3 A Rose at His Heart(2)

“ถ้าเช่นนั้น...เจ้าละทิ้งบาลเธียและพี่มาเพื่ออะไร ทำไมถึงต้องมาอยู่ที่ปราสาทแห่งนี้” เฟรเดอริครั้งร่างน้องสาวเข้าชิดใกล้ “ข้าอยากให้เจ้ากลับไป อยู่เคียงข้างข้าและอย่าจากไปอีก”

“บาลเธียไม่มีอะไรสำหรับข้า” แม่มดเสมองทางอื่นเพื่อไม่ให้ต้องจ้องมองดวงตาอีกฝ่าย “อีกอย่างปราสาทนี้ที่พี่สร้างจากมนตร์ทั้งงดงามและหรูหรา น่าอยู่กว่าคฤหาสน์คร่ำครึที่บาลเธียเป็นไหนๆ กลับไปก็มีแต่ความทรงจำที่โหดร้าย”

“ข้าได้สร้างบาลเธียขึ้นใหม่แล้ว พลังมนตร์ของพ่อมดขาวทำให้ข้าทำหลายสิ่งที่อยากทำได้ ข้าอยากให้เจ้าได้เห็นบาลเธียใหม่พี่ที่คนนี้สร้างสุดฝีมืออย่างที่เจ้าต้องอัศจรรย์ใจ”

“สร้างบาลเธียขึ้นใหม่งั้นหรือ ต่อให้เป็นพี่ก็เถอะจะสร้างบาลเธียให้เหมือนเดิมได้อย่างไร” ริมฝีปากราวกลีบกุหลาบพึมพำ ดวงตาสีม่วงเจือแดงงดงามมืดหม่นลง “ไม่มีวันกลับเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว พี่เรียกวิญญาณคนตายให้ฟื้นตื่นไม่ได้ พี่ไม่ได้ทำให้ใครฟื้นเลยสักคน อย่าโกหกตัวเองเลย”

คำพูดของโอดิลทำให้ดวงตาสีอะเมทิสของร่างสูงหม่นไป มือใหญ่ที่กระชับข้อมือเล็กบางยิ่งรั้งอีกร่างเข้ามาใกล้ ก่อนจะนิ่งมองราวกับถูกทำร้าย “แต่ข้าได้ทำดีที่สุดแล้วไม่ใช่หรือ ทำไมเจ้าถึงไม่ยอมเข้าใจ”

“พี่ชายของข้าเก่งที่สุดเสมอ ข้ารับรู้ได้จากส่วนลึกที่สุดของหัวใจเลยทีเดียว” เมื่อครู่เธอทำให้พี่ชายโกรธ หากแต่คำพูดอ่อนหวานประโยคต่อมาก็ทำให้มือราวเทวทูตขยุ้มเส้นผมข้างใบหน้าสวยหวานด้วยความรักไม่ต่างจากทุกครั้ง

ทว่าร่างราวนางฟ้าสีดำผละออกจากอ้อมกอดของพี่ชายอย่างแผ่วช้า “แต่ได้โปรดอย่าเกลี้ยกล่อมข้า อย่างไรเสียข้าก็จะไม่กลับไป”

เฟรเดอริคนิ่งอึ้ง ก่อนที่น้ำเสียงเยือกเย็นจะเอ่ยออกไป “เจ้าไม่คิดถึงพี่บ้างหรือ”

“บาลเธียทำให้ข้าหัวใจสลาย แค่นี้ข้าก็บ้าคลั่งจนกลายเป็นแม่แดงไปแล้ว ดีที่มีเลือดลาเมนเทียอยู่ในร่างถึงพอจะสะกดอารมณ์ไว้ได้ ไม่เช่นนั้นข้าอาจจะน่ากลัวและหลอกหลอนยิ่งกว่าพี่แมรี่เสียอีก” เธอตอบราวกับเด็กดื้อ

“เจ้าจะไม่บ้าคลั่ง เด็กๆ จะทำให้เจ้ายิ้มและหัวเราะ พวกเขาเป็นพลเมืองใหม่”

“พวกเขาไม่ใช่!” แม่มดแดงขึ้นเสียง กระจกหน้าต่างแตกกระจาย ดวงตาสีแดงลุกวาวราวกุหลาบในความมืด “พวกเขาเป็นคนอื่น ไม่ใช่ชาวมาเกียในหมู่บ้านเรา ไม่ใช่พี่แมรี่ ไม่ใช่ใครที่ข้ารักและห่วงใยทั้งนั้น!”

แล้วโอดิลเดินหนีด้วยอารมณ์พลุ่งพล่าน ถึงจะเป็นลาเมนเทียหากทว่าก็ยังเป็นแม่มดแดงที่คุมตัวเองแทบไม่ได้ เมื่อนั้นมืออันเยือกเย็นด้วยความขุ่นเคืองของพี่รั้งมือเล็กบางนั้นไว้

“ปล่อยข้า! ข้าเกลียดบาลเธีย และข้าจะเกลียดพี่ด้วยถ้าพี่บังคับข้ามากเกินไป!”

ทว่ามือเยือกเย็นราวแสงจันทร์รั้งอีกร่างแรงราวกับกระชากเพื่อโอบกอดไว้ แนบแน่นจนเจ็บ นิ้วเรียวยาวขยุ้มเส้นผมสีเที่ยงคืน

...ได้ยินเสียงเต้นแผ่วของหัวใจพี่ชาย...

“พี่....” เธอหยุดหายใจเมื่อสัมผัสถึงหัวใจที่เจ็บปวดของอีกร่าง

“แม้ว่าข้าจะต้องวิงวอนต่อเจ้าเช่นนั้นหรือ...”

โอดิลนิ่งไป หลับตาอย่างอ่อนแรงในอ้อมกอดที่เงียบงันทว่าปลอดภัย แต่ไม่ว่าจะอย่างไร...

“ลาก่อนค่ะพี่ชาย” เสียงหวานใสราวกับกระซิบทำให้อีกฝ่ายนิ่งงัน แขนที่กอดรั้งร่างน้องสาวแข็งทื่อไป

ทั้งที่เคยเปลี่ยนแมรี่จากแม่มดแดงกลับเป็นแม่มดที่อ่อนหวานคนเดิมได้ แต่กับโอดิลนั้นไม่เลย ราวกับเธอปิดกั้นหัวใจของตัวเองเอาไว้ถึงปากจะบอกว่ารักเขาแค่ไหน

“เจ้าไม่ได้รักข้าสักนิด ความรักของข้าไม่สามารถรักษาเจ้าได้เลยใช่ไหม”

“ข้ารักพี่ แต่ข้าจะไป” น้ำตาหยาดใสร่วงจากดวงตาของโอดิล ก่อนจะพึมพำมนตร์สั้นๆ พลันในมือเล็กบางปรากฏดอกกุหลาบแดงขลิบดำที่ดูลี้ลับและน่าหลงใหล “ต่อจากนี้...หากพี่คิดถึงข้าก็ขอให้รับสิ่งนี้ไว้ นี่คือตัวแทนของข้า เก็บไว้ในหัวใจของพี่ แค่นี้ข้าก็ดีใจแล้ว”

มือนุ่มราวกลีบดอกไม้วางดอกกุหลาบบนมือเยือกเย็นของพี่ชาย ก่อนจะรวบมือนั้นเข้าด้วยกัน ให้กำก้านประดับหนามแหลมไว้เหนือหัวใจของร่างที่คิดถึงเธอจนทรมานนั้น

“โอดิล...”

“ลาก่อนค่ะพี่ชาย ข้าเป็นแม่มดแดงที่น่าหวาดผวา ข้าจะไม่เหงาและไม่เสียใจ เลิกเป็นห่วงข้าได้แล้ว หากพี่รักข้าก็ปล่อยข้าไป” แล้วแม่มดแดงถอยห่างพี่ชายที่เธอรัก ก่อนจะกลืนหายไปในความมืดแห่งแสงจันทร์เสี้ยวสุดท้าย

โอดิลจากไปแล้ว เฟรเดอริคได้แต่กำมือ แผ่วเบาราวกับประคองก้านกุหลาบหนามแหลมนั้นไว้ กลีบกุหลาบแดงบนพื้นปลิวกระจาย

ตั้งแต่โอดิลกลายเป็นแม่มดแดงก็ยิ่งห่างเหินและอยู่ไกล ไม่มีใครหยั่งถึงได้ ดวงตาสีอะเมทิสนั้นเรื่อแดงด้วยฤทธิ์แห่งแม่มดแดง ทว่าไม่ถึงกับแดงฉานน่าหวาดผวา อาจเพราะพลังอำนาจของความเป็นลาเมนเทียอันแข็งกล้าที่ข่มไว้

ทว่าอย่างไรก็ตาม...เธอราวกับไม่ใช่น้องสาวของเขาอีกแล้ว

“เจ้าจะไปและไม่อยู่เคียงข้างข้าอีกแล้วจริงๆ ใช่ไหม...?”

ดวงตาราวอัญมณีของพ่อมดมืดหม่นเมื่อมองรอบปราสาทสีดำเงียบงัน ที่นี่เต็มไปด้วยความทรงจำมากมาย หนึ่งพันคืนอันไม่มีวันย้อนกลับมานั้นหม่นเศร้าทว่างดงามเกินจะลืมได้

ทุกสิ่งยังเหมือนเดิม ดอกกุหลาบดำริมระเบียงอีกทั้งที่เลื้อยพันเสาและผนังยังส่งกลิ่นหอมอ่อนน่าหลงใหล ยังคล้ายเห็นเงาร่างในชุดขาวงดงามอยู่ใกลๆ ราวกับความฝันอันพร่าเลือน...ทั้งที่รู้ว่าเป็นแค่ความคิดถึงที่ไม่จางหาย...

วันนี้เมื่อหนึ่งพันคืนก่อนเฟรเดอริคเคยเปลี่ยนชุดสีขาวให้เจ้าหญิง สัมผัสผิวราวหิมะและเส้นผมสีสว่างบนร่างเพื่อที่มนตร์ของเขาจะแทรกซึมสู่ภายใน วันคืนอันผ่านไปนั้นเธอยังอยู่เคียงข้างเขา...ทว่ากลับไม่อาจโอบกอดไว้

เจ้าหญิงโอเดทได้จากเขาไปแล้ว จากไปตลอดกาลและไกลแสนไกล...