11 My dear คุณสามีฉันแสนซึน

11

( ฐานทัพกับว่าที่ลูกเขยของเขา )

~✧✧✧~

ไอด้านั่งหน้ามุ่ยอยู่ภายในห้องนอนของราเชนทร์ หลังจากเจ้าของเดินออกไป เธอก็เป่าลมหายใจออกมา

"ชิ เจ้าของเตียงงั้นเหรอ?" ริมฝีอมชมพูว่าพึมพำ บางทีคนนิ่ง วางมาดอย่างราเชนทร์ก็น่ามันไส้เหมือนกัน

ก๊อก ๆ เสียงเคาะประตูด้านหน้าห้องดังขึ้น

"ค่ะ เข้ามาเลยค่ะ" ไอด้าตะโกนบอกแล้วรีบลุกมาจากเตียง

บานประตูทั้งสองถูกดึงออก หญิงสาววัยกลางคน แต่งชุดยูนิฟอร์มแม่บ้านสีกรมท่า ลากราวเสื้อผ้าจำนวนนับสิบชุดได้เข้ามาในห้อง

"ทำไมเยอะขนาดนี้" เธอนึกว่าชุดที่ราเชนทร์บอก จะให้แม่บ้านนำมาให้จะมีชุดเดียวเสียอีก นี่อะไรกันเป็นสิบชุด

"ท่านราเชนทร์บอกให้คุณไอด้า เลือกชุดที่ชอบได้เลยค่ะ"

"ค่ะ" ไอด้าพยักหน้าให้แม่บ้านยิ้ม ๆ เธอไล่สายตามองชุดบนราว ทุกชุดเป็นเสื้อผ้ามีแขนทั้งหมด ไม่มีตัวไหนแขนสั้นสักตัว กระโปรงของเดรสยาวก็เลยเข่า

"ไอด้าไม่เลือกหรอกค่ะ เหมือนกันทุกชุด" ใบหน้าสวยว่า เลือกหยิบชุดอย่างไม่ตั้งใจ จากนั้นก็เดินเข้ามาในห้องน้ำ

ชุดเดรสตัวยาว ปิดลำคอ ทรงแขนกระดิ่งสีขาวสะอาดตา

ไอด้ากลอกตาบน เมื่อนำชุดมาทาบกับร่าง นี่มันชุดสำหรับเข้าวัดทำบุญชัด ๆ ในตู้เสื้อผ้าของเธอมีประมาณสองสามชุดได้ ส่วนใหญ่เธอชอบใส่ชุดเดรสแขนกุด

"รสนิยมลุงมาก" น้ำเสียงใสบ่นราเชนทร์หน้ามุ่น แล้วรีบจัดการกับตัวเองอย่างรวดเร็ว เธอต้องรีบออกจากห้องของเขาให้เร็วที่สุด

ไม่ถึงยี่สิบนาที ไอด้าลงมาชั้นล่างของคฤหาสน์ เธอไม่ได้แต่งหน้า เพราะไม่ได้พกเครื่องสำอางติดตัวมา อาบน้ำเปลี่ยนชุดเสร็จก็แทบจะวิ่งออกมาจากห้องนอนของราเชนทร์

"คุณราเชนทร์ล่ะคะ?" ไอด้าเดินมาถามบอดี้การ์ดยืนเฝ้าอยู่ตรงหน้าทางเข้า

"ท่านอยู่ห้องซ้อมยิงปืนครับ" เป็นเสียงของคิง ลูกน้องมือขวาของราเชนทร์เดินเข้ามาบอกเธอ

"นั้นพาไอด้าไปหาเขาหน่อยค่ะ" เธอหันมาว่ากับคิงให้นำทางไป คฤหาสน์หลังใหญ่โต ให้เธอเดินไปเองก็คงไปไม่ถูก

ทันทีที่บานประตูหนาทึบเปิด เสียงปังก็ดังขึ้น ไอด้าเผลอสะดุ้งตกใจ เพราะเสียงดังสนั่นมาก เธอก้าวเข้ามาภายในห้องซ้อมยิงปืนขนาดใหญ่ ถัดไปอีกห้องเป็นห้องบานกระจกใส เห็นบอดี้การ์ดกำลังฝึกต่อสู้กัน

คุณปู่ของเธอก็จัดได้ว่าเป็นผู้มีอิทธิพลพอสมควร ทว่าพอเจอกับราเชนทร์ เธอรู้สึกว่าอิทธิพลของราเชนทร์ดูจะมากกว่าเป็นหลายเท่า

"ยิงปืนเป็นไหม" ราเชนทร์เดินเข้ามาหา ส่งกระบอกปืนมันเงามาตรงหน้าเธอ

"น่ะ..นี่มันปืนจริงนี่คะ นี่คุณใช้ปืนจริงฝึกหรือ" ไอด้าไม่กล้าแม้แต่จะจับปืนของเขา เธอเคยฝึกซ้อมยิงปืนที่สนามกับบิดา แต่ไม่เคยได้ใช้ปืนจริง ๆ แบบนี้

"มันจะได้ชินมือ" ราเชนทร์ตอบไอด้าสีหน้านิ่ง ก็สมแล้วที่เธอเป็นลูกตำรวจ บิดาของเธอคงฝึกมาพอสมควร

"ไอด้าไม่เคยจับปืนจริงค่ะ" เธอว่าแล้วสาวเท้ามาเพ่งเล็งเป้าที่ราเชนทร์ยิง ถือว่าแม่นพอสมควร

แก๊ก!

"...!!" ไอด้าสะดุ้งตกใจก็ว่าได้ เงยมองร่างสูงที่ยืนช้อนตัวเธอทางด้านหล้ง ลำแขนยาวทั้งสองโอบข้ามร่างเธอมาที่โต๊ะจัดการใส่กระสุนใหม่ให้กระบอกปืน

"ค่ะ..คุณราเชนทร์ ถ้าคุณจะยิงปืน ให้ไอด้าออกไปก่อนก็ได้" เธอว่า จะหมุนศีรษะออกจากลำแขนหนา นี่มันไม่ต่างอะไรกับโดนกอดเลย

เอวบางถูกกอดรัดดึงเข้าหาตัวเอง ตามด้วยน้ำเสียงทุ้มปนดุเอ่ยออกมา "ผมไม่ได้จะยิงเอง แต่เป็นคุณต่างหาก"

"อะไรนะคะ ให้ไอด้ายิงเหรอ?" ใบหน้ามุ่ยเงยมองราเชนทร์ เขาจะให้เธอยิงไปทำไม แถมปืนในมือยังเป็นของจริงอีก เธอรู้สึกกลัวอยู่นิด ๆ

"ไม่ต้องกลัว ถ้ากลัวแล้วคุณจะกล้าใช้มันไหม"

"...." ไอด้าก้มองปืนที่เขายัดใส่มือ บังคับกันเห็น ๆ เลย บังคับยิ่งกว่าบิดาของเธออีก

"จับขึ้นมาอย่างมั่นคง" มือใหญ่ของเขาสวมทับจับมือคู่เล็กของเธออีกที

"ใช้ดวงตาตั้งใจจดจ้องไปที่เป้า" เสียงทุ้มบอกคนตัวเล็กในอ้อมแขน ไม่ได้รู้ว่าตอนนี้เสียงของหัวใจดวงน้อยกำลังเต้นตึกตัก เต้นแรงมากราวกับทะลุออกมาจากอก

"จากนั้นก็กดยิง" ปัง! สิ้นเสียงสั่งของราเชนทร์ นิ้วเรียวก็กดลั่นไก่ไปโดยอัตโนมัติ จนสาวเจ้านั้นเผลอกรีดร้องลั่น

"สะ..เสียงมันดังมาก!" ไอด้าทิ้งปืนจากมือ รีบพลิกร่างกับมาหาราเชนทร์ ทำให้ตอนนี้ตัวเธอไม่ต่างอะไรจากถูกเขากอด

ใบหน้าสวยอิงแอบอยู่ในอกแกร่ง ฟังเสียงจังหัวใจของราเชนทร์ กลิ่นน้ำหอมจากเสื้อของเขาดูสดชื่น ไม่เข้มจนรู้สึกฉุนจมูก

"ไอด้า ใจเย็น ๆ พยายามคุ้นชินกับเสียง ในอนาคตคุณจะได้ไม่ตกใจกลัว"

ไอด้าเงยใบหน้ามองสบดวงตาคมกริบของราเชนทร์ เมื่อครู่คำพูดของเขาทำให้เธอหายตกใจ รู้สึกในอกสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่กำลังแผ่ซ่าน ไม่คิดว่าเขาจะอบอุ่นขนาดนี้

"ไม่มีอะไรน่ากลัว" ราเชนทร์กระชับอ้อมกอดคนตัวเล็กไว้ อย่างถือวิสาสะ

"...." ไอด้าจ้องใบหน้าหล่อนิ่ง ตอนนี้เธอไม่มีความกลัวอะไรแล้ว ตอนนี้กลัวเสียงหัวใจตัวเองจะดังไปถึงหูเขามากกว่า

"คุณไอ" เสียงเข้มดุแบบนี้ จะเป็นใครไปได้ หากไม่ใช่บิดาของเธอ

"คุณพ่อ" ไอด้ามองฐานทัพกับดาด้า ตอนนี้ตัวของเธอยังอยู่ในอ้อมกอดของราเชนทร์ เมื่อคืนก็ค้างบ้านของเขา แถมตอนนี้ยังกอดกันให้บิดากับมารดาเห็นเต็มสองตาอีก จะหาคำแก้ตัวยังไง

"คุณราเชนทร์ ปะ..ปล่อยไอด้าได้แล้ว" เธอหันมาเงยหน้ามองคนตัวโต ไม่ยอมปล่อยร่างเธอให้เป็นอิสระสักที

"หึ"

"...!!" ดวงตากลมโตเบิกกว้าง มองหน้าราเชนทร์ที่กระตุกยิ้มมุมปาก นี่เขาจงใจให้บิดากับมารดาเธอเห็นอย่างนั้นหรือ

ราเชนทร์พาบิดาของเธอมาคุยกันเป็นส่วนตัวที่ห้องรับแขก ส่วนไอด้าให้อยู่มารดาของเธออีกห้องนึง

"นี่คุณคิดจะทำอะไรกันแน่" ฐานทัพถามราเชนทร์ที่กำลังยกกาแฟขึ้นจิบ ดูท่าทางนิ่งสุขุม เดาอารมณ์ได้ยาก

"ผมก็แค่ปกป้องลูกสาวของท่านเอง ไม่ได้มีความประสงค์ร้ายใด ๆ" ราเชนทร์ตอบฐานทัพ วางแก้วกาแฟลง สบดวงตาคู่ดุของฐานทัพอย่างไม่หวั่นเกรง

"ปกป้องยังไงของคุณ เมื่อเช้าสื่อทุกช่อง เล่นข่าวว่าคุณกับลูกสาวผมเข้าโรงแรม" ฐานทัพเริ่มขึ้นเสียงดุดัน ไม่ชอบใจอย่างแรง

"ท่านก็เห็น ว่าผมไม่ได้พาไอด้าเข้าโรงแรม แต่ผมพาเธอกลับมาบ้าน" ราเชนทร์ตอบอย่างไม่สะทกสะท้านใด ๆ สายตาดุของฐานทัพจะทำอะไรคนอย่างเขาได้

"คุณ!" ฐานทัพชี้หน้าราเชนทร์ ตนน่าจะพกปืนติดมาด้วย มายิงกระบานราเชนทร์ให้กระจุย

"ผมไม่ได้มีอะไรเกินเลยกับเธอ ผมเป็นสุภาพบุรุษพอ ที่จะไม่รังแกไอด้า"

"แล้วทำไม เมื่อคืนไม่พาไอด้าไปส่งบ้าน" ฐานทัพถามราเชนทร์เสียงเข้ม ต่อให้มาพูดว่าไม่มีอะไรเกินเลย แต่ลูกสาวของเขาภาพลักษณ์เสียหายไปแล้ว

"เมื่อคืนไอด้าไม่ได้โดนแค่ทำร้ายอย่างเดียว" ราเชนทร์หยิบซองเอกสารสีขาวส่งให้ฐานทัพ

"...." ฐานทัพรับเอกสารมาเปิดดู จากใบหน้าดุดันกลายเป็นใบหน้าเสียทันที หลังจากอ่านข้อมูลในกระดาษในซอง

"นี่ คุณไอถูกวางยาพิษหรือ?"

"โชดดีที่ผมพาเธอมารักษาทันที่นี่" ราเชนทร์ตอบฐานทัพอย่างตรงไปตรงมา ที่เขาขอคุยกับฐานทัพเป็นการส่วนตัวไม่ให้ดาด้ามารดาของเธอเข้ามาก็เพราะเรื่องนี้ กลัวว่าดาด้าจะวิตกกังวล เรื่องลูกสาวถูกปองร้ายจนเป็นลม

"บอดี้การ์ดที่ท่านคอยให้ตามดูไอด้าห่าง ๆ ไม่ได้เรื่องเลยนะครับ เธอถูกทำร้าย วางยาพิษในคืนเดียวกัน ถ้าผมไปไม่ทันมันคงกลายเป็นเรื่องเลวร้าย" กล่าวจบราเชนทร์ก็ยกแก้วกาแฟขึ้นมาจิบต่อ

"เรื่องนี้ก็ต้องขอบคุณ คุณ" ฐานทัพเอ่ย ใบหน้าเคร่งเครียดพอสมควร ลูกสาวของเขาถูกปองร้ายทั้งคน ต่อไปคงไม่เป็นอันทำอะไร พี่ชายแฝดของเธอทั้งสองก็ฝึกหน่วยรบสากลอยู่ในกรมต่างประเทศ จะเรียกตัวกลับมาก็เป็นเรื่องยาก

"ตอนนี้ผมให้คนตามสืบอยู่ ว่าใครคือผู้อยู่เบื้องหลัง เมื่อคืนนี้ ผมได้ตัวคนที่ทำร้ายไอด้าในห้องน้ำมาแล้ว แต่มันยังไม่ยอมรับสารภาพว่าใครเป็นคนส่งมา"

"แล้วตอนนี้อยู่ไหน ขอผมเจอหน่อย" ฐานทัพถามราเชนทร์ ตัวเขาเป็นถึงตำรวจคงเค้นอะไรได้บ้าง

"คงไม่เหมาะเท่าไหร่ หากท่านเจอสภาพของมันตอนนี้" ราเชนทร์กล่าวสีหน้านิ่งขรึม ทว่าดวงตากลับดุร้าย

"ทำไม?" ฐานทัพเลิกคิ้วถามราเชนทร์

"ผมให้ลูกน้องตัดชิ้นส่วนมันทีล่ะชิ้น เริ่มตั้งแต่นิ้วมือทีล่ะนิ้ว มายันข้อมือของมัน เพื่อเค้นหาคนวงการทำร้ายไอด้า"

"...." ฐานทัพได้ฟังอย่างนี้ก็นิ่งอึ้งไปชั่วขณะ นี่ราเชนทร์เหี้ยมได้ขนาดนี้ เพื่อลูกสาวของเขาอย่างนั้นหรือ

"ผมรู้ ว่าท่านเป็นตำรวจที่ตงฉิน ท่านคงไม่อยากมือเปื้อนเลือดสกปรกแบบนี้ สำหรับผมกฏหมายมันคงไม่สาสมกับสิ่งที่มันทำกับไอด้า"

"...." ฐานทัพยังคงฟังราเชนทร์ด้วยความนิ่งเงียบ ไม่เอ่ยคำพูดใด ๆ ออกมา

"คนที่ทำเรื่องนี้กับไอด้า ต้องมีอิทธิพลพอสมควร ผมสงสัยว่าอุบัติเหตุที่ไอด้ารถคว่ำเมื่อสองปีก่อน อาจเป็นการปองร้ายเอาถึงชีวิต"

ดวงตาของฐานทัพวูบไหวไปมา จุกอยู่ในอกที่รู้ว่าลูกสาวถูกปองร้ายมาโดยตลอด ถ้าดาด้าภรรยาของเขารู้ด้วย คงได้แพนิคเข้าโรงพยาบาลแน่

"ให้ไอด้าแต่งงานกับผม แต่งให้เร็วที่สุด ผมจะคอยคุ้มภัยให้เธอเอง"

"...!!"

~✧✧✧~