แม่ที่ไม่ดี

แก๊บ!! ๆๆ

เสียงวิ่งเหยียบใบไม้แห้งดังมาตลอดทาง บวกกับเส้นทางที่ไม่มีแสงไฟแม้แต่แสงเดียว ฉันวิ่งมาได้ประมาณ​10นาทีได้และคิดว่าคงไม่มีใครตามมาแล้วเลยนั่งพักที่ต้นไม้ใหญ่​ข้างถนนน เหนื่อยก็เหนื่อยหิวก็หิว พ่อจ๋าช่วยลูกด้วย

"ไม่คิดเลย ว่าแม่จะทำกับฉันแบบนี้"

สภาพจิตใจของฉันในตอนนี้ย่ำแย่​มากถึงมากที่สุดไม่คิดว่าแม่แท้ๆของตัวเองจะทำกับลูกได้ลงคอ แม่ดีๆที่ไหนจะขายลูกกินแบบนี้ ถ้าเกลียด​ฉันมากขนาดนั้นทำไมไม่ปล่อยให้ฉันไปตายเอาดาบหน้า ยังกล้าที่จะทำร้ายจิตใจกันด้วยวิธีนี้อีกหรอ จิตใจทำด้วยอะไรกัน

กริ๊งง!!

นั่นไงพูดถึงก็โทรมาเลย

(อีปอยมึงอยู่ไหน คุณ​นายเขาโทรมาหากูว่ามึงหนีออกจากไร่) ​

"แล้วไง ฉันจะอยู่ที่ไหนมันก็เรื่องของฉันแม่ไม่ต้องมายุ่ง"

(อย่ามาปากดี มึงอยู่ที่ไหนบอกกูมาเลย กูจะได้โทรบอกคุณ​นายเขาถ้ามึงไม่ทำงานใช้หนี้ให้พ่อมึงล่ะก็ มึงเจอดีแน่) ​

"พ่อฉันตายไปแล้วรู้ไว้ด้วย อ่อที่แท้ก็เอาเงินคนอื่นไปให้ผัวแม่เล่นการพนัน​สินะ ถึงว่าล่ะใครมันจะมายึดบ้านได้เพราะบ้านหลังนั้นพ่อยกให้ฉัน มันเป็นของฉัน!!! "

(เออ ไม่รู้​ล่ะ ยังไงมึงก็ต้องไปทำงานให้คุณ​นายกชกร​ซะ) ​

"แม่ไม่รู้สึกผิดบ้างเลยหรอแม่ยังเหลือความเป็นคนอยู่หรือเปล่า อย่างว่าแหละเนอะแม่ดีๆที่ไหนจะขายลูกให้คนอื่น"

(อีปอย!! อีลูกอกตัญญู​มึงกล้าด่ากูหรอว่ะ) ​

"ด่าแค่นี้มันเทียบ​ไม่ได้กับสิ่งที่ฉันกำลังจะเจอตอนนี้หรอกนะ"

(มึงปากดีเข้าไปเถอะ สักวันมึงจะไม่เหลืออะไรเลย กูส่งมึงให้ไปเป็นสะใภ้​อีคุณ​นายนั่นก็ดีเท่าไหร่แล้ววะ!!)

"ถ้าดีนักทำไมไม่ส่งอีปรางมาแทนหนูละหนี้ก็หนี้พ่อมัน"

(หยุดเถียงได้แล้วกลับไปซะ แกรู้มั้ยว่าครอบครัว​นี้ไม่มีแกอ่ะมีความสุขแค่ไหน มึงไปแล้วก็อย่างกับมานะอีตัวซวย!!) ​

ติ๊ด!!

แม่วางสายใส่ฉันทันทีเมื่อพูดจบ

แม่นะแม่ไม่มีความเป็นคนเอาซะเลยความรู้สึก​ในตอนนี้มันช่างเคว้งคว้าง​โดดเดี่ยว​เดียวดาย​เหลือเกิน

"แล้วต่อไปจะทำยังไงเนี่ย​"ฉันนั่งใต้ต้นไม้​นี่นานมากๆเลยคิดว่าจะนอนตรงนี้แหละ

บรื้นน!!!

เสียงรถกระบะ​สีขาวขนฟางอัดไม่กี่ก้อนขับมาใกล้จะถึงที่ ที่ฉันนั่งอยู่

พระเจ้า!! เทวดามีจริงขอบคุณ​นะคะที่ยังเห็นคุณงามความดี​ในตัวหนูจึงส่งรถมาให้ แบบนี้ก็คงขอติดรถเขาออกไปจากไร่นี้ได้ ฉันออกไปโบกรถทันทีเมื่อเขาขับมาใกล้ๆ พอรถหยุดคนขับรถก็เลื่อนกระจกลง

"เอ่อ พี่คะหนูขอติดรถไปด้วยได้มั้ยคะ" พี่คนขับหน้าโจรมากแต่ทุกวันนี้เราก็ไม่สามารถ​ตัดสินคนจากหน้าตาได้

เขามองฉันแบบเชิงพิจารณา​อยู่ครู่นึงแล้วตอบว่า

"ได้สิ จะไปไหนละ" หู้ยยย ใจดีจริงๆด้วยอ่ะ

"หนูขอติดรถไปแค่ออกจากไร่นี้ก็พอ"

"อ่อ ได้สิใกล้แค่นี้เองห้านาทีถึง ขึ้นมาเลยๆ"

"ขอบคุณ​นะคะพี่"ฉันรีบก้าวขึ้นหลังกระบะทันทีและพี่เขาก็ขับรถออกไปอย่างแรงจนฉันหงายหลัง

ลาก่อนนะเจ้าไร่นรก

5นาทีผ่าน​ไป​

"น้องคือพี่ต้องกลับไปทำงานต่ออ่ะ น้องเดินไปทางซ้ายมือตามลำธารนะเดินประมาณ​3นาทีก็จะเจอทางออก

แล้วก็เรียกแท็กซี่​เลยน่ะพี่มาส่งน้องได้แค่นี้จริงๆ"

"หูย ขอบคุณ​มาก​เลยนะคะพี่ ถ้าไม่ได้พี่หนูคงแย่"

"ไม่เป็นไรคนไทยด้วยกัน งั้นพี่ไปก่อนนะ"

แล้วพี่คนนั้นก็ขับรถกลับไปเส้นทางเดิม ที่หันหลังกลับไปมองแล้วเห็นแต่แสงไฟท้ายรถ คนแถวนี้ใจดีจังเลย

ฉันเดินไปตามลำธารที่พี่คนขับรถบอก ว้าว ตอนกลางคืนแถวนี้ก็หนาวเหมือนกันนะเนี้ย​

ซ่าส์​~

เสียงน้ำตกไหลในตอนกลางคืนและบวกกับเสียงนกเสียงกาในตอนนี้มันช่างไพเราะ​จริงๆ ถ้าบั้นปลายชีวิตของฉันได้มาอยู่ในที่แบบนี้ก็คงดี แต่คงไม่มีวันนั้นแล้วล่ะเพราะตอนนี้ชีวิตของฉันกำลังพังทลาย

ฉันเดินมาตามลำธารมาเรื่อยๆจนตอนนี้ไม่รู้ว่าตนเองเดินมาถูกทางหรือเปล่าเพราะอะไรน่ะหรอ ก็เพราะว่าตอนนี้ตรงหน้าฉันมีบ้านทรงโมเดิร์น​หลัง​ใหญ่​สุดหรูอยู่นะสิ ไหนพี่ที่ขับรถบอกว่าเดินออกมาจะเจอทางออกไง

"ไหนบอกว่าเดินออกมาจะเจอทางออก หรือว่าเราเดินมาผิดทางว่ะ แต่ก็ไม่น่ะ เขาบอกให้เดินมาทางนี้นิไม่ผิดแน่ๆ"

"ไม่ผิดหรอกเธอเดินมาถูกทางแล้วล่ะ"เสียงหล่อทุ้มดังออกมาจากข้างหลังของฉัน ในใจของฉันตอนนี้เต้นตุบๆเพราะกลัวว่าเขาจะจับฉันไป

ฉันค่อยๆหันหน้าไปมองเขาแล้วก็พบก็..... เห้ยนี่มันคนที่ฉันเห็นอยู่ที่บ้านคุณ​นายนี่หว๋า

"ขะ คุณ!! "ซวยแล้วตรู

หมับ!!

"ว้ายยย ปล่อยฉันนะไอ้บ้าปล่อยฉ้าน "

เขาดึงเอวฉันเข้าไปกอดแนบแน่น พ่อจ๋าแม่​จ๋า​เกิดมาลูกยังไม่เคยเห็นใครโรคจิตเท่านี้มาก่อน

"เธอหายไปไหนมา"

"แล้วคุณ​เสือกไรด้วยอ่ะปล่อยฉันได้แล้ว ว๊ายยยย" อ๊ายยย ไอ้บ้าอุ้มฉ้านทามมายยย!! เขาไม่ฟังสิ่งที่ฉันพูดเลยสักนิดไอ้บ้าโรคจิต​

"หยุดดิ้นเดี๋ยวนี้​ หนักนะเว้ย"

"หนักก็ปล่อยสิไม่ได้บอกให้อุ้มสักหน่อย"

"เรื่องอะไรฉันจะปล่อยเธอ เดี๋ยว​ก็หนีอีก" ถ้าปล่อยแล้วใครจะเป็นบ้าอยู่ที่นี่ล่ะ ไอ้โง่

"นี่คุณ! ปล่อยนะ จะพาฉันไปไหน" เขากำลังจะอุ้มฉันเข้าไปในบ้านทรงโมเดิร์น​หลัง​ใหญ่​หลังนั้น

"หยุดถามฉันสักทีจะได้มั้ยน่ารำคาญ​จริงๆ"

ณ บ้านริมแม่น้ำ​

เขาอุ้มฉันเข้ามาข้างในบ้านภายในบ้านตกแต่งเป็นสีขาวเกือบล้วนเหมาะกับเจ้าของบ้านจริงๆที่ไม่สามารถ​เดาอะไรเขาได้เลยว่าจะทำอะไรฉัน (เกี่ยวกันตรงไหนว่ะ) ​ฉันพยายามดิ้นตลอดทางแต่เขาก็ยังไม่ละความพยายามที่จะอุ้มฉันต่อและเดินขึ้นชั้นสองของบ้าน

"เปิดประตูให้ฉันหน่อย"เขาเดินมาถึงหน้าประตู​ห้องห้องหนึ่งน่าจะเป็นห้องนอนเขา ชิ จ้างให้ก็ไม่เปิดให้หรอกย่ะ

"ไม่เปิด!!! "

"จะเปิดไม่เปิด"

"ไม่"

"ได้ ถ้าเธอไม่เปิดฉันก็จะทิ้งเธอลงไปชั้นแรก"

"อ๊ายย จะบ้าหรือไงเดี๋ยว​ฉันก็ตายหรอก" ต้องโรคจิต​แค่ไหนนะ ที่จะใจแข็ง​พอทิ้งคนลงข้างล่างได้

"แล้วทีนี้จะเปิดได้หรือยัง"

แก๊ก!!

ฉันไม่พูดอะไร แต่กับเปิดประตูให้เขาแต่โดยดี

อย่าให้พี่ต้องโมโหนะไอ้หนู

ตอนหน้า nc+ นะจ้ะ​