EP 5

Mind Games

(เดิมพันรัก เกมหัวใจ)

บทที่ 5

เธอมีปัญหาอะไรกับฉันหรือเปล่า!

..................................

U UNIVERSITY

(คณะสัตวแพทย์-ศูนย์วิจัย และ พักฟื้นสัตว์)

อีกสิ่งหนึ่งที่ทำให้แรบบิทเลือกที่จะเรียนที่นี่ ก็เพราะทางมหาลัย มีศูนย์พักฟื้นสัตว์ โดยจะนำสัตว์ที่บาดเจ็บ หรือ ถูกทอดทิ้ง มาดูแล และรักษา และทุกครั้งที่มีเวลาว่าง ไม่ได้ไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุด หรือมีคลาสเรียน แรบบิทก็มักจะมาคลุกตัวอยู่ที่นี่ และนอกจากนักศึกษาคณะสัตวแพทย์แล้ว ก็ไม่ค่อยมีคนจากคณะอื่นเข้ามาเท่าไหร่นัก มันจึงเงียบสงบมาก

"ฮื้มๆๆๆ" แรบบิทฮัมเพลงเบาๆ ในขณะที่กำลังเดินไปที่โซนกลางแจ้งที่จัดเอาไว้สำหรับกระต่าย สองมือก็ถืออาหาร และ น้ำดื่มที่จะเอาไปให้เหล่าเจ้ากระต่ายน้อยทั้งหลาย

ตึก ตึก ตึก

ในขณะที่กำลังเดินไปเรื่อยๆ ก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายดังมาแต่ไกล ได้ฟังดังนั้นก็รีบสาวเท้าไปตามเสียงทันที

"ยัยวีวี่ ดึงหูมันสิ หูน่ะ!"

"ว้าย มันจะกัดมั้ยเนี่ย!"

"จะทำอะไรน่ะ!" เสียงหวานตะโกนลั่น เมื่อเห็นว่าหญิงสาวคนหนึ่งกำลังพยายามทั้งฉุดทั้งดึง เจ้ากระต่ายออกมาจากกรงโดยที่มันไม่ยินยอม

"ช่วยปล่อยกระต่ายลงด้วยค่ะ" ใบหน้าหวานทำหน้าตาขึงขังจริงจัง

"แค่จะอุ้มเอง ทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้" หญิงสาวเบะปากก่อนจะเอ่ยทำท่าทางราวกับว่าแรบบิททำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่

"ถ้าจะอุ้มก็ต้องค่อยๆ เข้าหาเขาสิคะ ไม่ใช่พยายามจะดึงเขาออกมาแบบนั้น ไปฝืนใจเขาแบบนั้น ไม่ว่าใครก็คงไม่ชอบ" แรบบิทเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง ก่อนจะกวาดตามองเหล่าสมาชิกที่เหลือที่นั่งลอยหน้าลอยตากันอยู่ จนกระทั่งพบกับใครบางคน ที่รู้สึกว่าพักนี้มักจะบังเอิญเจอกันบ่อยเหลือเกิน คนที่เธอไม่ชอบขี้หน้าที่สุดในตอนนี้

"จะอะไรนักหนา ก็แค่กระต่ายเอง"

"ไลอ้อน ดูสิคะ" วีวี่เถียงข้างๆ คูๆ ก่อนจะหันไปหาคนช่วย

"..............."แรบบิทเบนสายตามองไปยังไลอ้อนที่เอาแต่มองสถานการณ์ตรงหน้าด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง

"ไปที่อื่นเถอะ" เขาเอ่ย ก่อนจะหยัดกายขึ้นยืนเต็มความสูง

"ที่นี่น่ะ เหม็นจะตาย" ใบหน้าหล่อยกยิ้มมุมปาก ในขณะที่เดินผ่านร่างเล็กไป

กึด!

ร่างเล็กกำมือตัวเองจนแน่น ทั้งที่ปกติ เธอไม่ใช่พวกต่อล้อต่อเถียงกับใครแท้ๆ แต่ครั้งนี้เธอไม่ไหวจริงๆ เจอหน้าผู้ชายคนนี้ทีไร ก็รู้สึกหงุดหงิดทุกที

"นั่นสิคะ รีบๆไปเถอะค่ะ ที่ตรงนี้จะได้หายเหม็นสักที"

"ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ ไม่เคยมีกลิ่นเหม็นแบบนี้เลยแท้ๆ"

ตึก ตึก ตึ.....

เท้าหนา ที่กำลังก้าวเดิน ได้ฟังดังนั้นก็หยุดชะงักลงทันที ก่อนจะเอี้ยวตัวกลับมามองร่างเล็กด้วยสายตาคม ถึงแม้ในยามที่ถูกมองจะรู้สึกขนลุกไปหมด แต่แรบบิทก็ทำใจสู้จ้องกลับไม่วางตา

"หึ ปากเก่งดีนี่" เสียงเรียบเอ่ย ก่อนจะยกยิ้มมุมปาก และ เดินออกไป

ตุ้บ!

ร่างเล็กทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นอย่างหมดแรง

"นะ น่ากลัวจัง"

X CLUB

"ไอ้สิงโต เป็นห่าไรวะ นั่นเหล้าเพรียวน่ะเฮ้ย กระดกเป็นน้ำเลยมึง"

"ไปอารมณ์เสียอะไรมา" แมงมุมเอ่ย เพราะวันนี้เพื่อนดูผิดปกติ เพื่อนๆคนอื่นก็เห็นด้วยว่าวันนี้เขาแปลกๆ

"เอ่อ พอดี....." วีวี่ คู่ควงขาประจำตอนนี้ของไลอ้อนเอ่ย ก่อนจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ทุกคนฟัง

"ฮ่าๆๆๆ"

"ที่แท้ก็โดนน้องหมอตอกหน้ามานี่เอง"

"น้องหมอกูไม่ธรรมดาจริงๆ" ฉลามหัวเราะอย่างชอบอกชอบใจ

"เหอะ! อวดดีฉิบหาย" ไลอ้อนเอ่ยหลังจากนั่งเงียบมานาน

"เอาหน่า ก็มึงแห่กันไปทำห่าอะไรที่นั่นล่ะ"

"เอ่อ พอดีวี่อยากถ่ายรูปกับกระต่ายน่ะค่ะ เลยรบเร้าให้ไลอ้อนไปด้วย"

"พอๆ มาแดกเหล้าครับ เลิกคุยเรื่องเครียดได้ละ เรื่องแค่นี้เอง" แมงมุมพยายามเปลี่ยนเรื่อง แต่ดูไลอ้อนยังคงไม่เลิกหงุดหงิดง่ายๆ

ตื๊ดๆๆๆๆๆ

:เวย์ is calling you

โทรศัพท์ของไลอ้อนที่ตั้งไว้บนโต๊ะสั่นเตือนว่ามีคนกำลังโทรเข้า และ ในสายนั้นก็ปรากฏชื่อว่าเวย์ แต่ทว่าไลอ้อนกลับไม่มีทีท่าว่าจะรับเลยสักนิด มีเพียงแค่ชีต้าห์เท่านั้น ที่เอาแต่จ้องมองหน้าจอดับลงครั้งแล้วครั้งเล่า

หลายวันต่อมา

U UNIVERSITY

(คณะสัตวแพทย์-ศูนย์วิจัย และ พักฟื้นสัตว์)

ในขณะที่แรบบิทกำลังให้อาหารกระต่ายเหมือนอย่างเคย จู่ๆก็มีเสียงเอะอะมาแต่ไกล เธอได้แต่สงสัยว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น โดยไม่รู้เลยว่าเรื่องที่กำลังเกิดขึ้นในตอนนี้ จะเปลี่ยนชีวิตประจำวันที่แสนเรียบง่ายของเธอไปตลอดกาล

"..............." ใบหน้าหวานขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อเห็นกลุ่มคนที่คุ้นเคย ที่เคยเจอก่อนหน้านี้ พากันยกโขยงกันมา และคนที่กำลังเดินตรงมาที่เธอด้วยสีหน้าเรียบนิ่งแฝงไปด้วยความดุดันในตอนนี้ก็คือไลอ้อนนั่นเอง เขาทำหน้าราวกับกำลังจะมาฆ่าใครบางคน

หมับ!

มือหนาคว้าเข้าที่คอเสื้อของคนตัวเล็ก จนเธอเซถลาไปตามแรงดึง หัวใจดวงน้อยสั่นระรัวด้วยความกลัว และสับสนกับสถานการณ์ตรงหน้า

"!?"

"เธอมีปัญหาอะไรกับฉันหรือเปล่า!"

"ฉันถาม ว่า มีปัญหาอะไรกับฉัน!"