06 My dear คุณสามีฉันแสนซึน

06

( ผู้พิพากษาจอมซึน )

~✧✧✧~

Per* "นี่ อัยการเจษ มานั่งหยอดคำหวาน จีบน้องไอด้านานหรือยังคะ?"

คำพูดเชิงหยอกล้อของเอมมี่ดังขึ้น ทว่าสถานการณ์ในตอนนี้มีเพียงความเงียบ

ไอด้าเผลอสบดวงตาคมดุของราเชนทร์อย่างไม่ได้ตั้งใจ ไม่รู้ทำไมถึงมีลางสังหรณ์ว่าเธอกำลังจะซวย

"ท่านราเชนทร์ครับ ใกล้เวลาตัดสินคดีแล้วครับ" เสียงของชายชุดครุยด้านหลังราเชนทร์เอ่ย

"..!!" เอมมี่ที่กำลังทำหน้าดี๊ด๊าถึงกับสะดุ้ง เบิกดวงตาโต หันไปมองราเชนทร์ นี่มันจังหวะนรกชัด ๆ เพราะรู้ดีว่าสถานะของไอด้ากับผู้พิพากษาหนุ่มเป็นคู่หมั้นกัน

สายตาราเชนทร์ยังจดจ้องไอด้านิ่ง สลับกับมองใบหน้าของอัยการหนุ่ม ไม่เว้นแม้แต่เอมมี่ที่ถูกจับจ้องใบหน้าด้วยเช่นกัน

แค่เพียงใช้สายตานิ่งก็รู้สึกขนลุกแล้ว เอมมี่ทำตัวรีบ ๆ มายืนข้างไอด้า จนราเชนทร์ได้เดินออกไป ถึงได้พากันถอนหายใจออกมาพร้อมกันสามคนโดยไม่ได้นัดหมาย

"เฮ้อ เหมือนผมโดนหมายหัวยังไงไม่รู้" อัยการหนุ่มว่า เมื่อกี้สายตาของราเชนทร์ดูผิดปกติต่อเขามาก

"เหมือนพี่ก็จะโดนหมายหัวด้วยไหมอะ" เอมมี่เอามือทาบอก จ้องหน้าไอด้าตาปริบ ๆ

ไอด้าที่ยืนขมวดคิ้วมุ่นอยู่ก็กล่าวขึ้นมา "วันนี้เรากลับกันก่อนเถอะค่ะ ไว้ค่อยคุยเรื่องคดีความวันอื่นก็ได้"

"ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจคุณไอด้าครับ" อัยการเจษว่า วันนี้เขารู้สึกหลอนสายตาของราเชนทร์มาก พลอยไม่มีสมาธิทำอะไรด้วย

"นั้นกลับค่ะ" เอมมี่พยักหน้าอย่างเห็นด้วยเช่นกัน

ในระหว่างที่เดินออกมากับเอมมี่ เธอคิดว่าอย่างน้อยเอมมี่ก็เป็นผู้ใหญ่กว่าเธอ น่าจะพอมองราเชนทร์ออกจึงเอ่ยถาม

"เมื่อกี้พี่เอมมี่ว่า สายตาของคุณราเชนทร์เขาดูแปลก ๆ ไหมคะ?"

"ไม่แปลกแต่น่ากลัวค่ะ เขาคงไม่พอใจอัยการเจษ แต่ก็เป็นเพราะปากพี่ด้วย ไม่น่าหลุดปากเลยว่าอัยการเจษจีบน้องไอด้า"

"น่ากลัวหรือคะ?" ไอด้าขมวดคิ้วมุ่น สำหรับเธอสายตาของราเชนทร์ไม่ได้ดูน่ากลัวแต่ดูดุเสียมากกว่า ทว่าทำไมคนอื่นถึงมองกันว่าน่ากลัว เธอไม่เข้าใจเอาเสียเลย

"คุณไอด้าครับ" น้ำเสียงทุ้มเข้มของชายร่างตัวโตสวมสูทสีดำ เดินเข้ามาโค้งศีรษะให้เธอ

"คะ พวกคุณน่าจะเป็นบอดี้การ์ด แต่ฉันไม่คุ้นหน้าคุณสองคนเลยค่ะ" ปกติเธอจะมีทีมบอดี้การ์ดที่บิดาส่งมาคอยดูแล เวลาออกงานที่มีผู้คนจำนวนมาก แต่วันนี้เธอไม่ได้ให้บอดี้การ์ดติดตามมาด้วย

"ผมเป็นบอดี้การ์ดของท่านราเชนทร์ครับ" บอดี้การ์ดหน้าตาหล่อออกแนวไปทางหนุ่มเกาหลีพูดขึ้นมา

"ท่านราเชนทร์แจ้งให้ผมสองคน มาเชิญคุณไอด้าไปรอที่ห้องรับรองครับ ท่านบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับคุณไอด้าครับ" บอดี้การ์ดหน้าตาคมเข้มเอ่ย

"คุยอะไรคะ?" ไอด้าเอียงใบหน้ามุ่น ทีตอนเมื่อกี้นี้ไม่เห็นจะพูดอะไรกับเธอสักประโยค แต่ให้บอดี้การ์ดมาตามเธอเนี่ยนะ แปลกคนจริง ๆ

"อันนี้พวกผมก็ไม่ทราบครับ ว่าท่านจะคุยอะไรกับคุณไอด้า"

"...." ไอด้ากอดอกทำหน้ามุ่น ถ้าเธอไม่ยอมไปตามคำสั่งเขาจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นไหม มันไส้คนขี้เก๊กวางมาดเหลือเกิน

"ไปเถอะค่ะ อย่างน้อยเขาก็เป็นผู้ใหญ่กว่าน้องไอด้า" เอมมี่บอกไอด้า

"ค่ะ ไอด้าไปก็ได้ค่ะ" ไอด้าพูดกับเอมมี่ แล้วเดินตามบอดี้การ์ดทั้งสองของราเชนทร์ไปยังห้องรับรอง จะรอดู ว่าประโยคแรกที่ราเชนทร์จะพูดกับเธอคือเรื่องอะไร

เมื่อมาถึงในห้องรับรอง ก็พบว่ามีจานอาหารว่างกับน้ำดื่มตั้งไว้ คาดว่าน่าจะของเธอ ส่วนบอดี้การ์ดหน้าตี๋กับบอดี้การ์ดหน้าคมยืนเฝ้าอยู่ด้านหน้าประตู

"แล้วเขาจะตัดสินคดีนานไหมเนี่ย" ไอด้าทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาพลางบ่นพึมพำเพียงลำพัง ใบหน้าเรียวสวยขมวดคิ้วเป็นปม

ผ่านไปสิบนาที ไอด้ายังนั่งอยู่บนโซฟาตัวเดิม เริ่มเปลี่ยนท่านั่ง หยิบโทรศัพท์มาส่งข้อความหาพี่ชายทั้งสองของเธอ นำทัพกับกองทัพ ตอนนี้ทั้งสองคนไปฝึกอยู่ที่อเมริกา ทำให้เธอต้องแยกกับพี่ชายแฝดทั้งสอง ส่วนเธอเป็นคลอดหลังสุด ทำให้กลายเป็นน้องเล็กของบ้าน

ไอด้าคิดถึงนำทัพกับกองทัพ เป็นกำลังใจให้นะคะ

เธอทิ้งข้อความให้พี่ชายด้วยรอยยิ้ม ถ้าทั้งสองรู้ว่าเธอมีคู่หมั้น คงได้โวยวายกันใหญ่โตแน่

ผ่านไปอีกยี่สิบนาทีก็ยังไร้เงาของราเชนทร์ ไอด้าเริ่มเบื่อการเล่นโทรศัพท์ แถมตอนนี้เธอเริ่มรู้สึกง่วงนอน แอร์ในห้องก็เย็น มองหารีโมทแอร์เพื่อปรับอุณหภูมิก็ไม่พบ

"เฮ้อ" ไอด้าถอนหายใจ ความหนาวยังพอทนได้ ในเมื่อราเชนทร์ยังไม่มาก็ขอหลับสักงีบ ปกติเวลาพักกองเธอจะพักสายตาด้วยการหลับสักครึ่งชั่วโมง ตื่นขึ้นมาจะสดชื่นทุกครั้ง

ครึ่งชั่วโมงต่อมา...

เจ้าของร่างอรชรพิงศีรษะกับโซฟา เป่าลมหายใจออกมาสม่ำเสมอ เธอเริ่มขยับตัวเล็กน้อย ค่อย ๆ ขยับเปลือกตาเปิดขึ้นมาปรับโฟกัสกับภาพตรงหน้า

"อือ" ริมฝีปากสีเชอร์รี่เผยอครางเบา ๆ ตอนนี้เธอเริ่มสว่างเต็มตา ไม่นานต้องเบิกตากลมโต มองราเชนทร์ในชุดผู้พิพากษากำลังเปิดแฟ้มไล่อ่านเอกสารอยู่บนโต๊ะ

"เฮ้ย" ไอด้ารีบดีดตัวลุกนั่งพบว่าบนตัวมีสูทตัวใหญ่สีเทาคลุมอยู่ ต้องเป็นเขาที่นำมาคลุมให้ตอนเธอกำลังหลับ ซึ่งเธอไม่รู้เลยว่าเขากลับมาตั้งแต่ตอนไหน

เหมือนเสียงอุทานเมื่อกี้ของเธอจะไปรบกวนคนที่ตั้งใจอ่านเอกสาร ตอนนี้เขากำลังผละสายตาจากแฟ้มมองมาที่เธอแทน

เสียงปิดแฟ้มที่มีตราครุฑ เจ้าของร่างสูงในชุดครุยเหยียดกายลุกจากเก้าอี้ เข้ามาทิ้งตัวนั่งตรงโซฟาข้างเธอ ทว่าเขาก็ยังเว้นระยะห่างพอสมควร ไม่ได้เบียดชิดร่างกายเข้ามาใกล้มาก

"...." ไอด้าหันสบดวงตาคมดุ ใบหน้าหล่อของเขาเรียบนิ่งเหมือนเคย เธออยากรู้เหมือนกันว่าประโยคแรกที่เขาเอ่ย จะเป็นเรื่องอะไร

"แหวนหมั้นไปไหน?"

"ประโยคนี้เองหรือเนี่ย" ไอด้าก้มหน้าพึมพำเบา ๆ ประโยคแรกที่เขาพูดกับเธอคือถามเรื่องแหวนหมั้น ก่อนหน้านั้นเธอมีถ่ายละคร จึงจำเป็นต้องถอดแหวนหมั้นใส่เก็บไว้ในกระเป๋า

"ไม่ได้ยินที่ผมถามหรือ?" น้ำเสียงเขายังนิ่งแต่ใบหน้าของเขากำลังดุเธอ

"ถอดเก็บไว้ในกระเป๋าค่ะ" ไอด้าตอบสีหน้ามุ่น แค่นี้ก็ต้องดุเธอด้วย

"หยิบออกมา" ราเชนทร์ยื่นมือไปตรงหน้าหญิงสาว

"อ่อ จะขอคืนก็ไม่บอก" ไอด้าว่าอย่างเข้าใจ แหวนวงนี้เป็นแหวนประจำตระกูลของเขา ราคาคงมหาศาลมาก ดีแล้วที่เขาเอ่ยปากทวงคืน

"นี่ค่ะ ไอด้าเก็บรักษาอย่างดีเลย" น้ำเสียงสดใสเอ่ย เปิดกระเป๋าหยิบกล่องแหวนออกมาส่งให้ราเชนทร์ที่นั่งจ้องเธอหน้านิ่ง

"...." ราเชนทร์เปิดกล่องหยิบแหวนออกมา คว้ามือเรียวมาสวมแหวนใหม่อีกครั้ง

"อ้าว สวมให้ไอด้าอีกทำไม ไม่ได้จะเอาคืนเหรอคะ?" ไอด้าทำสีหน้ามึนงง มองแหวนเพชรทรงหยดน้ำที่เขาสวมให้ใหม่

"ห้ามถอดออกอีก เดี๋ยวหาย"

"อะ..อะไรนะคะ?" มึนตึบหนักกว่าเดิม ถ้าเขากลัวหาย จะให้เธอใส่ไว้ทำไม ทำไมเขาถึงไม่เลือกเก็บไว้เองล่ะ

"เป็นเด็กที่เข้าใจอะไรยากจริง ๆ"

นี่เป็นครั้งแรกที่ราเชนทร์ทำสีหน้าขัดใจให้เห็น ที่แท้เขาก็ไม่ได้มีหน้าเดียวอย่างที่คิด ทว่าไอด้าก็งงอยู่ดี ทำไมเขาถึงว่าเธอ ว่าเป็นเด็กเข้าใจอะไรยากล่ะ

~✧✧✧~