บทที่ 4

“สวัสดีค่ะคุณผู้หญิง” เสียงที่ดังขึ้นข้างตัวทำเอาแพรทับทิมที่กำลังสำรวจรอบๆ คลับโฮสต์ถึงกับสะดุ้งโหยง ก่อนจะส่งยิ้มให้หญิงสาวที่อยู่ในชุดสูทสีดำ

“สวัสดีค่ะ”

“คุณผู้หญิงมาที่นี่เป็นครั้งแรกใช่ไหมคะ”

“ใช่ค่ะ” แพรทับทิมเอ่ยรับ

“คลับโฮสต์ของเรา ขอต้อนรับคุณผู้หญิงอย่างเป็นทางการอีกครั้งนะคะ”

“ขอบคุณค่ะ” การต้อนรับของพนักงานตรงหน้าที่เป็นกันเอง ทำให้แพรทับทิมหายเกร็งได้มากทีเดียว เธอยิ้มให้แล้วเอ่ยขึ้น

“พอดีฉันมาครั้งแรกก็เลยยังไม่รู้ว่าต้องทำอะไร” รอยยิ้มเป็นมิตรของพนักงานต้อนรับยังคงส่งมาให้แพรทับทิม นั่นเพราะทุกค่ำคืน มักจะมีแขกรายใหม่เข้ามาที่นี่เสมอๆ

“ไม่มีปัญหาค่ะ เดี๋ยวดิฉันเป็นที่ปรึกษาให้ได้”

“ขอบคุณนะคะ” แพรทับทิมเอ่ยรับ รู้สึกดีที่ตัดสินใจเข้ามาที่นี่ และรู้สึกดีที่พี่พลอยมีลูกน้องดีๆ แบบนี้

“ด้วยความยินดีค่ะ คุณผู้หญิงเชิญทางนี้ค่ะ” เอ่ยจบเธอก็เชื้อเชิญให้แพรทับทิมเดินตรงไปยังโต๊ะที่จัดแยกส่วนกับแขกระดับวีไอพี ซึ่งแพรทับทิมก็เดินตามไปอย่างไม่ลังเล

จังหวะนั้นก็ยังคงแอบสำรวจรอบๆ ไปด้วย เท่าที่เห็นที่นี่มีผู้หญิงทำงานแค่ไม่กี่คนเท่านั้นเอง นอกนั้นก็หนุ่มๆ ส่วนแขกที่มาก็ตรงเป้าหมาย เพราะเป็นสุภาพสตรีเกือบทั้งหมด แต่ทำไมบางโต๊ะถึงเห็นว่ามีโคมไฟเล็กๆ วางอยู่ แล้วก็จะมีบางโต๊ะที่ปิดโคมไฟเล็กๆ นั่นไปจนเหลือเพียงความสลัว คิดแล้วแพรทับทิมก็ได้แต่สงสัย

“เชิญนั่งค่ะ”

“ขอบคุณค่ะ” แพรทับทิมหย่อนตัวลงนั่งบนโซฟาตัวนุ่ม ซึ่งมีหมายเลขโต๊ะกำกับไว้ว่า ‘เก้า’ และบนโต๊ะก็ยังมีโคมไฟสว่างอยู่

นั่งยังไม่ทันไร พนักงานก็นำค็อกเทลสีสวยมาเสิร์ฟให้ ทั้งๆ ที่เธอยังไม่ได้สั่งด้วยซ้ำ

“ขอต้อนรับสู่คลับโฮสต์ นี่คือค็อกเทลแก้วพิเศษ สำหรับลูกค้าใหม่ของเรา ขอให้มีความสุขกับค่ำคืนพิเศษค่ะ”

“ขอบคุณค่ะ” เอ่ยจบเธอก็ส่งยิ้มให้ เพราะระยะเวลาแค่ไม่ถึงห้านาที ที่แพรทับทิมก้าวเท้าเข้ามาในคลับโฮสต์ เธอถูกเทคแคร์แบบจริงใจและให้เกียรติอย่างมาก แม้จะมีโซนแยกระหว่างลูกค้าทั่วไปกับลูกค้าวีไอพี แต่การต้อนรับ การบริการก็แทบไม่ต่างกัน

พนักงานทุกคนไม่มีใครมองเธอหรือแขกคนอื่นๆ ด้วยสายตาดูถูก นั่นยิ่งทำให้เธอนึกถึงพี่สาว เพราะกว่าทุกอย่างจะลงตัวเช่นวันนี้ พี่สาวของเธอก็คงต้องวางแผน ต้องจัดการเรื่องราวมากมายอย่างแน่นอน

เมื่อกล่าวต้อนรับแพรทับทิมอย่างเป็นทางการ พนักงานต้อนรับคนสวยก็หายไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินยิ้มกลับมายังโต๊ะตัวที่แพรทับทิมนั่งอยู่ พร้อมด้วยหนุ่มหล่ออีกหกคนที่ยังไม่ได้บุ๊คกิ้งกับลูกค้าโต๊ะไหน และตอนนี้หนุ่มๆ ก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า ทุกคนแต่งตัวดีมาก หล่อตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าเลยก็ว่าได้

“นี่คือโฮสต์ที่ยังไม่ได้บุ๊คกิ้งกับลูกค้าวันนี้นะคะ” พนักงานหญิงคนดังกล่าวเริ่มอธิบายให้แขกอย่างแพรทับทิมทราบว่าการจะได้คุยกับโฮสต์ของที่นี่ต้องทำอย่างไร เสียค่าใช้จ่ายเท่าไหร่ และหากต้องการสมัครสมาชิกแบบวีไอพีจะเสียเท่าไหร่ สิทธิของแขกระดับวีไอพีมีอะไรพิเศษบ้าง

เริ่มตั้งแต่จะสามารถพูดคุยกับโฮสต์ได้กี่ชั่วโมง เครื่องดื่ม ห้องรับรอง และกิจกรรมอื่นๆ ที่บางครั้งก็มีเฉพาะแขกระดับวีไอพีเท่านั้นที่จะสามารถเข้าร่วมได้ รวมถึงหากต้องการพูดคุยกับโฮสต์นอกเวลางาน ก็มีแค่แขกระดับวีไอพีเท่านั้นที่จะมีสิทธิ์ได้รู้ข้อมูลส่วนของโฮสต์คนดังกล่าว

“บุ๊คกิ้ง! บุ๊คกิ้งคืออะไรเหรอคะ” เพราะอยากรู้ความหมายของคำนี้เป็นพิเศษ ทำให้แพรทับทิมเอ่ยถาม

“บุ๊คกิ้งคือการจองตัวโฮสต์น่ะค่ะ ส่วนนี่ก็ตารางค่าใช้จ่ายสำหรับแขกทั่วไปค่ะ” แพรทับทิมก้มอ่านตารางตรงหน้า ซึ่งจำนวนเงินมันแพงขึ้นตามเวลาด้วย ถูกสุดก็หลักพัน แพงสุดหลักแสนเลยทีเดียว โดยขึ้นอยู่กับเวลาที่จะล็อกตัวโฮสต์ให้นั่งที่โต๊ะด้วย เริ่มจากสิบห้านาทีและนานสุดคือสองชั่วโมงต่อครั้ง

“อ้อ...ค่ะ” แพรทับทิมพยักหน้ารับ ถ้าเป็นแบบนี้ก็แสดงว่าโฮสต์ที่ยืนหล่ออยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้คือคิวยังว่างแพรทับทิมกะพริบตาปริบๆ เธอไม่ได้มาที่นี่เพื่อจะให้ใครเทคแคร์ตั้งแต่แรก จึงไม่มีอาการขัดเขิน แต่กลับไล่มองโฮสต์ทุกคนด้วยความเสมอภาค

แววตาใสซื่อ ไม่ได้มีจริตจะก้านของเธอ ทำให้โฮสต์สองคนจากหกคนถึงกับใจสั่นแปลกๆ ยามได้สบตาด้วย

“เดี๋ยวโฮสต์จะเริ่มแนะนำตัวทีละคน ถ้าคุณผู้หญิงสนใจโฮสต์คนไหน อยากให้มานั่งเป็นเพื่อนคุยก็แค่ปิดไฟที่โต๊ะ จากนั้นโฮสต์คนดังกล่าวก็จะเดินมาเทคแคร์คุณผู้หญิงทันทีค่ะ” ประโยคนี้ของพนักงานสาวช่วยคลายความสงสัยเรื่องไฟที่โต๊ะของแพรทับทิมที่เกิดขึ้นก่อนหน้าได้เป็นอย่างดี

จากนั้นบรรดาโฮสต์ก็เริ่มแนะนำตัว โดยแต่ละคนล้วนมีเสน่ห์เป็นของตัวเอง โฮสต์ของที่นี่น่าจะเรียกว่าหล่อระดับนายแบบ ไม่ว่าจะเป็นหนุ่มไทย เกาหลี ญี่ปุ่นหรือแม้แต่ลูกครึ่งที่นี่มีครบ อย่างกับที่รวบรวมคนหล่อจากทั่วทุกมุมโลก

โฮสต์ทั้งหกคนแนะนำตัวเองครบหมดแล้ว แต่ไฟตรงหน้าแพรทับทิมก็ยังคงเปิดอยู่

“ไม่ใช่พวกคุณไม่หล่อ ไม่น่าคุยด้วยนะคะ แต่ฉันขออยู่คนเดียวอีกสักพัก เชิญทุกๆ คนตามสบายค่ะ” แพรทับทิมเอ่ยรวบรัด เพราะเธอยังไม่อยากเลือกให้ใครมานั่งคุยด้วยจริงๆ วันนี้ตั้งใจมาศึกษาดูงานเฉยๆ

เมื่อแขกอย่างเธอเอ่ยแบบนี้ออกไป โฮสต์ทั้งหกคนก็ยอมรับและทยอยเดินกลับออกไป พวกเขาดูงุนงงที่ตัวเองไม่ได้ถูกเลือก นั่นเพราะน้อยครั้งที่แขกรายใหม่จะปฏิเสธการบุ๊คกิ้งในครั้งแรกที่ได้เจอหน้าพวกเขา

“น่าสนใจดี” เสียงทุ้มของโฮสต์คนหนึ่งดังขึ้น แล้วเดินจากไปเป็นคนสุดท้าย แม้ผู้หญิงตรงหน้าจะไม่มีเทสเรื่องการแต่งตัว เพราะมันขัดกันไปเสียหมด แต่ถึงอย่างนั้นโดยรวมแล้วก็น่ามอง

“หากคุณผู้หญิงต้องการบุ๊คกิ้ง สามารถเรียกดิฉันได้ตลอดเวลานะคะ” เสียงของพนักงานต้อนรับดังขึ้น ที่นี่ไม่มีกฎว่าแขกทุกคนต้องบุ๊คกิ้งโฮสต์ เมื่อเอ่ยจบเธอก็ปลีกตัวไปด้วยเช่นกัน

“โอ๊ย! หัวใจจะวาย เกิดมาก็ไม่เคยถูกผู้ชายหล่อๆ จ้องทีเดียวถึงหกคนแบบนี้” ทันทีที่อยู่ตามลำพัง แพรทับทิมบ่นกับตัวเอง พร้อมๆ กับหยิบแก้วค็อกเทลที่ได้มาขึ้นดื่มแก้อาการคอแห้งฉับพลัน มิหนำซ้ำตอนนี้อกข้างซ้ายของเธอมันยังเต้น…

ตึกๆ ตักๆ

ตึกๆ ตักๆ