EP 3

Mind Games

(เดิมพันรัก เกมหัวใจ)

บทที่ 3

ความเหมือน และ ความต่าง

..................................

ในภาษาทางวิทยาศาสตร์ การลงเอยกัน ระหว่างคนสองคน ที่คล้ายคลึงกันนั้น จะเรียกว่า 'assortative mating' ซึ่งเอาไว้ใช้อธิบายเวลาคนสองคน ที่มีปัจจัยหลายๆ อย่าง คล้ายๆ กัน ไม่ว่าจะเป็นนิสัย สิ่งที่รัก สิ่งที่เกลียด หรืองานอดิเรก คนที่มีสิ่งเหล่านี้เหมือนๆ กัน ทำให้เขามักจะถูกใจกัน ราวกับพบเพื่อนที่รู้ใจ เพราะไม่ว่าจะพูดหรือทำอะไรก็มักจะถูกคอกันไปหมด แต่ทว่าบางครั้ง ความแตกต่าง ก็สามารถเติมเต็ม ในส่วนที่ขาดหายไปของแต่ละคนได้ คนสองคนที่แตกต่างกัน แต่กลับสามารถเติมเต็มให้กันและกันได้

...................................

U UNIVERSITY

(ห้องสมุด)

ฟึ่บ

ฟึ่บ

เสียงพลิกหน้ากระดาษแผ่วเบาดังขึ้นเนืองๆ มือบางพลิกหน้ากระดาษเปลี่ยนทุกครั้งที่อ่านเนื้อหาของหน้านั้นๆเสร็จ ก่อนจะยกมือขึ้นขยับแว่นกรองแสงที่สวมใส่อยู่เล็กน้อย เพื่อกระชับแว่นที่ล้นลงมาที่สันจมูกโด่งให้แน่นขึ้น ในขณะที่สายตายังคงจดจ้องไปยังเนื้อหาในหนังสืออย่างมีสมาธิ แรบบิทมักจะใช้เวลาส่วนใหญ่ที่ห้องสมุดหลังจากไม่มีคลาสเรียน

ฟึ่บ

ฟึ่บ

ปั่บ

มือบางทั้งสองข้างประกบปิดหนังสือเข้าหากันช้าๆ หลังจากที่ใช้เวลาสักพักใหญ่ๆ ในการทบทวนเนื้อหาที่เรียนไปในวันนี้ ใบหน้าเล็กเหลียวมองออกไปนอกหน้าต่าง เหม่อมองต้นไม้สีเขียวๆ ราวกับกำลังเติมความสดชื่นทางสายตา การอ่านหนังสือนานๆนั้นทำให้รู้สึกอ่อนล้าเล็กน้อย ก่อนจะเบนหน้ากลับมายังด้านในอีกครั้ง ทว่าในยามนั้น สายตาก็ดันเหม่อมองไปเห็นร่างของใครบางคนเข้า หัวใจที่เต้นปกติก่อนหน้านี้ ก็พลันเต้นแรงขึ้นมากะทันหัน

ตุ้บๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

'ผู้ชายคนนั้น!'

'คนที่ชื่อต้าห์'

แรบบิทได้แต่พึมพำอยู่คนเดียวในใจ ดวงตากลมโตทั้งสองข้างจ้องมองร่างสูง ที่กำลังเลือกหนังสืออยู่ที่ชั้น ไม่วางตา หัวใจก็เต้นแรงจนพาลให้หูอื้อ มือทั้งสองข้างก็รู้สึกชาไปหมด สมองเออเร่อจนไม่รู้จะทำอย่างไร แต่ที่แน่ๆ เธอดีใจมากๆ ที่ได้เจอเขาอีกครั้ง หนำซ้ำยังได้อยู่มหาลัยเดียวกันอีกต่างหาก มันช่างบังเอิญอะไรอย่างนี้ หัวใจของหญิงสาวรู้สึกฟูฟ่องอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ความรู้สึกแบบนี้มันช่างแปลกประหลาดนัก ถึงแม้จะดีใจสักแค่ไหน แต่เธอก็คงไม่มีความกล้ามากพอที่จะเข้าไปทักทายเขา เพราะไม่รู้ว่าเขาจะจำเธอได้หรือเปล่า แต่สำหรับแรบบิทแล้วนั้น เธอไม่มีทางลืมเขาเด็ดขาด เมื่อคิดได้ดังนั้น ดวงตากลมโต ก็รีบเบนสายตาไปทางอื่นทันที เพราะเกรงว่าจะถูกจับได้ ว่ากำลังแอบมองอยู่

"^____^" ใบหน้าหวานเผลอยิ้มออกมา เพราะความดีใจ ความรู้สึกตอนนี้มันไม่สามารถกลั้นเอาไว้ได้ หากตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่ห้องสมุด เธออาจจะส่งเสียงกรี๊ดวี้ดว้ายแบบสาวน้อยออกมาแล้วก็ได้

"................"

"เอ่อ แหะๆ" เมื่อมองรอบข้างก็พบว่ามีคนบางส่วนกำลังมองเธออยู่ บางคนก็อมยิ้มขำๆ เห็นดังนั้น ใบหน้าหวานพลันขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย ก่อนที่จะรีบโกยข้าวของบนโต๊ะ และรีบเดินออกจากห้องสมุดไปทันที โดยไม่กล้าหันไปมองยังโต๊ะที่มีร่างสูงของคนที่ทำให้หัวใจเธอสั่นไหวนั่งอยู่

ตึก ตึก ตึก

สองเท้าเล็กจ้ำอ้าวไปยังห้องน้ำใต้ตึกห้องสมุดอย่างรีบร้อน ใบหน้าหวานตอนนี้ขึ้นสีแดงระเรื่อ แถมยังร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้า แต่ทว่าก็ไม่สามารถหุบยิ้มได้จนคิดว่าตัวเองอาจบ้าไปแล้ว

ซ่า!

แปะๆ

ร่างเล็กใช้สองมือที่ชุ่มน้ำ ตบลงที่สองข้างแก้มที่ร้อนผ่าวของตัวเองเบาๆ เพื่อเรียกสติ ถึงแม้ว่าตอนนี้ ในหัวของเธอจะมีแต่หน้าของใครบางคนจนไม่สามารถสลัดภาพของเขาออกไปได้เลยก็ตาม

"จั๊กจี้จัง" แรบบิทพึมพำเบาๆ ก่อนจะใช้มือลูบไปมาที่หน้าอกข้างซ้ายของตัวเอง ที่ตอนนี้มันรู้สึกคันยุบยิบไปหมด

"ฮู่วว" ร่างเล็กผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเปิดประตูเข้าห้องน้ำไป เพื่อที่จะทำธุระ เพราะเริ่มปวดเบาขึ้นมา

ปึง!

ปัง!

แต่ทว่ายังไม่ทันที่เธอจะได้ทำธุระส่วนตัว ก็ได้ยินเสียงปึงปังเสียงดังที่ด้านนอกราวกับคนกำลังทะเลาะกัน และต่อมาก็ได้ยินเสียงปิดประตูเสียงดัง ได้ฟังดังนั้น ร่างเล็กก็ตัดสินใจจะเปิดประตูออกไปดู

จุ๊บ!ๆๆ

จ๊วบ!ๆๆ

"!" แต่ทว่าก็ต้องหยุดมือที่กำลังจะปลดล็อกกลอนเอาไว้แต่เพียงเท่านั้น เพราะเสียงที่ได้ยินผ่านบานประตู ฟังแล้วอย่างไรก็ไม่ใช่คนทะเลาะกัน แต่มันเหมือนคนกำลังฟัดกันซะมากกว่า

"อื้อ! อ๊ะ ไลอ้อน อย่าฉีกเสื้อวีวี่สิคะ"

"อย่าพูดมาก อยู่เฉยๆ"

จุ๊บ!ๆๆ

จ๊วบ!ๆๆ

"ใจร้อนจังเลยนะคะ อ๊า!"

บทสนทนาของคนด้านนอกทำเอาแรบบิทตาโตด้วยความตกใจ ยกมือปิดปากตัวเองแน่น

"!" ในหัวของแรบบิทตอนนี้มีแต่คำว่าจะทำอย่างไรดี ใจของเธอตอนนี้ อยากจะรีบวิ่งหนีออกไปจากตรงนี้ แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะคนด้านนอกดูเหมือนจะกำลังเข้าได้เข้าเข็มกันอย่างไม่สนอะไรเลย

พั่บๆๆๆๆๆๆ

"อ๊า! อื้อ จุกจังเลยค่ะ เบาหน่อยสิคะ อ๊ะๆๆๆๆๆ"

"หยุดพูดสักที น่ารำคาญ"

พั่บๆๆๆๆๆๆ

"ก็วีวี่จุกนี่คะ อ๊ะๆๆๆๆ อื้อ!"

"งั้นหรือจะพอแค่นี้"

พั่บๆๆๆๆๆๆ ปึ่กๆๆๆ

"มะ ไม่ค่ะ อย่าหยุดนะคะ อื้อ"

"งั้นก็เงียบสักที"

"ดะ ได้ค่ะ อื้อ!"

บทสนทนา และ การกระทำของคนด้านนอกทำเอาแรบบิทถึงกับเบ้หน้า ก่อนจะรีบหยิบหูฟังบลูทูธขึ้นมาสวม และเปิดเพลงสุดความดังทันที เพราะไม่สามารถทนฟังได้อีกต่อไป แต่ทว่าเสียงครวญครางของคนด้านนอก ก็ยังคงดังก้องเข้ามาในหูอยู่ดี

"(T^T)" แรบบิทได้แต่หลับตาปี๋เอามืออุดหู ไปพลาง ไม่เคยคิดเลยว่าต้องมาเจออะไรแบบนี้ หนำซ้ำคนด้านนอกก็ยังไม่มีทีท่าจะยอมหยุดง่ายๆ และก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ เพราะพวกเขาใช้เวลาทำเรื่องอย่างว่ากันจนทำให้แรบบิทไปเข้าคลาสเรียนไม่ทัน

"ไว้เจอกันใหม่นะคะไลอ้อน"

จุ๊บ!

หลังจากที่เสียงด้านนอกเงียบลง แรบบิทก็รอสักพักจึงค่อยๆ แง้มประตูออกดู ก็พบว่าไม่มีใครอยู่ในห้องน้ำแล้ว จึงค่อยๆ เดินออกมาด้านนอกด้วยท่าทางแทบหมดแรง แต่ทว่าในขณะที่กำลังจะเดินออกจากห้องน้ำ ก็ได้กลิ่นบุหรี่ฉุนกึก ลอยเข้าเต็มจมูก จนต้องรีบยกมือขึ้นปิดจมูกทันที ก่อนจะพบกับร่างสูงของใครบางคนที่คุ้นตากำลังยืนพิงรถบิ๊กไบค์คันโต ยืนสูบบุหรี่อยู่ เมื่อนึกดีๆ ก็จำได้ว่าเขาก็คือเพื่อนของต้าห์ ที่เคยเจอในวันฝนตก ผู้ชายคนที่เอาแต่พ่นคำพูดน่าเกลียดออกมาจากปากไม่หยุด

"..............." แรบบิทจ้องมองเขานิ่ง จนกระทั่งเหมือนชายหนุ่มจะรู้ตัว เขาช้อนตากลับมามองแรบบิทเล็กน้อย

"..............." ต่างคนต่างจ้องกันนิ่ง ก่อนที่ชายหนุ่มจะหันไปสนใจเสียงเรียกของเหล่าสาวที่ตะโกนมาจากอีกฝั่ง

"ไลอ้อน!" หญิงสาวตะโกนเรียกชื่อชายหนุ่มก่อนจะกระวีกระวาดวิ่งเข้าไปหาเขา เมื่อได้ยินชื่อของเขา แรบบิทก็เม้มปากแน่น

"คืนนี้จะไปผับXหรือเปล่าคะ" หญิงสาวเอ่ยถามด้วยท่าทีออดอ้อน แต่ทว่าชายหนุ่มยังคงจ้องมองเธอด้วยใบหน้าเรียบเฉย แถมยังพ่นควันสีเทาออกมาไม่หยุด

"ดูก่อน" เขาเอ่ยเสียงเรียบ ก่อนจะขึ้นคร่อมบิ๊กไบค์คันโต มือหนาหยิบหมวกกันน็อกใบโต ขึ้นมาสวม ก่อนทำท่าจะสตาร์ทเครื่องยนต์ แต่ทว่า ในขณะนั้นเขาก็หันกลับมาสบตากับแรบบิทอีกครั้ง เป็นอีกครั้งที่ทั้งสองจ้องมองกันนิ่ง ก่อนที่เขาจะหันกลับไปมองที่ถนน และเบิ้ลเครื่องยนต์เสียงดังลั่นและขับออกไปอย่างรวดเร็ว

"มก1919" เมื่อเห็นทะเบียนรถของเขา ดวงตาของแรบบิทก็เบิกโพลงขึ้นทันที ถ้าให้เธอนิยามผู้ชายคนนี้ ก็คงต้องบอกว่า ไม่ชอบขี้หน้า และ ไม่สบอารมณ์เป็นที่สุด!

บ้านแรบบิท

ตุ้บ!

ร่างเล็กทิ้งตัวลงบนที่นอนอย่างอ่อนแรง วันนี้หัวใจของเธอทำงานหนักเกินไปแล้ว

เมี้ยวว

เจ้าแมวตัวน้อยที่มีขนสีดำปุกปุย กระโดดขึ้นมาบนเตียง ก่อนจะคลอเคลียที่ร่างเล็กอย่างออดอ้อน

เมี้ยวว

"หิวแล้วหรอ เจ้าต้าห์" แรบบิทเอ่ยถามเจ้าแมวตัวกลมด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน เธอตั้งชื่อเจ้าแมวตัวน้อยว่าต้าห์ ตามชื่อของคนที่เคยช่วยมันเอาไว้ เพราะคิดว่าจะไม่ได้เจอเขาอีกแล้ว

เมี้ยวว

เจ้าแมวน้อยส่งเสียงร้องหวานเป็นคำตอบ เห็นดังนั้นเธอก็อุ้มมันเข้ากอดไว้ในอ้อมแขนด้วยความรักใคร่

"แรบบิทเจอเขาแล้วนะ คนๆนั้นน่ะ ต้าห์ยังจำเขาได้มั้ย"

"ต้าห์ว่า เขาจะจำแรบบิทได้มั้ยนะ" แรบบิทเอ่ย ก่อนจะถูไถใบหน้ากับศีรษะของเจ้าเหมียว

หลังจากนั้นอีกหลายต่อหลายครั้ง ที่แรบบิทบังเอิญเจอกับชีต้าห์ แต่ทว่าเธอก็ไม่มีความกล้ามากพอที่จะเข้าไปทักทาย ทำได้แค่มองเขาจากที่ไกลๆ เธอคิดว่าแค่นั้นก็มีความสุขแล้ว จนกระทั่ง.....