3 A Rose at His Heart

ดอกกุหลาบที่วางเหนือหัวใจ

ณ ปราสาทลาเมนเทีย

หนึ่งพันกว่าคืนก่อน แสงเทียนและกลีบกุหลาบถูกโอบกอดด้วยความมืด แขนของร่างเยือกเย็นที่เลือดสีดำไหลเวียนอยู่ภายในเคลื่อนโอบกอดโอดิล ดวงตาของร่างในอ้อมแขนนั้นไม่ได้ประดับด้วยสีม่วงสดใสอีกต่อไป หากแต่เจือด้วยสีแดงเลือดตั้งแต่คืนสังหารที่ทำให้บาลเธียล่มสลาย

“ข้าขอโทษ” เฟรเดอริคเอ่ยแผ่ว “พี่คนนี้ได้กลายเป็นพ่อมดดำที่หม่นเศร้า ทำให้ไม่อาจฉุดรั้งเจ้าขึ้นจากหุบเหวแห่งความเกลียดชังและความตาย ข้าไม่อาจทำให้เจ้ายิ้มอย่างอ่อนโยนได้เช่นเดิม แต่หากเป็นเขาผู้นั้นอาจทำได้...”

พี่ชายนิ่งไป ข่มตาหลับเจ็บปวด “ช่วยทำลายงานเต้นรำค่ำคืนนี้ให้ข้าจะได้ไหม”

“งานเต้นรำ...?”

“ข้ารู้จักเจ้าชายผู้สง่างามคนหนึ่ง เจ้าชายที่รอยยิ้มของเขาอาจลบเลือนคราบน้ำตาเลือดจากดวงตาของเจ้าได้”

“พี่คงหมายถึงเจ้าชายซิกฟริดที่ว่ากันว่าสง่างามที่สุดในเทพนิยาย ถึงไม่เคยเห็นตัวจริงแต่ก็ใช่ว่าข้าไม่รู้ว่าพี่มอบกายถวายชีวิตให้ผู้นั้น” นิ้วขาวงดงามของแม่มดเคลื่อนสัมผัสใบหน้าคมคาย เหม่อมองด้วยแววตาห่วงใยในแบบแม่มดแดงที่ยากจะอธิบายได้ “แล้วทำไมวันนี้พี่ถึงดูเศร้าเช่นนี้ เกิดอะไรขึ้นกับพี่ชายของข้าที่พร้อมยอมตายแทนเจ้าชายแห่งเอเดลริคหรือ”

“เจ้าหญิงโอเดทรักเจ้าชาย”

แก้วน้ำกุหลาบสีแดงฉานในมือของแม่มดร่วงลงแตกกระจาย คำพูดที่ได้ยินทำให้เธอเผลอปล่อยแก้วหลุดมือ

“แต่พี่คะ พี่ก็รู้ว่าพี่จะรักโอเดทไม่ได้” แม่มดส่ายหน้าราวหัวใจสลายเมื่อมองใบหน้าหม่นหมองของเฟรเดอริค ยอมไม่ได้ที่จะให้คำสาปของแมรี่ฆ่าเขาตาย

“พี่ชายของข้า...ทำไมท่านถึงได้ดูหม่นหมองเช่นนี้ ทั้งที่มีทุกอย่างทว่ากลับไม่อาจสมหวังในความรัก นี่อาจเป็นสิ่งที่ลาเมนเทียอย่างเราถูกสาปไว้ พี่รักโอเดท...” โอดิลกอดร่างที่เยือดเย็นด้วยเลือดสีดำ หัวใจภายในนั้นเต้นแผ่วราวกำลังจะหยุดไป

...อยากทำอะไรก็ตามที่ทำให้ร่างสง่างามทว่ามืดดำนี้กลับมาอบอุ่นได้ แต่สำหรับลาเมนเทียโลกนี้โหดร้ายเกินไป

…เพราะฉะนั้นเธอถึงยอมทุกอย่างเพื่อช่วยพี่...แม้ว่าคืนนั้นสิ่งที่ทำจะประหลาดและเลวร้ายเพียงไหน

เพลงเต้นรำแห่งค่ำคืนนั้นยังดังก้อง... แชนเดอร์เลียร์หลากสียังเปล่งประกายใต้แสงเทียนวูบไหว... สัมผัสอุ่นร้อน...ดวงตาสีฟ้าราวอะความารีนสง่างามที่เหมือนจะครอบครองความฝันของคนทั้งโลกเอาไว้ นี่หรือเจ้าชายซิกฟริดที่ว่ากันว่ารูปงามที่สุดในเทพนิยาย…?

สัมผัสที่ริมฝีปาก...แนบแน่น...ฝังลึกและอุ่นร้อนท่ามกลางเปลวไฟ ฝ่ามือที่ทาบเหนือแผ่นหลังภายใต้เส้นผมสีดำสนิท และแม้แต่เวลานี้ไอร้อนนั้นก็ยังแทรกซึมอย่างประหลาดอยู่บนผิวกายอย่างไม่เลือนหาย ก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบลง

ฉึก...

ดวงตาสีม่วงเจือแดงหม่นของแม่มดแดงเปิดขึ้นในความมืด ที่นี่คือปราสาทของเฟรเดอริค ถูกสร้างไว้ริมทะเลสาปแห่งเอเดลริคตั้งแต่คืนแรกที่พี่ชายผู้อ่อนโยนกลายเป็นพ่อมดดำไป

เธอกลับมาที่นี่จนได้... ไม่ว่าจะเพราะอะไรอย่างน้อยที่นี่ก็ยังสว่างสดใสกว่าบาลเธีย

แล้วร่างในชุดดำลุกขึ้น ริมฝีปากงดงามราวกลีบกุหลาบพึมพำมนตราที่ราวกับภาษาโบราณ ก่อนที่ใต้แสงจันทร์เสี้ยวเบื้องหน้าจะปรากฏร่างเจ้าชายซิกฟริดในชุดดำ สีหน้าเรียบนิ่งงามสง่าราวกับรูปปั้น แล้วร่างสูงนั้นก้าวเข้ามา ขณะเดียวกันเธอเองก็ก้าวออกไป

แล้วทั้งสองสัมผัสมือ...แนบแน่นราวกับสอดประสาน ก่อนจะเต้นรำไปด้วยกันท่ามกลางความมืดเงียบงัน เสียงเพลงเต้นรำดังขึ้นในห้วงความคิดของโอดิล ทว่ารอบกายมีเพียงความเงียบและแสงเยือกเย็นของดวงจันทร์สีเงินเป็นพยาน

เจ้าชายซิกฟริดในชุดดำดูราวกับความฝัน และแม่มดราวกับถูกกำหนดอย่างไม่อาจเลี่ยงให้ความทรงจำและลมหายใจถูกหยุดไว้ที่คืนวันเต้นรำนั้น ราวกับภูติพรายที่ไม่อาจข้ามต่อไปภพภูมิอื่น หากทว่าถูกสาปให้วนเวียนในค่ำคืนแห่งการเต้นรำตลอดไป ไม่ชอบเลยที่เป็นเช่นนั้น...

เพลงเต้นรำเวลานี้ไม่ต่างจากคืนนั้น สัมผัส... การเริงระบำและทุกอย่าง ต่างกันแต่ใบหน้าคมคายของร่างสูงที่ปราศจากรอยยิ้มเท่านั้น เรียบเฉยและติดจะดุดันราวกับนิ่งมองสุสาน

แบบนี้สิถึงจะสมจริง สีหน้าระหว่างเต้นรำของเจ้าชายจะต้องนิ่งตาย นั่นเพราะเธอไม่ใช่คนรักของเขา เขาเกลียดเธอและทำร้ายเธอด้วยขนหงส์ดำ และเวลานี้คงเป็นเธอที่จะปักขนหงส์ลงเหนือหัวใจของเจ้าชายบ้าง ใจที่หงุดหงิดงุ่นง่านจะได้สงบลงเสียที

ทว่าเมื่อหมุนตัวกลับสู่อ้อมแขนของเจ้าชายที่ถูกสร้างขึ้นด้วยมนตร์อีกครั้งกลับต่างออกไป ไม่ใช่เจ้าชายที่รอรับร่างของเธอ หากแต่เป็นอ้อมแขนที่มืดมิดและเหน็บหนาวยิ่งกว่า

“พี่เฟรเดอริค...!? “ โอดิลหยุดหายใจ มองพี่ชายที่รั้งข้อมือและแผ่นหลังของเธอไว้ด้วยความหวั่นเกรงและสงสัย ทุกครั้งสัมผัสของพี่อบอุ่น ทว่าครั้งนี้เยือกเย็นเพราะเธอทำผิดไป และบางที...เขาอาจกำลังโกรธ “พี่หาข้าพบได้อย่างไร...!?”

“เพราะข้าเป็นพี่ชายที่ทั้งรักและเป็นห่วงเจ้ามากกว่าที่ใครจะเข้าใจได้” ดวงตาสีม่วงในความมืดนิ่งมองใบหน้าสวยหวานที่หม่นเศร้าลง บางครั้งความเข้มงวดที่แฝงอยู่ในความอ่อนโยนก็ทำให้เธอเกร็งต่อหน้าพี่ชาย “เจ้าคงกำลังคิดถึงเจ้าชายผู้นั้น”

ทว่าโอดิลนิ่งไป ก่อนหัวเราะหม่นในลำคอราวแก้วปริร้าว “พี่พูดเล่นหรือ ข้านะหรือคิดถึงเจ้าชาย”

“แล้วสิ่งที่ข้าเห็น...”

“ก็แค่จำลองฉากเต้นรำเพื่อแก้แค้น” แม่มดเอ่ยแทรกอย่างขัดใจ “ข้าจะได้ปักขนหงส์ลงเหนือหัวใจเจ้าชายบ้าง”

“เจ้าแค้นหรือคิดถึงเจ้าชายกันแน่”

“แค้น”

“แน่ใจหรือ”

“ข้าแน่ใจ”