บทที่6

บังเอิญตอนเด็กๆ ปู่เหยินพายัยโซดามาที่บ้านฉัน ฉันก็แค่ทักทายตามประสาเด็ก วิธีทักทายออกจะผิดเพี้ยนไม่เหมือนคนอื่นไปบ้าง แต่ใครจะไปรู้ล่ะ ว่ายัยนั่นประหยัดไม่ยอมใส่กางเกงใน แถมตอนนั้นเพื่อนๆชายฉันก็อยู่บ้านพอดี ฉันเปิดกระโปรงยัยนั่นเท่านั้นแหละ! ก็จ๊ะเอ๋ กับโซดาน้อยเข้าจังๆ ตั้งแต่วันนั้นมาปู่เหยินก็ไม่เคยปล่อยให้ฉันอยู่ใกล้ยัยโซดาเกิน 5 เมตรอีกเลย แหมแค่ล้อเล่นนิดหน่อยเอง ( ไม่นิดแล้วละมั้ง)

“เอาล่ะครับ คำถามทั้ง3ข้อก็มีคำตอบเรียบร้อยแล้ว เรามาเริ่มการแสดงกันเลยดีกว่า เพราะดูจากสีหน้าของยัยทึกนี่แล้ว ท่าทางคงอยากจะเล่นเกมส์มาก!”

อยากเล่นกับผีน่ะสิ! ไอ้บ้า! ฉันรอดไปได้เมื่อไหร่ แกกลายเป็นผีไร้ญาติแน่ไอ้บ้า แล้วก็อย่ามาใช้สายตาโรตจิตแบบนั้นมองหน้าฉันนะโว้ยยยยย!

“ยัยตัวแสบ เธอชื่ออะไร”

“บอกก็กลัวสิ! ไอ้บ้า! ไหนลองบอกเหตุผลดีๆสักข้อมาสิ? ว่าทำไมฉันต้องชื่อนายด้วย”

“ก็เพราะ...ฉันไม่ชอบจูบกับผู้หญิงที่ยังไม่รู้จักชื่อน่ะสิ โพลี!”จะ...จูบผู้หญิงที่ยังไม่รู้ชื่อ แล้วไอ้บ้านี่รู้ชื่อฉันได้ยังไงเนี่ย!! รึไอ้เกมส์ที่ว่า จูบตา จูบปากโอ้ววโน่! แม่เจ้าเว้ย! หวังว่าคงไม่ใช่...

“แหม ทำหน้าอย่างนี้แสดงว่าเดาเกมส์ออกแล้วใช่ไหมจ๊ะ?? ที่รัก”

“กะ....เกมส์อะไร! ฉันไม่เป็นเล่นโว้ยยย! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะไอ้บ้า ไม่งั้นนายจะเสียใจ”

“เอาล่ะ เรามาเริ่มเกมส์กันเลยดีกว่า เสือน่ะเวลามันถอดเขี้ยวถอดเล็บแล้ว ก็ไม่ต่างอะไรจากลูกแมวตัวเล็กเชื้องๆตัวนึง จริงไหม??ยัยเสือน้อย”

ฉันมันเสือไม่มีเขี้ยวไม่มีเล็บโว้ยยยย! ฉันน่ะ..มันเสือซ้อนเล็บ ต่างหากเล่า!

“นายมันดูถูกฉันมากไปแล้ว! เสือยังไงมันก็ยังเป็นเสืออยู่วันยังค่ำไม่มีวันที่จะเปลี่ยนเป็นแมวได้หรอ....จุ๊บ”