EP 1

Mind Games

(เดิมพันรัก เกมหัวใจ)

บทที่ 1

first love & last love

..................................

'ฉันไม่เคยคิดมาก ว่าตัวเองจะตายยังไง แต่ถ้าหากต้องตายแทนคนที่ฉันรัก มันดูจะเป็นการตายที่ดี'

'สรุปว่าราชสีห์ตกหลุมรักลูกแกะเข้าซะแล้ว'

'ลูกแกะที่โง่เขลา'

'ราชสีห์ที่ชอบทรมานตัวเอง'

(Vampire Twilight)

ประโยคเด็ดจากหนังเรื่องดัง ที่ฉันดูมันซ้ำไปมาหลายต่อหลายครั้งอย่างไม่มีเบื่อ ฉันดูมันบ่อยซะจนสามารถจำ Dialogue ของหนังได้ขึ้นใจ

ฉันละสายตาจากหน้าจอโทรทัศน์ ก่อนจะเหม่อมองไปนอกหน้าต่าง ที่ตอนนี้ท้องฟ้าด้านนอกมืดสนิทแล้ว หลังจากนั้นก็ได้แต่ถอนหายใจยาวออกมา ความเงียบเนี่ย มันช่างน่ากลัวจริงๆ เลยนะ บ้านที่ไม่มีใครสักคน นอกจากตัวของฉัน มันช่างอ้างว้างเหลือเกิน สำหรับบางคน อาจมีความฝันที่ยิ่งใหญ่ เช่น อยากมีบ้านหลังใหญ่ๆ อยากมีอนาคตที่สดใส อยากประสบความสำเร็จในชีวิต ทุกคนวิ่งเต้นไปตามความทะเยอทะยานของตัวเอง ซึ่งเป็นเรื่องที่ดี แต่ทว่า สำหรับเด็กกำพร้าแบบฉันแล้วนั้น ก็อยากจะมีครอบครัวเล็กๆ ที่แสนอบอุ่นเป็นของตัวเอง ครอบครัวที่จะไม่ทอดทิ้งกันไป ฉันหวังแค่นี้จริงๆ ความเงียบเหงา และอ้างว้างมันทำให้ฉันโหยหาความรักความห่วงใยจากใครสักคน แต่ฉันก็ไม่ได้หมกมุ่นกับความฝันเล็กน้อยของตัวเองขนาดนั้นหรอกนะ เพราะรู้ดี ว่าเรื่องแบบนี้ มันจะมาในเวลาที่ใช่เอง ฉันก็แค่ต้องรอ รอจนกว่าจะถึงวันนั้น

Talk End

"คุณยายคะ แรบบิทคุณถึงคุณยายจังเลยค่ะ"

ร่างเล็กพึมพำด้วยน้ำเสียงงัวเงีย ในขณะมองรูปของหญิงชราที่ดูท่าทางใจดี ก่อนที่เปลือกตาทั้งสองข้างจะค่อยๆ ปิดลง แต่ทว่าในขณะที่อยู่ในระหว่างความจริงกับความฝันที่ไม่สามารถแยกออกได้ คนตัวเล็กที่นอนอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ ก็ราวกับได้ยินเสียงของคนผู้เป็นที่รักยิ่งในชีวิตเธอ คนที่พาเด็กกำพร้าที่ถูกพ่อแม่ที่ไม่เคยเห็นหน้า ทอดทิ้งเอาไว้ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า มาชุบเลี้ยงด้วยความรัก ความเมตตา ให้ที่อยู่ ที่กิน ส่งให้เรียนหนังสือ และอบรมสั่งสอนเธอมาเป็นอย่างดี แต่ทว่าความชราก็พรากเอาคนที่เธอรักสุดหัวใจจากไป ตอนนี้จึงทำให้เธอต้องอยู่คนเดียวในบ้านที่เป็นมรดกที่หญิงชราทิ้งเอาไว้ให้

"คุณยาย"

'เด็กดีของยาย'

'อีกไม่นาน หนูก็จะไม่ต้องโดดเดี่ยวอีกต่อไปแล้วนะ' ใบหน้าที่แสนคุ้นเคยส่งยิ้มอย่างใจดีมาให้ ก่อนจะลูบศีรษะเล็กไปมาแผ่วเบาอย่างที่ชอบทำ

"คิดถึงจังเลยค่ะ" ใบหน้าเล็กคลี่ยิ้มออกมาบางๆ ก่อนที่จะหลับสนิทไป ไม่รู้ว่าความจริงหรือความฝัน แต่คนตัวเล็กบนโซฟากลับรู้สึกมีความสุขเหลือเกิน

07.30 น.

"อืมม" ร่างเล็กที่กำลังหลับอยู่นิ่วหน้าราวกับกำลังฝันร้าย ใบหน้าเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ และดูทรมาน

ภายในความฝัน

สิงโตตัวใหญ่ตัวหนึ่ง กำลังนอนหลับพักผ่อนอย่างสบายใจอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ แต่ทว่า ก็มีเจ้ากระต่ายตัวน้อยตัวหนึ่ง วิ่งเล่นซุกซน จนเผลอไปชนเข้ากับ เจ้าสิงโตที่กำลังหลับอยู่ ทำให้มันตกใจตื่น และคำรามออกมาลั่นป่าด้วยความโกรธ มันจ้องมองกระต่ายตัวน้อยด้วยสายตาอาฆาตมาดร้าย และค่อยๆ สาวเท้าเดินเข้าหา กระต่ายน้อยหวาดกลัวจนตัวสั่น

'ยะ อย่ากินฉันเลยนะ' กระต่ายน้อยอ้อนวอนปากคอสั่น

'ใครจะไปกินคนขี้เหร่อย่างเธอ'

'ฉันกินไม่ลงหรอก' เจ้าสิงโตเอ่ยด้วยท่าทางขึงขัง ก่อนทำท่าจะตะปบกรงเล็บใส่

"ไม่!"

"แฮ่กๆๆๆ" คนตัวเล็กสะดุ้งตื่นทันที

"บ้าเอ๊ย ฝันไปหรอเนี่ย!"

สองมือเล็กปาดเหงื่อตัวเองไปมา รู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ แต่ทว่าเธอก็ไม่รู้เลยสักนิด ว่าชีวิตเรียบง่ายที่แสนสงบสุขตลอดสิบเก้าปีที่ผ่านมาของเธอ จะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

......................................................

วันนั้น เป็นวันที่ท้องฟ้ามืดครึ้ม และ ลมแรง สายฝนเทลงมาอย่างบ้าคลั่ง มันเป็นวันที่ได้เจอกับสองคนนั้น และหลังจากนั้น ชีวิตแสนเรียบง่ายของฉันก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป คนแรก เป็นคนที่ทำให้หัวใจฉันสั่นไหว ด้วยความอบอุ่นของเขา แต่ทว่า อีกคน กลับทำให้รู้สึกชิงชัง จนไม่อยากเข้าใกล้เลยแม้แต่น้อย

ซ่า ซ่า ซ่า!

ฝนกระหน่ำตกลงมาอย่างหนัก สายลมแรง พัดผ่านจนร่มในมือเล็ก แทบจะปลิวไปตามแรงลม ในขณะที่กำลังก้าวเดินอย่างช้าๆ ก็ได้ยินเสียงบางอย่างเข้า

เมี๊ยว!

"เสียงแมวมาจากไหนนะ" ร่างเล็กที่ตัวเปียกโชก ชะเง้อมองหาเสียง ร้องของเจ้าเหมียว ที่ไม่รู้ว่าดังมาจากทางไหน

เมี้ยว!

เมี้ยว! เสียงของเจ้าแมวน้อยดังก้อง ท่ามกลาง เสียงฝนที่ตกหนัก

ตึก ตึก ตึก

ร่างเล็กค่อยๆ ก้าวเดินไปตามทางที่มีเสียงดังมา

กึด!

มือเล็กถือร่มเอาไว้ในมือแน่นในยามที่ลมแรงพัดมา ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้ช่วยทำให้เธอเปียกน้อยลงเลยก็ตาม

ตึก ตึก ตึก

เท้าเล็กหยุดชะงักลง เมื่อเจอเข้ากับต้นเสียงแต่ทว่าไม่ได้เจอเพียงเจ้าเหมียวเท่านั้น

"หนาวใช่มั้ย"

"อยู่นิ่งๆ นะ" เสียงทุ้มที่ดูอบอุ่นเอ่ย ก่อนจะอุ้มเจ้าแมวน้อยเข้ามาไว้ในอ้อมกอด โดยไม่กลัวว่าจะสกปรกเลยสักนิด เนื่องจากเขาหันหลังอยู่ จึงทำให้ร่างเล็กมองไม่เห็นใบหน้าของเขา

"...................." ร่างเล็กจ้องมองภาพตรงหน้านิ่ง

ตุ้บ ตุ้บ ตุ้บ

หัวใจดวงเล็กจู่ๆ ก็เกิดเต้นแปลกๆ ขึ้นมา ตั้งแต่เกิดมา เธอเพิ่งจะเคยเป็นอย่างนี้ครั้งแรก

ซ่า ซ่า ซ่า!

ฝนยังคงกระหน่ำออกมาไม่หยุด

ตึก ตึก ตึก

เท้าเล็กทั้งสองข้าง ก้าวเดินออกไปข้างหน้าอย่างลืมตัว จนมาหยุดอยู่ที่ด้านหลังของใครคนนั้น

"................" น้ำฝนที่ก่อนหน้านี้สาดใส่ร่างของชายหนุ่มตอนนี้ มันหายไปแล้ว เป็นผลมาจากร่มในมือของหญิงสาวร่างเล็กนั่นเอง

เมี้ยว!

เมี้ยว!

เจ้าแมวน้อยยังคงส่งเสียงร้องเจื้อยแจ้วด้วยความหวาดกลัว

"ชู่ ไม่ต้องกลัวนะ" เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงอบอุ่น ก่อนที่ร่างสูงของใครคนนั้น จะค่อยๆ หยัดกายลุกขึ้นยืน และหันมามองร่างเล็กตรงหน้า โดยที่เขายังมีเจ้าแมวน้อยอยู่ในอ้อมแขน มันซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนนั้นด้วยความหวาดกลัว

วันนั้น หญิงสาวจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าคุยอะไรกับเขาไปบ้าง แต่สิ่งที่เธอจำได้ติดตาเลยก็คือ สายตา และ ท่าทางน่ารังเกียจของใครบางคน ที่เขาแสดงออกมา

"เฮ้! ไอ้ตาห์ ทำอะไรอยู่วะ"

เสียงรถยนต์ดังขึ้น โดยที่ใครบางคนตะโกนเสียงดังลงมาจากรถคันหรู เรียกความสนใจ จากชายหนุ่ม และสาวร่างเล็กให้หันไปมอง

"ไปก่อนนะ" คนที่หญิงสาวเพิ่งจะทราบชื่อเมื่อครู่ เอ่ย ก่อนจะยิ้มให้เล็กน้อย ทำท่าทีจะเดินไป

"ดะ เดี๋ยวเดินไปส่งนะคะ" คนตัวเล็กเอ่ย ก่อนจะกระชับร่มในมือแน่นขึ้น ภายในใจจู่ๆก็รู้สึกเสียดายขึ้นมา เพียงเพราะคิดว่าอาจจะไม่ได้เจอเขาอีกแล้ว

"ขอบคุณ" ชายหนุ่มส่งยิ้มอบอุ่นอ่อนโยนมาให้ ทำเอาคนตัวเล็กเกิดอาการใจเต้นแปลกๆ อีกครั้ง

"ทำห่าอะไรอยู่" คนในรถเอ่ยถามย้ำด้วยน้ำเสียง และใบหน้าที่กำลังหงุดหงิด ก่อนจะเหลือบมองเจ้าเหมียวในอ้อมแขนของเพื่อน

"เฮ้ย อย่าเอาไอ้ตัวนั้นขึ้นมาบนรถกูนะเว้ย!"

"แป๊บเดียว"

"ไม่เว้ย ปล่อยมันไปเลย!"

สิ่งที่เขาเอ่ย และท่าทีที่เขาแสดง ทำให้คนตัวเล็กที่เฝ้ามองเหตุการณ์ตั้งแต่ก่อนหน้านี้ เผลอขมวดคิ้วอย่างลืมตัว ส่วนชายหนุ่มที่กำลังอุ้มเจ้าเหมียวเอาไว้ในอ้อมแขนก็มีสีหน้าลำบากใจ จนคนตัวเล็กสังเกตได้

"เอาน้องมานี่ก็ได้ค่ะ" หญิงสาวเอ่ยออกไปอย่างตัดสินใจ

"....................." ชายหนุ่มมองคนตัวเล็กอย่างชั่งใจ

"มึงก็ให้เขาไปสิ ลีลาอยู่ได้" ยิ่งเขาเอื้อนเอ่ยคำพูดออกมาเท่าไหร่ สำหรับคนตัวเล็กแล้ว มันช่างดูไม่น่าฟังเลยสักนิด

"ส่งน้องมาเถอะค่ะ ไม่เป็นไร ^^"

"ขอบคุณนะ แล้วก็ขอโทษที่รบกวน" ชายหนุ่มเอ่ย ก่อนจะคลี่รอยยิ้มสดใสออกมาให้

"ก็แค่นี้ มัวแต่ลีลา"

"ขึ้นรถได้แล้ว ช้ากูไม่รอนะ"

"อืม"

"ไปก่อนนะเจ้าเหมียว" มือหนาของชายหนุ่มยกขึ้นลูบหัวเจ้าแมวน้อยในอ้อมกอดของคนตัวเล็กอีกครั้ง ก่อนจะบอกลามัน

"ไปก่อนนะ" ส่วนครั้งนี้ เขาบอกลาคนตัวเล็กที่กำลังอุ้มเจ้าเหมียวเอาไว้ในอ้อมแขน

ตุ้บ ตุ้บ ตุ้บ

คนตัวเล็กพยักหน้ารับเล็กน้อย ก่อนจะมองรถหรูแล่นไปด้วยหัวใจที่สั่นระรัว ความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนทำเอาหัวใจเต้นระรัวจนหูอื้อไปหมด