สัญญาลูกหนี้ 2/2

“สัญญามีปัญหาอะไรหรือเปล่า”

“อ้อ เปล่าค่ะ”

เขาเห็นท่าทีของเธอและสายตาที่มองเขาเป็นระยะจึงเอ่ยขึ้น พลางในใจคิดเดาจากสีหน้าเธอ แล้วคงงุนงงกับประวัติส่วนตัวที่กรอกลงในนั้น แน่ล่ะ! ตั้งแต่วันที่เจอหน้าเธอครั้งแรกในรอบสิบปี เขาก็ให้คนสืบ...เพราะเธอคือคนที่เขาเฝ้ารอ สำหรับเตวิชแล้วเธอคือดวงดาวที่สาดแสงสว่างในวันที่เขาเดินไปตามเส้นทางที่มืดมน

“ติดปัญหาตรงไหน เราคุยกันได้นะ” เตวิชเอ่ยเสียงเรียบ เมื่อเห็นอิงฟ้าจ้องสัญญาอยู่นาน

“ที่จริงก็ติดนิดหน่อยแหละ”

“ลองว่ามาสิ”

“ข้ออื่น ๆ ฉันไม่ติดขัดอะไรนะคะ ให้ทำงานที่บริษัทคุณมันก็โอเค ยังไงตอนนี้ฉันก็ตกงาน แต่ว่า..ข้อ 4 ฝ่าย ข.จะถูกหักเงินเดือนห้าสิบเปอร์เซ็นทุกเดือนจนกว่าจะหมดหนี้...ข้อนี้ฉันขอต่อรอง หักขนาดนั้นคุณจะให้ฉันกินข้าวคลุกน้ำปลาตลอดสัญญาหนี้เลยเหรอ เอาเป็นหักสักสิบเปอร์เซ็นได้ไหมคะ?” เธอต่อรองด้วยสีหน้าห่อเหี่ยว รู้สึกอายไม่น้อยที่ต้องเอ่ยเช่นนี้ แต่ความอายไม่สามารถทำให้เธอกินอิ่มนอนหลับได้

“.....ได้” เตวิชทำทีครุ่นคิดชั่วครู่ ก่อนจะตอบตกลง เงื่อนไขหักโหด เขาสั่งปวินเอง นั่นคือกลลวงที่จะทำให้อิงฟ้าอยู่ใกล้เขาให้นานที่สุด และการคาดเดาของเขาก็ไม่ผิด เธอต่อรองเขาจริง ๆ

“ขอบคุณค่ะ” ลุ้นใจหายใจคว่ำ และคำตอบของเตวิชก็ทำให้อิงฟ้าระบายยิ้มออกมาอย่างโล่งอก จากนั้นเธอจึงจรดปลายปากกาลงในสัญญาทั้งสองฉบับ

“แล้วคุณพร้อมจะมาทำงานใช้หนี้ให้ผมเมื่อไหร่?” เตวิชเอ่ยถึงประเด็น

“ต้นเดือนหน้าแล้วกันค่ะ” อิงฟ้าให้คำตอบ เพราะเธอยังมีบางอย่างต้องจัดการให้เรียบร้อย

“นานไป...อีกสามวันมาเริ่มงาน เดี๋ยวให้ปวินจัดการโต๊ะทำงานให้”

“ดะ เดี๋ยวสิ!”

พูดจบในสิ่งที่ต้องการ เขาก็ลุกแล้วเดินจากไปทันที ไม่ได้สนใจเสียงขออิงฟ้าหรือท่าทีของเธอแม้แต่น้อย เธอไม่มีโอกาสได้อ้าปากต่อรองสักนิด (“ไอ้คนหน้าเลือด”) ทำได้เพียงก่นด่าในใจเท่านั้น

“แล้วเจอกันนะครับ เดี๋ยวผมลงไปส่งข้างล่าง” ปวินพูดขึ้น พร้อมกับผายมือเชื้อเชิญไปทางประตู ทำให้อิงฟ้าหันมาสนใจ วางสีหน้าราบเรียบและลดอารมณ์ขุ่นมัวก่อนหน้าลง ก่อนจะเดินตามปวินไป

สองขายาวหยุดก้าวเดินอย่างกะทันหัน พลันนึกถึงการพูดคุยที่เพิ่งผ่านพ้นไปได้ไม่นาน เหตุการณ์ที่เขาคาดเดาไว้ มันกลับไม่เป็นอย่างที่คิด สิ่งที่คาดหวังกลับไม่เป็นดั่งใจ ทำไม!?

“ปวิน!”

“ครับ!”

“ทำไมเธอไม่ทักรูปเต่าบนโต๊ะฉันเลยล่ะ?”

“เธออาจจะไม่ได้สังเกตมั้งครับ”

เสียงเรียกชื่อที่หนักเน้น ทำให้ปวินหยุดขาเดินแทบไม่ทัน ห่างแค่เพียงคืบก็ชนเข้ากับแผ่นหลังเตวิชแน่แท้ ขานรับด้วยความตกใจ ท่าทางของเจ้านายทำให้ปวินรู้ได้ทันที ว่าตอนนี้อารมณ์ผู้เป็นนายอยู่ในโหมดไหน

“ตั้งไว้เด่นขนาดนั้น ไม่สังเกตงั้นเหรอ? ดอกลิลลี่ก็ไม่สังเกตเห็นเลยเหรอ” เตวิชยังคงครุ่นคิด ก่อนจะก้าวขาเดินนำปวินไป

“คุณเตจะซีเรียสทำไมครับ เดี๋ยวเธอก็มาทำงานที่บริษัทแล้ว คุณจะเจอเธอตอนไหนก็ย่อมได้” ปวินเห็นเจ้านายดูไม่สบอารมณ์ และคงเผลอลืมไปจึงพูดชี้ทาง

“วันนี้สูทนายดูดีมากรุจ” และนั่นทำให้เตวิชรู้สึกอารมณ์ดีขึ้น จนเรียกชื่อเล่นของคนสนิทและเอ่ยชม ทำเอาปวินตั้งรับแทบไม่ทัน

“ช่วงนี้คุณเตทำงานเยอะเกินไปนะครับ...พักบ้างผมเป็นห่วง” คำชมของเจ้านายทำให้ปวินรู้สึกขนลุกขนพอง

"ฉันยังไหว"

"ผมประชดครับ"