CHAPTER 5 เปิดใจ

@Condo Meen

23.20 น.

ผมใช้เวลาเพียงสิบนาที ในการขับรถมาถึงคอนโด จนตอนนี้ก็ห้าทุ่มกว่า ๆ โชคดีที่ในคีย์การ์ดที่นี่มีเลขห้องสลักอยู่ มันเลยทำให้ผมหาห้องของมีนง่ายขึ้น ตอนนี้เหมือนมีนกำลังจะได้สติขึ้นมาบ้างแล้ว เธอเริ่มเดินเองได้ แต่ก็ไม่ค่อยตรงทางเท่าไหร่ จนผมเองก็อดขำกับท่าทางเงอะงะของคนตรงหน้าไม่ได้ คงเป็นอย่างที่ไอ้มาวินมันบอกแหละว่ามีนเมาแล้วสร่างเร็ว นี่ดีนะที่นั่งดื่มไปได้แค่แป๊บเดียวเท่านั้น ไม่งั้นมีหวัง…เละเทะกว่านี้ แน่ ๆ

ผมพามีนเข้ามาในห้องของเธอ ก่อนจะประคองตัวเธอเข้าไปในห้องนอนแล้ววางลงบนเตียงเบา ๆ

“อื้อ...” และเธอก็หลับไปทันทีที่หัวถึงหมอน อะไรมันจะง่ายดายปานนั้น

ผมนั่งมองใบหน้าหวานที่ผมพึ่งจะจำได้ว่าเธอคือเด็กผู้หญิงใส่แว่นตัดผมหน้าม๊าเต่อคนนั้น ถ้าเป็นคนคนเดียวกันกับน้องคนนั้นจริง ๆ เธอก็เปลี่ยนไปมาก…มากจนผมจำเธอไม่ได้เลย

“พี่มาร์ติน...” รู้ตัวอีกทีผมก็ได้ยินเสียงเธอเรียกชื่อผมออกมา ตอนนี้เธอลืมตามามองหน้าผมด้วยสีหน้าที่ตกใจ และเหมือนเธอคิดอะไรออก ก่อนที่สีหน้าแบบนั้นจะหายไป

“หนูฝันถึงพี่อีกแล้วสินะ”

เธอพูดออกมาเบา ๆ ซึ่งผมก็ได้ยินอีกนั่นแหละ ก็มันมีกันอยู่แค่สองคนไหมล่ะ และห้องมันก็เงียบมาก ๆ ด้วย และผมก็เข้าใจแล้วด้วยว่าเธอคิดอะไรอยู่ เธอคงคิดว่านี่คือความฝันสินะ

“ทำไมหนูถึงรักพี่ได้มากมายขนาดนี้” เธอพูดก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาจากดวงตาคู่นั้น

ผมที่เฝ้ามองอยู่ก็อดหดหู่ใจตามไปไม่ได้ เพราะก็ไม่คิดว่าเธอจะรักผมได้ขนาดนี้ รักขนาดที่เธอเห็นว่าผมนั่งอยู่ตัวเป็น ๆ แต่เธอก็คิดว่านี่คือความฝัน เธอคงคิดว่าเธอไม่สามารถเอาผมมาอยู่ตรงนี้ตรงหน้าเธอได้ในโลกจริง แต่ทำมันได้แค่ในฝันเท่านั้น เธอรักผมมากขนาดนี้ แต่ผมกลับไม่รับรู้อะไรเลย จะมีใครอีกมั้ยที่ให้ผมได้มากมายขนาดนี้

‘แค่มึงเปิดใจให้น้องเค้าสักหน่อย มันจะตายหรือไงวะ?’

คำพูดของไอ้ปืนดังก้องเข้ามาอยู่ในหัวของผม ผมพยายามตัด พยายามละความคิดเหล่านั้นออกไป แต่ผมก็ทำไม่ได้ ถึงแม้ว่าตอนนี้ในใจผมมันจะลืมเมย์ได้แล้วก็ตามที

มันดูเร็วใช่มั้ยล่ะ? มันก็ไม่หรอกครับถ้าเทียบกับสิ่งที่เธอทิ้งไว้ให้ผมน่ะ

Meen Talk

ฉันนอนมองพี่มาร์ตินที่นั่งจ้องหน้าฉันอยู่ตอนนี้ ฉันรับรู้ได้เลยว่านี่คือ ‘ความฝัน’ มันไม่มีทางเกิดขึ้นจริง ๆ ถึงฉันจะรักพี่มาร์ตินมากมายขนาดไหน แต่ฉันก็ไม่สามารถดึงเขาเข้ามาในชีวิตของฉันได้หรอกนะ เหมือนพี่มาร์ตินอยู่สูงเกินไป สูงเกินที่คนอย่างฉันจะเอื้อมมือไปคว้าพี่เขาไว้ได้

และถ้าหากนี่คือความฝัน มันคงไม่ผิดใช่มั้ยที่ฉันจะทำให้ฝันของฉัน มันเป็นฝันดี

คิดได้แบบนั้นฉันก็ยื่นมือไปคว้าลำคอแกร่งของพี่มาร์ตินลงมาจูบเบา ๆ จากตอนแรกที่ฉันจู่โจมเขา กลายเป็นว่าตอนนี้เขาจู่โจมให้ฉันเป็นผู้ตาม เขาขยับริมฝีปากอย่างชำนาญจนฉันขยับริมฝีปากของฉันตามจังหวะของเขาอย่างว่าง่าย พี่มาร์ตินโถมตัวลงมาทาบทับฉันไว้ก่อนจะบดขยี้ริมฝีปากฉันอย่างร้อนแรง จนฉันตามไม่ทัน

ให้ตายสิ...นี่มันจะเหมือนเรื่องจริงเกินไปแล้วนะ

พี่มาร์ตินผละออกให้ฉันหายใจสักพัก ก่อนจะกดริมฝีปากจูบลงมาอีกครั้ง มือไม้ของพี่มาร์ตินเริ่มซุกซนไปตามร่างกายของฉัน ในขณะที่สติของฉันเริ่มกลับมาเพราะแรงบีบเคล้นที่หน้าอกและแรงดูดที่พี่มาร์ตินประทับมันลงบนลำคอของฉัน

นี่ต้องไม่ใช่ความฝันแล้วแน่ ๆ

“อ๊ะ..หยุดนะ!” ฉันดันตัวเขาออกอย่างอัตโนมัติเพราะความกลัว กลัวว่าฉันจะตาลายเพราะฤทธิ์ของเหล้าที่กินไปแล้วมองผู้ชายคนนี้เป็นพี่มาร์ติน ซึ่งเขาอาจไม่ใช่…แต่เมื่อฉันมองใบหน้าของเขาชัด ๆ ก็พบว่าผู้ชายตรงหน้าของฉันคือพี่มาร์ตินจริง ๆ

“พี่มาร์ติน!” ฉันอุทานออกมา ก่อนจะเด้งตัวลุกขึ้นมานั่งทันที

“พี่ขอโทษนะคือพี่...พี่ไม่ได้ตั้งใจ” พี่มาร์ตินดูมีสีหน้าที่กังวลและสับสนอย่างมาก

“ไม่เป็นไรค่ะหนูผิดเอง”

“....”

“หนูคิดว่านี่คือความฝัน...”

“....”

“หนูแค่อยากจะทำให้มันเป็นฝันที่ดีสำหรับหนูก็เท่านั้นเอง...หนูขอโทษนะ”

พรึบ!

พี่มาร์ตินไม่ได้ตอบอะไร ก่อนจะดึงฉันเข้าไปกอดแล้วซบลงมาที่ไหล่ของฉัน ฉันที่ทำตัวไม่ถูก จึงยกมือขึ้นมาลูบหลังที่มาร์ตินเบา ๆ เป็นการปลอบเพราะตัวพี่มาร์ตินเริ่มสั่นเบา ๆ

นี่พี่มาร์ตินร้องไห้เหรอ?

“อยู่กับหนู...ถ้าพี่จะร้องไห้หนูก็จะปลอบพี่เองนะ” ฉันพูดออกไปเบา ๆ และกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น เพราะวันนี้ไอ้มาวินมันบอกกับฉันตอนก่อนไปผับว่าพี่มาร์ตินพึ่งเลิกกับแฟนด้วย

พี่เขาคงจะเจ็บมากเลยสินะ

“หนูเห็นพี่ยิ้มมาเยอะแล้ว…ถ้ามันเจ็บมาก ถ้าพี่อยากร้องไห้ออกมาก็ร้องออกมาเลยนะคนเก่งของหนู”

พี่มาร์ตินผละออกมาช้า ๆ ก่อนจะก้มลงมาหาฉันอีกครั้งแล้วประทับจูบลงมา มันเป็นจูบที่อ่อนหวานและนุ่มนวลที่ที่สุด แต่มันก็วาบหวิวมาก ๆ ในเวลาเดียวกัน

“ให้พี่เป็นความสุขในเรื่องจริงของน้องนะ”