นาทีที่ 2 มีเวลาของมัน

นาทีที่ 2

มีเวลาของมัน

(ฉากจากเรื่อง My boo& my lovely cat!)

2 อาทิตย์ที่แล้ว...

เช้าวันนี้ช่างเป็นเช้าที่อากาศสดใสหลังจากพักผ่อนมาหลายวัน คงจะเป็นเพราะผมได้นอนเต็มอิ่มได้พักผ่อนจริง ๆ ตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมาผมไม่เคยได้มีโอกาสทำแบบนี้เลย จนได้มีแฟนเป็นเสี่ยที่เป็นเจ้าของธุรกิจเบียร์เลยมีสิทธิพิเศษในชีวิตหลายอย่างจนตอนนี้ผมเริ่มอยากจะโลภอยากนอนเฉย ๆ ให้เขาเลี้ยงเหมือนชีวิตในฝันของหลาย ๆ คน ก็อย่างว่าแหละคนเราไม่มีใครสบายแบบนั้นได้หรอกนะ ขนาดพี่ดลรวยเป็นหลายหมื่นล้านเขายังต้องได้ทำงานจนจะเป็นโรคซึมเศร้าอยู่แล้ว เฮ้อ คนเรามีชีวิตเพื่อทำงานจริง ๆ สินะ

“แหม มาทำงานได้แล้วเหรอจ๊ะพ่อหนุ่ม” พี่จอยแซวผมทันทีที่ผมก้าวขาเข้าไปผ่านประตูร้าน ผมจึงยิ้มแห้งด้วยความรู้สึกผิดที่ทิ้งเขาไปให้อยู่กับเหล่าเพื่อนนรกของผมตั้งหลายวัน

“มาได้แล้วค้าบ ว่าแต่พี่ร้านดูโล่งขึ้นเยอะเลยนะครับเนี่ย” ถึงแม้ว่าพี่จอยจะไม่บอกว่าที่ร้านเกิดอะไรขึ้นผมก็พอจะเดาได้เพราะดูจากเครื่องของภายในร้านที่หายไปแล้วก็น่าจะเป็นฝีมือของพวกมันนั่นแหละ พี่ดลนะพี่ดลส่งใครไปไม่ส่งเสือกส่งเพื่อนผมมาช่วยงานที่ร้านแทนเนี่ยนะ บ้าบอที่สุด!

“เฮอะ ไม่โล่งสิแปลกเพื่อนแกทำของฉันพังไปตั้งเยอะแต่ดีนะที่คุณดลเขาจ่ายค่าเสียหายให้อะ พี่ถามจริงเถอะคุณดลเขาเป็นเจ้านายแกจริงใช่ป้ะ”

“ก็ต้องใช่อยู่แล้วสิ ถามแปลก ๆ” ถ้าถามว่าพี่ดลเขาเป็นเจ้านายผมจริงหรือเปล่าก็คงต้องตอบว่าจริง เพราะว่าพี่จอยไม่ได้ถามว่าพี่ดลเป็นแฟนผมหรือเปล่านี่นา

“ก็มันเหมือนแฟนมากกว่านี่หว่า”

“แฟนก็ใช่...” ไอ้ฉิบหาย เสือกปากไวต่อไปอีกกู

“ฮะ! นี่ลันกับคุณดลคบกันอยู่เหรอ” พอเจอคำถามนี้ผมก็ลังเลเล็กน้อยที่จะตอบแต่จะให้ทำยังไงได้ในเมื่อมันหลุดปากออกไปแล้ว ยังไงพี่จอยก็ต้องขยันขยอผมให้พูดออกมาอยู่ดีสุดท้ายผมก็ต้องบอกพี่เขาไปอยู่ด เฮ้อ

“เอ๊อออ! ก็ตามนั้นแหละ”

“ไอ้ลัน ไอ้บ้า! มึงเล่นของสูงเลยเหรอวะแล้วเขาเป็นไงบ้างเม้าท์หน่อยสิ”

“ก็ดี อึดดี” ไอ้บ้าลันเอ้ย พูดอะไรออกไปก็ไม่รู้กระดากปากจริง ๆ ยังไงความจริงก็เป็นสิ่งไม่ตายอ่ะเนาะพูดออกไปก็ไม่เสียหายอะไรหรอกมั้ง มีแต่จะทำให้เขาดูดีขึ้นมาซะอีกที่เป็นคนอึดถึกทนจนคนอื่นเขาอิจฉา

“กรี๊ด! กระเทยจะหัวใจวายตาย ดีใจด้วยนะเว้ย”

“ข่าวคั่นเวลาตอนนี้นะคะได้พบศพนายเทพทัตย์ ผู้ต้องหาคดีฆาตกรรมภรรยาชาวจีนเมื่อสองปีก่อนถูกพบว่าเสียชีวิตที่โรงแรมร้างกลางกรุงที่เดียวกันกับที่เขาสังหารภรรยาตัวเองค่ะ คาดว่านายเทพทัตย์น่าจะฆ่าตัวตายเพื่อหนีคดี ทางลูกชายอย่างคุณธนพงศ์หรือคุณทิวที่เคยมีข่าวว่าถูกปล้นชิงทรัพย์เมื่อเดือนที่แล้วให้สัมภาษณ์ว่า เขาไม่ได้ติดใจกับสาเหตุการตายของผู้เป็นพ่อ พร้อมกล่าวว่านี่เป็นเวรกรรมของพ่อที่ต้องแลกชีวิตให้กับเหยื่อ ต่อมาทางตำรวจได้สืบสวนไปถึงต้นตอของการทุจริตที่นายเทพทัตย์ได้กระทำการในหลายคดีจนได้พบหลักฐานสำคัญโยงไปถึงตัวของเจ้าสัวบดินทร์เศรษฐีอันดับต้น ๆ ของเมืองไทย และตอนนี้เจ้าหน้าที่ได้เข้าจับกุมเจ้าสัวบดินทร์ที่บ้านพักแถวสาทรเพื่อดำเนินคดีตามกฎหมายต่อไปค่ะ”

“สมควรตายแล้วแหละคนชั่วแบบนี้เนอะแก”

“เออ ได้ยินข่าวว่าไอ้นี่มันสั่งฆ่าคนเยอะมากเลยแก โคตรเลวอะ”

ผมนิ่งเงียบไปชั่ววูบเมื่อได้ยินเสียงนักข่าวอ่านข่าวของชื่อบุคคลที่คุ้นหูจากมือถือของลูกค้า ผมรู้ได้ในทันทีว่าบุคคลพวกนั้นคือใคร แต่ที่ผมไม่เข้าใจก็คือทำไมกรรมมันถึงตามสนองพวกเขาได้ไวถึงเพียงนี้ ปกติคนที่มีอิทธิพลล้นเหลืออย่างพวกมันไม่น่าจะล้มได้ง่ายแบบนี้สิ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

“มีอะไรหรือเปล่าลัน”

“เปล่าครับพี่จอย ไม่มีอะไร”

@มหาวิทยาลัย

“ข่าวคั่นเวลาตอนนี้นะคะได้พบศพนายเทพทัตย์ ผู้ต้องหาคดีฆาตกรรมภรรยาชาวจีนเมื่อสองปีก่อนถูกพบว่าเสียชีวิตที่โรงแรมร้างกลางกรุงที่เดียวกันกับที่เขาสังหารภรรยาตัวเองค่ะ คาดว่านายเทพทัตย์น่าจะฆ่าตัวตายเพื่อหนีคดี ทางลูกชายอย่างคุณธนพงศ์หรือคุณทิวที่เคยมีข่าวว่าถูกปล้นชิงทรัพย์เมื่อเดือนที่แล้วให้สัมภาษณ์ว่า เขาไม่ได้ติดใจกับสาเหตุการตายของผู้เป็นพ่อ พร้อมกล่าวว่านี่เป็นเวรกรรมของพ่อที่ต้องแลกชีวิตให้กับเหยื่อ ต่อมาทางตำรวจได้สืบสวนไปถึงต้นตอของการทุจริตที่นายเทพทัตย์ได้กระทำการในหลายคดีจนได้พบหลักฐานสำคัญโยงไปถึงตัวของเจ้าสัวบดินทร์เศรษฐีอันดับต้น ๆ ของเมืองไทย และตอนนี้เจ้าหน้าที่ได้เข้าจับกุมเจ้าสัวบดินทร์ที่บ้านพักแถวสาทรเพื่อดำเนินคดีตามกฎหมายต่อไปค่ะ”

“เชรดโด้ ตำรวจทำงานไวสัส” ชีวาเอ่ยอย่างสะใจพร้อมตบมือลงบนเข่า จนคนข้าง ๆ อดขำไม่ได้กับปฏิกิริยาของเพื่อน

“เฮอะ มึงคิดเหรอวะว่านั่นฝีมือตำรวจน้ำดีจริง ๆ”

“แล้วฝีมือใครวะ ฝีมือมึงหรือไง เฮ้ยหรือว่า”

“พี่!”

“ลัน”

“เฮ้ย น้องลันมาได้ไงเนี่ย”

“ผมขอคุยด้วยได้ไหมครับ”

“ได้ครับ แต่ไม่ใช่ที่นี่”

พี่ดลลากผมมาที่ด้านหลังโรงอาหารเพราะไม่ค่อยมีคนพลุ่กพล่านเท่าไหร่ จากนั้นเจ้าตัวก็ยืนกอดอกเตรียมพร้อมรับกับคำถามเหมือนกับรู้ว่าที่ผมปรากฏตัวขึ้นที่นี่เพราะอะไร

“ถามมาได้เลยครับพี่พร้อมให้สัมภาษณ์แล้ว”

“พี่ดลเห็นข่าวแล้วใช่ไหมครับ”

“ครับ พี่เห็นแล้ว”

“แล้วนั่น...มันเป็นฝีมือของพวกพี่หรือเปล่า” สิ่งที่ผมกำลังพูดถึงอยู่ก็คือ พวกเขาได้สั่งให้คนไปฆ่าเทพทัตย์หรือเปล่าต่างหากคือสิ่งที่ผมอยากรู้ เพราะมันเป็นสิ่งที่ร้ายแรงมากสำหรับคนธรรมดาอย่างผม

“ไม่ใช่ครับ เป็นผลกรรมของพวกมันต่างหาก” ถึงจะตอบอย่างนั้นมันก็ยากที่จะเชื่ออยู่ดี ไม่ใช่ว่าผมไม่ไว้ใจแฟนตัวเอง เพียงแต่ว่าผมเคยเห็นตอนที่เขาเอาปืนจ่อหัวลูกค้าในร้านเก่าของผม แววตาของเขาสามารถฆ่าคนได้เลยจริง ๆ

“พี่ดลครับ ตอบผมมาเถอะผมไม่แจ้งตำรวจมาจับพี่หรอก”

“พี่พูดจริง ๆ ครับ พวกพี่ไม่ได้ทำแบบนั้นจริง ๆ ลันคิดว่าพวกพี่เป็นศัตรูของพวกมันแค่คนเดียวหรือไง” ก็จริงแฮะ คนพวกนั้นคงไม่มีแค่พวกเราที่เป็นศัตรู

“แล้วทำไมพ่อของลันถึงติดคุกได้ครับ ทุกอย่างมันดูง่ายไปหมดเลย”

“ทุกอย่างมันมีเวลาของมันครับ แล้วพี่ก็คิดว่าพ่อของลันใช้ชีวิตในอนาคตของตัวเองหมดแล้ว ถึงเวลาที่จะต้องใช้ชีวิตอยู่ในความเป็นจริงบ้าง”

“...” นี่คือชีวิตที่พ่อแท้ ๆ ของผมต้องประสบพบเจออย่างนั้นหรือ ผมเองก็ชักไม่แน่ใจแล้วว่าเรื่องบาดหมางในครอบครัวที่เคยเกิดขึ้นกับผม ผมมีสิทธิ์ที่จะทำให้ชีวิตของพ่อลงเอยแบบนี้หรือเปล่า

“ฉันรู้สึกผิดเหรอครับ”

“ตอนนี้ผมไม่แน่ใจว่าผมทำถูกหรือเปล่า”

“ลลัน หนูต้องยอมรับความจริงนะครับว่าพ่อของหนูทำผิดกฎหมายมากมาย ไม่ได้มีแค่ลันเท่านั้นที่โดนทำร้ายจิตใจ แต่พ่อแม่คนอื่น ลูกคนอื่น ยังมีอีกเยอะมากมายที่พ่อของลันทำร้ายร่างกายและจิตใจ เพราะฉะนั้นลันอย่าคิดมากเลยเพราะนี่มันไม่ใช่ความผิดของลัน แต่มันเป็นความจริงที่พ่อของลันจะต้องรับผิดชอบต่อทุกคน”

“เฮ้อ เครียดจังเลยครับ” ผมยอมรับเลยว่าตอนนี้ผมเครียดจนสมองแทบจะระเบิดออกมาจากกะโหลก แต่มันก็คงจริงอย่างที่พี่ดลว่าถึงแม้ว่าเรื่องระหว่างพ่อกับผมจะไม่ได้ถึงขั้นหนักหนาสาหัสเท่ากับคนอื่น แต่ก็ยังมีอีกหลายคนที่พ่อทำลายชีวิตของพวกเขาและคนพวกนั้นอาจจะไม่ได้ตื่นขึ้นมาแล้วแต่งตัวไปทำงานเหมือนกับผมได้ในทุก ๆ วัน คนพวกนั้นอาจจะไม่ได้ใช้ชีวิตเหมือนคนอื่นเลยด้วยซ้ำ

“กอด ๆ นะครับคนเก่ง”