ตอนที่3

เมื่อถึงวันนัดพบ ชายหนุ่มนั่งหน้าขรึมยกนาฬิกาดูเวลาครั้งแล้วครั้งเล่าคนที่อยากเจอก็ยังไม่ปรากฏตัวมาเสียที จนเขาเริ่มมีน้ำโห

"นี่คุณผู้กำกับโทรตามนักเขียนของคุณสิ"

"แต่คุณกาย นี่ยังไม่ถึงเวลานัดเลยนะครับ พวกเรามาก่อนเวลาตั้งครึ่งชั่วโมงนะครับ"

"ก็โทรเร่งสิ" กรัณย์จี้ให้คนตรงหน้าเร่งอีกคนที่นัดมาโดยที่ลืมไปว่าเขาเป็นฝ่ายอยากเจอเธอ

"ใจเย็นสิกาย เราเป็นคนรบเร้าขอให้คุณนักเขียนเขาออกมาเจอนะ เราต้องเป็นฝ่ายรอสิ" อำพลรีบปรามเด็กในการดูแลของตนเอง กรัณย์จึงยอมอ่อนข้อลงแต่ท่าทางก็ยังไม่สบอารมณ์มากนัก

เข็มนาฬิกายังคงเดินต่อไป เจ้าของร่างหนาเดินวนไปวนมาหลายรอบด้วยความกระสับกระส่าย ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเขาถึงได้ใจร้อนอยากเจอเธอคนนี้เร็วๆ ทั้งที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ชื่อก็ไม่รู้ หน้าตาก็ไม่เคยเห็น

"แฮ่กๆ ขอโทษที่มาสายค่ะพี่เชน พิมหาร้านอาหารไม่เจอเลยเสียเวลาไป แฮ่กๆ" เสียงหวานหอบหายใจเหนื่อยๆ รีบเอ่ยขอโทษรุ่นพี่ที่รู้จัก เมื่อเธอปล่อยให้คนที่นัดมานั่งรอก่อน

ร่างหนาที่หันหลังอยู่หยุดยืนนิ่งทันทีที่ได้ยินเสียงแสนคุ้นหูของผู้มาใหม่ ชายหนุ่มค่อยๆ หันหน้ากลับมามองช้าๆ ก่อนจะเจอหญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้ม ผมสั้นประบ่า ผิวพรรณขาวเนียน คนที่ยืนตรงหน้าทำให้กรัณย์ตกใจไม่น้อย

"พิม นี่คุณกายคนที่จะมารับบทพระเอก" หญิงสาวหันไปมองตามการผายมือของรุ่นพี่ที่แนะนำให้รู้จักคนที่อยากเจอเธอ

"กะ...กาย" คนตัวเล็กเอ่ยเสียงแผ่ว ชายหนุ่มร่างสูงคนที่เธอเคยสร้างบาดแผลไว้ให้เขา ทำไมถึงได้มาอยู่ตรงนี้

"พี่พิม!" กรัณย์แทบไม่เชื่อสายตาตัวเองว่าคนที่เจอวันนี้จะเป็นพริมา ผู้หญิงที่ทำให้เขารักและกรีดแทงหัวใจเขาจนเป็นแผลมาถึงทุกวันนี้

"อ้าว! รู้จักกันเหรอ?" ผู้กำกับถึงกับมึนงง ไม่คิดว่าทั้งคู่จะรู้จักกัน

"ไม่รู้จักครับ ไม่เคยรู้จัก" เสียงทุ้มตอบอย่างมั่นใจแล้วเมินหน้าหนีไม่ยอมสบตาเธอ

"ค่ะ ไม่รู้จัก"

"อ๋อ งั้นพิมนี่คุณกาย ส่วนคุณกายครับนี่พิม นักเขียนที่คุณอยากเจอครับ"

"ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ...คุณพิม" คำทักทายที่แฝงไปด้วยความประชดประชันของกรัณย์พร้อมกับมือหนาที่กำฝ่ามือเล็กแน่น

"รู้แล้วใช่ไหมคะว่าเรื่องที่เจอฉันวันนี้ต้องเป็นความลับ" พริมาเอ่ยเน้นย้ำกับทุกคนในวงสนทนาอีกครั้ง แต่ดูเหมือนจะมีคนหนึ่งไม่ได้สนใจฟังเท่าไหร่

"ทำตัวลึกลับจังเลยนะครับ ทำไมล่ะ กลัวคนจะรู้หรือไงว่าคุณไปทำอะไรมาบ้าง"

"คุณพูดเรื่องอะไรคะ ฉันแค่ต้องการความเป็นส่วนตัวเท่านั้นค่ะ" พริมาเถียงกลับทันควัน เขาเป็นฝ่ายขอร้องให้เธอมาเจอ ถ้ารู้ว่าคนที่อยากเจอจะเป็นเขา เธอคงไม่มาเด็ดขาด

"ผมก็แค่พูดเฉยๆ เผื่อว่าคุณไปทำให้ใครเขาเจ็บช้ำจนต้องคอยหลบๆ ซ่อนๆ"

"เข้าธุระเถอะค่ะ คุณอยากเจอฉันทำไมคะ" เธอแสร้งเปลี่ยนเรื่องทันควัน