สัญญาลูกหนี้ 1/2

คำถามที่ทำเอาคนฟังนั้นถึงกับสะดุ้งตกใจ แต่เขากลับแสดงออกทางสีหน้าเย็นชาดั่งไม่สะทกสะท้านใด ๆ เพียงสายตาแรกเธอคุ้นเคยกับใบหน้านี้เป็นอย่างดี ไม่มีทางจะจำผิดเป็นแน่ต่อให้เวลาผ่านไปนานแค่ไหน แต่กับอีกคนเหมือนกับว่าจำเธอไม่ได้เลย ทั้งที่เค้าโครงรูปร่างแทบไม่มีการเปลี่ยนแปลง แต่ไหนเลยเขากลับนิ่งเย็นชา ประหนึ่งว่าไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

(“ฉันสวยขึ้นจนจำฉันไม่ได้เลยเหรอ...หรือแค่แกล้งเป็นลืม?”) อิงฟ้ามองหน้าเตวิช พลางตั้งคำถามกับตัวเอง

“คุณ...”

“เข้าเรื่องเลยแล้วกัน ผมมีเวลาไม่มาก” เขาว่าขึ้น ทำให้อิงฟ้าเรียกคืนสติกลับมา

“ฉันจะเริ่มต้นยังไงดีล่ะ” อิงฟ้ารู้สึกประหม่า ยิ่งเธอมองหน้าเขาก็เหมือนคำพูดที่ตระเตรียมไว้ก่อนจะมาพบ หายสาปสูญไปจากความทรงจำเสียอย่างนั้น

“.....” เตวิชนั่งเงียบ มองหน้าเธออย่างเฝ้ารอ นั่นยิ่งทำให้อิงฟ้ายิ่งรู้สึกกดดัน แววตาของเขาที่จ้องมองไม่ต่างกับสายฟ้าที่ฟาดลงสู่พื้นดิน

“คืออย่างนี้นะคะ เรื่องวันนั้นที่ฉันทำสีรถของคุณเป็นรอย ฉันทราบราคาที่ต้องรับผิดชอบแล้วค่ะ” อิงฟ้าเริ่มสาธยาย

“แล้ว?”

“คุณเห็นสภาพฉันแล้วก็น่าจะเดาได้ไม่ยาก ว่าเงินสองแสนสำหรับฉันมันค่อนข้างจะเยอะ...” เธออธิบายตัวเองทางอ้อม

“.....” เขาเงียบทำเพียงมองเธอด้วยสีหน้านิ่งเท่านั้น เฝ้ารอในคำพูดถัดไปของเธอที่อยู่ตรงหน้า

“ฉันขอผ่อนจ่ายได้ไหมคะ?” เธอบอกตรงประเด็น ลึกในใจรู้สึกอับอายจนแทบอยากมุดพื้นหนีให้รู้แล้วรู้รอด

“ศูนย์ซ่อมที่ไหนให้ผ่อนจ่าย” เตวิชพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“คุณก็สำรองจ่ายให้ศูนย์ไปก่อน แล้วฉันค่อยมาผ่อนกับคุณต่อ แบบนี้ได้ไหม?” อิงฟ้าพูดอย่างเว้าวอน

“ลูกหนี้?”

“ค่ะ”

เตวิชเอ่ยสั้น ๆ และเป็นคำที่อิงฟ้าเข้าใจในทันที เธอพยักหน้าตอบรับ พลางฉีกยิ้มอ่อน แต่สิ่งที่เธอได้กลับคืนมาคือสายตาที่เหมือนกับก้อนน้ำแข็ง เย็นชาเหมือนคนไร้ความรู้สึก ไม่เหมือนกับเตวิชที่เคยรู้จักในอดีตสักนิด ยกเว้นก็แต่ใบหน้า

“รุจ ขอสัญญาลูกหนี้สองฉบับ” เขากดต่อสายหลังจากที่ตกลงกับอิงฟ้าเป็นอันเข้าใจกัน

อีกคนที่นั่งตรงข้ามได้แต่ถอนหายใจด้วยความเหนื่อยอ่อน ก้มหน้ายอมรับผลที่กำลังจะเกิดขึ้นหลังจากนี้ และยังคาใจไม่หายว่าเขาจำเธอไม่ได้จริงหรือ?

“ตอนนี้คุณทำงานที่ไหน?” เตวิชถาม

“ไม่ได้ทำค่ะ” อิงฟ้าตอบด้วยสีหน้าเหี่ยว

“ไม่มีงานทำแล้วจะเอาเงินที่ไหนมาผ่อนให้ผม”

“ฉันกำลังสมัครอยู่ค่ะ แต่รับรองได้ว่าฉันไม่หนีหนี้คุณแน่นอน สาบาน” อิงฟ้ายืนยัน และนั่นไม่ใช่นิสัยของเธอเช่นกันที่จะหนีหนี้สิน

“ผมจะเชื่อใจคุณได้ยังไง” เตวิชลองเชิง เขารู้แก่ใจว่าอิงฟ้าเป็นคนยังไง

“สัญญาก็มีไม่ใช่หรือไงคะ มัดตัวขนาดนี้ฉันจะหนีหนี้ได้ยังไงล่ะ” อิงฟ้าอ้างอิง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้น การสนทนาระหว่างสองคนจะหยุดชะงัก ปวินเดินเข้ามาพร้อมกับแฟ้มเอกสารสีดำ ก่อนจะวางลงพื้นโต๊ะตรงหน้าของผู้เป็นนาย

“สัญญาที่ต้องการครับ”

“นายรอเซ็นเป็นพยาน” เตวิชออกคำสั่งกับคนสนิท

“ครับ”

“อ่านแล้วค่อยเซ็น” เตวิชยื่นแฟ้มสัญญาไปตรงหน้าของอิงฟ้า

เธอคว้าเอกสารนั้นขึ้นมาอ่านรายละเอียดเนื้อหา มีข้อมูลประวัติส่วนตัวของเธอครบถ้วน ไม่ผิดเพี้ยนแม้แต่น้อย

(“ถ้าไม่รู้จักกัน แล้วเขารู้ข้อมูลฉันได้ยังไง?”) เธอสงสัย และทอดสายตามองเขาด้วยความฉงนใจ เพราะทุกอย่างที่เป็นเนื้อหาในสัญญา มันคือข้อมูลของเธอในปัจจุบันเสียด้วย