ใกล้เพียงเอื้อมมือ 2/2

เช้าของวันใหม่เตวิชเข้าบริษัทเช้ากว่าปกติจากที่เคยเป็น อากัปกิริยาที่แสดงออกมาทำเอาปวินลอบยิ้มกริ่ม ในความตื่นเต้นแม้ว่าเขาจะไม่แสดงออก ด้วยนิสัยของเจ้านายมีหรือที่คนสนิทเช่นเขาจะดูไม่ออก

“คุณเตตื่นเต้นขนาดนั้นเลยเหรอครับ” ปวินอดไม่ได้ที่จะแซว เมื่อเจ้านายของเขาเอาแต่จัดโต๊ะทำงานอย่างหาจุดหมายไม่ได้ เปลี่ยนที่วางรอบแล้วรอบเล่า กับอีแค่กรอบรูปอันเดียว

“เปล่าซะหน่อย” เตวิชหยุดชะงักมือกึกอย่างกับถูกสาป ปรับสายตามองปวินที่ยืนยิ้มกริ่มตรงหน้า

“แค่กรอบรูปอันเดียววางตรงไหนใครบ้างจะมองไม่เห็น” ปวินปรายสายตามองกรอบรูปสีเหลี่ยมเล็ก ๆ ที่ยังอยู่บนมือของเจ้านาย

“นายว่าตรงนี้ดีไหมรุจ” เตวิชถามความเห็น พร้อมกับจัดวางกรอบรูปไว้ฝั่งขวามือ

“ห้องทำงานโล่งกว้างขนาดนี้ มองตรงไหนก็เห็นชัดครับ” ปวินเหมือนจะเอือมเจ้านายเต็มที กับความตื่นเต้นที่เป็น

“กว่าจะถึงเวลานัดตั้งสิบเอ็ดโมง แล้วทำไมต้องมาแต่เช้าขนาดนี้ครับ” ปวินไม่วายจะถามในสิ่งที่คาใจ

“ปกติก็มาทำงานแต่เช้าไม่ใช่หรือไง” เตวิชให้คำตอบ แต่สายตากับยังคงเพ่งพิศในการจัดวางทิศทางของกรอบรูปอันเดิม

“ก็เช้าเกิน ออกจากบ้านหกโมงเช้ามาถึงออฟฟิศเจ็ดโมง เพื่อ!?” ปวินบ่น พลางอ้าปากหาว

“เดี๋ยวจ่ายโอทีคูณสาม” เตวิชเงยหน้ามองลูกน้องด้วยสีหน้านิ่ง สุดท้ายการใช้เงินแก้ปัญหาง่ายที่สุด และคงเป็นสิ่งที่ปวินพึงพอใจที่สุด

“ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร เชิญเจ้านายตามสบายเลยครับ ต้องการอะไรเพิ่มเติมเรียกผมได้” ปวินดีใจจนเนื้อเต้นกับสิ่งที่เจ้านายสนองให้

“ช่วยซื้อดอกลิลลี่สีขาวให้ช่อหนึ่ง เสร็จแล้วนายจะไปไหนก็ไป ฉันอนุญาตจนถึงสิบเอ็ดโมง” เตวิชทิ้งท้ายสั่งการสุดท้าย

“รับทราบครับผม” ปวินตอบรับ จากนั้นจึงรีบไปจัดการตามที่เจ้านายสั่ง

ทุกอย่างเป็นไปตามที่เตวิชพอใจ ดอกไม้ กรอบรูปเต่าที่ลำดับพัฒนาการเติบโตมาจนถึงปัจจุบัน เขาเลี้ยงมันอย่างดี เตวิชนั่งอยู่ในห้องทำงานเฝ้ารอเวลาที่นัดหมาย มองนาฬิกาหรูบนข้อมือไม่รู้ว่ากี่รอบต่อกี่รอบ เวลาที่เหมือนจะไม่นาน แต่สำหรับเขาแล้วการรอคอยช่างแสนนานเสียเหลือเกิน

“เธอมาถึงแล้วครับ” ปวินเปิดประตูเข้ามารายงาน

“อืม...เชิญเธอเข้ามา” เตวิชวางท่าขรึม จัดแจงท่านั่งให้ดูมาดมั่น รอต้อนรับคนที่เฝ้ารอ

ห้องทำงานแสนโอ่อ่ากว้างขวาง จนอิงฟ้าอดเชยชมไม่ได้ เธอกวาดสายตามองโดยรอบด้วยความตะลึง คิดไม่ถึงเลยจะงานเข้าหนักถึงเพียงนี้ ทำให้เธอลอบกลืนน้ำลายลงคอก้อนใหญ่ด้วยความหนักใจ

“อะแฮ่ม!” เสียงกระแอมทำให้เธอดึงสติกลับมา แล้วหันหน้ามองไปยังเจ้าของเสียง

“!?” ใบหน้าของเตวิช ทำให้เธอนึกถึงใครบางคนในอดีต

“เชิญนั่งครับ” เสียงเข้มเชื้อเชิญ

อิงฟ้ามองหน้าเตวิชตาไม่กะพริบ พลางกับนั่งลงเก้าอี้รับรองที่อยู่ตรงกลางห้องทำงานแสนกว้าง เธอฉงนในใจว่าเป็นคนนั้นที่เธอรู้จักไหม ลึกแล้วเธอมั่นใจและจำคนไม่ผิดแน่

(“เป็นเขาใช่ไหม?”) เธอตั้งคำถามกับตัวเองอยู่ในใจ

“จ้องหน้าผมนานขนาดนี้ หน้าของผมเหมือนแฟนเก่าคุณหรือไง”

“!!”