EP 2

Mind Games

(เดิมพันรัก เกมหัวใจ)

บทที่ 2

เรื่องบังเอิญ

..................................

U UNIVERSITY

มหาลัยเอกชนขนาดใหญ่ ที่ขึ้นชื่อเรื่องหลักสูตรที่เข้มข้น และค่าเทอมแพงหูฉี่ เปิดทำการสอนในระดับปริญญาตรี ปริญญาโท และปริญญาเอก และส่วนใหญ่ นิสิตนักศึกษาของมหาลัยนี้ ก็จะเป็นลูกผู้ดีมีเงิน ที่มากไปด้วยความสามารถ ทรัพย์สมบัติ และ มีหน้ามีตาในสังคม เรียกได้ว่าเป็นมหาลัยของเหล่าไฮโซ เซเลป และ เหล่ามหาเศรษฐีที่รวยอันดับต้นๆ ของประเทศ ก็มักจะส่งลูกหลานมาเรียนที่นี่ และนั่นก็ยิ่งทำให้มหาลัยขึ้นชื่อว่าเป็นมหาลัยลูกคนรวยเข้าไปใหญ่ จึงทำให้ไม่ว่าจะมองไปทางไหน ก็จะเจอแต่รถหรู และของแบรนด์เนมราคาแพง

แต่ว่าสิ่งเหล่านั้น ก็ไม่ได้ทำให้แรบบิทรู้สึกแปลกแยก หรือเหนื่อยหน่ายใจสักเท่าไหร่นัก ยกเว้นแค่ นิสัย และ พฤติกรรมของคนบางคน หรือ บางพวกเท่านั้น ต่างคนต่างความคิด เพราะเติบโตมาไม่เหมือนกัน แต่เธอก็เลือกที่จะไม่ใส่ใจ เหตุผลที่เธอเลือกเรียนที่นี่ เพราะมีคณะสัตวแพทย์ ที่โด่งดัง ขึ้นชื่อว่า ถ้าจบจากที่นี่ก็สามารถการันตรี ถึงความเก่งได้ และตอนนี้เธอก็ได้เป็นนักศึกษาชั้นปีที่หนึ่งเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ถึงแม้ว่าค่าเทอมจะแพงสักแค่ไหน แต่เธอก็ยอม เพื่อแลกกับอนาคต และคุณยายที่แสนใจดี ก็ไม่ได้ใจร้ายทิ้งให้เธออยู่อย่างแร้นแค้น ท่านทิ้งสมบัติที่ได้เก็บหอมรอมริบมา เป็นมรดกเอาไว้ให้เธอ โดยที่สามารถอยู่ได้โดยไม่ต้องลำบาก แต่ทว่าแรบบิทก็เลือกที่จะใช้เงินเท่าที่จำเป็น ไม่ฟุ้งเฟ้อฟุ่มเฟือย ซ้ำยังหารายได้พิเศษหลังเลิกเรียน เพื่อเก็บเงินเอาไว้เป็นค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวัน เมื่อมองย้อนกลับไป แรบบิทก็รู้สึกโชคดีมากๆ และเธอก็พอใจในชีวิตตอนนี้ที่สุดแล้ว จึงสำนึกบุญคุณยายอยู่เสมอ และรู้สึกโชคดีมากๆ ที่ถึงแม้จะเป็นเด็กกำพร้า แต่ทว่าก็ยังได้พบคนดีๆ

ตึก ตึก ตึก

คนตัวเล็กในชุดมหาลัยถูกระเบียบค่อยๆ ก้าวเดินเข้ามาในมหาลัยด้วยท่าทางสบายๆ สองมือก็อุ้มหนังสือเล่มหนาไว้ในอ้อมกอด หลังเพิ่งลงจากรถเมล์โดยสารสายประจำ เพราะคลาสเริ่มตอนเก้าโมงเช้า จึงยังมีเวลาเหลือเฟือไม่ได้รีบร้อนอะไร ยังมีเวลาให้อ่านหนังสืออีกต่างหาก

ตึก ตึก ตึก

ทว่าในขณะที่กำลังก้าวเดินไปเรื่อยๆ ก็รู้สึกได้ถึงสายตาของเหล่าผู้คนบางกลุ่ม ที่มักทำตัวราวกับเป็นตัวแม่ของมหาลัย ทำตัวเป็นเด็กๆ ตั้งแก๊งบูลลี่คนอื่น ที่ไม่เหมือนตัวเอง หรือ ดูแปลกแยก ราวกับว่าการทำแบบนั้น อาจทำให้ตัวเองดูสูงขึ้น ทั้งๆ ที่ควรโตได้แล้ว และที่เหล่าคนพวกนั้น มาจ้องเล่นงานเธอ ก็เพราะว่า เธอดันออกตัวช่วยเหยื่อที่พวกนั้นจ้องเล่นงานเข้า ในวันเปิดภาคเรียนเมื่ออาทิตย์ก่อน จึงทำให้พวกนั้นหันมาเล่นงานเธอแทน แต่แรบบิทก็เลือกที่จะไม่สนใจ เพราะคิดว่ามันไร้สาระมากๆ ชีวิตมีอะไรให้ทำตั้งมากมาย มากกว่ามานั่งใส่ใจอะไรแบบนี้ เธอเลือกที่จะเอาเวลาไปตั้งใจเรียนมากกว่า เพื่อไม่ให้คุณยายที่ล่วงลับไปแล้วต้องเสียใจ

"นี่ๆ ดูสิกระเป๋ารุ่นใหม่ของฉัน ป๊ะป๋าเพิ่งซื้อให้เมื่อวานเลยนะ" เสียงคู่กรณีดังเจื้อยแจ้วมาแต่ไกล ราวกับต้องการให้ใครบางคนได้ยิน

"หู้ย ใบนี้หลายแสนเลยนะเนี่ย น่าอิจฉาจังเลย" เหล่าชาวแก๊งผสมโรงกันดังขึ้นเพื่อเรียกความสนใจของร่างเล็กให้หันไปมอง แต่ทว่าเธอกลับไม่สนใจเลยสักนิด เลือกเดินผ่านไปเงียบๆ ราวกับพวกนั้นเป็นอากาศธาตุอย่างทุกที

ตึก ตึก ตึก

ร่างเล็กยังคงก้าวเดินต่อไปเรื่อยๆ จุดหมายคือคณะสัตวแพทย์ที่อยู่ไม่ไกล และนอกจากกลุ่มคู่กรณี ที่ให้ความสนใจแรบบิทแล้ว เหล่าชายหนุ่มทั้งรุ่นพี่ และ รุ่นเดียวกัน ก็ให้ความสนใจเธอไม่ต่างกัน

หญิงสาวที่มีใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารัก ปากนิด จมูกหน่อยกำลังดี ดวงตากลมโต ถูกปกคลุมด้วยขนตางอนยาวรับกับใบหน้า ทุกอย่างลงตัวกำลังพอดี เป็นสไตล์ที่ไม่ว่าใครเห็น ก็อาจเผลอเหลียวมองได้

"เฮ้ยนั่น น้องหมอๆ" เหล่าชายหนุ่มหน้าตาดีที่นั่งกันอยู่หน้าคณะ ในขณะที่คนตัวเล็กเดินผ่านก็ตะโกนแซวกันไม่หยุด และนี่ก็เป็นอีกสาเหตุ ที่ทำให้เธอถูกเขม่น

"น้องหมอคร้าบ"

"น้องหมอครับ ช่วยรักษาพี่หน่อยสิ"

"เฮ้ย น้องเค้าเรียนสัตวแพทย์"

"เออ ไม่เป็นไร กูยอมเป็นหมาก็ได้"

"ฮ่าๆๆๆ"

เหล่าชายหนุ่มยังคงตะโกนแซวคนตัวเล็กที่เอาแต่เดินก้มหน้าก้มตาตั้งใจเดินไม่หยุด ทว่าในขณะนั้นเอง เสียงเครื่องยนต์ของรถบิ๊กไบค์ ก็ดังกระหึ่มขึ้น

บรื้นๆๆ

บรื้นๆๆๆ

เสียงรถดังกระหึ่ม ซ้ำยังวิ่งมาด้วยความเร็วสูง แบบที่ไม่สมควรในมหาลัย เพราะอาจเกิดอุบัติเหตุได้ ด้วยความเร็วและแรงของเครื่องยนต์ ในยามที่แล่นผ่านร่างเล็กที่เดินอยู่บนทางเท้า กระโปรงพลีทความยาวพอดีเข่าก็พลันถูกพัดจนเปิดเห็นด้านใน

พรึ่บ!

"เชี่ย!" เหล่าชายหนุ่มในบริเวณนั้นที่แซวคนตัวเล็กก่อนหน้านี้ อุทานออกมากับภาพที่ได้เห็นตรงหน้า

"ว้าย!" คนตัวเล็กอุทานด้วยความตกใจ รีบใช้มือปิดกระโปรงตัวเองทันที ยังโชคดีที่เธอซับกางเกงซับในมาไม่อย่างนั้นคงได้อายยิ่งกว่านี้ ก่อนจะรีบเดินหนีออกมาจากตรงนั้น

"ขับเร็วอะไรขนาดนี้เนี่ย!" ดวงตากลมโตทั้งสองข้างก็จ้องมองตามหลังรถตัวต้นเหตุไปไม่วางตา คิ้วทั้งสองข้างขมวดมุ่นด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะบ่นพึมพำออกมา

"มก1919" ปากเล็กพึมพำหมายเลขป้ายทะเบียนรถ ราวกับจะบันทึกมันลงไปในสมอง

"ขอให้ยางแบน"

อีกด้าน

(คณะบริหารธุรกิจ)

บรื้น! เอี๊ยด

เสียงเครื่องยนต์ของบิ๊กไบค์ที่ดังกระหึ่ม เรียกความสนใจของเหล่าชายหนุ่มหน้าตาดีที่นั่งรวมกลุ่มกันอยู่ที่หน้าคณะบริหารธุรกิจให้หันไปมอง

"เสด็จมาเรียนได้แล้วหรอครับ ท่านเจ้าป่า" แมงมุม เอ่ยถามก่อนจะยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะเท้าคางมองไปที่ไลอ้อนที่กำลังถอดหมวกกันน็อกราคาแพง

"ไม่มาแล้วจะเห็นหรอ ไอ้แมงแปดขา" ไลอ้อนยอกย้อนแมงมุม ก่อนขยี้ผมของตัวเองเล็กน้อย และเสยไปด้านหลังอย่างลวกๆ และเดินมานั่งที่โต๊ะที่เหล่าเพื่อนๆ นั่งอยู่

"สัส กูชื่อแมงมุม" แมงมุมเอ่ย ไลอ้อน ไหวไหล่เล็กน้อย ก่อนทิ้งตัวลงนั่ง

"คันใหม่?" วาฬ เอ่ยขึ้นเป็นเชิงถาม ก่อนจะหันมองไปที่รถบิ๊กไบค์

"อืม" ไลอ้อนครางรับสั้นๆ อย่างไม่สนใจ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่น

"แล้วคันเก่าไปไหน" ฉลาม ถามต่อด้วยความสงสัย

"โดนทุบ"

"ฮะ ใครทุบรถมึง?"

"ยัยปีศาจ" ไลอ้อนเอ่ยอย่างหน้าตาเฉย ก่อนจะเลื่อนโทรศัพท์ดูนู่นนี่ไปพลาง

"แม่มึงอ่ะนะ คันนั้นตั้งหลายล้านเลยนะ" แมงมุม เบ้หน้าเล็กน้อย แต่ทว่าไลอ้อนก็ยังไม่มีท่าทีทุกร้อนใดๆ

"อย่าบอกว่า เพราะมึงพาเด็กไปเ...าที่บ้านนะ แม่มึงเลยโกรธ" ฉลามเลิกคิ้วถาม

"เออ"

"แล้วมึงพาไปเ...าที่บ้านทำไมวะ เสียดายคันนั้นว่ะ กูก็อยากได้เหมือนกัน แต่มึงดันเสือกชิงตัดหน้ากูไป เสียดายฉิบหาย" แมงมุมโอดครวญ

"เวลาเห็นยัยปีศาจโกรธแล้วสนุกดี" ไลอ้อนพึมพำ ก่อนจะยกยิ้มมุมปาก

"กูก็เพิ่งเคยเห็นคนสนุกที่รถโดนทุบเนี่ยแหละ"

"ไอ้เชี่ย เสียดายอ่ะ T T" แมงมุมยังคงโอดครวญไม่เลิก

"จะเริ่มคลาสแล้ว" ชีต้าห์ ที่นั่งเงียบโดยไม่พูดอะไรมาตั้งแต่ก่อนหน้านี้เอ่ย ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

"ครับๆ พ่อนักศึกษาดีเด่น" ไลอ้อนเอ่ย ก่อนจะคล้องคอเพื่อนเอาไว้ด้วยความสนิทสนม ทั้งสองยิ้มให้กันเล็กน้อย ก่อนจะพากันเดินเข้าไปด้านในคณะ

"ไอ้สิงโต กับไอ้ต้าห์เนี่ยมันสนิทกันดีนะ" แมงมุมเอ่ย สิงโตคือชื่อสำหรับคนสนิทเท่านั้น ที่ไลอ้อนยอมให้เรียก

"ธรรมดา พวกมันรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก" วาฬเอ่ยเสียงเรียบ

"มันเคยทะเลาะกันบ้างป่าววะ" แมงมุมถามต่อ

".............."

"ไม่รู้ดิ กูก็เพิ่งมารู้จักพวกมันตอนมอต้น แต่ก็ไม่เคยเห็นมันทะเลาะกันนะ"

"เคยเห็นแต่มันพากันไปทะเลาะกับคนอื่น"

"ไอ้ต้าห์เนี่ยนะ" แมงมุม เอ่ยถามอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง เพราะชีต้าห์ดูไม่ใช่คนที่จะไปต่อยตีกับคนอื่น

"ก็เพราะไอ้สิงโตนั่นแหละ วอนหาตีนตลอด" วาฬถอนหายใจเบาๆ เมื่อคิดถึงวีรกรรมของไลอ้อนในอดีต

"งี้มันสองคนก็เพื่อนรักกันเลยดิ"

"แต่ก็แปลกนะ พวกมันสองคนนิสัยต่างกันจะตาย คบกันได้ไงวะ"

"นิสัยส่วนตัวต่างกัน แต่สิ่งที่เหมือนกัน คือความเชี่ยไง ถึงคบกันได้"

"ไอ้ต้าห์ก็เชี่ยแอบๆ แบบเงียบๆ กินเงียบๆ"

"ส่วนไอ้สิงโต ก็เชี่ยแบบเปิดเผย" วาฬเอ่ยเสียงเรียบ

"งี้มึงกับกู และก็ไปฉลามก็เชี่ยด้วยดิ เพราะพวกเราก็คบกับมัน" แมงมุมแย้ง

"ใช่ เพราะพวกเรามันกลุ่มคนเชี่ยไง โดยเฉพาะมึง ไอ้แมงแปดขา" ฉลามที่นิ่งฟังอยู่นาน ก็เดินมาคล้องคอวาฬ กับ แมงมุม ก่อนจะเน้นคำลงท้ายใส่แมงมุม

"ไอ้สัส คำว่าเชี่ยเต็มหน้ากูเลย" แมงมุมเอ่ย วาฬหัวเราะออกมาเล็กน้อยก่อนจะส่ายหน้าไปมาเบาๆ ก่อนจะมองตามหลังของไลอ้อนและชีต้าห์ที่เดินนำไปก่อนหน้านี้

'แต่เห็นแบบนั้น.....พวกมันก็ซับซ้อนกว่าที่เห็นนะ'

มหาลัย U UNIVERSITY นอกจากจะขึ้นชื่อเรื่องหลักสูตรที่เข้มข้น และค่าเทอมแพงหูฉี่แล้ว ของขึ้นชื่ออีกอย่างก็คือ เหล่าตัวท็อปของมหาลัย ซึ่งตอนนี้ เหล่าตัวท็อปที่ครองตำแหน่งสามปีซ้อนได้แก่ เหล่าทายาทมหาเศรษฐีอันดับต้นๆ ของประเทศ ซึ่งตอนนี้พวกเขากำลังศึกษาอยู่ในคณะบริหารธุรกิจ สมาชิกประกอบไปด้วย

(ไลอ้อน)

ไล่ล่า แย่งชิง เจ้าเล่ห์ ครอบครอง หวงอาณาเขตเป็นที่สุด

ราชสีห์ อัครสถานไพศาลกุล

เป็นทายาทคนเดียวของเจ้าสัวอาณาจักรกีฬาพันล้าน ประกอบธุรกิจให้บริการสนามกีฬาทุกชนิด เป็นเจ้าของสโมสรฟุตบอล และ สนามแข่งรถ ถูกวางตัวให้เป็นผู้สืบทอดกิจการคนต่อไป หลังจากเรียนจบ เก่งกีฬาทุกอย่าง แต่ทว่าสิ่งที่ชอบที่สุดคือ การแข่งรถ เพราะชื่นชอบความเร็ว ความตื่นเต้นเร้าใจ ชอบการแข่งขันเป็นที่สุด แต่ทว่าก็ขี้เบื่อเป็นที่สุดเช่นกัน

(ชีต้าห์)

สุขุม รวดเร็ว ชอบกินเงียบๆ รักสงบ แต่เมื่อถึงเวลาต้องสู้ ก็ไม่ถอย

ชีตะ เจริญกิจสถาน

ทายาทของโรงพยาบาลสัตว์รายใหญ่ที่มีสาขาทั่วประเทศ การเรียนดี กีฬาเด่น นิสัยเงียบขรึม เข้าใจยาก เกลียดความวุ่นวาย แต่ทว่าอีกด้านก็ชื่นชอบการแข่งขันเป็นที่สุด

(วาฬ)

นักล่าที่ชาญฉลาด และเป็นสัตว์สังคม

ทายาทบริษัทเครื่องดื่ม*น้ำเมา*

หน้าตาดี มีมารยาท ฉลาดเป็นกรด มีคอนเนคชั่น

(แมงมุม)

สร้างกับดัก ให้เหยื่อมาติดกับ และค่อยๆปล่อยพิษใส่ และกินช้าๆ

ทายาทธุรกิจสถานบันเทิงรายใหญ่

(ฉลาม)

กินไม่เลือก และเป็นนักล่าที่โหดร้าย

อะไรก็ได้ง่ายๆ แต่ขออร่อยๆนะ

ทายาทธุรกิจวงการบันเทิง เจ้าของสถานีโทรทัศน์

ทุกคนศึกษาอยู่ที่คณะบริหารธุรกิจ ปี 3 แล้ว โดยไลอ้อนและชีต้าห์ เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก ส่วนวาฬ มารู้จักกันตอนมัธยมต้น แมงมุม และ ฉลาม ได้มารู้จักกันตอนมหาลัย เมื่อเหล่าสัตว์ร้ายมารวมตัวกัน เกมล่าจึงบังเกิด โดยปกติ พวกเขาแทบจะไม่ต้องออกล่าเลย เพราะเจ้าเหยื่อตัวน้อยทั้งหลาย มักจะเข้ามาให้พวกเจ้าสัตว์ร้ายกินโดยที่ไม่ต้องออกแรง ด้วยความเต็มใจ แต่ทว่าสัตว์ป่าก็คือสัตว์ป่าอยู่วันยังค่ำ พวกมันมี สัญชาตญาณนักล่าอยู่ในตัว ย่อมชื่นชอบการออกล่ามากกว่าอยู่แล้ว ไม่มีทางที่มันจะพึงพอใจ กับการได้เหยื่อมาง่ายๆแน่นอน

หนีสิ หนีไปให้ไกล

วิ่งสิ วิ่งไปให้สุดแรง

เพราะถ้าฉันจับเธอได้ ฉันจะกินเธอให้ไม่เหลือแม้แต่เส้นผมเลยที่รัก!