5 The Faded Spells(2)

“เจ้ายืนนิ่ง...เจ้าจะไม่ช่วยข้าหรือ...? ” เจ้าหญิงประหลาดใจ หัวใจบีบแรงเพราะที่จริงแล้วเธอรู้ดี... “เจ้าคงเกลียดข้า...เป็นเพราะข้าพี่ชายของเจ้าถึงถูกฆ่าตาย”

ริมฝีปากเรียบนิ่งของโอดิลพึมพำหม่นเศร้า “อย่าทำเหมือนรู้จักข้า และอย่าทำเหมือนเข้าใจ ข้าเป็นแม่มดแดง ไม่ใช่โอดิลที่อ่อนหวานของท่านอีกต่อไปแล้ว แต่ทำไมนะข้าถึงยังรู้สึกทรมานเมื่อเห็นท่าน ทั้งที่อยากแค่มองผ่านราวกับไม่เห็นสิ่งใด...”

“เจ้าพูดอะไร” โอเดทจ้องมองดวงตาที่อ่อนโยนทว่านิ่งงัน “เจ้ารักข้าหรือเกลียดข้ากันแน่ ข้าไม่เข้าใจ”

“ข้าไม่ชอบตอบคำถาม ได้โปรดอภัย และบางทีมันก็งดงามกว่าหากจะปล่อยปริศนาให้เป็นปริศนาต่อไป”

“เจ้าเหมือนพี่ชายของเจ้าเกินไปแล้ว เจ้าหลงรักความลับและปริศนา เจ้าไม่เคยช่วยข้าเลย เจ้าแกล้งข้าด้วยซ้ำ...” เจ้าหญิงปิดหน้าและร้องไห้โดยไร้เสียง

“มีสิ่งหนึ่งที่ข้าอาจทำได้เพื่อชดใช้ความผิดของตัวเอง” โอดิลยิ้มจางราวแก้วปริร้าวชั่วครู่ก่อนเลือนหาย และเมื่อโอเดทลืมตาขึ้นอีกครั้งก็ต้องตะลึงจนแน่นิ่ง...! ต่อหน้าคือดวงตาสีม่วงของใบหน้าสง่างามที่นิ่งมองเธอในความเงียบงัน มองราวกับจะไม่มีวันละสายตา

“เฟรเดอริค...!?” เสียงเจ้าหญิงขาดหาย เวลานี้ในความมืดต่อหน้าเธอคือเฟรเดอริคที่จากไป...! “ใช่ท่านจริงๆ...!”

แล้วใบหน้าราวเทวทูตปีกดำกลับเบือนหน้าก่อนเอ่ยหมองเศร้า “เจ้าหญิง ท่านไม่ควรมองข้า ที่อยู่ต่อหน้าท่านคือความฝันแสนสั้น และไม่นานท่านต้องตื่นจากฝัน” ดวงตาราวอะเมทิสนั้นหลับลงอย่างเจ็บปวดก่อนลืมขึ้นอีก นิ้วเรียวยาวเคลื่อนแผ่วสัมผัสต้นแขนบางของเธอ...เรียวนิ้วนั้นอบอุ่นต่างจากทุกครั้ง

แล้วมนตราจากริมฝีปากงดงามโอบกอดร่างโอเดท เปลี่ยนชุดสีฟ้าบนร่างให้กลับเป็นชุดสีขาวที่งดงามราวกับความฝัน และดวงตาเยือกเย็นยังคงจับอยู่เหนือหัวใจของเธอ...ที่ซึ่งขนหงส์ขาวประดับอัญมณีไร้สีปรากฏขึ้นสุดปลายนิ้วนั้น

“ข้ารักท่าน” เฟรเดอริคเอ่ยบอก ทำให้เจ้าหญิงนิ่งงัน “ทว่าท่านยังเป็นเจ้าหญิงของข้าอยู่หรือไม่ หรือว่าหัวใจของท่านเป็นของเจ้าชายสง่างามผู้นั้น...”

ราวกับเพชรที่เปล่งประกาย น้ำตาหยาดหนึ่งจากดวงตาของเจ้าหญิงรินไหล มอบความอุ่นแกมเยือกเย็นที่ทำให้ผิวแก้มสั่นสะท้านได้

“ข้ารักท่าน” แล้วร่างบางในชุดขาวโอบกอดร่างสูงไว้ “เฟรเดอริค กลับมาหาข้า อย่าจากข้าไป”

...อยากอยู่เคียงข้างเขาอีกครั้ง แม้ถูกพันธนาการหรือถูกมอบปีกสีขาวให้อีกก็ไม่เป็นไร...

เมื่อนั้นอ้อมแขนราวรูปสลักในแสงจันทร์สัมผัสเธอ...แผ่วเบาราวความฝันเมื่อฝ่ามืองดงามประคองกอดร่างของเธอไว้ เจ้าหญิงหลับตา ปล่อยน้ำตามากมายรินไหล ซึมผ่านแก้มของใบหน้าคมคายที่ราวกับซับน้ำตานั้นจนเหือดแห้งไป

เวลาเคลื่อนผ่านเนิ่นนาน...แล้วเจ้าหญิงลืมตาขึ้น ทว่าเฟรเดอริคไม่ได้อยู่ที่นั่นอีกต่อไป กลับเป็นแขนเล็กบางของโอดิลที่กอดเธออยู่ มือของเจ้าหญิงไม่ได้สัมผัสแผ่นหลังกว้างที่แข็งแกร่งหากทว่ากำลังขยุ้มเส้นผมนุ่มยาวราวสายน้ำมืดสนิทไว้

“ขอบใจนะ...โอดิล”

เมื่อครู่เป็นเพียงเวทมนตร์ของแม่มดเท่านั้น เจ้าหญิงรู้ดี ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าเฟรเดอริคตายไปแล้ว ทว่าทั้งที่รู้ก็ไม่อาจต้านทานได้และฝันอยู่เช่นนั้น...

“โอดิล เจ้าช่างเหมือนกับเฟรเดอริคที่ข้ารักเหลือเกิน” น้ำตาของเจ้าหญิงหยาดหยดลงมาอีกเมื่อแม่มดคลายอ้อมกอด ก่อนจะมองเธอด้วยแววตาเศร้าและมืดหม่นอีกครั้ง “ทั้งเจ้าและเขาคนนั้นอ่อนโยน เย็นชา และราวกับแสงจันทร์ที่ไม่อาจเอื้อมคว้าไว้ได้”

“ข้าไม่เหมือนพี่ และข้าไม่ชอบที่ท่านพูดแบบนั้น” โอดิลเอ่ยเยือกเย็น “อีกอย่างวันนี้ข้ามาเพียงเพื่อเยี่ยมไข้ท่าน”

“ว่าอย่างไรนะ เจ้าจะไม่รักษาข้าหรือ?” เจ้าหญิงประหลาดใจเมื่อนางฟ้าชุดดำหันหลัง

“เดิมทีข้านึกอยากรักษาท่านอยู่บ้าง แต่เปลี่ยนใจแล้ว”

สมเป็นแม่มดแดงที่น่าหวาดผวา ความเยือกเย็นของโอดิลทำให้เจ้าหญิงนิ่งงัน “ทำไมล่ะ...”

“เพราะมีบางสิ่งที่ท่านต้องรู้ หากแต่ไม่ใช่ตอนนี้ บางที...เมื่อเวลาผ่านไปท่านอาจเข้าใจ” โอดิลตอบโดยไม่หันกลับมามอง “ข้าขอโทษด้วยเจ้าหญิง ในคืนเต้นรำข้าทำร้ายท่าน และคืนนี้ข้าก็จะทำเช่นนั้นอีกครั้ง ไม่รักษาท่านและปล่อยท่านไว้”

เอ่ยจบร่างราวกับเที่ยงคืนก็เดินห่างออกไป เฟรเดอริคไม่อยู่แล้ว และโอดิลก็เช่นกันที่จะละทิ้งเธออีกคน

“โอดิล อย่าเพิ่งไปสิ...”

ทว่าแม่มดเลือนหายไปแล้วในเงามืดที่แสงจันทร์ไม่อาจสาดส่องถึง

“ขอโทษนะโอเดท ยกโทษให้ข้า หรือไม่...จะลืมข้าเสียก็ได้”

เธอเหมือนพี่ชายเหลือเกิน เหมือนเกินไป...

โอดิลออกมาจากห้องของเจ้าหญิงโอเดทแล้ว หยุดยืนเหนือระเบียงราชวังลิเลียนและมองไปไกลแสนไกล ดอกไม้ปลิวกระจายในความมืดราวความฝันที่มลายหาย เจ้าหญิงที่น่าสงสาร...ไม่ว่าจะเพราะอะไรก็ตามโอดิลได้เลือกแล้วที่จะปล่อยเธอไว้

ทันใดนั้นได้กลิ่นบางอย่างในสายลม ถึงถูกกลบด้วยกลิ่นดอกไม้ทว่าแม่มดแดงเช่นเธอก็ยังสัมผัสได้ กลิ่นเลือดนั่นเองที่ลอยมาจากไกลแสนไกล...

ริมฝีปากงดงามของแม่มดแดงกระตุกยิ้มแปลกประหลาดราวดวงจันทร์เสี้ยวสุดท้าย พลันดวงตาสีม่วงหม่นแปรเป็นสีราวกับกลีบกุหลาบแดงไป!