บทที่ 4 ข้อแลกเปลี่ยน (2)

บทที่ 4

ข้อแลกเปลี่ยน (2)

WELTON’S PART :

ผมพาพอร์ชเพื่อนของผม แพรดาวและเพื่อนของเธอมาที่สถานีตำรวจเพื่อจัดการเรื่องราวทั้งหมดให้จบสิ้นตามคำขอของเธอ หลังจากที่ผมรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะช่วยดำเนินการเรื่องคดีนี้ให้เธอโดยที่เธอจะชดใช้เงินให้ผมแทนข้อเสนอก่อนหน้านั้นก็

คือการ ‘มาเป็นคนของผม’

ฟังดูก็อาจจะแปลกใจว่าทำไมผมถึงให้ข้อเสนอนั้นกับเธอ ไม่ใช่เพราะว่าผมพิศวาสหรืออยากได้เธอขนาดนั้นหรอกนะ อ้อ! แล้วไอ้เรื่องที่เธอบอกว่าผมอยากเอาคืนพี่สาวเธอน่ะไม่ใช่เลยสักนิด ผมไม่ได้อยากเกี่ยวข้องกับเธอเลย เรื่องจริงอยู่ที่ผมชอบพี่สาวของเธอเพราะพี่สาวเธอนั้นเข้มแข็ง และน่าค้นหาดี ผมแปลกใจมากที่เธอเป็นช่างซ่อมรถและฝีมือดีไม่แพ้ผู้ชายคนไหนมันก็เลยเป็นความประทับใจอย่างหนึ่ง ส่วนแพรดาวเธอแตกต่างจากพี่สาวของเธอโดยสิ้นเชิงแพรดาวเธอดูอ่อนแอ บอบบาง ใครๆ ก็คงอยากดูแลเธอราวกับไข่ในหิน

แต่ไม่ใช่ผม! ผมดูแล้วมันขัดตายังไงไม่รู้สิ!

สาเหตุที่แท้จริงของผมเลยก็คืออยากจัดการนิสัยพยศของเธอ เธอตัดสินผมไปแล้วว่าผมอยากเอาคืนพี่สาวเธอ แถมยังทำตัวอวดดีอีก!

และที่สำคัญผมไม่เคยช่วยใครฟรีๆ เงินสามแสนนั้นมันก็แค่ข้ออ้าง!

เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสมเธอก็จะรู้เองว่าสัญญาที่เธออ่านไม่ครบนั้นมันคืออะไร ก่อนที่เธอจะอ่านถึงบรรทัดสุดท้ายผมเขียนไว้ว่า...

‘ถ้าหากผิดสัญญาหรือจ่ายล่าช้าเพียงวันเดียว ผู้กู้ยืมจะต้องยอมทำตามข้อตกลงอย่างไม่มีข้อแม้ และจะไม่มีการเรียกร้องใดๆ หากไม่กระทำตามผู้ให้ยืมสามารถยกเลิกสัญญาได้โดยไม่ต้องแจ้งก่อนล่วงหน้า’

หึ! แค่คิดก็สนุกแล้วสิ

“หลักฐานครบขนาดนี้คดีคงปิดได้ไวครับคุณเวลตัน” เสียงตำรวจยศสูงเอ่ยกับผมอย่างนอบน้อม ผมที่นั่งกอดอกก็พยักหน้าตอบรับก่อนจะยกยิ้มออกมาอย่างพอใจ

“ขอบคุณมากนะครับที่จัดการให้”

“ผมต่างหากล่ะครับที่ต้องขอบคุณ คุณจับผู้ค้ายารายย่อยได้ อีกหน่อยเราก็จะสาวถึงรายใหญ่ได้ในไม่ช้า” ผมปรายตาไปมองผู้ค้ารายย่อยที่ว่านั่นก็คือไอ้ไทด์ แค่ผมสั่งลูกน้องคำเดียวไม่กี่นาทีก็สามารถจับมันได้แล้ว

ลูกน้องและเส้นสายมีทั่วทั้งประเทศ เรื่องแบบนี้มันไม่ยากเกินความสามารถของผมอยู่แล้วล่ะ

ก่อนจะมาถึงที่สถานีตำรวจสภาพพวกมันก็ดูไม่ต่างจากหมา แค่ขู่นิดหน่อยพวกมันก็รับสารภาพแล้ว

“ผมเองก็ต้องขอโทษคุณตำรวจด้วยนะครับที่ปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น คราวหน้าผมจะตรวจสอบให้มากกว่านี้ครับ” ไอ้พอร์ช บอกกับตำรวจก่อนจะเลื่อนซองสีขาวที่มีเงินจำนวนหนึ่งอยู่ในนั้น

“ไม่เป็นไรครับ คราวหน้าก็ระวังหน่อยนะครับ” มือหนารับซองนั้นผมกับยิ้มรับเบาๆ

หลังจากใช้เวลาในการสอบปากคำของผู้ต้องการตัวจริงเรียบร้อยผมก็เดินออกจากสถานีตำรวจและตรงไปยังรถยนต์คันหรูของผมที่จอดอยู่ลานจอดรถด้านนอกอาคารโดยที่มีร่างบางทั้งสองเดินตามผมอยู่เงียบๆ

“ขอบคุณคุณเวลตันมากนะคะที่ช่วยจัดการเรื่องให้” แพรดาวเอ่ยพร้อมกับยกมือไหว้ผม ส่วนเพื่อนของเธอก็โค้งศีรษะลงเล็กน้อย

“ไม่เป็นไร” ผมเอ่ยบอกขณะที่หยุดอยู่หน้ารถของผม

“เอ่อ ส่วนเรื่องนั้น...แพร...”

“ทำตามสัญญาด้วย” ผมบอกนิ่งๆ กลับไปเมื่อเธอมีสีหน้า

ไม่สู้ดี

เธอคงไม่อยากให้เพื่อนของเธอรับรู้เรื่องสัญญานี้สินะ ผมเองก็ได้ตามสืบและได้รู้ว่าฐานะทางบ้านเพื่อนเธอไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่

“สัญญาอะไรเหรอแพร” ผมยืนกอดอกมองร่างทั้งสองอย่างนึกสนุก หึ! อยากจะรู้นักว่าเธอจะโกหกเพื่อนของเธอยังไง

“ปะ...เปล่า ไม่มีอะไร”

“จริงหรอ เธอมีอะไรรึเปล่า”

“ไม่ใช่สัญญาหรอก ฉันคงพูดผิดไปน่ะ แพรดาวบอกจะตอบแทนที่ฉันช่วยเรื่องคดีด้วยการจัดชุดใหญ่ให้ เอ๊ย อาหารชุดใหญ่...”

“...ใช่ไหมแพรดาว”

“เอ่อ...ชะ ใช่ค่ะ ใช่ๆ ไม่มีอะไรหรอกหลิน”

“อ๋อเรื่องนี้นี่เอง”

“ฉันต้องไปแล้วล่ะ ไว้เจอกันนะสาวน้อย” ผมเอ่ยและเดินขึ้นไปที่รถของตัว ทั้งสองยืนมองจนผมขับรถออกไปจนสุดสายตา

หลังจากนี้ผมก็แค่รอเวลาครบกำหนดชำระหนี้จากเด็กคนนั้น แล้วมาดูกันว่าผมจะเคลมเธอได้เร็วแค่ไหน ;)

หนึ่งเดือนผ่านไป

“เฮียครับ คุณวิลเลียมขอเลื่อนนัดตอนเย็นนี้ครับแจ้งมาว่าภรรยาป่วยเลยต้องรีบไปดูแลครับ” เฉินลูกน้องคนสนิทหรือเรียกว่าเป็นมือขวาของผมเอ่ยบอกขณะที่ผมกำลังอ่านเอกสารตรงหน้าด้วยความเคร่งเครียด

“อืมก็ดี” ผมตอบมันกลับไปก่อนจะเลื่อนสายตามามองนาฬิกาที่ข้อมือของผมซึ่งบ่งบอกเวลาสี่โมงเย็นแล้ว

ผมจัดการปิดแฟ้มเอกสารและพิงกายกับเก้าอี้ทำงานอย่างเหนื่อยล้า ผมนั่งอยู่ในที่ตรงนี้ตั้งแต่เช้าเพราะช่วงนี้ที่บริษัทค่อนข้างวุ่นวาย แล้วอีกอย่างธุรกิจกาสิโนที่ผมได้ร่วมลงทุนกับคนไทยก็กำลังไปได้ดี ทำให้ผมต้องทำงานหนักมากกว่าปกติหลายเท่า

“แล้วเฮียจะกลับเลยรึเปล่าครับ”

“กูจะไปหาโรส พวกมึงก็กลับกันได้เลย” ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้และหยิบสูทขึ้นมาใส่ตามเดิม ผมได้นัดกับโรสซึ่งเธอก็เป็นคู่ขาของผมที่อยู่กับผมมาเกือบสองปีแล้ว

เธอเป็นดาราดังในช่วงที่เธอกำลังฮอตผมเองก็อยากได้เธอไม่น้อยและในเมื่อผมอยากได้ผมก็ต้องได้ เธอเข้ากับผมได้ดีโดยเฉพาะเรื่องบนเตียง เธอไม่เข้ามายุ่งกับเรื่องส่วนตัวผมสักนิดนั่นทำให้ผมพึงพอใจที่จะยังควงเธอต่อ

แต่ว่าเรื่องมันไม่ได้สวยงามอย่างที่คิดไว้นี่สิ...

ผมดันรู้มาว่าเธอกำลังแอบคบกับดาราชายที่เธอเล่นละครด้วย และแน่นอนเธอเอาเงินที่ผมให้ไปเลี้ยงไอ้ผู้ชายคนนั้น

ผมไม่ได้รู้สึกเสียใจหรือว่ารักเธอเลยสักนิด แต่ผมรู้สึกสมเพชมากกว่า เธอกล้าหักหลังคนอย่างผม ผมก็จะสั่งสอนให้เธอได้รู้ว่าโทษของคนที่หักหลังมันจะเป็นยังไง

“เอ่อ เฮียครับเรื่องคุณโรสผมว่าให้ผมจัดการดีกว่านะครับ”

“ไม่ต้อง! กูจะจัดการเอง!“

“ครับเฮีย”

“ออกไปได้แล้ว” ผมบอกก่อนจะที่ไอ้เฉินจะเดินออกไป

ผมจะไปจัดการคนที่กล้าหักหลังผม เธอกล้ามากที่มาเล่นกับคนอย่างผม!

ผมนั่งอยู่ที่โซฟาตัวยาวที่ตั้งอยู่กลางบ้านขนาดกลางที่มีเฟอร์นิเจอร์และเครื่องใช้ไฟฟ้าครบครัน ผมหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบก่อนจะผ่อนลมออกมาอย่างใจเย็น

แกร๊ก!

เสียงประตูถูกเปิดออกตามด้วยร่างเย้ายวนของโรสที่เดินเข้ามา เธอชะงักเมื่อเห็นว่าผมอยู่ที่นี่แต่เธอก็ปรับใบหน้าให้เป็นปกติและรีบเดินมาหาผมทันที

“ทำไมจะมาไม่บอกโรสล่ะคะ” เธอเอ่ยและซบที่อกผมอย่างออดอ้อน

หากเป็นเมื่อก่อนผมก็คงจะจับเธอกินไปแล้ว แต่พอผมมารู้ว่าเธอทำเรื่องสกปรกลับหลังผมก็แทบไม่อยากจะมองหน้าเธอแม้แต่เสี้ยว

“ทำไมวันนี้กลับช้าจังล่ะ” ผมเอ่ยพร้อมกับพ่นควันบุหรี่ออกมา สายตาของผมจดจ้องที่เธอไม่วางตาก่อนที่จะมองเห็นรอยจ้ำสีแดงที่ซอกคอขาวของเธอ

หึ น่าสมเพชสิ้นดี!

“ถ่ายโฆษณาตัวใหม่มาค่ะ คุณเวลหิวรึยังคะ เดี๋ยวโรสไปทำให้” เธอเอ่ยและทำท่าลุกออกจากอกของผมแต่ถูกผมคว้าเอาไว้ก่อน

“ถ่ายโฆษณาหรือแอบไปเอากับผู้ชายที่ไหน!“ ผมกดเสียงต่ำที่ข้างใบหน้าหวานซึ่งคำพูดนั้นทำเอาเธอชะงักและหลบสายตาผมลง

“คะ...คุณเวล...”

“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ! กล้ามากนะที่หักหลังฉัน!“

พลั่ก!

ผมผลักร่างบางให้ลงไปกองกับพื้นก่อนจะเหยียดกายลุกขึ้นกอดอกมองเธออย่างขยะแขยง ผู้หญิงอย่างเธอมันก็แค่คนไร้ค่า!

“ฮึก! คะ...คุณเวลคะ โรส...อื้อ!“ ผมจับใบหน้าสวยและออกแรงบีบสุดแรงจนทำให้เธอเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด

“ให้เงินเดือนละห้าแสน ซื้อรถให้ขับ ซื้อบ้านให้อยู่ ที่ฉันให้มันคงไม่พอสินะ”

“ฮึก คะ...คุณเวล ฟังโรสก่อน ผู้ชายคนนั้นโรสไม่ได้จริงจัง โรสผิดไปแล้วค่ะฮึก...โรสจะไม่ทำอีกแล้วฮือออ” ร่างบางคลานมากอดที่ขาของผมพร้อมกันอ้อนวอนอย่างกับหมาจนตรอก

พลั่ก!

ผมสะบัดตัวออกและถอยหลังออกมา ผมไม่อยากจะโดนตัวผู้หญิงคนนี้เลยแม้แต่นิดเดียว ขยะแขยง น่าสมเพช ไม่ต่างไปจากผู้หญิงอย่างว่า!

“ฉันให้เวลาคืนเดียว ออกไปจากที่นี่ซะ”

“ฮึก คุณเวล...โรสขอโทษฮืออ”

“อย่าเข้ามาใกล้ฉัน! ฉันบอกเธอแล้วใช่ไหมว่าถ้าเธอจะหยุดก็ขอให้บอก ไม่ใช่มาทำลับหลังกันแบบนี้! ผู้หญิงสกปรกอย่างเธอฉันไม่ฆ่าทิ้งก็ดีเท่าไหร่แล้ว!!“

“ฮึกคุณเวลขา โรสผิดไปแล้ว ยกโทษให้โรสนะคะคุณเวล”

“ออกไป!! และก็เตรียมหางานใหม่ได้เลย อนาคตในวงการของเธอจบลงแล้ว!!“ ผมทิ้งท้ายด้วยประโยคอันเจ็บแสบก่อนจะเดินออกจากบ้านหลังนั้นไป ผมซื้อบ้านหลังนี้เป็นชื่อของผมเพื่อให้เธออยู่เพราะเวลาที่ผมมาหาเธอจะได้มีความสะดวกมากขึ้น

ผมไม่ชอบให้ใครมาที่บ้านของผมสักเท่าไหร่ ผมออกมาอยู่คนเดียวส่วนพ่อกับแม่ก็อยู่ที่บ้านหลังใหญ่ แต่ผมเองก็กลับไปหาท่านอยู่บ่อยๆ เพราะระยะไม่ได้ไกลกันมาก แต่ก็อย่างว่าผมซื้อบ้านออกมาอยู่คนเดียวน่าจะสะดวกกว่า

ผมจะซื้อบ้านให้ผู้หญิงของผมทุกคนนอกจากเหตุผลเรื่องความสะดวกแล้วผมก็อยากให้อะไรคนของผมบ้าง ผมรับรองได้ว่าถ้าใครได้ทำหน้าที่ตรงหน้าเธอจะสบายไปทั้งชาติถ้าเกิดว่าผมไม่เบื่อเธอไปก่อนอะนะ

แต่เธอได้เลิกทางของเธอแล้ว ผมก็ช่วยไม่ได้ อยากหักหลังผมนักผมก็จะทำให้เธอไม่มีที่ยืนในสังคมนี้อีกต่อไป!

Rrrrr Rrrrr

ผมละสายตาจากทางด้านหน้าก่อนจะหันไปรับโทรศัพท์ของตัวเองทันที

“ฮัลโหล”

(สวัสดีค่ะคุณเวลตัน)

ปลายสายเอ่ยเป็นภาษาอังกฤษผมเองก็งุนงงเล็กน้อยก่อนจะนึกขึ้นได้

เธอเองสินะ...

หึ ผมกำลังอยากได้ที่ระบายอยู่พอดี

(แพรเองนะคะ แพรดาวค่ะ)

ครั้งนี้เธอตอบเป็นภาษาไทยด้วยน้ำเสียงที่กังวลใจเล็กน้อย

“ว่าไง”

(วันนี้ครบกำหนดวันชำระหนี้รายเดือนค่ะ คะ...คือแพร...)

ฮึ เธอคงหามันมาไม่ครบสินะ

ก็ดี...

(...แพรขอเลื่อนเป็นอีกสองวันได้ไหมคะ)

“แต่เธอกำลังจะผิดสัญญา”

(แค่สองวันจริงๆ ค่ะ พี่เพลงติดธุระเลยยังโอนให้แพรไม่ได้ นะคะคุณเวลตัน แพรไม่หนีจริงๆ ค่ะ)

“งั้นก็มาคุยที่บ้านฉัน ฉันจะเพิ่มดอกเบี้ยในสัญญา”

(ตะ แต่...)

“ฉันจะแก้ไขสัญญา เธอเองก็ต้องมาเซ็นเพื่อรับรู้การเปลี่ยนแปลง...”

“...ฉันจะส่งโลเกชั่นไปให้ ฉันให้เวลาเธอแค่ครึ่งชั่วโมง”

(ครึ่งชั่วโมง! ดะได้ค่ะ! แพรจะรีบไป)

ติ๊ด!

ผมวางสายไปในที่สุดก่อนจะเก็บโทรศัพท์วางลงดังเดิม

ผมหมุนพวงมาลัยรถเพื่อตรงไปยังบ้านของผมทันที

ความผิดของเธอเองนะแพรดาว

เธอโทรมาได้จังหวะที่ฉันกำลังอยากปลดปล่อยอยู่พอดี...