4 The Rose Red Horizon

สีแดงเรื่อที่ขอบฟ้าไกล

เช้าวันต่อมา สายลมเหนือระเบียงสีขาวแห่งปราสาทลิเลียนพัดแรงราวกับจะพาให้ร่วงตกทะเลสีฟ้าหม่นที่อยู่ต่ำลงไป อีกทั้งทำให้ผิวร่างเยือกเย็นและเส้นผมสีบลอนด์สว่างปลิวกระจาย

เมื่อนั้นไหล่สีขาวของเจ้าหญิงโอเดทรับรู้ถึงเนื้อผ้าเรียบนุ่มที่วางคลุมลงมา สัมผัสผ่านผ้าผืนบางถึงฝ่ามืออุ่นแข็งแกร่งของเจ้าชาย

“คิดอะไรอยู่ ข้าไม่ชอบเลยที่เห็นเจ้ามองออกไปไกลๆ”

“ขอโทษนะซิกฟริด” เจ้าหญิงพึมพำ หายใจสะดุดเมื่อปลายนิ้วร้อนเคลื่อนมาแตะข้างแก้มราวกับตรวจหาพิษไข้ มอบความอบอุ่นไม่ต่างจากแดดสว่าง ต่างลิบลับกันปลายนิ้วเย็นเฉียบที่เคยสัมผัสแผ่วข้างแก้มของเธอก่อนที่หนึ่งพันคืนแห่งคำสาปจะผ่านไป

“เจ้าคงเหนื่อยใช่ไหม...? “ สัมผัสและเสียงทุ้มนั้นอ่อนโยนยิ่งกว่าสิ่งใด ทว่าดวงตาคมคายสีราวกับท้องฟ้าในแดดสว่างกลับอ่อนโยนกว่า “ข้าจะดูแลเจ้าเอง”

ทันใดนั้นเสียงฝีเท้าที่ฟังร้อนรนวิ่งใกล้เข้ามา ก่อนที่ลาริคนายพลร่างสูงผู้ครอบครองเส้นผมสีบลอนด์งามสง่าจะหยุดคุกเข่าลงต่อหน้าซิกฟริด “เกิดเรื่องใหญ่แล้วเจ้าชาย! ราชินีรีบสั่งให้ท่านกลับวังหลวงด่วนที่สุด ท่านจะอยู่ที่นี่อีกต่อไปไม่ได้”

“มีอะไรอย่างนั้นหรือ”

“แฟรงค์โจมตีชายแดนเอเดลริคแล้ว!” ลาริครายงานอย่างตื่นตระหนก “หมู่บ้านใหญ่ทั้งสิบสองในเมืองชายแดนเคลเดียถูกเผาในคืนเดียว ทุกอย่างถูกทำลาย ทั้งเมืองเหลือแต่เด็กกำพร้าที่กำลังจะตาย และข้าเชื่อว่านี่เป็นแค่การเริ่มต้น”

“เคลเดียถูกทำลาย!?” เจ้าชายตะลึงงันราวถูกแช่แข็ง “อะไรกัน...จู่โจมเร็วถึงขนาดนั้น!? ”

“ท่าน...ย่อมรู้ดีว่าเพราะอะไร...” ลาริคเอ่ยติดขัดราวกับลำบากใจ “แฟรงค์หูไวตาไวราวกับปีศาจ พวกมันรู้ว่าอัลเบริชถูกสังหาร ไม่มีพ่อมดปกป้องบัลลังก์แห่งเอเดลริคอีกต่อไปแล้ว หากท่านอัลเบริชยังอยู่...”

“มันเป็นทรราชที่สมควรตาย” เจ้าชายเอ่ยแทรกด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวจนคนรายงานหน้าซีด “อย่าเอ่ยชื่อพ่อมดชั่วช้านั่นอีก!”

“ข้าขออภัย” ลาริคก้มหน้าลง

ทว่าเขาไม่ได้พูดผิด เอเดลริคที่ไร้อัลเบริชกำลังตกอยู่ในอันตรายน่าพรั่นพรึง พวกแฟรงค์เกลียดชังเอเดลริคมานาน สมัยราชาเอเดลท่านพ่อของเจ้าชายซิกฟริดยังอยู่ท่านได้ต่อสู้อย่างกล้าหาญและขับไล่แฟรงค์ออกไป ปรีชาญาณและความเก่งกล้าทำให้แฟรงค์ล่าถอยและเกรงขามเอเดลริคอยู่หลายทศวรรษ จนวันหนึ่งที่พ่อมดผู้หนึ่งปรากฏตัวต่อหน้าบัลลังก์แห่งแฟรงค์ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป

แฟรงค์อันอ่อนล้าราวกับได้ปีศาจตัวใหม่ อาณาจักรอันทะเยอทะยานนั้นได้รุกรานเอเดลริคและทำให้ราชาเอเดลที่นำทัพออกรบหายสาปสูญไป เจ้าชายซิกฟริดที่ยังขาดประสบการณ์และอายุน้อยต้องก้าวขึ้นรับหน้าที่ปกป้องอาณาจักรที่ยิ่งใหญ่แทนท่านพ่อนับแต่นั้น

แต่การสู้รบสร้างความสูญเสียมากมาย จนวันนั้นที่ทุกอย่างแทบพังทลายอัลเบริชได้คุกเข่าลงถวายตัวรับใช้และสู้รบเคียงข้างซิกฟริดจนขับไล่แฟรงค์ออกไปได้ ไม่นึกเลยว่าทันทีที่อัลเบริชตายแฟรงค์จะกำเริบรวดเร็วถึงเพียงนี้!

“จัดม้าให้ข้า!” เจ้าชายออกคำสั่ง

“ซิกฟริดท่านจะไปที่นั่นหรือ!?” เจ้าหญิงรีบดึงแขนเจ้าชาย ทำให้เธอถูกลากไปตามร่างสูงที่กำลังเร่งรีบทั้งที่ไม่ได้เดิน เมื่อนั้นใบหน้าราวรูปสลักหันมองเธออย่างประหลาดใจ และเมื่อก้มลงก็เห็นว่าพื้นที่เท้าของเจ้าหญิงลากผ่านสะอาดเป็นมันวาว

“นั่นเจ้าทำอะไรโอเดท ใช้เท้าถูพื้นวังให้ข้างั้นหรือ...?” เจ้าชายยั่วเย้า สีหน้าเปลี่ยนจากเคร่งเครียดเป็นหยักยิ้มก่อนแขนแข็งแรงจะช้อนร่างเจ้าหญิงขึ้นจนลอย

“อ๊ะ...ท่านจะทำอะไร…!?” โอเดทดิ้นอย่างตกใจในอ้อมแขนอุ่นจัดที่อุ้มเธอไว้แบบไม่ให้ตั้งตัว

“เจ้าจะไปกับข้าใช่ไหม?”

“เอ๋…!? ขะ...ข้า...” เจ้าหญิงตัวเกร็ง

“ใครจะยอมให้เจ้าไป อันตรายขนาดนั้น” เจ้าชายหยักยิ้มงดงามอีกครั้ง “ข้าจะไปเอง และจะไปไม่นาน”

“แต่ท่านจะเป็นอันตรายนะ อีกอย่างปล่อยข้าลงด้วย!” เจ้าหญิงดิ้นอย่างดื้อรั้น แต่อีกฝ่ายไม่สะท้านสะเทือนและยังอุ้มเธออยู่อย่างนั้น อ้อมกอดที่รัดแน่นทำให้เธอรู้สึกราวกับตัวเองเป็นตุ๊กตาตัวเล็กที่เขาหวงแหวนยิ่งกว่าสิ่งใด