07 My dear คุณสามีฉันแสนซึน

07

( เด็กดื้อของท่านราเชนทร์ )

~✧✧✧~

"มาว่าไอด้าเป็นเด็กเข้าใจยากได้ยังไงคะ ไอด้าไม่ใช่เด็กเสียหน่อย"

"หึ" เสียงทุ้มในลำคอดังขึ้น ริมฝีปากหยักของราเชนทร์เหยียดขึ้น ทว่าใบหน้าของเขาก็ยังดูเรียบนิ่ง

ยามนี้ใบหน้าสวยกำลังทำหน้ามุ่นเหมือนเด็กโดนขัดใจ เธอยกแหวนที่เขาสวมให้ใหม่ขึ้นมาดู

ริมฝีปากสีเชอร์รี่ขยับพูดพึมพำ "ก็นึกว่าจะเอาคืน แหวนมูลค่าตั้งมาก"

"เป็นแหวนหมั้นก็ต้องใส่ไว้ ห้ามถอดด้วย เดี๋ยวหาย"

"...."ไอด้ามองราเชนทร์ที่เอ่ยเน้นย้ำกับเธออีกครั้ง แต่ประโยคคำพูดของเขาเหมือนออกคำสั่งกับเธอเสียมากกว่า

"มีเรื่องจะพูดกับไอด้าแค่นี้ใช่ไหมคะ ไอด้าจะกลับแล้ว" ไอด้าว่า นี่ก็เลยเวลามาพอสมควรแล้ว โชคดีที่วันนี้ตารางงานว่าง

"นั่งอยู่ก่อน เดี๋ยวผมจะไปส่ง"

"ไอด้ากลับเองได้ค่ะ" เธอกอดอก ขมวดคิ้วเป็นปมจ้องใบหน้าหล่อของราเชนทร์ นี่เขาออกคำสั่งกับเธออีกแล้ว ถือว่าตัวเองเป็นผู้ใหญ่กว่า

"อย่าเป็นเด็กดื้อ เชื่อฟังสิ"

"คุณราเชนทร์..." ไอด้าหน้ายุ่งกว่าเดิม นี่เขาเป็นคนชอบสั่งจริง ๆ ชอบสั่งไม่เท่าไหร่ แต่มาว่าเธอเป็นเด็ก เธอจะไม่ทน

"...." ราเชนทร์เลิกคิ้วรอฟังคำเอ่ยของเด็กดื้อตรงหน้า ดูท่าในอนาคตต้องรับมือกับความดื้อของเธออีกเยอะ

"ไอด้าโตแล้วนะคะ ไม่ใช่เด็ก"

"นั้นไอด้าก็เชื่อฟังสิ บอกให้นั่งรอก็นั่งรอสิครับ"

คราวนี้ไอด้าถึงกับไปไม่เป็นเลยทีเดียว เขาเรียกชื่อเธอเป็นครั้งแรกและจบประโยคสุดท้ายด้วยครับ เล่นเอาหัวใจเธอเต้นตึกตัก ไม่กล้าพูดอะไรกับเขาอีกเลย

"หึ" ราเชนทร์ยิ้มอย่างพึ่งพอใจเมื่อเธอยอมเงียบสงบลง เขาจึงเดินกลับไปที่โต๊ะทำงาน นั่งลงเซ็นเอกสารสำคัญทางราชการไม่กี่ฉบับก็เป็นอันเสร็จ

มือหนาปิดแฟ้มตราครุฑ ดวงตาคมกริบมองคนที่นั่งเท้าคาง ทำหน้ามุ่ยจ้องมองมาที่เขาเช่นเดียวกัน

ราเชนทร์ลุกจากเก้าอี้ถอดชุดครุยออก จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์สำนักงานต่อสายหาใครบางคน

"เข้ามาเอาเอกสาร ผมลงลายเซ็นรับรองไว้แล้ว" น้ำเสียงเข้มขรึมบอกคนในสาย

"...." ไอด้าได้ยินน้ำเสียงโทนนี้ของเขา เธอรู้สึกเกร็งแทนคนฟังเหลือเกิน

ไม่นานประตูก็เปิดเข้ามา เป็นผู้หญิงวัยกลางคน พอเห็นว่าในห้องรับรองของท่านตุลาการมีแขกอยู่ด้วย ซึ่งเธอรู้จักดีว่านี่คือไอด้า ดาราสาวผู้มีชื่อเสียงระดับประเทศ

ปกติราเชนทร์ไม่เคยให้คนนอกเข้าห้องนี้ เดาไม่ยากว่าเธอคือคนพิเศษของท่านราเชนทร์

ราเชนทร์เห็นไอด้าถูกจับจ้องนาน จึงเอ่ยบอกเสียงขรึม "เอกสารอยู่บนโต๊ะ"

"ค่ะ ท่าน" ข้าราชการประจำศาลรีบโค้งศีรษะให้ราเชนทร์ แล้วรีบเดินไปเอาเอกสารที่โต๊ะ

สองเท้ายาวของร่างสูงก้าวมาหยุดยืนตรงหน้าไอด้า เขาไล่สายตานิ่งมองการแต่งตัวของเธอ

"จะไปกันได้หรือยังละคะ ท่านตุลาการ" ไอด้าเงยหน้ากล่าวคำพูดประชดเล็กน้อย เธอไม่ได้สังเกตว่าเขากำลังมองการแต่งกายของตัวเธออยู่

"หยิบสูทขึ้นมาสวม" ราเชนทร์ชี้ไปที่สูทของตนเอง ใบหน้าของเขานิ่งดูไร้อารมณ์เช่นเคย

"สูทของคุณก็เอาไปสิคะ" ไอด้าคว้าเสื้อสูทของราเชนทร์ขึ้นมายื่นไปตรงหน้าเขา จะมาให้เธอใส่ทำไม อีกอย่างชุดของเธอก็ไม่ได้ดูโป๊เสียหน่อย

ราเชนทร์จ้องมองคนดื้อตาใส เมื่อไม่ไดดั่งใจ จึงกลางสูทเข้าไปสวมให้เธอด้วยตัวเองเสียเลย

"คุณราเชนทร์ ไอด้า..." เธอกำลังอ้าปากก็ต้องหยุดทันที เมื่อเห็นสีหน้าดุของอีกฝ่าย

"ไปได้แล้ว" ราเชนทร์คว้าข้อมือเล็กพาเดินออกมาจากห้องด้วยกัน

เมื่อออกมานอกห้องก็บอดี้การ์ดของราเชนทร์คอยเดินตามหลัง และด้านหน้าก็มีบอดี้การ์ดเดินนำ

ไอด้ารู้สึกชินกับการอารักขาของบอดี้การ์ดไม่ได้รู้สึกเกร็งอะไร จะเกร็งก็ตอนที่เขาสวมจับมือเธอไม่ยอมปล่อยนี่แหละ

"ท่านราเชนทร์ครับ"

น้ำเสียงคุ้นหูดังขึ้น บอดี้การ์ดที่อารักขาด้านหน้าเปิดทาง เป็นเจษฎาอัยการหนุ่ม

เจษฎามองหน้าราเชนทร์สลับกับไอด้า เขาถึงกับตัวเกร็งเมื่อไล่สายตาลงไปเห็นว่ามือของตุลาการหนุ่มกำลังสวมจับมือของดาราสาวไว้ เหมือนเขาจะเหยียบตอขนาดใหญ่ เริ่มไม่แปลกใจว่าทำไมเมื่อช่วงกลางวัน ราเชนทร์ถึงหยุดยืนมองหน้าเขาอย่างคาดโทษ

"ว่าเรื่องที่จะพูดมา" น้ำเสียงเข้มของราเชนทร์ดังขึ้น เมื่อเห็นเจษฎาเอาแต่มองคนตัวเล็กข้างกายเขา

"อะ...เอ่อ คือว่าก่อนกลับท่านรัฐมนตรีเฉลิมวุฒิ ฝากผมให้เชิญท่านราเชนทร์ร่วมงานเลี้ยงเย็นนี้ที่คฤหาสน์ครับ"

ราเชนทร์ไม่พูดจาใด ๆ เขาจ้องหน้าเจษฎานิ่ง แต่นัยน์ตาของผู้พิพากษาหนุ่มมีความเย็นเยียบ ไม่ต้องเอ่ยอะไร อีกฝ่ายก็ควรจะรู้ ว่าควรไสหัวไปให้พ้นหน้าเขา

แน่นอนว่าเจษฎาแจ้งเรื่องแก่ราเชนทร์เสร็จเรียบร้อย ก็รีบโค้งศีรษะหันหลัง สาวเท้าเร็วออกไปจนแทบจะวิ่ง

"ทำไมคนที่นี่เขาถึงกลัวคุณนัก?" ไอด้าเงยมองหน้าราเชนทร์ตาปริบ ๆ ถ้าถามว่าเธอกลัวเขาไหมก็คงไม่กลัว แม้เขาจะดูมีความหน้าเกรงขามและดุ ทว่าก็ไม่รู้ทำไมถึงมองว่าราเชนทร์ไม่ได้น่ากลัวสำหรับเธอ

"แล้วคุณล่ะ กลัวผมไหม?" ราเชนทร์ก้มหน้าถามเจ้าของใบหน้าสวยเสียงเรียบ แต่ดูท่าใบหน้ามุ่น แอบเป่าแก้มพ่องใส่แบบนี้ เธอคงไม่น่ามีความกลัวอะไรเขาหรอก

"ทำไมไอด้าต้องกลัวคุณด้วยล่ะคะ ไอด้าไม่เคยกลัวใครหรอก" พูดเสียงใสแจ๋ว แล้วสะบัดมือหนาออกจากมือของเธอ

ทีมบอดี้การ์ด เห็นหญิงสาวยืนเงยหน้าพูดเจื้อยแจ้วใส่ราเชนทร์ ภาพที่มองไม่ต่างกับราชสีห์กับหนู ก็ต่างพากันเอ็นดูเธอ

"หึ" ราเชนทร์กระตุกมุมปากขึ้น ลดใบหน้าให้อยู่ในระดับเดียวกับไอด้า

"...." ไอด้าขยับใบหน้าออกห่างจากใบหน้าหล่อเล็กน้อย อยู่ ๆ ก็มาทำแบบนี้ เธอตกใจนะ

"ไม่กลัวก็ดี"

"...." เธอได้แต่กระพริบตาปริบ ๆ ได้มองหน้าราเชนทร์ในระยะประชิดอีกครั้ง นี่น่ะหรือคนอายุสามสิบกว่า ถ้าเขาบอกว่าอายุยี่สิบต้น ๆ เธอก็เชื่อ

"แน่ใจนะ ว่าไม่กลัว"

"กะ...ก็ไม่กลัวไงคะ ไอด้าไม่กลัว" ไอด้าเพิ่มระดับเสียงใส่เขาอย่างประหม่า แล้วขมวดคิ้วยุ่งเป็นปม

เธอทำเป็นไม่สบอารมณ์ ถลึงตาโกรธใส่ แต่ราเชนทร์กลับมองเธอเป็นลูกแมวตัวน้อยที่กำลังขู่ฟ่อ ๆ

"หึ เป็นเด็กดื้อพอตัวเลยสินะ" ดูท่าเขาจะชอบลูกแมวตัวน้อยของฐานทัพกับดาด้าเข้าให้แล้ว สงสัยต้องใช้ต้วเร่ง นำเธอมาขู่ฟ่อ ๆ ไว้ข้างกายเร็ว ๆ ชีวิตคงมีสีสันน่าดู

~✧✧✧~