CHAPTER 2 คนที่แอบชอบ

เช้าวันต่อมา

@Condo Meen

Meen Talk

“อื้อ..” ฉันสะลึมสะลือลืมตาขึ้นมาหลังจากที่รู้สึกปวดหัวอย่างหนัก

พอมองไปรอบ ๆ ก็พบว่าที่นี่มันก็คือห้องของฉันเอง ก่อนควานหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายที่วางอยู่ข้างตัวแล้วกดโทรหายัยกรีนเพื่อนสนิทของฉัน

ตูด...ตูด...

(ฮัลโหล)

“แก… เมื่อคืนฉันกลับห้องมาตอนไหนวะ!”

(ก็ตั้งแต่ตอนที่แกเมาแล้วไปหลับบนอกพี่มาร์ตินนั่นแหละ พี่มาร์ตินก็เหมือนจะพาแกไปไหนก็ไม่รู้ ฉันกับมาวินเลยไปเอาตัวแกออกมา พี่เค้าบอกว่าจะพาแกไปที่ห้องพี่เค้าก่อน เพราะนึกว่าแกมาคนเดียว จะปล่อยแกไว้ก็อันตราย พอเค้าเห็นพวกฉันไปหาแก เค้าก็เลยให้ฉันเอาแกกลับมา)

“อะไรนะ!? เดี๋ยว ๆ เมื่อกี้แกบอกว่าฉันไปหลับคาอกพี่มาร์ตินงั้นเหรอ?”

(เออ…ใช่! ฉันท้าให้แกลุกไปบอกชอบพี่มาร์ตินนะ ไม่ใช่ไปหลับใส่พี่เขาแบบนั้น)

โอ้ว…มาย…ก็อด!!!

(ว่าแต่..เมื่อคืนแกได้บอกพี่เค้าหรือเปล่าวะ?)

“ไม่รู้ดิ…”

(อ้าวอีนี่… ช่างมัน ๆ แล้วก็รีบลุกอาบน้ำอาบท่าได้แล้ว วันนี้มีงานเปิดสายภาคตอนสี่โมงเย็นนะ รีบมามหาลัยได้แล้ว)

“อืม”

ฉันตอบกลับไปแบบไม่คิดอะไรเท่าไหร่ ฉันจึงกดวางสายและลุกแบกสังขารตัวเองไปเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำล้างหน้า ก่อนจะแต่งตัวไปมหาลัยทันที

ฉันเดินออกจากห้องและเดินตรงไปยืนรอที่หน้าลิฟต์

ติ๊ง!

พอลิฟต์เปิดออก ฉันถึงเบิกตากว้างเมื่อเห็นเป็นพี่มาร์ตินที่ยืนอยู่ในลิฟต์ ฉันที่กำลังจะเตรียมหลบหน้า ก็ไม่ทันเสียแล้วเพราะถูกพี่เขาเรียกไว้ซะก่อน

“น้องมีน เข้ามาสิ” รู้ชื่อฉันได้ไงอ่ะ?

“เอ่อ..ค่ะ” ฉันยิ้มแหย ๆ ให้พี่มาร์ติน ก่อนจะก้าวขาเข้าไปในลิฟต์อย่างว่าง่าย

โอเค..ไม่บังเอิญหรอกที่ฉันมาอยู่คอนโดเดียวกันกับเขา ฉันแอบชอบพี่มาร์ตินมาสามปีแล้วนะ ตั้งแต่พี่เขาอยู่ ม.หก และฉันอยู่ ม.สี่ พี่มาร์ตินเป็นนักกีฬาบาสเกตบอลของโรงเรียน พี่เขาฮอตมาก ๆ ในหมู่สาว ๆ ทั้งในและนอกโรงเรียน ก็แหงแหละ…รูปหล่อพ่อรวยแถมเรียนดี มีผู้หญิงที่ไหนไม่ชอบบ้างล่ะ…ผู้ชายที่แสนเพอร์เฟกต์ขนาดนี้ แต่ฉันว่าพี่เขาจำฉันไม่ได้หรอก เพราะตอนนั้นฉันขี้เหร่มาก ๆ พอพี่มาร์ตินจบ ม.หก ฉันก็รู้มาว่าพี่มาร์ตินเรียนวิศวะที่นี่ ฉันก็พยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองแล้วสอบเข้ามาเรียนที่นี่คณะนี้ตามเขา ก็แค่อยากอยู่ใกล้ ๆ ให้ชื่นหัวใจเท่านั้นเอง และพอฉันรู้ว่าพี่มาร์ตินพักอยู่ที่นี่ ฉันเลยมาพักตามเขาน่ะ เพื่อจะได้ส่องหน้าหล่อ ๆ ของเขาได้ถนัด ๆ

แต่แล้วเพราะว่าความเมาและความกล้าบ้าบิ่นของฉัน มันทำให้ฉันต้องไปทำตัวน่าอายต่อหน้าพี่เขา โอ๊ย..คิดแล้วก็อยากจะบ้าตาย แล้วพี่เขาจะมองว่าฉันเป็นคนยังไงล่ะเนี้ยะ!

ฉันยืนเกร็งตลอดเวลาที่ฉันอยู่ในลิฟต์กับพี่มาร์ติน ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ฉันก็อาจจะฟินอยู่แหละ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ไง นี่พี่เขาถึงกับจำชื่อฉันได้เลยนะ….แล้วเรื่องเมื่อคืนพี่เขาคงจะลืมหรอก

“พี่คะ...พี่รู้ชื่อหนูได้ยังไงอ่ะคะ” ฉันกลั้นใจเอ่ยถามออกไป

“น้องเป็นน้องรหัสของเพื่อนพี่น่ะ เพื่อนพี่มันรู้จักน้อง มันเลยบอกพี่”

“อ๋อ..ค่ะ”

ติ้ง!

พอลิฟต์ลงมาถึงชั้นล็อบบี้ ฉันเลยรีบวิ่งออกมาอย่างไม่คิดชีวิตใด ๆ ทั้งสิ้น ไม่ใช่เพราะฉันกลัวอะไรนะ แต่เพราะฉันอายจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนีอยู่แล้ว แล้วยิ่งเมื่อกี้ที่พี่มาร์ตินบอกว่าฉันเป็นน้องรหัสเพื่อนพี่เขาอีก ให้ตายสิ!!

@มหาลัย ตึกคณะวิศวะ ภาควิชาโยธา

ฉันมาถึงมหาลัยตอนใกล้ ๆ เวลากิจกรรมเริ่มพอดี เห็นพวกพี่ ๆ ปีสองเรียกรวมพอดี พอฉันเดินเข้าไปใต้อาคารก็เจอกับกรีน มาวินและไบรท์ นั่งอยู่ที่แถว ฉันเลยไปนั่งแถวนั้นต่อจากไบรท์

“มาช้าอีกแล้ว” ไบรท์เอ่ยทัก

“ก็ช้าแบบนี้ตลอดอยู่แล้วป่ะ” ฉันตอบกลับไป ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองไปรอบ ๆ ก็เจอกับพี่มาร์ตินและกลุ่มเพื่อนของพี่เขาเดินเข้ามาพอดี ฉันจึงก้มหน้าซุกลงไปกับหลังของไอ้ไบรท์อย่างอัตโนมัติ

“อะไรเนี้ย?”

“อยู่เฉย ๆ” ฉันพูดเสียงดุใส่มันและก้มหน้างุด ซบลงไปทับแผ่นหลังของไอ้ไบรท์ เพื่อหลบหน้าพี่มาร์ติน มือทั้งสองข้างก็จับเอวมันไว้ไม่ให้มันขยับหนี

Martin Talk

พอผมเดินเข้าใต้ตึกที่กำลังมีปีสองเรียกปีหนึ่งมารวมและกำลังเช็กจำนวน ผมก็หันไปเห็นยัยเด็กที่ชื่อมีนที่แม่งเดินเข้ามาจูบผมเมื่อคืนนั่งกอดกับผู้ชายอยู่

“เหอะ!”

“เป็นไรล่ะมึง หน้าอย่างกับแดกรังแตนมาเลย” ไอ้ปืนเอ่ยทัก หลังจากที่มันหันมาเห็นสีหน้าผม

“กูอารมณ์ไม่ดีล่ะ ฝากเลี้ยงน้องรหัสกูด้วย กูกลับก่อนแล้วกัน เดี๋ยวกูไปรอเลี้ยงที่ผับเลย”

“เอ้า! เชี่ยนี่นิ...อะไรของแม่งวะ!”

ผมได้ยินเสียงไอ้ปืนด่าไล่หลังตามมาหลังจากที่ผมเดินออกมาจากตึก แม่ง...เมื่อคืนยังบอกว่าชอบยังบอกว่ารัก พอตอนนี้ก็ไปกอดกับผู้ชายคนอื่น ผู้หญิงแม่งพอไม่เห็นแก่เงินก็หลายใจแบบนี้เหรอวะ? นึกแล้วก็เจ็บดีจริง ๆ

แต่ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าจะหงุดหงิดทำไมวะ?

Meen Talk

20.00 น.

ตลอดกิจกรรมรับขวัญฉันไม่เห็นพี่มาร์ตินแม้แต่เงา หายไปไหนก็ไม่รู้เหมือนกัน พอหลังจากที่เสร็จกิจกรรมรับขวัญ พวกเราสี่คนต่างก็แยกย้ายไปกินเลี้ยงกับพี่รหัสของแต่ละคน แต่มีแค่ฉันกับไอ้มาวินที่ต้องมาด้วยกัน เพราะพี่มาร์ตินฝากให้พี่รหัสฉันเลี้ยงไอ้มาวินด้วย พวกพี่รหัสฉันก็พาฉันไปหาไรกินแถว ๆ มหาลัยและบอกว่าจะพาไปเลี้ยงเหล้าต่อ และที่แย่ไปมากกว่านั้นคือพี่รหัสของฉันคือพี่ปืน พี่ปืนเป็นเพื่อนสนิทของพี่มาร์ติน อย่างที่พี่มาร์ตินเคยบอกฉันไว้ไม่มีผิด แถมน้องรหัสพี่มาร์ตินก็คือไอ้มาวินเพื่อนสนิทของฉันเอง

นี่ฉันว่าฉันจะเข้าใกล้พี่มาร์ตินมากเกินไปแล้วนะ แค่พี่มาร์ตินรู้ชื่อฉันมันก็มากเกินฝันฉันแล้ว นี่ยิ่งฉันยังต้องไปรู้จักกับคนใกล้ตัวของพี่มาร์ตินอีกมันยิ่งชักจะมากเกินเส้นที่ฉันขีดเอาไว้แล้วด้วยซ้ำ ฉันแค่ต้องการมองพี่มาร์ตินอยู่ห่าง ๆ เท่านั้น ไม่ได้หวังอะไรไปมากกว่านั้น ไม่ต้องการสถานะใด ๆ แค่อยู่มองพี่มาร์ตินยิ้มอยู่ห่าง ๆ ฉันก็พอใจมากแล้ว ฉันไม่ได้ต้องการที่จะเข้ามาใกล้พี่มาร์ตินมากขนาดนี้

“เดี๋ยวเสร็จจากนี่พี่จะพาพวกเราไปเลี้ยงฉลองที่ร้านพี่นะ ถ้าอ่อนแออยู่สายนี้ไม่ได้ เข้าใจนะ…น้องมีน” พี่ปืนเอ่ยขึ้นมายิ้ม ๆ หลังจากที่เรานั่งกินชาบูกัน โดยในโต๊ะมีพี่ปืน และพี่ปีสามคนอื่น ๆ และพี่น้อยหน่า ซึ่งเป็นพี่ปีสองและฉันกับมาวินที่เป็นปีหนึ่งส่วนพี่ปีสี่เห็นพี่ปืนบอกว่าติดทำโปรเจคจบเลยมาไม่ได้ ส่วนพี่ของไอ้มาวินก็มีแค่พี่มาร์ตินเพราะสายขาด แต่พี่ปืนบอกว่าพี่มาร์ตินไม่ว่างเลยให้พี่เขาพามาเลี้ยงแทน

“มาวิน..เมื่อคืนฉันได้ทำอะไรมากเกินกว่าไปหลับคาอกพี่มาร์ตินอีกเปล่าวะ?”

ฉันกระซิบถามไอ้มาวินเพราะรู้สึกว่าพี่ปืนจะมองฉันบ่อยมาก ๆ เพราะฉันจำได้ราง ๆ ว่าเมื่อคืนพี่ปืนก็นั่งอยู่กับพี่มาร์ตินด้วย นั่นหมายความว่าพี่เขาต้องเห็นเหตุการณ์ด้วยทั้งหมด

“แกจูบพี่มาร์ติน”