บทที่ 3

“เออๆ เราขอโทษ” ปุณหน้าเสีย วันนี้เขาลืมจริงๆ ลืมสนิท พอนึกขึ้นได้ก็รีบบึ่งไปวัด แต่แม่ชีที่พบบอกว่าแพรทับทิมกับแก้มใสกลับออกมาแล้ว

พอจะโทรศัพท์หา แบตก็ดันมาหมดอีก เลยตัดสินใจขับรถมุ่งตรงมาหาที่นี่

“ขอโทษอีกละ เมื่อไหร่แกจะเลิกนิสัยขี้หลงขี้ลืมแบบนี้สักที ครั้งก่อนก็ลืมฉันไว้ที่ปั๊มน้ำมัน ถามว่าทำไมถึงลืม แกบอกมัวแต่คุยกับสาว กับเพื่อนลืมได้ลืมดี กับสาวๆ ทำไมไม่ลืมบ้าง...ห๊า!” ประโยคยาวๆ ที่อัดแน่นด้วยความไม่พอใจยังคงเป็นของแก้มใส

“ก็มีลืมบ้าง” ปุณตอบอ้อมๆ แอ้มๆ สีหน้าบ่งบอกว่ากำลังสำนึกผิดจริงๆ แพรทับทิมจึงห้ามศึก

“พอๆ แกสองคนพอ”

“เห็นไหมว่าแพรยังเข้าใจเราเลย โอ๊ย! เจ็บนะโว้ย” ยิ้มได้ไม่ทันไร ปุณก็ร้องออกมาสุดเสียง เมื่อถูกแพรทับทิมตีเข้าให้เต็มแรง

“ตีกบาลไปทีนึงยังจะกล้ามาขึ้นเสียงโว๊ะ เสียงโว้ย ฉันไม่ถีบไข่แกก็ดีเท่าไหร่แล้ว” นานๆ เจ้าแม่ขาโหดจะเข้าสิงร่างของแพรทับทิม เพราะอยากให้ปุณเปลี่ยนนิสัยแบบนี้เหมือนกัน

“อย่าถีบนะ เดี๋ยวไม่มีอะไรแทงสาว” ปุณรีบเบี่ยงตัวหลบ พร้อมๆ กับเอามือมากุมกล่องดวงใจไว้ทันที นั่นทำให้แก้มใสแซวแรง

“หึ…เอาไปแทงหรือแค่เอาไปจิ้ม ของก็มีอยู่แค่นั้น”

“อ้าว! พูดแบบนี้เคยเห็นหรือไงแก้ม”

“เดาเอาก็ได้ย่ะ” แก้มใสเบ้ปากใส่คนชอบอวด เพราะปุณแสนจะมั่นอกมั่นใจกับขนาด ไหนจะลีลาส่าย

สะโพกของตัวเองเหลือเกิน

“อย่ามาดูถูกจงอางตอนมันหลับนะเฟ้ยแก้ม เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน”

“แกอยากจะโดนอีกทีไหมไอ้ปุณ” แพรทับทิมกอดอกแล้วเอ่ยขึ้น

“ไม่ๆ พอแล้ว มือแกหนักยังกับตีนช้าง นี่ตีมาทีเดียว สมองเราไหลไปรวมกันแล้วมั้งเนี่ย” เอ่ยจบปุณก็รีบขยับให้ห่างแพรทับทิมเข้าไว้

“ปากเสีย สรุปวันนี้ที่แกไปรับฉันสองคนไม่ได้ แกจะแก้ตัวอะไรก็ว่ามา” เอ่ยจบก็มองไปยังคนผิดนัดที่ยืนยิ้มแห้งๆ อยู่ตรงหน้า

“ไม่มีคำแก้ตัวใดๆ เลย มีแต่คำว่าขอโทษ”

“คำขอโทษของแกจะมีความหมายก็ต่อเมื่อแกจองห้องพักสุดหรูที่ศรีพันวาให้พวกฉันสองคืน...โอเค้” มูลค่าคำขอโทษครั้งนี้ ทำเอาปุณแทบจะขนหน้าแข้งร่วงกันเลยทีเดียว แต่เขาก็ต้องยอมจำนนแล้วเอาความแค้นนี้ไว้ชำระครั้งต่อไป รับรองแก้มใสได้โอดโอยแน่นอน เพราะเรื่องอะไร เขาจะปล่อยให้เจ้าของแบรนด์เครื่องสำอางที่ยอดขายเดือนๆ นึงได้กำไรเป็นล้านๆ อย่างเธอลอยนวล

“ก็อยากจะไม่โอเค แต่คงทำไม่ได้ ใช่ไหมครับคุณแก้ม”

“ใช่” แก้มใสเอ่ยรับพร้อมยักคิ้วให้ปุณด้วย ส่วนแพรทับทิมก็ไม่แย้งใดๆ เหมือนกัน ปุณก็เลยยิ่งจ๋อย ไม่มีใครมาเข้าข้าง

“เออ…โอเคก็ได้วะ”

“ดีมาก” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นบนใบหน้าของแก้มใสทันที ส่วนแพรทับทิมได้แต่ยิ้มแล้วส่ายหน้าให้ทั้งคู่ที่กัดกันมาตั้งแต่รู้จักจนถึงตอนนี้ สิบปีก่อนเป็นยังไง ตอนนี้ก็ยังคงเป็นแบบนั้นไม่เปลี่ยน แต่ถ้าปุณยังขี้ลืมแบบนี้บ่อยๆ อาจหมดตัวเอาได้ง่ายๆ

“แล้วนี่แพรจะกลับแล้วเหรอ” เสียงทุ้มเอ่ยถาม เพราะเมื่อครู่เห็นเธอกำลังจะเปิดประตูรถ

“อื้อ...กำลัง”

“งั้นให้เราไปส่งไหม ส่วนรถแกก็จอดไว้ที่นี่แหละ พรุ่งนี้ค่อยให้เศรษฐีนีแก้มขับไปส่งที่บ้าน” ปุณแอบแขวะแก้มใสเบาๆ ส่วนเธอก็หันมาแยกเขี้ยวใส่

“ไม่ต้องหรอก ไว้ค่อยเจอกันวันหลัง บายแก” เอ่ยจบแพรทับทิมก็เปิดประตูเข้าไปในรถแล้วขับกลับบ้านทันที ปุณได้แต่มองตาม อย่างน้อยๆ ตอนนี้แพรทับทิมก็ร่าเริงขึ้นกว่าเมื่อหลายวันก่อนมาก มีอารมณ์ตีหัวเขาได้ก็ถือว่าดีมากแล้ว เพราะหากย้อนกลับไปเมื่อสองอาทิตย์ก่อนหน้า ขนาดเขากวนตีนระดับขั้นสุดๆ เธอยังนิ่งจนเขาใจคอไม่ดี

“ขับรถดีๆ นะแก ถึงบ้านแล้วอย่าลืมไลน์มาบอกด้วย” แก้มใสตะโกนย้ำตามหลังอีกครั้ง แต่พอหันกลับมามองก็เห็นว่าปุณยืนจ้องหน้าอยู่

“เอ้า! แกจะมายืนมองหน้าฉันทำไม”

“สรุปแพรให้คำตอบเรื่องคลับโฮสต์นั่นยัง” น้ำเสียงของเขาห้วนขึ้น สีหน้าก็ดูจริงจังมากด้วย

“ให้แล้ว”

“ไม่ทำใช่ไหม”

“ทำ” คำตอบของแก้มใสทำให้ปุณถึงกับถอนหายใจออกมา เขาห่วงแพรทับทิมที่ต้องกลายไปเป็นเจ้าของคลับโฮสต์แทนพี่สาวที่เพิ่งเสียชีวิตไป

ที่นั่นล้วนแล้วแต่มีสิ่งอันตรายอยู่รอบตัว โดยเฉพาะผู้ชาย!

แม้เวลาแปดโมงเช้าถึงห้าโมงเย็นจะมีงานประจำให้รับผิดชอบ แต่ในเมื่อตั้งใจจะไปดูแลคลับโฮสต์แล้ว เวลาหลังเลิกงานคือลงตัวที่สุด โดยเธอไม่ได้คาดคิดว่าหลังจากนี้ ชีวิตเธอจะผูกโยงกับคลับโฮสต์มากกว่าที่ไหนๆ

ในวันนี้ แพรทับทิมก็มายืนอยู่หน้าคลับโฮสต์ ที่ถูกสร้างเป็นตึกสองชั้น ดูกว้างไม่น้อย รวมถึงยังมีที่จอดรถที่รองรับรถลูกค้าได้เป็นสิบๆ คัน ใครจะไปคิดว่าที่ลักษณะเฉพาะแบบนี้ จะได้รับความนิยมเป็นอย่างมาก

ตึกสีขาว มองผิวเผินออกจะแสนธรรมดา แต่เมื่อไหร่ที่พระอาทิตย์ลับขอบฟ้า ที่ธรรมดาๆ กลับสว่างด้วยแสงไฟ รวมถึงแสงแห่งการดึงดูด เชื้อเชิญ โดยเฉพาะเพศหญิงแบบเธอ

“เอาวะ” แพรทับทิมปลุกใจตัวเองแล้วขยับแว่นสายตาให้เข้าที่เข้าทาง วันนี้เธอตั้งใจมาที่นี่แต่ไม่ใช่ในฐานะเจ้าของ เธออยากลองเข้าไปสัมผัสในฐานะผู้หญิงขี้เหงา เพราะอยากรู้เหมือนกันว่าหลังประตูกระจกที่มีการ์ดร่างใหญ่สองคนคอยดูแลอยู่นั้น มันจะมีอะไรบ้าง

เมื่อปลุกใจตัวเองเสร็จ เธอก็เดินเข้าไปข้างใน ทำตัวเหมือนลูกค้าทั่วไป แม้พี่สาวเธอจะเสียไปแล้ว แต่ที่นี่ก็ยังคงดำเนินต่อไปได้ดี นั่นเพราะมีผู้จัดการอย่างโฬมคอยดูแล ซึ่งนอกจากจะรั้งตำแหน่งผู้จัดการแล้ว โฬมยังได้ชื่อว่าเป็นคนรักของพี่สาวเธอด้วย

เมื่อตรวจบัตรประชาชนเสร็จ แพรทับทิมก็สามารถผ่านประตูเข้าไปข้างในได้ในฐานะแขกทั่วๆ ไป ที่นี่มีกฎห้ามผู้หญิงอายุต่ำว่ายี่สิบปีเข้า บรรยากาศภายในคลับโฮสต์นั้นแตกต่างจากภายนอกโดยสิ้นเชิง ไฟสลัวๆ เปิดเพลงเพราะๆ คลอตามไปด้วยตลอดเวลา แถมที่นี่ยังมีโต๊ะอยู่ตามมุมต่างๆ ซึ่งค่อนข้างเป็นส่วนตัว มองไปมุมหนึ่งยังมีบาร์เหล้าและเวทีเล็กๆ อยู่ด้วย