CHAPTER 3 หนูชอบพี่นะ

“ห๊ะ!”

เชี้ยล่ะ!!

“มีไรกันเหรอ” เป็นเสียงพี่ปืนที่ถามขึ้น หลังจากที่พี่เขาพึ่งเช็คบิลเสร็จ

“เอ่อ...เปล่าค่ะ ๆ ไม่มีไรค่ะ” ฉันยิ้มตอบกลับไปแล้วยิ้มแห้ง ๆ ก่อนจะกระทุ้งศอกใส่ไอ้มาวินที่หลุดขำจนมันร้องออกมา

“เจ็บนะเว้ย”

“พี่ปืน หน่าขอตัวนะพี่ คืนนี้หน่าไม่ว่างอ่ะ” พี่น้อยหน่าพี่รหัสปีสองของฉันพูดขึ้นยิ้ม ๆ

“อ้าวเหรอ...โอเค ๆ ค่ะ กลับดี ๆ นะ” พี่ปืนตอบ และพี่น้อยหน่าก็ลุกเดินออกไปจากร้าน

“ส่วนพวกเรา…ห้ามเบี้ยว เจอกันตอนสี่ทุ่มที่ไนต์คลับนะ พวกเราก็เคยไปกันแล้วนิ” พี่ปืนพูดขึ้นด้วยใบหน้ายิ้ม ๆ แต่เป็นยิ้มที่แฝงด้วยความเจ้าเล่ห์สุด ๆ

“คืนนี้มีเซอร์ไพรส์ให้น้องมีนด้วยนะ”

เซอร์ไพรส์อะไรกัน! ฉันอยากจะบ้าตาย!

@Night Club

22.00 น.

หลังจากที่แยกย้ายกันไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ฉันรู้ตัวดีว่าวันนี้ต้องโดนพี่ปืนมอมแน่ ๆ เพราะวิศวะที่นี่เค้ากินกันโหดมาก ถ้าเมาแล้วคงจะขับรถกลับไม่ไหว ฉันเลยตัดสินใจไม่เอารถมา และให้ไอ้มาวินไปรับเพราะไอ้มาวินมันคอทองแดง ไม่น่าร่วงง่าย ๆ หรอกมั้ง…

ความจริงถ้าวันนี้ไม่มีไอ้มาวินมาด้วย ฉันก็ไม่มาหรอกนะ เขาร่ำลือกันมาว่าพี่ปืนน่ะเป็นเสือผู้หญิงตัวพ่อ ถ้าฉันมากับเขาสองคน ฉันว่าฉันคงไม่รอดแน่ ๆ ถึงแม้ว่าพี่ปืนจะหล่อมากไม่แพ้กับพี่มาร์ติน แต่ในใจฉันก็มีแต่พี่มาร์ตินคนเดียวเท่านั้น

ติ้ง! ติ้ง! (เสียงแจ้งเตือนไลน์)

Puen : มาโซน VIP เลย ห้อง 001

Meen : ได้ค่ะ

@Night Club โซน VIP001

ฉันกับมาวินเดินมาถึงหน้าห้อง ก่อนจะเคาะประตูเบา ๆ แล้วเปิดเข้าไปด้านใน สิ่งแรกที่ฉันเห็นคือพี่มาร์ติน!

“ไง...น้องมีน” พี่มาร์ตินที่นั่งอยู่บนโซฟากำมะหยี่สีแดงสดส่งยิ้มมาให้ฉัน แต่รอยยิ้มนั่นมันเป็นรอยยิ้มเย็น ๆ ยังไงชอบกล ไม่เหมือนรอยยิ้มที่ยิ้มให้ฉันในลิฟต์เลยสักนิด

“สะ..สวัสดีค่ะ”

ฉันยิ้มแห้ง ก่อนจะยกมือไหว้พี่มาร์ติน และเลี่ยงเดินไปนั่งฝั่งพี่ปืนแทน เพราะฉันนึกกลัวรอยยิ้มของพี่มาร์ตินมาก ๆ ส่วนไอ้มาวินก็เดินไปนั่งข้าง ๆ พี่มาร์ตินแทน

นี่สินะเซอร์ไพรส์ของพี่ปืนน่ะ…ฉันล่ะอยากจะกัดลิ้นตายเลยจริง ๆ

“อ้าว ไม่นั่งข้างไอ้มาร์ตินมันเหรอ?” พี่ปืนถามด้วยใบหน้ายิ้มกวน ๆ

“ทำไมมีนต้องนั่งข้างพี่มาร์ตินด้วยล่ะ ไม่รู้จักกันซะหน่อย” ฉันทำเป็นปากเก่งไปอย่างนั้นแหละ แต่ใจจริงตอนนี้อกมันแทบจะระเบิดแล้วค่ะ! มุดดินหนีตอนนี้ทันมั้ย!

“โอเค ๆ ไม่รู้จักก็ไม่รู้จัก” พี่ปืนพูดแค่นั้น ก่อนจะรินเบียร์ใส่แก้วโดยที่ไม่ใส่น้ำแข็งให้ฉันเต็มแก้ว

เล่นดื่มแบบนี้ฉันก็ตายดิ…

“อ่ะ ดื่มค่ะ”

ฉันรับแก้วในมือพี่ปืนมาถือ ก่อนจะยกขึ้นจิบนิด ๆ วันนี้ฉันต้องเซฟตัวเองให้มากที่สุด เพราะถ้าเมาฉันอาจไปทำตัวน่าอายต่อหน้าพี่มาร์ตินอีกก็เป็นได้

“เห้ย...ไม่จิบสิครับ หมดแก้วครับ” แต่อีพี่ปืนก็พูดขึ้นมาขัดความตั้งใจของฉันไว้ พร้อมกับยกมือขึ้นมาดันแก้วเบียร์นั่นให้ฉันยกดื่มเข้าไปซะหมดแก้ว

“ยกอีกครับยกอีก” พี่ปืนยังคงรินให้ใหม่ต่อเรื่อย ๆ และเชียร์ไม่หยุด โอ๊ย...ปากเริ่มชาแล้ว ไม่ได้ ๆ ฉันจะเมาไม่ด๊าย….

รู้ตัวอีกทีตอนนี้ฉันก็เริ่มรู้สึกมึน ๆ แล้ว พอหันไปมองพี่มาร์ติน ก็เห็นพี่มาร์ตินนั่งคุยเล่นกับไอ้มาวินอย่างสนุก ดูไม่ทรหดเหมือนพี่รหัสฉันเลยอ่ะ

“พี่ปืน พอก่อนครับพี่ ไอ้นี่มันเมาแล้วมันไม่เหมือนชาวบ้านเค้านะ” ฉันได้ยินเสียงไอ้มาวินพูดขึ้นมา แต่ตอนนั้นสติที่ฉันพยายามมีก็เริ่มเลือนรางลงมาก ๆ หูก็เริ่มอื้อแล้วด้วย

“ยังไงวะ”

“มันเป็นพวกพูดอะไรยุอะไรแล้วขึ้นอ่ะ ผมขี้เกียจแบกมันกลับสภาพนั้นนะพี่” เสียงไอ้มาวินบอกพี่ปืน

“งี้ต้องจัดต่อ” ว่าจบพี่ปืนก็รินเบียร์ใส่แก้วแล้วส่งให้ฉัน และฉันก็ยกมันขึ้นดื่มอย่างว่าง่าย เพราะเหมือนตอนนี้สติฉันไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว

Martin Talk

“ไอ้ปืน พอได้แล้ว”

ผมเอ่ยห้ามเพราะเห็นมีนนั่งพิงโซฟาอยู่ในสภาพที่เมามากพอควร เหมือนสติเธอจะหลุดไปแล้วด้วย แต่เธอไม่ได้หลับไปเหมือนเมื่อคืน เธอยังคงนั่งโอนเอนอยู่อย่างนั้น

“เวรล่ะพี่” เสียงไอ้มาวินน้องรหัสผมมันเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับทำหน้าเครียด เมื่อมันรับรู้ถึงหายนะที่กำลังจะเกิด

“เพื่อนมึงเป็นเดอะฮัคเหรอ แบบโกรธแล้วแปลงร่าง แต่อันนี้เมาแล้วแปลงร่างงี้?” ไอ้ปืนถามขึ้นขำ ๆ อย่างติดตลก

“มันก็ไม่ทำลายล้างขนาดนั้นหรอกพี่ เมื่อคืนพี่ก็น่าจะเห็นว่ามันเป็นไง”

“อ่ะ งั้นลอง..” ไม่ว่าเปล่าไอ้ปืนยื่นหน้าเข้าไปใกล้มีน ก่อนที่มันกระซิบบอกอะไรสักอย่างกับเธอ ซึ่งผมไม่ได้ยิน แล้วเธอก็พยักหน้ารับเบา ๆ เหมือนคนมึน ๆ ก่อนจะรั้งลำคอไอ้ปืนเข้าไปจูบ

เชี้ย!

พรึบ!

รู้ตัวอีกทีผมก็ลุกไปกระชากตัวไอ้ปืนออก ก่อนจะดึงตัวมีนมาหาผม

เออ…แล้วนี่มึงทำบ้าไรวะไอ้มาร์ติน!

“ยังจะเล่นอีกเหรอมึงอ่ะ พอเลยไอ้ห่า” ผมก่นด่ามันไป ก่อนจะประคองมีนไปนั่งข้าง ๆ ผมแทน ไอ้เพื่อนเหี้ยไว้ใจไม่ได้

“กูนึกว่ามึงจะมากระชากช้ากว่านี้นะ” ไอ้ปืนพูดขึ้น

“มึงพูดงี้หมายความว่าไง?” แต่ผมก็ความรู้สึกเร็วจริงอย่างที่มันพูด

“กูเป็นเพื่อนมึงมาสามปีแล้วนะ มึงคิดไรอยู่กูรู้หมด และตั้งแต่เมื่อตอนเย็นและที่มึงทำหน้าไม่รับบุญแบบนั้นแล้วเดินออกไป”

“กูคิดอะไร” ผมย้อนเพราะผมมั่นใจว่าตัวเองไม่ได้คิดอะไรแน่ ๆ แค่เห็นแล้วมันรับไม่ได้เฉย ๆ ก็แค่ช่วยเด็กมันป่ะ! เมาซะขนาดนั้น

“มึงทนดูน้องเค้ากอดกับผู้ชายคนอื่นไม่ได้ ทนดูน้องเค้าจูบกับกูไม่ได้ แค่นี้ไม่ชัดเหรอครับคุณเพื่อน?”

“กอดกับผู้ชาย? ไอ้ไบรท์น่ะเหรอพี่?” ไอ้มาวินที่นั่นเงียบอยู่นานพูดขึ้นด้วยสีหน้าสงสัย

“เออ…มั้ง ที่นั่งอยู่ข้างหลังมึงในแถวอ่ะ” ไอ้ปืนตอบ

“อ๋อ..ไอ้ไบรท์มันชอบไอ้มีน แต่ไอ้มีนมันชอบ…”

“ไม่ต้องพูดล่ะ พอ” จู่ ๆ ผมก็หลุดห้ามคำพูดไอ้มาวินไว้กลางคันด้วยสีหน้าหงุดหงิด แต่ไม่วายที่ไอ้เพื่อนตัวดีมันจะพูดต่อให้ประโยคมันสมบูรณ์

“ชอบไอ้มาร์ติน”

“เชี่ยนี่..” ผมสบถออกมาก่อนจะได้ยินเสียงมีนพึมพำออกมาเบา ๆ

“หนูชอบพี่นะพี่มาร์ติน..”

“.....”

“ชอบมาสามปีแล้ว…”

“.....”

“คนเมามักไม่โกหกนะเพื่อน” ไอ้ปืนพูดขึ้นในขณะที่ผมกำลังค้างอยู่อย่างนั้น เหมือนกำลังสับสนอยู่ในใจ