เก็บแรงไว้ครางชื่อฉัน 3

เสียงดุตอบกลับทำให้เธอผิดหวัง วันสุขหยัดตัวลุกนั่งหลังพิงหัวเตียง มองชายหนุ่มตรงหน้า สมองคิดหาทางตลอดเวลา เธอต้องหาวิธีออกไปพบแม่ให้ได้ ไม่รู้ตอนนี้ท่านจะเป็นอย่างไรบ้าง เธออยากรู้สถานการณ์ที่แน่ชัดของครอบครัว เรื่องราวที่เกิดขึ้นมันเพราะอะไร เธอต้องการหาคำตอบ

“แต่ฉันคิดถึงแม่ ฉันขอเจอท่านหน่อยได้ไหม?” วันสุขตีหน้าเศร้าบีบน้ำตา ทั้งที่ไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน มุขมารยาผู้หญิงอ่อนไหวคิดขึ้นทันด่วน เธอภาวนาขอให้เขาใจอ่อนกับน้ำตาที่มันกำลังเอ่อคลอในดวงตาตอนนี้

“อย่ามาบีบน้ำตาทำให้ฉันสงสาร แบบนี้ฉันเจอมาเยอะแล้ว อย่าเสียแรงเปล่าเลย มันไม่ได้ผล”

วันสุขเม้มปากแน่น หมดหวังแล้วที่จะได้ในสิ่งใจปรารถนา สีหน้า แววตา ของกวินในตอนนี้เธอไม่สามารถอ่านออกได้เลย เสียงเข้มที่เอ่ยออกมาทำให้เธอหน้าเหี่ยวลง

“หรืออย่างน้อย ๆ ก็ให้ฉันออกไปเดินเล่นข้างนอกบ้าง ฉันเป็นผู้หญิงมีของใช้ส่วนตัวที่จำเป็นต้องซื้อเหมือนกัน” เธอพยายามพูดดีกับเขา ในใจก็ลุ้นหวังให้เขายอมอ่อนข้อให้

“เรื่องเดินเล่น...ขอพิจารณาอีกที” กวินหรี่ตาลงแล้วถอนลมหายใจออกมา ท่าทางของเขาทำให้วันสุขรู้สึกใจคอไม่ดี และคำตอบที่ได้ยินก็ทำให้เธอห่อเหี่ยวอีกครั้ง มันช่างตรงกันข้ามกับสิ่งที่เธอคาดหวังให้เขายอมปรน

“อยู่แต่ในห้องอึดอัดจะตาย ฉันแค่อยากสูดอากาศข้างนอกบ้าง” เธอก้มหน้าพูด แต่แอบปรายสายตามองสังเกตเขา

“ระเบียงห้องกว้างขวาง เดินออกไปสูดอากาศก็ได้แล้ว...ส่วนเรื่องของที่คุณอยากได้แค่บอกมา ถ้ามันเยอะก็จดใส่กระดาษ เดี๋ยวให้ทางร้านเอามาให้เลือกที่นี่ โอเคไหม?”

วันสุขเงยหน้ามองด้วยอาการอึ้ง แม้จะผิดหวังกับสิ่งที่วาดเอาไว้ เธอไม่คิดว่าคนที่ใจร้ายกับเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ จะพูดได้นุ่มนวลน่าฟังขนาดนี้ แม้ท่าทีของเขาจะดูเย็นชาก็ตาม

“ได้! เอาแบบนั้นก็ได้ฉันจะถลุงเงินนายให้สาแก่ใจไปเลย” วันสุขค่อนขอดกระแนะกระแหน เมื่อใช้ลูกไม้อ่อนแอแล้วไม่ได้ผล

“ตามสบายเลย ทรัพย์สินเงินทองและสมบัติ ผมมีมากเกินกว่าคุณจะถลุงใช้หมดก่อนตาย อยากได้อะไรก็เชิญ” เขาพูดออกมาโดยไม่แยแส

“กวินฉันเหงา...คุณไม่มีน้องสาวหรือพี่สาวบ้างเหรอ อย่างน้อยก็ให้ฉันได้มีเพื่อนคุย” อ่อนแอก็ไม่สมหวัง แข็งกร้าวก็ไม่ได้ผล ลูกไม้ใหม่ผุดเข้ามาในหัว เธอต้องการหาแนวร่วมที่เข้าใจเธอ และกล้าพอที่จะต่อกรกับกวิน ว่ากันว่าพี่น้องมักกล้ามีปากเสียงกัน เธอต้องลองดู

“เคยมี”

“เคยมี? คืออะไรแล้วตอนนี้ล่ะ” เธอย้อนถามด้วยความไม่เข้าใจ

“พวกเขาตายกันหมดแล้ว” คำตอบของกวินทำเอาเธอถึงกับพูดไม่ออก “พอ ๆ คุณเลิกหาข้ออ้างได้แล้ว ถ้าผมบอกไม่ได้ก็คือไม่ได้ สิทธิ์ทุกอย่างมันไม่ใช่คุณจะตัดสินใจ” เขายกมือห้ามแล้วพูดอย่างเด็ดขาด

“ขังฉันไว้แบบนี้เพื่ออะไรกันแน่กวิน ฉันไม่ใช่สมบัติหรือสิ่งของที่ต้องเก็บในห้องสี่เหลี่ยมมิดชิดแบบนี้ ฉันเป็นคนมีความรู้สึก” วันสุขเอ่ยถามเสียงดุ ทั้งที่เธอพยายามพูดดีแต่เขาก็ยังไม่ยอม ทำให้เธอฉุนเฉียว

“ผมมีเหตุผลที่ทำลงไป” เขาตอบสั้น ๆ ด้วยท่าทางนิ่งขรึม

“เหตุผลบ้าอะไร” เธอย้อนถามด้วยท่าทางขึงขัง

“เมื่อกี้ยังอ่อนแอจะร้องไห้อยู่เลย คุณนี่เหมาะกับการเป็นนักแสดงจริง ๆ คงคว้ารางวัลได้ไม่น้อย” พูดจบก็เดินออกจากห้องไปทันที วันสุขได้แต่ผ่อนลมหายใจออกมาอย่างคนทำใจ พูดดีด้วยก็ไม่ได้ผล ไม่รู้ต้องทำยังไงถึงจะหลุดพ้นจากการที่ต้องหมุนรอบตัวเขา

หลังจากที่กวินเดินออกมาจากห้อง ความพลั้งเผลอลืมเจ็บในร่างกายทำให้เขาเริ่มรู้สึกถึงบาดแผล เขาเดินมายังห้องทำงานพร้อมหวนคิดคำพูดของวันสุข

“หรือบางทีผมควรให้อิสระคุณบ้างเป็นครั้งคราว”

กวินนั่งฟุบหน้าลงโต๊ะทำงาน ภาพสองแก้มเปื้อนน้ำตาของหญิงสาวที่เขาทำทีเมินไม่สนใจ เวียนวนเข้ามาในหัว แท้จริงแล้วกับมีผลต่อจังหวะการเต้นหัวใจของเขาไม่น้อย