท่าไหร่แล้ว" ตายแล้ว! คนบ้าอะไรปากหมาชะมัด ปากแบบนี่น่าจะตบปากสักทีสองที

"เด็กบ้าฉันเพิ่ง24เองย่ะ"

"อย่าเพิ่งด่าได้ไหมมาช่วยก่อน" หึ ว่าฉันขนาดนี้จ้างให้ฉันก็ไม่ถือช่วยหรอก

"ก็ได้ๆ" ลองกั้นใจช่วยก็ได้เห็นแก่ความหล่อหรอกนะ ฉันเดินไปลากกระเป๋า​เดินทางใบสีดำเข้าบ้านของเขาพอเข้าถึงในบ้านฉันก็วางไว้ทันที

"อ้าวพี่ วางทำไม"

"กะ ก็ถึงในบ้านแล้วนิ"ฉันพูดกะตุกกะตัก

"โธ่พี่ กรุณาดูบันได​บ้านผมด้วยสูงขนาดนี้ผมจะลากขึ้นได้ยังไงคร้าบบบ"เรื่องมากจริงๆเลยเด็กคนนี้นิ

"โอเคๆ ช่วยลากก็ได้ ม่ะ อึบ!! "และแล้วก็ถึงห้องของน้องคนนี้ซักที ว้าวห้องสวยเหมือนกันแห๊ะ ห้องสีขาวโพลน​และมีตุ๊กตา​หมี​สีขาว​ชมพูน่ารักๆเต็มไปหมดอย่างกะห้องผู้หญิง​

"ขอบคุณ​มากเลยครับพี่สะใภ้​"

"ห๊า พะ พิ พี่สะใภ้​"

"อ้าวพี่ไม่ใช่พี่สะใภ้​ผมหรอกหรอ โทษทีนะผมไม่รู้​จริงๆ"

"ไม่เป็นไร ว่าแต่นายไม่เคยเห็นพี่สะใภ้​นายหรอถึงจำไม่ได้" ฉันถามเขาด้วยความอยากรู้​ คนบ้างอะไรไม่เคยเห้นพี่สะใภ้ตัวเองแล้วทักคนอื่นไปทั่ว หรือว่าจริงๆแล้วเด็กคนนี้จะไม่เต็ม

"ใช่ ก็พี่เคนไม่เคยพามาหาแม่ที่บ้านนี่นา" ถึงจะไม่เคยเห็นก็ไม่ควรที่จะทักคนอื่นว่าเป็นพี่สะใภ้ตัวเอง สงสัยหมอนี่จะเพี้ยนจริงๆนั่นแหละ

"ถ้าพี่ไม่ใช่พี่สะใภ้​ผม แล้วพี่เป็นใคร อยากบอกนะว่าพี่เป็นโจร" อ๊าย! ไอ้เด็กบ้าพูดแบบนี้ได้ไงวะ คนสวยๆแบบฉันนี่นะจะเป็นโจร ฟังแล้วมันขึ้น!

"จะบ้าหรือไงสวยขนาดนี้จะเป็นโจรได้ไง" สวยระดับอั้มชิดซ้ายญาญ่าชิดขวาขนาดนี้จะเป็นโจรไปได้เยี่ยงไร มีตาหามีแววไม่ ชิ

"มันก็ไม่แน่หรอก คนสมัยนี้รู้หน้า​ไม่รู้​ใจ​ว่าแต่พี่เถอะมาทำอะไรที่นี่หรอ"

"อ่อ ฉันมาทำงานกับคุณ​กชกร ฉันเพิ่งมาทำงานวันแรก"อย่าว่าแต่ทำงานเลยเข้ามาตั้งนานแล้วยังไม่รู้เลยว่าคุณ​กชกรเป็นใคร

"อ้อ เข้าใจละ แล้วพี่ชื่ออะไรครับ"

"ฉันชื่อปอย แล้วนายล่ะ" ฉันจ้องหน้าเขาแล้วแทบละลายคนอะไรหล่อเกิ้น

"ผมชื่อ เค ครับ" น้องเค~อ๊ายน่ารั๊ก

"แล้วในบ้านนี้มีใครบ้างล่ะ"

"มีผม แม่ แล้วก็พี่เคน สามคนเองแต่พี่ต้องรับใช้ให้ดีที่สุดเลยก็คือพี่ชายผมนะเพราะว่าเขาค่อนข้างเอ่อแบบว่า เฮ้อพูดไงดีล่ะ" ฉันมองหน้าเขาที่ตอนนี้เหมือนจะพูดอะไรบางอย่างให้ฉันฟังแต่ไม่กล้าพูด ต่อมเผือกเริ่มทำงานอีกแล้วเรา

"พูดมาเหอะน่า" ฉันพูดเสียงเบาๆ พร้อมกับทำตาปริบๆเพื่อเป็นการอ้อนวอน