CHAPTER 1 ลองใจ

30 ธันวาคม 2024

@Condo Martin

Martin Talk

“อะไรของเธอเนี่ย? จะไม่ฟังเรื่องที่พี่จะบอกก่อนเหรอ” ผมถามขึ้น หลังจากที่แฟนสาวของผมที่ชื่อ ‘เมย์’ จูงมือผมเขามาในห้องนอนของเธอ

“เมย์… มีของขวัญวันเกิดและวันครบรอบสองปีของเราจะให้พี่มาร์ตินค่ะ” เธอตอบด้วยรอยยิ้ม

ใช่ครับ…วันนี้วันเป็นวันเกิดผม หลังจากที่ผมไปทานข้าวเย็นกับที่บ้านมา ผมก็รีบกลับมาหาเมย์ที่คอนโดของเธอทันที เพราะผมอยากจะให้เธออยู่ในวันสำคัญของผมแบบนี้ไปทุกๆ ปี ผมกับเมย์เราคบกันมาสองปีแล้ว ตั้งแต่ผมอยู่ปีหนึ่ง เราเจอกันในงานโอเพ่นเฮาส์ของมหาลัยผม ซึ่งเป็นช่วงที่ปีหนึ่งอย่างผมต้องรับผิดชอบพอดี เมน่าหลงใหลเป็นผู้หญิงที่สวยมาก เธอเหมือนรักแรกของพบ และที่บังเอิญไปมากกว่านั้นคือเธอเกิดวันเดียวกันกับผม เราคุยกันหลังจากเจอกันได้ประมาณเกือบเดือน และเราก็ตกลงคบหากันในฐานะแฟนในวันเกิดของพวกเรานั้นเอง กลายเป็นว่าวันนี้เป็นวันที่ดีที่สุดสำหรับผมเลยก็ว่าได้ ซึ่งตอนนี้ก็ผ่านมาสองปีแล้ว ผมอยู่ปี สามส่วนเมย์อยู่ปีสองแต่ก็อยู่กันคนละคณะกัน เธอเรียนบริหารน่ะ

“อะไรเหรอ? มีลับลมคมในจัง” ผมเอ่ยถามขำ ๆ หลังจากที่เมย์และผมเข้ามาในห้องแล้ว เธอไม่ตอบและปล่อยมือผมให้เป็นอิสระ ก่อนจะเดินไปด้านหน้าผม แล้วค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวบางสุดเซ็กซี่นั่นออกช้า ๆ และถอดมันออกในที่สุด ใจผมนี่หล่นฮวบลงไปที่ตาตุ่มเลยทันที ถึงแม้ว่านี่จะไม่ใช่ครั้งแรกของเรา แต่เมย์ก็ยังคงน่าหลงใหลเสมอ

เมย์หันมาหาผมด้วยใบหน้าสุดเอ็กซ์และร่างกายท่อนบนที่เปลือยเปล่า ส่วนท่อนล่างยังคงมีแพนตี้ตัวน้อยใส่ปิดไว้ โอ้พระเจ้า! ให้ตายเถอะ!

“ให้ของขวัญวันเกิดเมย์ด้วยนะคะ....อื้อ” เธอเอ่ยก่อนจะสาวเท้าเดินเข้ามาหาผม ผมจึงไม่รอช้าที่จะคว้าตัวของเธอมาประกบจูบทันที

ผมละเมียดริมฝีปากบดจูบริมฝีปากบางเป็นกระจับนั่นอย่างเร่าร้อน ก่อนจะปล่อยให้เธอหายใจและประทับริมฝีปากลงอีกครั้งอย่างโหยหา ก่อนจะละริมฝีปากออกมาไซร้ที่ซอกคอขาวระหงนั่นอย่างมันเขี้ยว ก่อนจะละออกมา

“เมย์..พี่มีเรื่องจะบอก”

“อะไรคะ?”

“วันนี้ตอนพี่กลับไปที่บ้าน ป๊าของพี่บอกว่าบริษัทกำลังโดนฟ้อง..พี่กำลังจะล้มละลาย” ผมบอกเธอด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ก่อนจะแกล้งตีหน้าเศร้า

“อะไรนะ?” เธอถามผมกลับมาพร้อมกับสายตาที่เหมือนดูถูกและดันตัวผมออกห่าง ผมมองใบหน้าของเมย์ด้วยความไม่เข้าใจ

เธอต้องอยู่ข้างผมสิ มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ!

“เมย์...” ผมเอ่ยเรียกชื่อเธอด้วยความเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก

ใช่ครับ! ความจริงแล้วบ้านผมไม่ได้จะล้มละลายหรอก ผมแค่ลองใจเธอ... ผมแค่อย่างรู้ว่าเธอจะไม่เป็นแบบคนอื่นที่เข้าหาผมเพราะเงินและบารมีของตระกูลผม ผมคิดว่าเธอจะแตกต่างจากคนอื่น

แต่ว่ามันก็ไม่

“งั้นเราเลิกกันเถอะ”

“ไม่ต้องมาบอกเลิก! เพราะยังไงฉันก็ไม่อยู่กับคนสิ้นเนื้อประดาตัวแบบพี่อยู่แล้ว!”

“ทำไมเมย์ไม่อยู่ข้างพี่..”

“เพราะพี่มันกระจอกไง!”

ผมฟังเมย์พูดเพียงแค่นั้น ก่อนจะเดินออกมาจากคอนโดของเธอ โดยที่ไม่ได้บอกความจริงกับเธอ ตอนนี้ใจผมมันเจ็บจนพูดไม่ออกจริง ๆ ถ้าเธอเลือกที่จะอยู่ข้าง ๆ ผม ผมจะทำให้เธอเป็นผู้หญิงที่น่าอิจฉาที่สุดในโลก แต่ว่าทำไมวะ? ทำไมเธอต้องเหมือนกับผู้หญิงคนอื่นที่คิดหาประโยชน์จากผมด้วย ทั้ง ๆ ที่ผมคิดว่าเธอจะไม่ใช้ผู้หญิงแบบนั้นแท้ ๆ แม่ง! เจ็บฉิบหาย

@Night Club

รู้ตัวอีกทีผมก็มานั่งแหงกอยู่ที่นี่แล้ว

“ยังไงวะ? ไหนเล่ามาดิ๊” เสียงไอ้ปืนเอ่ยถามขึ้น หลังจากที่ผมเรียกมันมานั่งเป็นเพื่อน มันเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่ผมไว้ใจ

“เมย์แม่งก็เหมือนกับผู้หญิงทุกคนที่เข้าหากู” ผมตอบพลางยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มรวดเดียวหมดแก้ว เอาจริง ๆ ผมก็ไม่ได้กินเหล้ามานานแล้วเหมือนกัน…ซึ่งมันก็ตั้งแต่คบกับเมย์ มันเลยทำให้ผมมึนหน่อย ๆ หลังจากที่นั่งกินไปหลายแก้ว แต่ต่อไปนี้ผมคงได้ดื่มบ่อยมากขึ้นแล้วล่ะ

ให้ตายสิ...พอกันทีกับความรัก!

“มึงโอเคนะ?”

“โอเค…ก็เหี้ยละ! เลิกกับแฟนนี่มึงคิดว่ากูต้องโอเคเหรอ?” ผมตอบมันกลับอย่างอารมณ์เสีย ก่อนจะเอื้อมมือไปชงเหล้าต่อ

หมับ!

ในขณะที่ผมกำลังคีบน้ำแข็งใส่แก้ว ก็มีมือของผู้หญิงคนหนึ่งมาจับมือผมไว้ ใบหน้าเธอแดงก่ำเหมือนคนเมาเหล้าอย่างหนัก เธอยืนมองหน้าผมด้วยท่าทางโอนเอน ก่อนจะล้มลงมาใส่ตัวผม จนตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นกำลังนั่งตักผมอยู่

พรึบ!

“พี่มาร์ติน...” เธอพึมพำเรียกชื่อผมออกมาเบา ๆ แต่ผมก็ยังพอได้ยินอยู่ เธอรู้จักผมได้ไงวะ?

“หนูชอบพี่มาสามปีแล้ว อึก!.. ชอบพี่มาตั้งแต่พี่อยู่ ม.หก แล้ว อึก”

“เชี้ย…อะไรว่ะแม่ง” ไอ้ปืนที่นั่งมองเห็นเหตุการณ์อยู่อุทานออกมาเบา ๆ สีหน้าของมันแบบตะลึงเหมือนเห็นยูเอฟโอลงจอดเลยก็ว่าได้ อย่าว่าแต่มัน ผมเองก็อึ้ง

“หนูชอบพี่นะ หนูรักพี่”

เชี้ย! พูดจบเธอก็จับใบหน้าผมแล้วดึงผมลงไปจูบทันที ผมผงะไปเล็กน้อย เมื่อคนตัวเล็กในตักเริ่มขยับริมฝีปากด้วยลีลาที่เด็กน้อยพอกับขนาดตัว แต่ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงไม่ผลักตัวเธอออกเหมือนกัน ผมปล่อยให้เธอกดริมฝีปากจูบผมอยู่อย่างนั้นสักพัก ก่อนที่เธอจะทิ้งน้ำหนักตัวมาใส่ผมทั้งหมดและหลับไป

“อ้าว! เวรล่ะมึง น้องเค้าเป็นใครวะ” ไอ้ปืนถามขึ้น

“กูก็นั่งอยู่กับมึง แล้วกูจะรู้มั้ยล่ะ?” ผมก้มมองคนที่นอนซุกอกด้วยความรู้สึกแปลก ๆ ตัวแม่งโคตรหอม ก่อนจะถอนหายใจออกมายาว ๆ แล้วมองซ้ายมองขวา ก็ไม่เห็นวี่แววกลุ่มเพื่อนของเธอเลย “แล้วน้องมันมากับใครวะ?”

“หืมม! นี่มันน้องมีนน้องรหัสปีหนึ่งของกูนี่หว่า” ไอ้ปืนพูดหลังจากมองเห็นใบหน้าของน้องเค้าชัด ๆ

“แล้วมึงรู้มั้ยว่าเพื่อนน้องเค้าคนไหน”

“ไม่รู้ว่ะ กูยังไม่เปิดตัวว่ากูเป็นพี่รหัสน้องเค้าอ่ะ เลยไม่ค่อยสนิท รู้แค่ว่าหน้าตาเป็นไงและชื่ออะไรแค่นั้น”

เวรฉิบ!

“แล้วยังไงต่อดี?”

“มึงก็เอาน้องเค้าไปนอนห้องมึงก่อนคืนนี้อ่ะ” มันเสนอและเป็นความคิดที่เชี้ยมาก

“ไหน ๆ น้องเค้าก็ชอบมึง และมาสารภาพรักกับมึงซะขนาดนี้แล้ว คืนนี้เพื่อนจะได้ไม่เหงาไงครับ” ดูมันช่างกล้าพูด

“บ้านมึงเถอะ” ผมด่ามัน

“หรือมึงจะให้น้องมันมานอนห้องกู ได้อยู่นะ...น้องแม่งก็สวยดีเหมือนกัน” มันพูดพลางใช้สายตามองมาที่เนินอกอวบที่โผล่พ้นเสื้อเกาะอกตัวจิ๋วนั่นออกมา ถ้าปล่อยน้องไว้กับไอ้ปืน มีหวังน้องเขาเสร็จมันแน่

“เออ..ก็ได้ว่ะ”