ตอนที่ 4 เด็ดปีกนางฟ้า

ระหว่างที่สี่หนุ่มกำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน เสียงโทรศัพท์หรูราคาแพงของมาเฟียต้วนก็ดังขึ้น

ครืนนน ครืนนน

มือหนาคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดูแล้วกระตุกยกยิ้มก่อนจะพูดว่า

"พวกมึงจะได้รู้ล่ะว่าเหยื่อคนใหม่ของกูเป็นใคร" ว่าจบ ก็กดรับสายแล้วเปิดลำโพงในโทรศัพท์เพื่อให้เหล่าเพื่อน ๆ ได้ฟังด้วย

"ว่าไง ได้เรื่องไหม"

(ได้ครับ) กฤษลูกน้องมือขวาตอบกลับมาในสาย

"ว่ามา" มาเฟียหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มเข้ม

(เธอชื่อกอบัว พ่อทำงานบริษัทเล็ก ๆ ครอบครัวค่อนข้างจะมีปัญหาทางการเงิน...)

"หึ" ตันติกรแค่นหัวเราะในลำคอด้วยใบหน้าที่ดูมีแผนการร้าย

(...แม่ของเธอสุขภาพไม่ค่อยดีป่วยบ่อยมาก เธอจึงต้องทำงานหลังเลิกเรียนทุกวัน)

"น่าสงสารน้องเขานะ พี่ยังจะ..."

"อะไรที่กูอยากก็ต้องได้" มาเฟียหนุ่มแทรกพูดขึ้นก่อนที่อี้เฉินจะพูดจบ

"ไอ้ชั่ว!" นั้นเป็นคำด่าที่ออกจากของศิลา

"ไอ้เชี่ยต้วน!" ตามด้วยหมอคินน์

"ถ้าพวกมึงยังไม่หยุดด่า...กูยิงไส้แตกแน่" ว่าจบ ทั้งศิลา หมอคินน์ และอี้เฉินก็ส่ายหน้าเอือมระอา

"พูดต่อ" มาเฟียหนุ่มไม่สนใจเพื่อนเลือกที่จะคุยกับคนในสายต่อ

(ใคร ๆ ต่างก็กล่าวเรียกเธอว่า นางฟ้า)

"นางฟ้างั้นเหรอ" ตันติกรยกยิ้มอย่างพึงพอใจในขณะที่ภาพใบหน้าหญิงสาวก็ลอยเข้ามา เขาคิดว่ามันเหมาะสมกับเธอจริง ๆ นั่นแหละ

(ครับ เธอชอบช่วยเหลือคนมีจิตใจดี เรียบร้อย อ่อนหวาน...)

"ไม่เหมาะกับมึงเลยว่ะไอ้ชั่ว" ศิลาแทรกพูดขึ้นทันที

"มึงดีนักนิ มึงเองก็พอ ๆ กับกูนั้นแหละไอ้ประธานบ้ากี! เหอะ ๆ" มาเฟียสวนกลับแล้วกลั้วหัวเราะก่อนจะมองไปที่หมอคินน์ และอี้เฉิน

"พวกมึงก็ด้วย ชั่วพอ ๆ กันนั้นแหละ...ไม่งั้นจะคบกันได้เหรอ"

(ชายชราคนเมื่อวานไม่ใช่พ่อของเธอนะครับ)

"อ้าว" ทุกคนต่างหันมามองที่อี้เฉินเพราะเป็นเขาที่สบถออกมา

(เธอช่วยเขาไว้ขณะที่กำลังไปทำงาน)

"แสนดีจริง ๆ" เป็นหมอคินน์ที่เอ่ยชื่นชม

(ว่าแต่คุณต้วนให้ผมสืบเรื่องราวผู้หญิงคนนี้ทำไมครับ)

"ก็เจ้านายมึงจะเอาเธอขึ้นเตียงยังไงล่ะ" ประธานบริษัทยักษ์ใหญ่เป็นคนตอบแทน

(เธอมีเจ้าของแล้วนะครับ)

"มันเป็นใคร" มาเฟียหนุ่มกดเสียงทุ้มต่ำกล่าวถาม

(เอ่อ...มันเป็นลูกชายของคนที่เคยทำงานให้เราครับ) กฤษกลับกลับด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูกระอักกระอ่วน

"กูไม่สนใจหรอกว่ามันจะเป็นใคร..เพราะยังไงกูจะต้องเอาเธอมาขึ้นเตียงให้ได้" มาเฟียหนุ่มส่งเสียงพุ่งตรงหนักแน่นยามประกาศให้คนรับรู้

"แต่น้องเขาเปรียบเสมือนนางฟ้าเลยนะแล้วพี่...หึหึ" อี้เฉินพูดแล้วก็หัวเราะออกมา

"คนอย่างมึงไม่คู่ควรกับนางฟ้าอย่างน้องเขาหรอก" หมอคินน์พูดขึ้นแล้วส่ายหัว

"กูคิดเหมือนกันกับไอ้หมอคินน์ปล่อยน้องเขาไปเจอคนดี ๆ เถอะ" ศิลาพูดเสริมอีกคน

"อีกอย่างผมไม่เห็นเลยว่ากอบัวจะสนใจพี่ ดูเขาจะกลัวพี่ซะมากกว่า"

"พวกมึงฟังกูนะ...." มาเฟียหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มสีหน้าบ่งบอกถึงความอยากเอาชนะ

"...กูจะเด็ดปีกนางฟ้ามาให้พวกมึงดู"

.

.

.

Korbua

หลังจากพาชายชราเข้าห้องพักฟื้นผู้ป่วยที่หรูดูแพง กอบัวก็ฝากฝังพยาบาลให้ช่วยดูแลต่อเพราะเธอต้องรีบกลับไปทำงาน

กอบัวนั่งรถมาถึงโรงแรมก็รีบเข้าไปทำหน้าที่ของตัวเองทันที โดยไม่มีใครต่อว่าอะไรเธอสักคน เพราะต่างก็รู้ว่าเธอเป็นคนที่ชอบช่วยเหลือคนที่ลำบากอยู่แล้วซึ่งมันก็ไม่ได้ทำให้งานเสียหายอะไรเลยสักครั้ง กอบัวรู้ว่าอะไรควรทำก่อนหรือหลัง ใคร ๆ จึงไม่เคยว่ากล่าวอะไรตัวหญิงสาว

"ลุงคนนั้นเป็นอย่างไรบ้าง" รุ่นพี่สาวที่เห็นเหตุการณ์เดินมากล่าวถาม

"ต้องแอดมิทน่ะค่ะ"

"แล้วบัวจะมีเงินพอ..." กิ๊บยังพูดไม่จบประโยคกอบัวก็แทรกขึ้นด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแฝงความดีใจ

"พี่กิ๊บบัวเจอพี่อี้เฉินด้วยแหละ..." พูดจบก็โชว์กระเป๋าสะพายที่มีลายเซ็นของดาราหนุ่มชาวจีนให้รุ่นพี่สาวดู

"....บัวไปขอลายเซ็นพี่เขามาด้วยแหละ"

"งื้อ..อิจฉาจังทำไมพี่ไม่เจอบ้างนะจะกอดให้แน่นเลย คิกคิก" กิ๊บเอ่ยอย่างไม่จริงจังก่อนจะปิดปากหัวเราะชอบใจ

"พี่อี้เฉินหล่อมาก ผิวขาว ตัวก็สูงบัวเท่าหน้าอกพี่เขาเอง..." เมื่อนึกถึงใบหน้าดาราที่ชื่นชอบกอบัวก็ยิ้มไม่หุบ

"...พี่เขาดูเป็นกันเองมากและยังใจดีที่สุด" มือเรียวทั้งสองประสานกันไว้ที่หน้าด้วยใบหน้าชื่นชม

"ค่าใช้จ่ายของลุงคนนั้นพี่อี้เฉินเป็นคนออกให้ทั้งหมด และยังให้ลุงพักฟื้นในห้องวีไอพีด้วย"

"ว้าว..ทำไมใจดีแบบนี้คิดถูกแล้วล่ะที่เป็นติ่งถูกคน"

"คิกคิก" กอบัวหัวเราะชอบอกชอบใจก่อนที่ใบหน้าของชายหนุ่มอีกคนลอยเข้ามาในหัวจึงทำให้เธอต้องหุบยิ้ม

"เป็นอะไรเหรอบัว"

"พี่อี้เฉินไม่น่าไปคบคนแบบนั้นเลย" กอบัวพึมพำเบา ๆ ราวกับกระซิบ

"พูดว่าอะไรนะ" คนที่ได้ยินไม่ชัดถึงกล่าวถาม

"พี่อี้เฉินไม่น่ามีเพื่อนที่..." สาวรุ่นน้องนึกถึงคำพูดและพฤติกรรมน่ารังเกียจของเพื่อนดาราหนุ่มก็ขนลุกขึ้นมา

"...น่ารังเกียจมาก"

"ยังไง"

"พูดจาไม่ให้เกียรติบัวเลย" เธอเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงดูไม่พอใจเมื่อนึกถึงคำพูดของชายคนนั้น แต่ก็อดจะเถียงไม่ได้ว่าเขาเป็นคนมีใบหน้าที่หล่อเหลารูบร่างก็ดี แต่ไม่คิดว่าเขาจะเป็นคนที่ไม่มีมารยาท

"อย่าไปสนใจคนแบบนั้นเลยนางฟ้าของพี่" กิ๊บเอื้อมมือมาลูบที่แขนของสาวรุ่นน้อง

"บัวไม่สนใจอยู่แล้ว..ขออย่าได้มาเจอะมาเจอกันอีกเลย"

วันต่อมา

กอบัวตื่นขึ้นมาก็รีบจัดการตัวเองโดยการอาบน้ำแต่งตัวเพื่อที่จะต้องไปมหาวิทยาลัย และวันนี้จอมทัพก็จะมารับเธอเหมือนเดิม หลังจากทำธุระส่วนตัวเรียบร้อย นักศึกษาสาวก็คว้ากระเป๋าและหนังสือลงมาจากห้อง

"บัว..จอมทัพมารอลูกอยู่น่ะ" คนเป็นที่เดินสวนมาพอดีจึงบอกกล่าวให้ลูกสาวรู้

"ค่ะ...บัวไปก่อนนะแม่ดูแลตัวเองด้วยนะคะ อย่าทำงานหนักพักผ่อนเยอะ ๆ" เธอออกคำสั่งกับแม่ด้วยความเป็นห่วง

"จ้ะ" คนเป็นแม่ตอบกลับสั้น ๆ เพราะเธอรู้ว่าลูกสาวคนนี้ไม่เคยทำให้ต้องเป็นห่วงอยู่แล้ว จากนั้นกอบัวจึงเดินมาหาจอมทัพที่นั่งรออยู่ในห้องรับแขก

ชายหนุ่มส่วนสูงร้อยแปดสิบเห็นหญิงสาวที่สูงเพียงหน้าอกของเขากำลังเดินมาก็รีบลุกจากโซฟาแล้วก้าวขายาวเดินดักหน้าของเธอ

"หาอะไรกินกันก่อนนะ" จอมทัพเอ่ยพร้อมกับคว้ากระเป๋า และหนังสือของกอบัวมาถือเอง

"ได้สิ" เธอคลี่ยิ้มว่าให้กับชายหนุ่มที่มีสถานะแฟน

"คุณแฟนอยากกินอะไรครับ"

"โจ๊ก บัวอยากกินโจ๊ก" แฟนสาวบอกในสิ่งที่อยากจะกินทันที

"งั้นไปกินที่ร้านหลังมอไหม ร้านนั้นอร่อย" จอมทัพบอกพิกัดร้านที่ทั้งสองไปกินกันอยู่บ่อยครั้ง

"โอเค"

ร้านโจ๊กหลังมหาวิทยาลัย

ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังสั่งอาหารและเครื่องดื่มกันอยู่นั้น ดวงตากลมโตก็เหลือบไปเห็นเด็กหญิงแต่งตัวมอมแมมยืนมองตู้ใส่วัตถุดิบทำอาหารอยู่หน้าร้าน เธอจึงลุกจากเก้าอี้

"จะไปไหนเหรอบัว" จอมทัพเห็นแฟนสาวยืนขึ้นก็กล่าวถามทันที

"บัวจะไป.." เธอมองไปที่เด็กหญิงทำให้แฟนหนุ่มรู้เลยว่าเธอจะทำอะไร

"ฉันไปด้วย" ทั้งคู่จึงเดินมาหาเด็กหญิงด้วยกันแล้วสอบถาม จึงรู้ว่าเด็กหญิงหิวข้าวแต่ไม่มีเงินที่จะซื้อ อีกอย่างแม่ของเด็กก็ป่วยอยู่ด้วย แน่นอนว่ากอบัวต้องให้ความช่วยเหลืออยู่ เธอจึงซื้อโจ๊กให้สำหรับเด็กและผู้ใหญ่พร้อมกับเงินจำนวนหนึ่งให้กับเด็กหญิง

"ขอบคุณนะคะพี่นางฟ้าคนสวย" คำพูดของเด็กหญิงทำให้จอมทัพถึงกับคลี่ยิ้มออกมาอย่างภาคภูมิใจที่มีแฟนสาวที่สวยและใจดีราวกับนางฟ้าที่เด็กหญิงสาว

"พี่นางฟ้าคนนี้เป็นแฟนพี่เอง"

"งั้นพี่ก็เป็นเทวดาน่ะสิ" เด็กหญิงเอ่ยแล้วฉีกยิ้มกว้างสร้างความพึงพอใจให้ชายหนุ่มไม่น้อย

"กลับบ้านเองได้ใช่ไหมคะ" กอบัวกล่าวถามด้วยความเป็นห่วง

"ได้ค่ะ บ้านหนูอยู่ใกล้ ๆ นี่เอง"

"อืม งั้นรีบกลับบ้านเอาไปกินโจ๊กเถอะ" เห็นแล้วบ้านของเด็กน้อยอยู่ไม่ไกลและดูไม่น่าอันตรายจึงปล่อยให้เด็กกลับไปเพียงคนเดียว กอบัวกับจอมทัพจึงเข้ามาในร้านแล้วนั่งกินโจ๊กที่สั่งไว้ก่อนหน้า