ตอนที่4

"เรื่องที่คุณเขียน...มันตรงกับชีวิตของผมมาก ไม่ทราบว่าคุณเขียนจากจินตนาการหรือเคยเกิดขึ้นกับตัวเองครับ?"

"คุณอยากรู้เรื่องนั้นไปทำไมคะ มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณเลยนี่คะ"

ชายอีกสองคนนั่งมองหน้ากันเลิ่กลั่กเมื่อเห็นทั้งคู่เถียงกันไปมาราวกับเคยสนิทกันมาก่อน ฝ่ายผู้จัดการส่วนตัวรีบห้ามปรามกรัณย์เพราะกลัวจะเกิดเรื่องบานปลายขึ้น

"เอ่อ...คือถ้าคุณนักเขียนไม่สะดวกที่จะบอกไม่ต้องบอกก็ได้ครับ"

"ขอบคุณที่เข้าใจนะคะ" พริมาหันไปยิ้มหวานส่งให้ผู้จัดการส่วนตัวของเขา

"ไหนๆ วันนี้เราก็ได้เจอนักเขียนที่อยากเจอแล้ว คุณกายจะตกลงเซ็นสัญญาเลยใช่ไหมครับ" ผู้กำกับเอ่ยถามคนตรงหน้าที่นั่งกอดอกทำหน้าบอกบุญไม่รับ

"เซ็นครับ แต่มีข้อแม้.."

"ข้อแม้อีกแล้วเหรอครับ?" ราเชนซึ่งเป็นผู้กำกับเรื่องนี้เริ่มหน้าซีดที่นักแสดงนำของเรื่องยื่นข้อตกลงอีกครั้ง

"คุณนักเขียนต้องมาคุมการถ่ายทำด้วย" พูดพลางส่งสายตาเจ้าเล่ห์ไปทางหญิงสาวคนเดียวในวงสนทนา

"ทำไมล่ะครับ"

"ก็ถ้ามีคุณนักเขียนคอยคุมอยู่ด้วยจะได้ช่วยเรื่องบทนี่ครับ ไม่ดีหรือไง บทจะได้ไม่ต่างจากต้นฉบับมาก"

"ขอปฏิเสธค่ะ นั่นไม่ใช่หน้าที่ของฉัน" พริมาปฏิเสธทันควันแบบไม่ต้องหยุดคิด

"งั้นผมก็ไม่เล่นเรื่องนี้"

"เรื่องของคุณ เราหาพระเอกใหม่ก็ได้ค่ะ!"

"เดี๋ยว!!! ขอเวลาสักครู่นะครับ" ราเชนรีบเบรกเอาไว้ก่อนแล้วลากแขนพริมาออกไปทันที

"อะไรคะพี่เชน"

"เราต้องให้เขาเป็นพระเอกนะพิม"

"ทำไมคะ นักแสดงคนอื่นมีตั้งมากมาย"

"แต่เบื้องบนเขาอยากได้น่ะสิ ถ้าดีลงานไม่ผ่านพี่แย่เลยนะ รู้ไหมว่ากว่าเขาจะตอบรับมันยากมาก พี่ตายแน่ๆ งานนี้"

"พี่เชน พี่ก็รู้ว่าฉันไม่อยากให้ใครรู้ แล้วเราก็คุยกันแล้วไงคะ" พริมาเท้าเอวไม่ยอมท่าเดียว

"พิมก็รู้นี่ว่าหนังเรื่องก่อนหน้านี้ของพี่มันล้มไม่เป็นท่า เพราะไม่มีสปอนเซอร์สนับสนุน พี่ไม่อยากหมดอนาคตกับงานที่พี่รักนะ"

ราเชนร่ายยาวแทบไม่หยุดพักหายใจ เขาเองก็ไม่ได้อยากให้กรัณย์มาเป็นพระเอกนักหรอก เพราะเคยมีปัญหากันเมื่อสองปีก่อน แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้หนังของเขาก็จะไม่ได้รับการสนับสนุนจากนายทุนใหญ่แล้วก็จะเจ๊งเหมือนเรื่องก่อนหน้านี้

"แต่ก็ไม่เห็นเกี่ยวกับการที่พิมต้องไปคุมงานนี่คะ พิมขอปฏิเสธค่ะ"

"นะพิม ถือว่าช่วยพี่อีกแค่ครั้งเดียวก็ได้ พี่จะไม่บอกใครว่าพิมเป็นนักเขียนเรื่องนี้ ให้บอกว่าเป็นผู้ช่วยพี่ก็ได้ นะพิม ฮือ" ราเชนบีบน้ำตากุมมือรุ่นน้องไว้แน่น เพราะรู้ว่าพริมาเป็นคนขี้ใจอ่อน

"ครั้งสุดท้ายแล้วนะคะ เห็นแก่ที่พี่เคยช่วยพิมตอนเรียน ถ้ามีครั้งต่อไปเราตัดขาดกันแน่!"

พริมาชี้หน้าคาดโทษรุ่นพี่คนสนิทที่รู้จักกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย เธอกับราเชนเป็นพี่รหัสและน้องรหัสกัน ตอนนั้นเธอได้ราเชนช่วยในหลายๆ อย่างถึงเรียนจบมาได้

"ขอบคุณนะน้องรัก" ชายหนุ่มโผกอดด้วยความดีใจ ทำเอาคนที่มองอยู่ไกลๆ ถึงกับกำหมัดแน่น

"แม่ง!" กรัณย์สบถออกมาด้วยความลืมตัว

"เป็นอะไรหรือเปล่ากาย"

"เปล่าครับ!" ปากบอกเปล่า แต่ในใจร้อนรุ่มจนอยากจะเข้าไปต่อยผู้กำกับคนนั้นให้รู้แล้วรู้รอด

"เอาเป็นว่าทางนักเขียนยอมตกลงครับ แต่ทางเรามีข้อแม้เล็กน้อยคือเราจะไม่เปิดเผยว่าพิมคือนักเขียน เธอจะมาทำในตำแหน่งผู้ช่วยของผม ขอให้ทั้งสองคนอย่าเปิดเผยเรื่องนี้ให้ใครรู้นะครับ" ราเชนพูดในสิ่งที่ตกลงกับพริมาเรียบร้อย แต่กรัณย์แทบไม่ได้ฟังเลยสักนิดเขามัวแต่นั่งจ้องหน้าเธอตาไม่กะพริบ

"ครับๆ ทางเราเข้าใจแล้วครับ ขอบคุณคุณนักเขียนมากๆ นะครับที่ยอมตอบรับ" อำพลก้มหัวน้อยๆ ให้นักเขียนคนสวยที่ดูใจดีเหมือนหน้าตา

"เรียกว่าพิมดีกว่าค่ะ เรียกคุณนักเขียนแล้วเขินยังไงไม่รู้" พริมาหัวเราะแห้งๆ แก้เขินก่อนจะรู้สึกขนลุกซู่เหมือนมีสายตาอาฆาตจ้องมองอยู่