2.4

“ซายูริ! พี่คาวะ...”

อัยย์วิ่งเข้ามาหาเราทั้งคู่ทันทีที่พวกเรามาถึงโรงพยาบาล ใบหน้าเป็นกังวลของอัยย์บอกให้รู้ว่าเธอวิตกกังวลขนาดไหน ฉันฝืนยิ้มบางเบาส่งให้อัยย์ กลั้นความรู้สึกที่ทิ่มแทงอยู่ข้างในเอาไว้ไม่ให้แสดงออกมาทางสีหน้า

“อัยย์ แล้วจินล่ะเป็นยังไงบ้าง”

ฉันถามหาจินเป็นอย่างแรก ไม่อยากคิดอะไรให้ฟุ้งซ่าน ตอนนี้สิ่งที่พอยึดเหนี่ยวจิตใจฉันได้ก็คงมีแต่เรื่องจินเท่านั้น

“ท่านซายูริ! ท่านซายูริ...”

พวกลูกน้องที่เพิ่งสังเกตเห็นฉันรีบวิ่งโล่เข้ามาหาด้วยสีหน้าแตกตื่นปนสงสัย รวมถึงแม่บ้านด้วย... น่าจะมาโรงพยาบาลหลังจากทราบข่าว

“ท่านซายูริไม่เป็นอะไรนะคะทูนหัวของป้า”

“ฉันไม่เป็นไร ทุกคนสบายใจได้ ตอนนี้เป็นห่วงจินมากกว่า”

“ไม่ต้องห่วงนะคุณจินปลอดภัยหมอผ่ากระสุนออกแล้ว” อัยย์รีบพูดแทรก เอื้อมมาจับมือฉันไปกุมแน่นอย่างให้กำลังใจ แรงบีบที่มือทำฉันกระอักกระอ่วน รอยยิ้มใสซื่อกับหัวใจที่บริสุทธิ์ของอัยย์มันช่างสวนทางกับการกระทำต่ำช้าของคาวะราวฟ้ากับเหว

ฉันไม่อาจเมินเฉยมิตรภาพของอัยย์ได้ ถึงแม้เราเพิ่งรู้จักกันในเวลาสั้นๆ แต่ฉันก็ดูออกว่าเธอเป็นคนจริงใจ อ่อนโยน และดีกับทุกคน นึกภาพไม่ออกเลยว่าคนดีๆ และท่าทางเปราะบางแบบนี้จะมีส่วนเกี่ยวข้องกับพวกนักฆ่าเลือดเย็นได้

“ท่านซายูริ เราได้ยินว่าท่านถูกลอบฆ่า...”

เสียงข้องใจของลูกน้องเอ่ยแทรกขึ้นมาอย่างอดรนทนไม่ไหว พวกนั้นส่งสายตาไม่เป็นมิตรไปที่คาวะซึ่งยืนคุมเชิงอยู่ด้านหลังฉัน คงจะจับจิตสังหารที่รุนแรงของคาวะได้ ขนาดฉันยังรู้สึกเหมือนมีอะไรทิ่มแทงอยู่ด้านหลัง ลำพังแค่อดกลั้นอารมณ์ไม่ให้หวั่นไหวไปกับเครื่องบ้าๆ ที่สอดอยู่ในร่างกายก็ยากมากอยู่แล้ว ยังต้องมาคอยรับมือกับบรรยากาศที่เสี่ยงต่อการปะทะกันนี่อีก

“อืม แต่ตอนนี้ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว เรื่องไนต์คลับที่คาบูกิโจล่ะ”

“พวกตำรวจกลับกันไปแล้วครับ พวกมันไม่ได้อะไรไปเลย”

ลูกน้องคนหนึ่งรีบรายงาน ก่อนจะพูดเสริมขึ้นมาอีกว่า

“มันก็แปลกนะครับ ปกติตำรวจไม่เคยยุ่มย่ามกับถิ่นของเรา ต้องมีใครสักคนสร้างสถานการณ์นี้ขึ้นมาเพื่อลวงท่านซายูริออกมา”

ใช่... ลูกน้องคนนี้พูดถูก ฉันเองก็รู้สึกว่ามันแปลกๆ ที่โดนตำรวจบุกค้น นอกจากจะทำให้เสียเวลาแล้วยังทำให้ลูกค้าขาดความเชื่อมั่น พวกนักท่องเที่ยวคงขยาดและเลิกไปเที่ยวที่นั่นกันสักพัก แค่คิดก็เห็นเม็ดเงินมหาศาลลอยออกจากกระเป๋าแล้ว

ฉันหันไปมองหน้าคาวะ สงสัยว่าเขาต้องรู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับคนที่จ้างวาน แต่หมอนั่นแค่ทำหน้านิ่งๆ กลับมา ฉันอ่านไม่ออก ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ หากแต่สายตาคมกริบนั่นทำให้ฉันระลึกได้อยู่อย่างเดียวว่า เขากำลังเล่นกับความรู้สึกของฉัน คาวะเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงตลอดเวลา และนั่นทำให้หัวใจฉันเต้นไม่เป็นปกติเลย ผวาตลอดเวลาว่าเขาจะกดรีโมตตอนไหน

“ท่านซายูริ ต่อไปนี้ไปไหนมาไหนต้องระวังนะคะ อย่าไปคนเดียวเด็ดขาด” แม่บ้านเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่สบายใจหลังได้ยินที่พวกลูกน้องพูด

ฉันพยักหน้าในเชิงรับรู้ ใจนี่ร้อนรนอยากจะรีบไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดแต่ห่วงจินก็ห่วง

“หมออนุญาตให้เยี่ยมจินหรือเปล่า”

“คุณจินหลับไปแล้วค่ะ แต่สั่งเอาไว้ว่าถ้าท่านซายูริมาให้ปลุก” แม่บ้านพูดด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อนกับความจริงจังในหน้าที่ของจิน

สำหรับจิน เรื่องฉันมักจะมาเป็นอันดับหนึ่งเสมอ ที่จินเป็นห่วงเป็นใยฉันมากขนาดนี้เหตุผลหนึ่งคงเป็นเพราะเขากับแม่ฉันเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน ได้ยินคนเขาลือมาแบบนั้น ตื้นลึกหนาบางเป็นยังไงฉันก็ไม่รู้หรอกเพราะตอนนั้นก็เด็กมาก แต่สิ่งที่จำได้ชัดเจนคืออุบัติเหตุที่พรากชีวิตแม่กับพี่ฮารุ มันเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานทั้งที่ผ่านมาเป็นสิบกว่าปี แม้แต่ตอนนี้ฉันก็ยังเก็บเอามาฝันอยู่บ่อยครั้ง บางวันตื่นมาน้ำตาเปียกเต็มหมอนก็มี

ฉันแค่แกล้งทำเป็นไม่เหงาที่ขาดแม่แต่แท้จริงแล้วในใจฉันอ่อนไหวแค่ไหนไม่มีใครรู้เลย

“ท่านซายูริครับ คุณจินสั่งพวกเราไว้เหมือนกัน เกี่ยวกับนักฆ่าที่พาตัวท่านไป” สายตาลูกน้องคนหนึ่งจดจ้องไปที่คาวะอย่างเลือดเย็นราวกับรอจังหวะที่จะพูดถึงคำฝากฝังของจินมานานแล้วแต่ไม่มีโอกาสได้พูด

ทุกสายตาพุ่งเป้าไปที่คาวะทันที ไม่เว้นแม้แต่แม่บ้านที่ยกมือทาบอกด้วยสีหน้าเสียขวัญ ส่วนอัยย์ได้แต่ยืนร้อนรนกระสับกระส่ายอยู่กับที่อย่างทำตัวไม่ถูก

“จินบอกไว้ว่ายังไง” ฉันถามเสียงนิ่ง ไม่สะทกสะท้านต่อท่าทางวุ่นวายใจของพวกลูกน้อง

“คุณจินบอกว่า ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับท่านซายูริให้จับตัวผู้หญิงคนนี้ไว้” ลูกน้องฉันมองมาที่อัยย์ เล่นเอาอัยย์สะดุ้ง วิ่งไปหลบอยู่หลังคาวะทันควัน

“พี่คาวะ”

“มันคือคนที่คุณจินบอกเอาไว้ใช่หรือเปล่าท่านซายูริ”

ความรู้สึกวาบหวามเหมือนมีน้ำเหนียวๆ ไหลซึมออกมาทำให้ฉันขยับขาเบาๆ แต่กลับสะเทือนอย่างจัง ฉันเกือบร้องออกมาแต่ดีที่ฉุดรั้งตัวเองเอาไว้ทัน ทว่าสีหน้าฉันคงจะพิลึกน่าดูชม พวกลูกน้องเห็นแล้วถึงได้มีท่าทีสับสนแบบนั้น

“เอ๊ะ อื้อ~”

เสียงที่เปล่งออกมาสั่นหวิว ฉันทำหน้าปั้นยากเมื่อเห็นพวกลูกน้องหันไปมองหน้ากันด้วยท่าทางประหลาดใจ

“ได้ยินว่าท่านซายูริจะรับมันเข้ามา...”

“อือ ชะ... ใช่ คาวะกับอัยย์จะมาเป็นส่วนหนึ่งของซูซาคุ นับ... นับตั้งแต่นี้ไป”

“เราจะแน่ใจยังไงว่ามันจะไม่เปลี่ยนใจมาแว้งกัดเรา ผมว่ายิงมันทิ้งตอนนี้ซะจะดีกว่า”

“อย่านะ! ห้ามแตะต้องคาวะ” ฉันแผดเสียงใส่ลูกน้องที่กำลังจะชักปืนออกมา

“ท่านซายูริ”