10 My dear คุณสามีฉันแสนซึน

10

( เหลี่ยมจัด )

~✧✧✧~

Royce Ghost รถหรูสีดำมืดนำเข้าจากยุโรปขับด้วยความเร็วสูงเลี้ยวเข้ารั้วคฤหาสน์หรู

บอดี้การ์ดลงจากรถมาเปิดประตูบานหลังอย่างเร่งรีบให้ผู้เป็นนายที่กำลังโอบอุ้มร่างไร้สติลงมา คนตัวสูงสาวเท้ายาวด้วยความเร็วเข้ามาในคฤหาสน์

"หมออยู่ในห้องแล้วใช่ไหม?" เสียงเคร่งขรึมถามบอดี้การ์ด พลางก้มมองคนในอ้อมแขน เหมือนอาการของเธอจะไม่ได้โดนทำร้ายมาแค่อย่างเดียว

เนื้อตัวเธอเย็นมากขึ้นเรื่อย ๆ ตรงปลายเล็บมีสีคล้ำเขียว นี่มันอาการของคนโดนยาพิษ

"อาจารย์หมอรออยู่ในห้องแล้วครับท่าน" บอดี้การ์ดตอบผู้เป็นนาย แล้วกดปุ่มลิฟต์ให้ราเชนทร์ แม้ที่นี่จะไม่ใช่โรงพยาบาล แต่มีเครื่องมือทางการแพทย์ครบหมดทุกอย่าง มีหมออยู่ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง

ทันทีที่ร่างไอด้าถูกวางลงบนเตียง นายแพทย์และพยาบาลอีกสองคนเข้ามารายล้อมตัวไอด้า

"...." ราเชนทร์ยืนมองการรักษาหญิงสาวอยู่ภายในห้องแห่งนี้ด้วย ผู้พิพากษาหนุ่มมีใบหน้าสุขุมเงียบสงบ ทว่าภายใต้ความนิ่งนั้นกับเย็นเยียบ มือหนาข้างลำตัวกำแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูด หากเขาไปไม่ทัน หรือช้ากว่านี้ เรื่องคงได้เลวร้ายแน่

ผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมงเต็ม ราเชนทร์ยังคอยยืนเฝ้ามองการรักษา สัญญาณชีพจรอยู่ในระดับคงที่ แม้เขาจะเบาใจแต่ก็ไม่วางใจ

"คุณไอด้าปลอดภัยแล้วครับ โชคดีที่เธอดื่มพิษเข้าไปไม่เยอะ" นายแพทย์ระดับอาจารย์เข้ามารายงานผลกับราเชนทร์

"ส่วนรอยฟกช้ำตรงลำคอ ผมเตรียมยาทาไว้ให้เธอแล้วครับ"

"...." ราเชนทร์ยืนฟังในใบหน้านิ่งสงบ ทว่าในดวงตาคมกริบกับฉายความน่าหวาดกลัว ใครกันมันถึงได้กล้าทำกับเธอได้ขนาดนี้ บีบคอผู้หญิงตัวเล็ก ๆ กำลังน้อยกว่า ไม่ว่าจะเป็นใคร เขาจะลากตัวมาจับหั่นเนื้อเป็นชิ้น ๆ

"ผมจะให้พยาบาล คอยดูแลคุณไอด้าตลอดทั้งคืนครับ"

"ไม่ต้อง" เสียงนิ่งกล่าวเพียงสั้น ๆ

ทั้งนายแพทย์กับพยาบาลอีกสองคนมองราเชนทร์ที่เดินมุ่งตรงไปยืนเฝ้ามองคนบนเตียง แค่นี้ก็คาดเดาได้แล้วว่าเธอผู้นี้สำคัญมาก

| ช่วงสายของวันถัดมา

ไอด้าเริ่มรู้สึกตัว เปลือกตาทั้งสองข้างค่อย ๆ ขยับเปิดขึ้นมา ตอนนี้เธอรู้สึกปวดหัวแต่ไม่ได้ปวดมากจนถึงขั้นทำอะไรไม่ได้

เธอยังมีความมึน พยายามลำดับภาพเหตุการณ์ของเมื่อคืนทั้งหมด เธอวิ่งหนีจากการโดนทำร้ายออกมาจากห้องน้ำ และได้ชนราเชนทร์

"คุณราเชนทร์" ไอด้าพึมพำชื่อนี้เบา ๆ ดวงตากลมโตเริ่มปรับโฟกัสภาพได้ชัดเจนมากขึ้น เพดานห้องลวดลายยุโรปแบบนี้ ไม่ใช่ห้องเธอแน่นอน

"ปวดหัวมากไหม?"

"..!!" โทนเสียงนิ่งเรียบแบบนี้ ไอด้าเบิกตาโตแทบถลน เท่ากับว่าเมื่อคืนเธอไม่ได้กลับบ้าน เหมือนว่าเธอจะมีงานเข้าเสียแล้ว

"ไอด้า" ราเชนทร์ส่งเสียงเรียกหญิงสาว แล้วลุกจากโซฟามานั่งลงข้างเตียงของเธอ

ใบหน้าหล่อก้มมองหน้าคนตัวเล็กบนเตียง เธอกระพริบตาปริบ ๆ ราวกับเป็นเด็ก

ไอด้าเห็นใบหน้าหล่อเหลาในระยะประชิด จมูกของเขาไม่รู้จะโด่งไปไหน ดวงตา คิ้ว ปาก รับกันได้รูปอย่างสมบรูณ์แบบ

"...." เธอไม่ยอมพูดจา เพราะเอาแต่วิจารณ์ความหล่อของเขา

"ไอด้า" ราเชนทร์ส่งเสียงเรียกอีกครั้ง รอบนี้โน้มใบหน้าลงไปมากกว่าเดิม จมูกโด่งแทบจะแตะกับหน้าผากมนของเธอ

ลมหายใจอุ่นเป่ารดใบหน้าเรียวสวย ตอนนี้ทุกอย่างเหมือนจะหยุดนิ่ง ไอด้าเม้มริมฝีปากเล็กน้อย หากเขาขยับลงมาอีกนิดล่ะ

หัวใจดวงน้อยเต้นเร็ว เร็วจนเธอแทบอยากเป็นลมหนีหน้าเขาให้รู้แล้วรู้รอด

"ไอด้า ผมเรียกคุณอยู่นะ" ราเชนทร์เรียกชื่อคนตัวเล็ก ใบหน้าของเขานิ่งสุขุมเหมือนเดิม

"คือว่า.." คนตัวเล็กส่งเสียง ขยับใบหน้าหนีจากจมูกโด่งของเขา ทว่าไม่รู้ขยับหนียังไง พอตวัดใบหน้าหันกลับมาอีกที หน้าผากของเธอก็สัมผัสกับจมูกของเขาเข้าเต็ม ๆ

ราเชนทร์ตีใบหน้านิ่ง ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาขยับใบหน้าออก ยังคงนั่งลงข้างเตียงที่คนตัวเล็กนอน

"...." แต่ตอนนี้เธอนี่สิ หน้าร้อนผ่าว หัวใจก็เต้นตึกตัก ต่างจากเขาที่ทำตัวนิ่ง อารมณ์ของเขาเดาได้ยาก คนอะไรแสนซึนจริง ๆ

ในเมื่อเขายังไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ เธอเองก็ต้องทำตัวให้เป็นปกติ แล้วเอ่ยถามเขา "เมื่อคืนไอด้าเป็นลมไปใช่ไหมคะ"

"ใช่ คุณโดนทำร้ายออกมาจากห้องน้ำ จนมาเจอผม" ราเชนทร์ตอบคำถามเธอ แต่เลือกที่จะไม่บอกว่าเธอโดนยาพิษ

"คุณก็เลยพาไอด้ากลับมาบ้านของคุณ" ไอด้ารีบลุกนั่งเอนแผ่นหลังพิงบนเตียง เมื่อคืนดื่มค็อกเทลไปแค่สองแก้ว ไม่รู้ทำไม ตื่นมาถึงได้ปวดหัวนัก

"ใช่ บนเตียงที่คุณนอนอยู่ก็เตียงผม"

"...." เขาพูดออกมาสีหน้าตาย แต่เธอนี่สิจะตายเอา บ้านเขา ไม่น่ามีแค่ห้องเดียว ทำไมถึงให้เธอมานอนบนเตียงของเขาล่ะ

"นั้น ไอด้าต้องกลับบ้านแล้วค่ะ ป่านนี้คุณพ่อคุณแม่กระวนกระวายใจแย่แล้ว"

"ผมโทรบอกท่านทั้งสองแล้ว เดี๋ยวก็คงมา" ราเชนทร์ตอบคนตัวเล็กที่มีสีหน้าตื่นตระหนก

"คุณราเชนทร์ นี่คุณบอกท่านทำไมคะ?" ไอด้าขมวดคิ้วมุ่น ขัดใจกับสิ่งที่เขาทำเหลือเกิน ในชีวตไม่เคยนอนค้างบ้านผู้ชายคนไหน เขาเป็นคนแรก อย่างนี้คุณพ่อคุณแม่ของเธอจะมีสีหน้ายังไง

"ก็คุณโดนทำร้ายมา ผมต้องแจ้งท่านทั้งสองให้รู้สิ"

"...." เธออยากจะบ้าตาย นี่เขาจะซื่อตรงไปถึงไหน บอกไปแบบนี้ ครั้งต่อไปบิดาของเธอได้ส่งบอดี้การ์ดตามติดทุกฝีก้าวแน่

"ไอด้าไม่อยากคุยกับคุณแล้ว" ไอด้าทำสีหน้าเหมือนคนจะร้องไห้ เธอทิ้งตัวกลับนอนลงบนเตียงอย่างลืมตัว

"หึ" ราเชนทร์แอบกระตุกริมฝีปากขึ้นเล็กน้อย ไม่ได้รู้ตัวอะไรเลย ว่าเมื่อคืนตัวเธอนั้นเกือบจะหมดลมหายใจไปแล้ว

"ค้างคืนบ้านคู่หมั้นของตัวเองจะเป็นอะไรไป" น้ำเสียงนิ่งพูดขึ้นมา หลังจากในห้องนอนเงียบไปสักพักใหญ่

เจ้าของหน้าเรียวสวยตวัดกลับมามองหน้า ทว่าก็เหมือนเดิม ราเชนทร์ทำหน้านิ่งเดียว

"แทนที่คุณจะไปส่งไอด้าที่บ้าน" พูดจบเธอก็ทำหน้าบูดบึ้ง

"ขี้เกียจให้บอดี้การ์ดขับรถวนไปมาน่ะ บ้านคุณไกลเกินไป"

~*~ ดูคำตอบของเขาสิ ฟังดูมันทะแม่งแปลก ๆ ใช้คำว่าขี้เกียจวนรถไปมานี่ บ้านไกลเกินไป ทำไมเธอฟังดูแล้วมันไม่ขึ้น สรุปแล้วเขาเป็นคนซึนจริง ๆ ใช่ไหม

"อีกครึ่งชั่วโมง ผมจะให้แม่บ้านนำชุดตัวใหม่มาให้คุณเปลี่ยน" ราเชนทร์เอ่ย ลุกยืนจ้องคนตัวเล็กแทน เวลาเธอทำหน้าขัดใจ ไม่ต่างกับเด็กเลยจริง ๆ

"ค่ะ แล้วคุณพ่อคุณแม่จะมากันกี่โมงคะ?" ไอด้ารีบดีดตัวลุกนั่งบนเตียงเหมือนเดิม

"อีกหนึ่งชั่วโมง ท่านทั้งสองน่าจะถึงที่นี่"

"ถ้าอย่างนั้น ให้แม่บ้านเอาชุดมาให้ไอด้าเลยดีกว่าค่ะ ไอด้าไม่อยากนอนต่อแล้ว"

"นึกว่าคุณอยากนอนต่อ บนเตียงของผมเสียอีก"

"คุณราเชนทร์" ไอด้าเรียกชื่อคนตัวสูงเสียงเข้มเล็กน้อย เน้นย้ำเหลือเกินว่าเตียงที่เธอนอนมาทั้งคืนเป็นเตียงของเขา แอบร้ายกาจไม่เบา

~✧✧✧~