5 The Faded Spells

มนตราที่เลือนหาย

กลิ่นดอกไม้หอมเบาบางลอยมาจากไกลแสนไกล...ฤดูดอกไม้ที่เอเดลริคงดงามเหลือเกิน จะพ่ายแพ้ก็แต่ดอกไม้แห่งบาลเธียที่งดงามเกินไปเท่านั้น

ภายในปราสาทลาเมนเทียสีดำที่ซ่อนตัวอยู่ในเงาโอดิลลืมตา เจ็บแปลบเมื่อปลายนิ้วถูกหนามกุหลาบกลีบก้านสีดำสนิทที่ถือไว้ตำเข้าจนหยาดเลือดรินไหล เธอเผลอบีบมือ...ทั้งที่ไม่ได้ตั้งใจ

เมื่อครู่ราวกับได้ยินเสียงของเจ้าหญิงโอเดท...เสียงหายใจทรมานและหัวใจหมองเศร้าที่เรียกชื่อพี่ชาย เจ้าหญิงคงคิดถึงพี่เฟรเดอริคมากสินะ... คิดถึงจนทรมาน เมื่อไม่มีอ้อมแขนของร่างนั้นเจ้าหญิงก็ตกอยู่ในอันตราย ทว่าพี่ไม่มีวันอยู่เคียงข้างเธออีกแล้ว...

เจ้าหญิงเป็นอะไรโอดิลรู้ดี มนตร์ป้องกันเกสรของพี่ที่ร่ายไว้รอบร่างเธอเสื่อมหายไปเมื่อเขาถูกทำร้าย ต่างจากมนตร์บทอื่นที่อาจคงอยู่ต่อ นั่นก็เพราะเล่ากันว่ามนตร์นี้ถูกสร้างโดยลิวิน่า ลาเมนเทียในอดีตในวันที่เธอต้องตาย

โอดิลรู้วิธีร่ายมนตร์บทนั้น ทั้งง่ายและสั้น ทว่าเธอกลับยังนอนนิ่ง ดวงตาสีม่วงหม่นวาบสีแดงเรื่อเมื่อเหม่อมองหยาดเลือดสีแดงข้นบนปลายนิ้วสีขาวหยดซึม

เธอชอบสีนี้ ตั้งแต่กลายเป็นแม่มดแดงเธอก็เห็นว่าสีของเลือดนั้นทั้งลึกลับและน่าหลงใหล ทว่าก็มีขณะหนึ่งที่สะอิดสะเอียนตัวเองและอยากหนี ทำไมเธอจะไม่เกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้ล่ะ อยากจนกระหายที่จะเลิกรักการฆ่าและหันมาร่าเริงอ่อนโยนเหมือนเมื่อก่อน ลาเมนเทียที่สง่างามควรเป็นเช่นนั้น ทว่าสำหรับเจ้าหญิงโอเดทที่แสนเปราะบาง...หากจะให้ช่วยดีๆ และอย่างง่ายดายจะดีหรือเปล่านะ...?

มีเพียงความเงียบแห่งท้องฟ้าและอากาศเยียบเย็นเท่านั้นที่รู้ดีว่าโอดิลคิดอะไร ทว่าเมื่อดวงตาเปล่งประกายหม่นราวชุดราตรีสีแดงในความมืดกุหลาบเหนือปลายนิ้วเปรอะเลือดก็เหี่ยวเฉาและร่วงโรยทันที...!

เวลาต่อมา

ณ พระราชวังลิเลียน ท่ามกลางความมืดและสายลมหน้าต่างและประตูวังทุกบานถูกปิดสนิท มีเพียงแสงจันทร์เยือกเย็นหลังเมฆขุ่นมัวเท่านั้นที่เฝ้ามองเจ้าหญิงโอเดทอยู่ที่นี่

ทรมาน...นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้รู้สึกราวกับกำลังจะตายเช่นนี้...? ในห้องเต็มไปด้วยยาสารพัดชนิด หากแต่ไม่มียาหรือหมอคนใดเลยที่อาจรักษาโรคนี้ได้ บางทีเธออาจกำลังจะตาย และการหลับครั้งสุดท้ายที่ไม่ตื่นขึ้นอีกนี้อาจทำให้ได้พบแววตาสีม่วงราวอัญมณีล้ำค่าที่สุดนั้นอีกครั้ง

ทันใดมือของเจ้าหญิงสัมผัสถึงเรียวนิ้วอุ่นที่บีบแผ่วลงบนมือของเธอ เยือกเย็นและอ่อนโยน

สัมผัสนี้...!? ราวเวลาย้อนกลับสู่บาลเธียในวันแรกที่ได้พบเฟรเดอริค…! ม่านขาวบางเปิดออกทีละชั้น ก่อนที่ร่างราวเทวทูตสง่างามจะคุกเข่าลงต่อหน้า...งดงามและเงียบงัน และวันนั้นมืออบอุ่นของพ่อมดก็สัมผัสมือเธอเหมือนเช่นในเวลานี้

“เฟรเดอริค...!?” เจ้าหญิงลุกนั่ง ทว่าดวงตาที่เบิกกว้างกลับสั่นวูบไหวและหม่นหมองลง “โอดิล...”

ไม่ใช่เฟรเดริค...ถึงสัมผัสเมื่อครู่จะคล้ายก็ตามที

“ก็ยังดี....” เจ้าหญิงถอนหายใจ เหม่อมองใบหน้าที่งดงามและคล้ายพี่ชาย เห็นน้องสาวคนสวยของเขาก็ราวกับเห็นเขาได้ หากแต่ยิ่งเห็นก็ยิ่งทำให้ทำให้เศร้าได้ขนาดนี้ ราวเลือดในกายเลิกไหลเวียนและหัวใจก็แน่นิ่ง... “เจ้ามาช่วยข้าใช่ไหมถึงได้มาที่นี่ ข้าทรมานเหลือเกิน ช่วยข้าที...”

ทว่าโอดิลเพียงเงียบงัน