ตอนที่ 5 เจ้าของผับ

ติ๊ด ระหว่างที่กอบัวกำลังเดินไปที่ห้องสมุดของคณะเสียงแจ้งเตือนแอปพลิเคชั่นสีเขียวก็ดังขึ้น เธอจึงรีบกดอ่าน

Chomthap: วันนี้ฉันคงไม่ได้ไปทานมื้อเที่ยงด้วยนะ

:ทำไมล่ะ

Chomthap: ฉันต้องไปติวให้ไอ้เก่งคิดว่าจะกินข้าวกับมันไปเลย ไม่โกรธนะ

:ไม่โกรธ ๆ ไว้เจอกันนะ

Chomthap: ครับ

หลังจากจบการสนทนานักศึกษาสาวก็เปลี่ยนเส้นทางไปที่โรงอาหารแทน ระหว่างทางเธอก็เจอเข้ากับชายหนุ่มสองคนที่ลักษณะการแต่งกายสวมใส่ชุดดำทั้งตัวเดินตรงเข้ามาที่เธอ

"คุณกอบัวใช่ไหมครับ" เขาเอ่ยถามอย่างสุภาพแต่ใบหน้าและท่าทางก็ทำให้หญิงสาวกลัว

"ชะ ใช่ค่ะมีอะไรหรือเปล่าคะ" ถึงแม้จะหวาดกลัวแต่เธอก็เลือกที่จะตอบพร้อมกับถามกลับไป

"คุณต้วนอยากเจอคุณครับ" หัวคิ้วงานย่นเข้าหากันด้วยใบหน้าสงสัย

"เขาเป็นใครเหรอคะ" กอบัวกล่าวถามทำให้ชายทั้งสองหันมองหากันด้วยสีหน้ามึนงง

"คุณไม่รู้จักคุณต้วน?" นักศึกษาสาวส่ายหน้ารัว ๆ

"อืม ถ้าคุณได้เจอก็คงรู้จักเอง...เชิญครับ" หนึ่งในชายหนุ่มชุดดำผายมือให้นักศึกษาสาวเดินไปยังรถหรูที่จอดรออยู่

"บัวไม่ไปค่ะ" หญิงสาวก้าวขาถอยหลังทำท่าเตรียมจะวิ่งชายหนุ่มชุดดำจึงรีบคว้าแขนเธอไว้

"อย่าขัดขืนเลยครับ..." ชายชุดดำเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มดุ

"....ถ้าคุณยอมไปกับพวกดี ๆ ผมรับรองว่าคุณปลอดภัยแน่" หญิงสาวยืนตัวสั่นเหมือนลูกนกอย่างหวาดกลัว หัวใจเต้นเร็วถี่ราวกับจะทะลุออกมาจากอก

"เชิญครับ"

"พวกคุณจะไม่ทำอะไรบัวจริง ๆ นะคะ" กอบัวกล่าวถามน้ำเสียงสั่นเทา

"คุณเป็นแขกคนสำคัญของคุณต้วน..ไม่มีใครกล้าทำร้ายคุณแน่ถ้ายอมไปกับพวกเรา" หญิงสาวก้มหน้าแล้วเม้มปากเข้าหากันแน่นด้วยความลังเล

"หรือว่าคุณอยากให้เพื่อนชายของคุณเดือดร้อน" สิ้นเสียง กอบัวก็เงยหน้าขึ้นด้วยสีหน้าตกใจแฝงความกังวล

"อย่าทำอะไรจอมนะ" แน่นอนว่าเพื่อนชายที่ชายชุดดำพูดถึงก็คือจอมทัพ

"งั้นก็ไปกับพวกเราดี ๆ คุณต้วนรอคุณอยู่" สุดท้ายกอบัวก็ตัดสินใจที่จะไปพบกับคนที่ชื่อต้วน แม้จะรู้สึกคุ้น ๆ เหมือนได้ยินชื่อนี้ที่ไหน แต่คิดยังไงก็คิดไม่ออก

ภัตตาคารจีนชื่อดังใจกลางเมืองกรุง รถยนต์คันหรูได้ขับเข้าไปในที่จอดระดับวีไอพี

กอบัวรู้สึกชื้นใจขึ้นมาบ้างที่เห็นว่าสถานที่ที่มาถึงเป็นร้านอาหาร เพราะระหว่างเธอวิตกกังวลกลัวไปหมด คิดว่าพวกเขาจะพาเธอไปที่แห่งไหนทั้งที่เธอก็กล่าวถามมาตลอดก็ไม่มีใครตอบคำถามเธอสักคน

พอรถจอดสนิทชายชุดดำก็รีบลงจากมาเปิดประตูให้กับนักศึกษาสาวทันที

"เชิญครับ...คุณต้วนรออยู่ที่ห้องวีไอพีสิบสอง" เขาบอกกล่าวหลังจากที่ร่างบางลงจากรถ พร้อมกับผายมือไปยังห้องวีไอพีสิบสองซึ่งอยู่ไม่ไกลมาก

ร่างอรชรสวมรองเท้าส้นเตี้ยก้าวขาเรียวเดินไปยังห้องดังกล่าวก่อนจะยกมือขึ้นเคาะประตู ก๊อก ก๊อก

"เข้ามา" น้ำเสียงทุ้มดังบอกอนุญาต กอบัวจึงเปิดประตูเข้าไป เธอต้องเบิกตาโพลงไม่คิดว่าคนที่เห็นตรงหน้าจะเป็น

"เพื่อนพี่อี้เฉิน?" ร่างบางก้มหน้าพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ราวกับกระซิบ เธอประหวั่นพรั่นพรึง เพราะไม่คิดว่าจะได้เจอกับคนที่ไม่อยากเจอ

"ยืนบื้ออยู่ทำไมล่ะครับ...เข้ามาสิ!" เธอสะดุ้งเฮือกใหญ่เมื่อเขาตวาดใส่ในประโยคสุดท้าย

มาเฟียหนุ่มยกยิ้มก่อนจะลุกขึ้นเอามือสอดไปในกระเป๋ากางเกงแล้วก้าวขายาวมาหาหญิงสาวที่ยังคงยืนนิ่ง

"หรือจะต้องให้อุ้ม หืม?" เขาเดินมาหยุดตรงหน้าร่างบางแล้วโน้มศีรษะเข้ามาพูดข้าง ๆ หูคนตัวเล็กที่มีความสูงแค่ระดับหน้าอกเขา

"พี่มีธุระอะไรกับบัวเหรอคะ "

"เธอชอบกินอาหารจีนไหม..." คนตัวสูงไม่สนใจคำถามของคนตัวเล็กเขาเลือกที่จะโยนคำถามกลับไปแล้วตวัดใบหน้าหล่อเหลาไปที่โต๊ะอาหาร

"....ไปนั่งแล้วสั่งอาหาร"

"ตอบคำถามบัวก่อน" เธอเอ่ยน้ำเสียงแข็งเพราะต้องการคำตอบจากมาเฟียหนุ่ม

"หึ...ฉันอยากได้เธอ"

"...." กอบัวยืนนิ่งและอึ้งกับคำตอบของชายร่างสูงไปหลายนาที

"ต้องการอะไร เงิน บ้าน รถ ฉันจะให้แค่ เธอยอมขึ้นเตียงกับฉัน...." มาเฟียหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปาก

"...ฉันขอแค่ครั้งเดียว ครั้งเดียวเท่านั้น"

"บัวไม่ต้องการอะไรจากพี่..แล้วอย่าคิดว่าบัวเป็นผู้หญิงเห็นแก่เงินด้วย" กอบัวลอบหายใจแล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ภายในใจรู้สึกโกรธชายสูงที่อยู่ตรงหน้ามาก

"ค่ารักษาแม่เธอไม่ใช่น้อย ๆ เลยน๊าาา"

"นี่พี่..."

"ฉันรู้เรื่องของเธอทั้งหมดแม้แต่เรื่องที่พ่อเธอเป็นแค่พนักงานต๊อกต๋อยที่บริษัทในเคลือครอบครัวฉัน...." มาเฟียหนุ่มแสยะยิ้มร้ายกาจ แล้วเอื้อมมือใช้นิ้วพันเส้นผมนักศึกษาสาวคนสวย

"....ถ้าพ่อเธอตกงานจะเป็นยังไงน๊าาา" หญิงสาวปัดมือชายหนุ่มร่างสูงออกแล้วจ้องหน้าชายหนุ่มร่างสูงที่เต็มไปด้วยความโกรธจนตัวสั่น

"ดูสิเธอเหมือนแมวที่โกรธจนขนฟูเลย..หึ" มาเฟียต้วนแค่นหัวเราะด้วยสีหน้าสะใจ

"...." ในขณะที่คนตัวเล็กยืนกัดฟันกรอด

"ไปนั่ง!" ชายหนุ่มเบือนใบหน้าไปทางอื่นแล้วพ่นหายใจก่อนจะหันกลับด้วยสีหน้าเข้มตึงแล้วออกคำสั่งที่หนักแน่น

"ไม่..บัวจะกลับ" ว่าแล้ว กอบัวก็หันหลังเตรียมตัวจะเดินออกทว่า

"ถ้าเธอก้าวขาอีกก้าวหนึ่ง..." คนตัวเล็กหยุดชะงักยืนหันหลัง

"...ฉันจะทำให้เธอเดินไม่ได้อีกสามวัน" ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก หัวใจของหญิงสาวเต้นแรงถี่ ๆ เมื่อได้ยินคำพูดของคนด้านหลัง เธอรู้สึกหวาดกลัว และรู้สึกว่าตัวเองไม่ปลอดภัย

"เธอคงไม่รู้ว่าฉันมีความอดทนต่ำมาก" ใบหน้าหล่อเหลาเลื่อนมาข้าง ๆ หูของหญิงสาวตัวเล็ก ก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่เดิน

ตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท้าหนักห่างออกไปทำให้นักศึกษาสาวโล่งใจ

"มานั่ง..อย่าให้ฉันพูดเป็นครั้งที่สาม!" กอบัวสะดุ้งเล็กน้อยเธอพยายามสูดลมหายใจเข้าปอดขณะที่หัวใจเต้นรัวเร็ว ก่อนจะหันเดินไปยังโต๊ะอาหาร

มาเฟียหนุ่มยกยิ้มอย่างพึงพอใจก่อนจะกดสัญญาณเรียกบริกร

"อยากกินอะไรก็สั่ง" เมื่อบริกรเข้ามายื่นแฟ้มเมนูให้กับกอบัวและมาเฟียหนุ่ม และเป็นเขาที่พูดขึ้น

"...." นักศึกษาสาวสวยไม่พูดอะไรเธอเปิดเมนูก็ต้องเบิกตาโพลงเมื่อเห็นราคาอาหารในเมนู

"ทำไมทำหน้าแบบนั้น" มาเฟียหนุ่มตวัดสายตามาเจอสีหน้าของหญิงสาวจึงกล่าวถาม

"บัวคิดว่าอาหารมันแพงไปน่ะค่ะ"

"เธอคิดว่าคนอย่างฉันไม่มีปัญญาจ่าย?" ตันติกรเลิกคิ้วจ้องไปยังเจ้าของใบหน้าสวย

"เอ่อ..."

"ถ้าเธอตกลงที่จะขึ้นเตียงกับฉัน...บอกเลยว่าเธอจะมีเงินกินอาหารแพง ๆ อย่างนี้แน่..." มาเฟียต้วนแทรกพูดแล้วกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์

"...นอนกับฉันแค่ครั้งเดียวเธอจะสบายไปทั้งชาติ"

"....." กอบัวขบฟันควบคุมอารมณ์โดยการกำหมัดจนเล็บจิกเข้าเนื้อ ไม่ว่าเธอจะพูดปฏิเสธยังไงเขาก็ไม่ยอม ตอนนี้ภายในใจของเธอรู้สึกวิตกกังวลกลัวจะพลาดท่าให้กับเขาจริง ๆ ยิ่งเขารู้เรื่องชีวิตครอบครัวของเธอแบบนี้ จึงนึกเป็นห่วงพ่อกับแม่ของเธอมาก

"ฉันให้เวลาเธอสามวัน..." เจ้าของใบหน้าสวยราวกับนางฟ้าเงยขึ้นมองไปที่ชายหนุ่ม

"...ปกติฉันไม่เคยบังคับใคร แต่ถ้าอะไรที่ฉันอยากได้...ต้องได้" หัวใจดวงน้อยสั่นรัวเร็ว เธอไม่คิดเลยว่าจะได้มาเจอกับคนที่มีจิตใจทรามแบบนี้

กอบัวนั่งทานอาหารจีนอย่างกระอักกระอ่วนในหัวมีแต่ความคิดต่าง ๆ นา ๆ จนแทบไม่มีสมาธิ จนกระทั่งทั้งคู่ทานกันจนอื่มเสร็จ

"เดี๋ยวฉันจะให้คนไปส่ง"

"ไม่เป็นไรค่ะ" สิ้นเสียง ดวงตานิ่ง ๆ ดูน่ากลัวก็จ้องมาที่เธอ

"ปะ ไปก็ได้ค่ะ" กอบัวรีบเปลี่ยนคำพูดทันที

"เฮ้อ.." พอได้ขึ้นรถนักศึกษาสาวก็พ่นลมหายใจเฮือกใหญ่ ทำให้คนขับหันมามอง

"..ขอโทษค่ะ" ชายชุดดำที่ขับรถไม่พูดอะไรเขาหันกลับไปมองที่ถนนแล้วสตาร์ทรถขับออกมาจากภัตตคารหรู

"พี่คะ..." ชายชุดดำที่นั่งเบาะข้าง ๆ คนขับหันมาที่หญิงสาวที่นั่งเบาะหลัง

"...บัวขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ" เขาผงกหัวรับ นักศึกษาสาวคลี่ยิ้มกว้างแล้วกล่าวถามทันที

"พี่ต้วน เอ่อ..." เธอสับสนว่าจะเรียกเขาพี่หรือคุณดีแต่เธอเรียกเขาว่าพี่ไปแล้วด้วยความเคยชิน

"เรียกยังไงก็ได้คุณต้วนไม่ว่าคุณหรอก" ว่าจบ หญิงสาวก็คลี่ยิ้มหวาน

"พี่ต้วนทำงานอะไรเหรอคะ เป็นดารา..เอ่อ ไม่น่าจะใช่" เธอพูดเองตอบเองเบา ๆ ราวกับกระซิบ

"คุณต้วนเป็นเจ้าของผับDNDClup"

"เจ้าของผับ?"