Masochism.2 เสือกลับรัง

“ผักบุ้ง วันนี้ไปกินหมูกระทะกันไหม”

“ไม่อะ ยังไม่ได้อ่านหนังสือเลยสักตัว สอบเสร็จแล้วค่อยไปไม่ได้เหรอ” ฉันกำลังเก็บหนังสือใส่กระเป๋าเตรียมตัวกลับบ้าน วิญญาณหมูกระทะตามหลอกหลอนอีกแล้ว เมื่อวานก็ชาบู กินจนหน้าจะเป็นหมูอยู่แล้ว

“ค่อยอ่าน ไปนะ เดี๋ยวก็ปิดเทอมแล้วไปนะผักบุ้ง”

“มีใครบอกไหมว่าหน้าแกบวมขึ้นเยอะเลย” ณิชาจับหน้าตัวเองแล้วรีบคว้ากระจกในกระเป๋าขึ้นมาส่อง

“จริงเหรอ ฉันเพิ่งเข้าคลินิกไปเองนะ บวมอีกแล้วเหรอ” พยายามกลั้นขำเพราะณิชาดูจริงจังเกินเหตุ

“อือ”

“โกหก ไม่อยากไปก็บอกมาสิทักมาได้หน้าบวม”

“ก็รู้แล้วชวนทำไม”

“บุ้ง แกไม่เหมือนเมื่อก่อนนะรู้ไหม” ฉันขมวดคิ้วแล้วเก็บหนังสือต่อไม่ได้ใส่ใจ

“ยังไง”

“ก็ตั้งแต่พี่ตฤณเรียนจบ”

“คงคิดถึงมั้ง เมื่อก่อนฉันหวีดพี่ตฤณจะตายไป”

“นั่นสิเนอะ ฉันเข้าใจแกขอโทษนะที่พูดจี้จุด” ฉันหันมายิ้มให้เพื่อนสนิท เรื่องพี่ตฤณเรียนจบไม่ได้มีผลกระทบต่อจิตใจฉันขนาดนั้น ฉันทำใจและยอมรับตั้งแต่วันนั้นแล้วล่ะ

“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวก็พี่รุ่นพี่หล่อๆโผล่มาอีก”

“นั่นสิ อาจจะหล่อกว่าพี่ตฤณเป็นล้านเท่าก็ได้ นี่ๆ เมื่อวานฉันเห็นรุ่นพี่คนหนึ่ง สูง ขาว รวมๆ แล้วมีเสน่ห์ แกต้องชอบ” ณิชาอธิบายถึงรุ่นพี่ที่ไปเจอมาอย่างออกรส ฉันแค่ฟังพยักหน้าแล้วก็เก็บของต่อ

“แกไม่ตื่นเต้นเลยเหรอ หล่อพอๆ กับพี่ตฤณเลยนะ”

“อือ”

“บุ้ง ฉันจะคิดว่าแกรักพี่ตฤณจริงจังแล้วนะ” ณิชาลากเก้าอี้ตัวตรงข้ามออกมานั่งแล้วยื่นหน้าเข้ามาถามอย่างจริงจังอีกครั้ง

“ทำแบบนั้นได้ยังไง รู้ทั้งรู้ว่าเป็นไปไม่ได้” ฉันฝืนพูดออกไปทั้งๆ ที่แผลข้างในยังไม่ค่อยแห้งดี ตั้งแต่วันนั้นฉันกับพี่ตฤณก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย

“แต่อาการแก ไม่ค่อยดีเลยนะบุ้ง”

“ก็บอกแล้วไงว่าฉันน่ะคลั่งพี่ตฤณมาก แบบนี้ใช่ไหมที่เรียกว่าอกหัก เจ็บจัง” ฉันยกมือขึ้นมากุมหัวใจข้างซ้ายจนณิชาเบะปากใส่

“ชิ เอางี้ดีกว่า สอบเสร็จไปฉลองกัน”

“ไม่ไปกินหมูแล้วเหรอ”

“แกไม่ไปฉันก็ไม่ไปหรอก เก็บท้องไว้เลี้ยงฉลองดีกว่า ปีสองของเรา” ครบปีแล้วเหรอเนี่ยที่เราไม่ได้เจอกัน ความทรงจำของฉันที่มีแต่พี่ตฤณอยู่ในนั้น ยังเป็นเขาคนเดิมไม่เคยเปลี่ยนแปลง

“ก็ได้ หาร้านก็แล้วกัน”

“เล็งเอาไว้แล้ว” พอคุยกันเสร็จก็แยกย้ายกลับบ้าน ฉันไม่ได้แวะที่ไหนเพราะไม่มีสถานที่อยู่ในใจ อยากกลับให้ถึงบ้านเร็วๆ วันนี้รถค่อนข้างติดไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอุบัติเหตุหรือเปล่า ผ่านไปครึ่งชั่วโมงรถจึงค่อยๆ เคลื่อนตัว

ที่บ้านออกรถเป็นของขวัญให้ในโอกาสสอบติดมหา’ลัยชื่อดังฉันก็เลยใช้ขับมาเรียนซะเลย สมัยนี้ใครๆ ก็ขับรถมาเรียนทั้งนั้น ฐานะทางบ้านก็ไม่ได้ด้อยและน้อยหน้าใคร

ฉันมีพี่ชายหนึ่งคน เรียนจบแล้ว มีงานทำเป็นหลักแหล่งคือช่วยงานที่บ้าน

“เฮีย!”

“โห ไอ้บุ้งตกใจหมด ทำไมกลับเร็ว”

“กลับเร็วแบบนี้ทุกวันอยู่แล้ว เฮียอะกลับเร็วเป็นพิเศษนะวันนี้” แถมยังแต่งตัวหล่อเหมือนกำลังจะออกไปไหน ปกติเฮียของบุ้งต้องกลับค่ำหรือไม่ก็ดึก ทำไมวันนี้ถึงได้โผล่แต่หัววันแบบนี้

“เฮียมีนัด”

“กับสาวเหรอ บุ้งจะมีพี่สะใภ้แล้วใช่ไหม ดีใจจัง”

“ฝันอยู่เหรอไอ้บุ้ง” ฉันคว่ำปากผิดหวังนึกว่าจะมีพี่สะใภ้

“แล้วนัดใคร ปกติกลับดึก สำคัญเหรอ”

“อือ ไอ้ตฤณกลับมาจากนอก กลับมาอยู่ถาวรก็เลยนัดดื่มกันนิดหน่อย ไปไหม” พอได้ยินชื่อพี่ตฤณฉันก็รีบหันขวับกลับมาสนใจทันที เฮียไผ่พี่ชายแท้ๆ ของฉันเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกับพี่ตฤณ แต่เรื่องของฉันกับพี่ตฤณไม่มีใครรู้นอกจากเราสองคน ตัดส่วนนี้ออกไปเซฟทั้งสองฝ่าย

“พี่ตฤณไปอยู่เมืองนอกมาเหรอเฮีย”

“อือ เพิ่งรู้เหรอ จนเขากลับมาแล้ว” ก็ไม่ได้ติดต่อพูดคุยกันเลยไง

“เพิ่งรู้เนี่ยแหละ ไม่ได้ว่างตามคลั่งขนาดนั้น”

“ได้ข่าวว่ามันจะแต่งงาน” แต่งงานเหรอ?

“พี่ตฤณเนี่ยนะ”

“ก็ใช่น่ะสิ เฮียไม่รู้เหมือนกันว่าอย่างไอ้ตฤณเนี่ยจะมีผู้หญิงเอามันอยู่ สุดท้ายก็แม่มันนั่นล่ะ” ถ้าไม่ใช่แม่ก็คงไม่มีใครล่ะสิ ลึกๆ ก็รู้สึกดีใจที่พี่ตฤณไม่หาใครเข้ามาในชีวิตแบบถาวร แต่สุดท้ายแม่พี่ตฤณก็ทนไม่ไหวหาผู้หญิงมาประเคนให้พี่ตฤณถึงทางเข้าห้อง

“เขาคงอยากอุ้มหลานนั่นแหละเฮีย”

“ตกลงจะไปไหม เฮียจะได้รอ”

“ไม่ดีกว่า พรุ่งนี้สอบ บุ้งต้องอ่านหนังสือ” พูดจบฉันก็รีบวิ่งขึ้นห้องทันที

ถามว่าอยากเจอไหม ก็อยากนะ แต่ขอเลือกไม่เจอดีกว่า จะทำให้งานกร่อยหมดสนุกมากกว่า เผลอๆ อาจไปเจอภาพบาดใจ อยู่บ้านนั่นแหละดีแล้ว

ฟึบ!

พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จฉันก็หอบหนังสือสามเล่มโยนลงเตียงและกระโดดขึ้นไปเตรียมสูบมันเข้าสมอง ใครสั่งใครสอนให้อ่านหนังสือบนเตียง ยังไม่ทันไรก็เริ่มง่วงซะละ

ติ๊ง!

แจ้งเตือนบนหน้าจอมือถือทำให้ฉันรีบหยิบมาดู ลืมไปว่าเป็นเพื่อนกับเฮีย

ฉันเปิดดูแจ้งเตือนนั่นตามปกติ พี่ชายฉันอัปรูปกลุ่มเพื่อนที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ในรูปมีพี่ตฤณอยู่ด้วย ฉันเลื่อนดูภาพทุกภาพแล้วคลี่ยิ้มออกมา เขาหล่อขึ้นมาก ดูเป็นผู้ใหญ่ ความสุขุมและเย็นชายังคงเดิม รอยยิ้มนั่นก็แสนเย็นชาเหลือเกิน

“พี่ตฤณ” เขาไม่เคยร้องขอให้ฉันเรียกชื่อจนกระทั่งมีเซ็กส์ด้วยกันวันนั้น ผ่านมาแล้วตั้งหนึ่งปีก็ยังไม่ลืม

‘ยินดีต้อนรับเสือกลับรัง’

ฉันเบะปากใส่ทันที ช่างกล้าโพสต์ เมื่อไหร่พี่ชายฉันจะหาพี่สะใภ้ได้สักทีนะ เบื่อความหลงตัวเอง

ฉันนั่งเลื่อนดูภาพวนไปมาจนมีคอมเมนท์หนึ่งเข้ามาแสดงความคิดเห็น

‘เสือกำลังจะถอดเขี้ยวเว้ย’

พี่ตฤณกำลังจะแต่งงาน หุบยิ้มไม่ทันเลยทันที