ใกล้เพียงเอื้อมมือ 1/2

“วันหยุดทั้งที ฟ้าจะนอนหน้าเศร้าอยู่แต่ในห้องแบบนี้ ทีเห็นแล้วไม่สบายใจเลย...ออกไปเดินเล่นสูดอากาศกันดีไหม?” นทีเอ่ยปาก เมื่อเขาจ้องอิงฟ้าอยู่นานกับอาการที่เธอเป็น เขามองเห็นแล้วรู้สึกสงสาร เพราะปกติเธอจะร่าเริงสดใส ตั้งแต่ที่ออกจากงานอิงฟ้าก็มีแต่เศร้า

“ก็ดีเหมือนกัน...ฟ้าไปแต่งตัวก่อนนะ” อิงฟ้าตอบรับ ก่อนจะเดินเข้าห้องเพื่อจัดการธุระส่วนตัวทันที

หลังจากที่อิงฟ้าเดินเข้าไปในห้อง เรื่องราวที่อิงฟ้าประสบพบเจอทำให้เขานึกห่วง แม้จะผ่านพ้นเรื่องราวไปจวบจนสัปดาห์กว่า เธอก็ยังหลงเหลือความเศร้า มักจะเผลอพร่ำบ่นเสียดายสายงานด้านนี้ เพราะมันคือสิ่งที่เธอรัก

นทียกโทรศัพท์มือถือต่อสายหาใครบางคนที่เขานึกถึง เป็นคนที่ผุดเข้ามาในห้วงความคิด หวังจะช่วยเหลืออิงฟ้า

“พีท มีเรื่องอยากปรึกษาหน่อย” นทีเอ่ยเมื่อปลายสายรับโทรศัพท์แล้ว

(“ได้สิ ปกตินายไม่เคยออกปากหาคำปรึกษาจากใครนี่หว่า แสดงว่าเรื่องนี้ต้องสำคัญใชไหม?”)

“อืม เข้าประเด็นเลยแล้วกันไม่อยากอ้อมค้อม”

(“ว่ามาสิเรื่องอะไร ถึงขั้นต้องปรึกษาฉัน”)

“ก่อนหน้าเห็นนายประกาศรับสมัครกราฟิก ตอนนี้นายยังต้องการอยู่ไหม?”

(“อิงฟ้า?...จริงดิ!?”)

“อืม ฉันอยากช่วยเธอน่ะ เห็นเธอเศร้ามาหลายวันเลยอยากหาทางออกช่วย”

(“ฉันอยากร่วมงานกับเธอมานานแล้วนายก็รู้ แต่ตอนนั้นอิงฟ้าปฏิเสธ...ฉันน่ะไม่มีปัญหาหรอก ฝีมือระดับอิงฟ้าใครไม่อยากร่วมงาน...แต่นายได้ถามความเห็นของเธอหรือยังว่าต้องการทำงานกับบริษัทฉันไหม?”)

“ยังไม่ได้ถาม เดี๋ยวฉันจะคุยกับเธอหลังจากคุยกับนาย”

(“นายก็รู้ว่าเธอนิสัยเป็นยังไง ถามเธอก่อน...ฉันยินดีต้อนรับเธอเสมอ”)

“เข้าใจแล้ว ขอบใจนายมากนะ”

(“อืม...ฉันจะรอคำ”)

การเจรจาจบลง นทีรีบวางสายเมื่อเห็นอิงฟ้าเดินยิ้มอ่อนออกมาจากห้องนอน

“สวยจัง” เขาออกปากชมด้วยรอยยิ้ม

“ทีอะปากหวานตลอดแหละ”

“ก็ฟ้าสวยจริง ๆ นี่นา” ยืนยันอีกครั้ง พร้อมกับเดินเข้าไปกอดเธอเบา ๆ ก่อนจะประทับริมฝีปากลงหน้าผากนูนนั้นอย่างแสนรัก

“ขอบคุณนะที หลายวันมานี้ฟ้าคงทำให้ทีไม่สบายใจใช่ไหม...ขอโทษนะ” กิริยาของนทีทำให้อิงฟ้าเริ่มรู้สึกผิด เธอไม่ได้ให้เวลากับนทีเลย นอกจากความรู้สึกของตัวเอง แต่กระนั้นเขาก็ยังไม่ต่อว่าหรือเอ่ยความน้อยใจใด ๆ ยังคงอยู่เคียงข้างเธอเสมอ

“ทีเข้าใจ ไม่เป็นไรหรอก อย่าคิดมากเลยนะ” เขาพูดพลางลูบหัวเธอด้วยความอ่อนโยน

“วันนี้ทีอยากไปไหน ฟ้าจะไปเป็นด้วย ตามใจทีทุกอย่าง จะไม่บ่นด้วย”

“งั้นไปกันเลยไหม?”

“โอเค!”

สภาพจิตใจถูกปรับเปลี่ยน อิงฟ้ามีรอยยิ้มมากขึ้น เพราะเธอไม่อยากให้แฟนหนุ่มหดหู่ใจไปด้วย สวนดอกไม้ในคาเฟ่ที่ห่างไกลจากที่พัก เป็นพื้นหลังให้อิงฟ้าถ่ายรูปนับร้อยอย่างไม่รู้เหนื่อย การออกมาเที่ยวเล่นจึงดูมีสีสัน เพราะรอยยิ้มแสนสดใสของอิงฟ้า ทำให้โลกของนทีมีชีวิตชีวา เขามีรอยยิ้มได้เพราะเธอ

“ทีเลือกสถานที่ได้ถูกใจฟ้าจริง ๆ...ฟ้าชอบมาก” เธอชื่นชมแฟนหนุ่มด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“นั่งรอตรงนี้ เดี๋ยวทีไปสั่งน้ำมาให้...ดูสิเหงื่อออกเยอะเลย”

“ขอชามะนาวเปรี้ยวหวานให้ชื่นใจ” อิงฟ้าเอ่ยขออย่างกับเด็กน้อย

“ได้ครับคุณผู้หญิง รอสักครู่ครับผม” เขาตอบรับเธอทีเล่นทีจริง จากนั้นจึงเดินไปยังที่หมาย ปล่อยให้อิงฟ้านั่งยิ้มน่าระรื่นชื่นชมความงดงามของดอกไม้นานาชนิด ที่ล้อเล่นกับสายลมพัดไปมา

การออกจากบ้านมาเปิดหูเปิดตา สร้างความรื่นรมย์แก่เธอ จนแทบลืมเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้น ทำให้เธอตั้งใจจะมูฟออนและคิดเดินหน้าต่อไปในสายงานที่เธอรัก

กริ่ง เสียงโทรศัพท์มือถือดังเข้ามา เบอร์แปลกที่ไม่ขึ้นชื่อ ทำให้เธอช่างใจชั่วครู่ ก่อนตัดสินใจกดรับสาย

“สวัสดีค่ะ” อิงฟ้าเอ่ยหยั่งเชิง

(“คุณอิงฟ้าใช่ไหมครับ”)

“ค่ะ จากไหนคะ?” เธอถามด้วยความใคร่รู้

(“ขอโทษที่ติดต่อมาช้านะครับ ตอนนี้รถที่คุณทำเสียหายได้ซ่อมเสร็จเรียบร้อยแล้ว”)

“อ๋อค่ะ คุณนั่นเอง” เพียงปลายสายเอ่ยถึงเรื่องราว เธอก็นึกออกทันที ก่อนหน้านี้เธอแทบลืมไปแล้วด้วยซ้ำ ว่าเคยสร้างความเสียหายให้คนอื่น เพราะสภาพจิตใจจากการตกงานกะทันหัน มันเหยียบย่ำความคิดอื่นไปจนหมด

(“ผมเลยจะแจ้งเรื่องค่าใช้จ่ายที่เกิดขึ้น”)

“แล้วค่าใช้จ่ายเท่าไหร่เหรอคะ?” อิงฟ้าพูดเสียงอ่อน เธอเริ่มใจไม่ดีเสียแล้ว เพราะรถยนต์คันนั้นเป็นรถหรูหลายสิบล้าน ค่าใช้จ่ายในการซ่อมแต่ละครั้งคงจะบานตะไท

(“ทั้งหมดสองแสนครับ”)

“สะ สองแสนเลยเหรอคะ?”

(“คุณสะดวกโอนหรือว่าจะจ่ายในส่วนนี้ยังไงดีครับ”) ปลายสายเข้าประเด็น ทั้งที่เธอนั้นปาดเหงื่อจนหลังมือเปียก ความซวยซ้ำซวยซ้อนในวันนั้น ทำให้เงินในบัญชีของเธอในวันนี้แทบเบาหวิว หากสองแสนปลิวต่อไปเธอก็คงกินข้าวคลุกน้ำปลา

“เอ่อ...คุณคะคือว่าฉันขอผ่อนจ่ายได้ไหม รับรองไม่เบี้ยวแน่นอนค่ะ” เธอต่อรอง

(“เจ้านายของผมบอกว่าให้คุณเข้าไปคุยที่บริษัท”)

“ได้ค่ะ ๆ แล้วเจ้านายของคุณสะดวกกี่โมงคะ?”

(“สิบเอ็ดโมงคุณสะดวกไหม”)

“ได้ค่ะ แล้วส่งโลเคชั่นมาให้ฉันนะคะ แอดไลน์เบอร์นี้ได้เลยค่ะ”

(“ครับ”)

บุคคลที่สามนั่งฟังการสนทนาระหว่างสองสายจนจบสิ้น การตอบรับของอิงฟ้า ทำให้เขายกยิ้มด้วยความอารมณ์ดี เฝ้ารอให้ถึงวันพรุ่งนี้เร็ว ๆ