บทที่ 3 ข้อแลกเปลี่ยน (1)

บทที่ 3

ข้อแลกเปลี่ยน (1)

“เราจะทำยังไงกันดีแพร” เสียงของหลินเอ่ยถามฉันด้วยสีหน้ากังวลใจ ซึ่งฉันเองก็ไม่แพ้กัน ฉันมีความกังวลใจเป็นอย่างมากเรื่องคดีสารเสพติด

หลังจากที่ฉันออกมาจากโรงแรมพร้อมกับคุณเวลตันเขาก็พาฉันมาที่สถานีตำรวจเพื่อมาหาหลิน หลินถูกสอบสวนอยู่ยกใหญ่พร้อมด้วยคนอื่นๆ ที่อยู่ในงานวันเกิดเมื่อคืน

หลายคนถูกจับตรวจสารเสพติดและแน่นอนว่าเกินครึ่งที่พบว่ามีสารเสพติดอยู่จริง เมื่อฉันไปถึงก็ไม่พบว่ามีไทด์และกลุ่มเพื่อนๆ ของเขาอยู่ที่นี่ด้วยคงเป็นเพราะพวกนั้นไหวทันและหนีไปได้

ส่วนลี่เจ้าของวันเกิดก็รอดตัวไปอย่างง่ายดายเพราะพ่อของเธอมีอิทธิพล เพียงแค่โทรหาพ่อของเธอก็จัดการเรื่องราวต่างๆ ได้ในพริบตา

แต่ความซวยดันมาตกที่ฉันกับหลินนี่สิ!

เมื่อฉันไปถึงสถานีตำรวจฉันก็ตกเป็นผู้ร่วมขบวนการยาเสพติดทันทีเนื่องจากในร่างกายฉันพบสารเสพติดและมีภาพจากกล้องวงจรปิดยืนยันได้ว่าฉันอยู่ในงานวันเกิดนั้นจริงๆ และหลินเองก็ถูกตรวจค้นตัวพบว่ามีสารเสพติดไว้ในครอบครอง เรื่องราวความโชคร้ายทั้งหมดที่ฉันกับหลินเจอนั้นมันถูกจัดฉากทั้งหมด!

ฉันไม่ได้เล่นยา และหลินก็ไม่ได้ครอบครองสารเสพติดไว้ด้วย!

พวกเราถูกใส่ร้าย!

และฉันจะไม่เครียดขนาดนี้เลยถ้าหากว่าก่อนหน้านั้นฉันขอร้องให้คุณเวลตันช่วย

‘ฉันช่วยเธอได้นะ เรื่องคดีนั้น’

‘ทำไมคุณถึงช่วยแพรล่ะคะ’

‘มันก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนยังไงล่ะ’

‘ข้อแลกเปลี่ยน? อะไรคะ’

‘ตัวเธอไง’

‘งั้นไม่เป็นไรค่ะ ฉันจัดการเองได้’

‘ฉันไม่ชอบให้โอกาสใครอีกครั้งหรอกนะ แต่ถ้าเปลี่ยนใจก็มาหาฉันที่บริษัท W’

ฉันตอบปฏิเสธเขาไปทันทีเมื่อได้ยินข้อแลกเปลี่ยนบ้าๆ นั่น บอกตามตรงฉันยังรู้สึกแย่กับเหตุการณ์เมื่อคืนนั้นอยู่

ฉันมีอะไรกับใครคนหนึ่งโดยที่ไม่รู้สึกตัวและไม่มีสติ!

Rrrrr Rrrrr

เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น หน้าจอโชว์เบอร์แปลกขึ้นมาฉันจึงรับมันก่อนจะกรอกสายไป

“สวัสดีค่ะ”

(ไง เป็นไงบ้างครับคุณผู้ต้องสงสัย)

“ไทด์!!!“ เมื่อปลายสายเอ่ยออกมาฉันก็จำได้ทันทีว่าเป็นเสียงของใคร

(ดีใจจังที่จำกันได้ เมื่อคืนเราอดสนุกกันเลยนะ)

“ต้องการอะไร!“

(ฉันไม่ได้ตั้งใจจะเล่นงานเธอหรอกนะแพร แต่เธอดันเสนอหน้าไปที่สถานีตำรวจเอง ถ้าแพรไม่ไปที่นั่นก็คงไม่ตกเป็นแพะแบบนี้)

“นะนี่...ทะ ไทด์ทำอย่างนั้นหรอ”

(เราก็แค่โยนความผิดยัดยาให้เพื่อนแพรรับผิดไป แต่แพรดันโง่เอง ช่วยไม่ได้นะ)

“แล้วทำไมต้องเป็นหลิน”

(ไม่เห็นจะยากเลย คนหนึ่งก็ฐานะทางบ้านไม่ค่อยดี อีกคนก็เด็กทุนไม่มีญาติพี่น้องที่นี่ ถ้าอยากได้แพะก็ต้องเอาอย่างพวกเธอสองคนรึเปล่า)

“สารเลว!“

(หึ! อย่าเพิ่งด่ากันสิ ฝากบอกเพื่อนแพรด้วยนะว่าข้อหาของคนค้ายาน่ะแรงกว่าคนเสพอีกนะ เจอยาในกระเป๋าแบบนี้ก็คงไม่พ้นข้อหานี้แน่ๆ)

“!!!!”

(ขอให้มีความสุขนะแพร)

ติ๊ด!

สายถูกตัดไปทำให้ฉันเก็บโทรศัพท์ไปดังเดิม หลินที่เห็นว่าฉันนิ่งไปก็นั่งลงข้างๆ ฉันก่อนจะจับมือฉันไว้

“แพรไม่ต้องกังวลนะ แพรก็บอกตำรวจไปเลยว่าแพรได้ทำ แต่ส่วนฉัน...ฉันก็...ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด ฉันถูกใส่ร้าย ยังไงแล้วฉันก็ไม่ผิด”

“อื้ม เราไม่ผิดนี่ ไม่มีใครทำอะไรเราได้หรอก” ฉันฝืนยิ้มตอบกลับไปแม้ว่าในใจจะกลัวมากแค่ไหนก็ตาม

ตัวฉันเองน่ะไม่เท่าไหร่หรอก เพราะฉันก็สามารถหาหลักฐานจากกล้องวงจรปิดได้ว่าฉันถูกบังคับให้เล่นยา แต่หลินนี่สิของกลางอยู่กับตัวขนาดนี้คงจบไม่สวยแน่ๆ

“แต่ว่า...ถ้าฉันถูกจับจริงๆ ...”

“ไม่! อย่าพูดแบบนี้ จะไม่มีใครถูกจับทั้งนั้น คนที่ถูกจับต้องเป็นไทด์!”

ฉันคิดหาหนทางอย่างจนปัญญาแล้วจริงๆ ฉันคงต้องขอความช่วยเหลือจากเขาแล้วล่ะ เขาคนเดียวเท่านั้นที่จะช่วยฉันกับหลินได้!

@W - GROUP

ฉันยืนอยู่ด้านล่างของบริษัทใหญ่โตใจกลางเมือง สายตาของฉันกวาดไปมองรอบๆ ก่อนจะเดินเข้าที่ประชาสัมพันธ์ทันที

“เอ่อ ขอโทษนะคะ” ฉันเอ่ยออกไปเป็นภาษาอังกฤษ

“สวัสดีค่ะ สามารถสอบได้เลยนะคะ” เธอเองก็ตอบฉันกลับมาเป็นภาษาอังกฤษอย่างเป็นมิตร

“คือว่าฉันจะมาขอพบคุณเวลตันค่ะ”

“สักครู่นะคะ” เธอเอ่ยก่อนจะยกโทรศัพท์ต่อสายไปยังที่ใดสักแห่ง ฉันยืนมองอย่างมีความหวังเพราะเขาเป็นคนเดียวที่จะช่วยฉันได้

อันที่จริงฉันไม่กล้าบอกเรื่องนี้ให้กับคนที่บ้านรู้ เพราะฉันไม่อยากให้คนอื่นตกใจ ยิ่งเป็นเรื่องยาเสพติดแล้วคนที่บ้านฉันต้องเสียใจมากแน่ๆ

ฉันใจไม่กล้าพอ หรือจะเรียกว่าอ่อนแอก็ได้...

“ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรคะ” หญิงสาวละจากโทรศัพท์และถามเธอ

“แพรดาวค่ะ” ฉันตอบกลับไป เธอจึงเอ่ยชื่อฉันกับปลายสายอยู่ชั่วครู่ก่อนจะวางสายไป

“เชิญคุณขึ้นไปที่ชั้น 34 ได้เลยค่ะ คุณเวลตันอยู่ที่ห้องทำงานค่ะ”

“ขอบคุณมากนะคะ” ฉันเอ่ยออกมาด้วยความดีใจ ฉันเองก็ลุ้นอยู่เหมือนกันว่าเขาจะให้ฉันเข้าพบไหม ฉันเองก็ยังคงพอมีหวังอยู่บ้างสินะ

ฉันเดินที่ยังลิฟต์แก้วสุดหรูก่อนจะกดไปยังชั้นจุดหมายทันที ฉันมาที่นี่เพื่อขอความช่วยเหลือจากเขาแม้ว่าฉันจะรู้ข้อแลกเปลี่ยนของเขาแล้วก็ตาม แต่ฉันอยากจะต่อรองเพื่อว่าเขาจะเปลี่ยนใจเป็นอย่างอื่น

ไม่นานลิฟต์ก็ขึ้นมาถึงชั้น 34 ฉันเดินออกจากลิฟต์และตรงไปยังห้องทำงานของเขาแต่ทว่าเมื่อฉันเดินไปไม่นานก็พบกับชายชุดดำนับสิบคนกำลังยืนอยู่ด้านหน้าห้อง

ฉันผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ เผื่อระบายความกังวล มันก็ไม่แปลกที่มาเฟียอย่างเขาจะมีลูกน้องคอยติดตามแบบนี้

“คุณใช่คุณแพรดาวรึเปล่าครับ” ชายคนหนึ่งเอ่ยขึ้นเมื่อฉันหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้อง ซึ่งดูเหมือนเขาจะเป็นหัวหน้าหรือใครสักคนนะ เพราะเขาไม่ได้แต่งชุดดำเหมือนคนอื่นๆ

“ใช่ค่ะ ฉันแพรดาวค่ะ”

“เชิญได้ในเลยครับ” เมื่อสิ้นประโยคชายชุดดำทั้งหมดก็แยกตัวออกและโค้งศีรษะให้ฉันทั้งหมด ฉันเองก็ตกใจไม่น้อยเมื่อเห็นแบบนั้น ฉันโค้งศีรษะกลับอย่างอ่อนน้อมเพราะฉันเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม

ฉันเดินเข้าไปในห้องที่เป็นห้องทำงานส่วนตัวขนาดใหญ่ที่มีเฟอร์นิเจอร์และเครื่องใช้ไฟฟ้าครบครัน บริเวณกลางห้องจะเป็นโต๊ะทำงานที่มีกองเอกสารวางเรียงรายอยู่เต็มไปหมด และรวมถึงคุณเวลตันที่กำลังนั่งอยู่ด้วย

“สวัสดีค่ะพี่...อะเอ่อ...คุณเวลตัน” ฉันเอ่ยตะกุกตะกักและหลบสายตาลง ฉันเองก็ควรจะเรียกเขาว่าคุณมากกว่าแม้ว่าเขาจะเป็นเพื่อนของแฟนพี่สาวฉันก็ตาม

“เปลี่ยนใจรับข้อเสนอของฉันแล้วเหรอ” เสียงเข้มเอ่ยขณะที่ใบหน้ายังคงจดจ่อกับแฟ้มเอกสาร

“คะ...คือ แพร...เอ่อ คือฉัน...”

“ฉันจะจัดการให้วันนี้ ไปอาบน้ำแล้วถอดเสื้อผ้ารอเลย”

“!!?!!” ฉันอึ้งไปกับคำตอบของเขา ทำไมมันถึงรวดเร็วแบบนี้ล่ะ ฉันยังไม่ได้เอ่ยอะไรออกไปเลยนะ

“ยืนนิ่งอยู่ทำไม”

“คุณฟังแพรก่อนนะคะ ที่แพรมาที่นี่แพรอยากให้คุณช่วย”

“ก็ฉันจะช่วยอยู่นี่ไง”

“ตะ...แต่ ไม่ใช่ด้วยข้อแลกเปลี่ยนแบบนั้น” คุณเวลตันเงยหน้าขึ้นมามองด้วยฉันแววตานิ่งเรียบ

“ถ้าอย่างนั้นก็กลับไป” เขาเอ่ยขึ้นก่อนจะก้มลงไปจดจ่อกับเอกสารตรงหน้าต่อ

นี่เขาต้องการเรื่องบนเตียงเพียงอย่างเดียวจริงๆ สินะ...

พรึ่บ!

ฉันนั่งลงคุกเข่าตรงหน้าโต๊ะทำงานของเขาอย่างจนปัญญา หากเขาไม่ช่วยฉันกับหลินก็คงไม่รอด ฉันไม่อยากพ่ายแพ้ให้กับความอยุติธรรม

“ช่วยแพรกับเพื่อนด้วยเถอะค่ะ แพรไม่มีทางออกแล้ว แต่ถ้าจะให้แพรทำเรื่องแบบนั้นแพรทำไม่ได้จริง...”

“...อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ทำแบบนั้น หรือจะเป็นเงินก็ได้ แพรจะหามาให้คุณ ขอแค่คุณช่วยให้แพรกับเพื่อนรอด”

“นี่เธอ...” คนตัวโตลุกขึ้นและเดินมาหาฉัน เขามองฉันด้วยความตกใจเมื่อเห็นฉันยอมคุกเข่าลงแบบนี้

“แพรขอร้อง มีคุณคนเดียวที่จะช่วยแพรได้”

“แล้ว *พี่สาวเธอล่ะ”

“แพรรู้ว่าคุณชอบพี่สาวแพรคุณเลยเสนอข้อแลกเปลี่ยนนั้นเพื่อที่จะเอาคืนพี่สาวแพรใช่ไหมคะ แพรขอต่อรองกับคุณได้ไหม แพรขอชดใช้คุณด้วยอย่างอื่นได้ไหมคะ” คุณเวลตันเขาชอบพี่สาวของฉันเมื่อเดือนก่อนเขาถึงขั้นตามมาจีบพี่สาวของฉันถึงที่บ้านและพี่สาวฉันมีแฟนแล้ว พอเขารู้เขาก็ไม่ได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับพี่สาวฉัน

อีกเลย

นี่อาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาอยากเอาคืนพี่สาวฉันก็ได้

“ฉันไม่ได้คิดที่จะเอาคืนพี่สาวเธอ!“

“แพรไม่อยากให้พี่สาวแพรรู้เรื่องที่เกิดขึ้น”

“ได้ ฉันจะช่วยเธอกับเพื่อน”

“จะ...จริงนะคะ” ฉันเงยหน้ามองคนตรงหน้าอย่างมีความหวัง

“อืม ลุกขึ้นแล้วมาคุยกันดีๆ” ฉันลุกขึ้นตามคำสั่งและเดินตามเขาไปยังที่โซฟาตัวยาว

ฉันนั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามเขาด้วยความเกร็งและกังวลใจ ในใจก็แอบกลัวว่าเขาจะโมโหหรือทำร้ายฉันเพราะเขาเป็นมาเฟียเลยนะ ถ้าเขาไม่พอใจอะไรเขาก็อาจจะสั่งเก็บฉันก็ได้

“เล่ามาให้หมด” คุณเวลตันเอ่ยนิ่งๆ แต่แฝงไปด้วยความดุดัน ซึ่งเองแม้ว่าจะกลัวเขาไม่น้อยแต่ยังไงปัญหาของฉันมันก็สำคัญกว่าสิ่งใด

“ค่ะ คือเรื่องทั้งหมด...”

ฉันเล่าเรื่องทั้งหมดให้คนตรงหน้าฟังทุกอย่างตั้งแต่เริ่มงานวันเกิดจนถึงช่วงที่ฉันดื่มค็อกเทลเข้าไปและเริ่มรู้สึกตัวว่าโดนยาปลุกเซ็กซ์

และรวมไปถึงเรื่องที่ฉันกับเขามีอะไรกันในคืนนั้น...

คนตรงหน้าเองก็พยักหน้ารับช้าๆ เมื่อฉันเล่าเรื่องทุกอย่างจนจบ เขานิ่งเงียบไปสักพักจนฉันแอบหวั่นใจเพราะฉันไม่สามารถรับรู้ความคิดความอ่านของตัวเขาเลยได้ ใบหน้าหล่อคม ผิวขาวจัดที่มีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูก ใครๆ ที่ได้พบก็ต้องหลงใหลเป็นธรรมดา และฉันก็ยอมรับเลยว่าฉันเองก็ยังเผลอไผลไปอยู่หลายรอบเมื่อตอนที่ฉันเจอกับเขาที่ไทย แต่พอเจอเรื่องคืนนั้นที่ฉันกับเขามีอะไรกันอย่างไม่ตั้งใจความคิดฉันก็เปลี่ยน เขาน่ากลัวอย่างที่ฉันอธิบาย

ไม่ถูก

“เธอกับเพื่อนกำลังเป็นแพะรับบาป คนที่ทำตัวจริงมันหนีไปได้?“

“ใช่ค่ะ แพรกับเพื่อนไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องเลยสักนิด”

“เรื่องคืนนั้นก็แปลว่าเธอโดนยาปลุกเซ็กซ์ใช่ไหม”

“ค่ะ...” ฉันตอบเสียงแผ่วลง ยิ่งพูดถึงเรื่องคืนนั้นฉันก็ยิ่งรู้สึกแย่

“คืนนั้นฉันไม่ได้ป้องกัน เธอรู้ดีใช่ไหม”

“คะ? อะ...เอ่อ ค่ะ! แพรทานยาคุมฉุกเฉินแล้วค่ะ ไม่ต้องกังวลนะคะ หากผิดพลาดแพรก็จะไม่เรียกร้องหรือให้คุณรับผิดชอบเลยสักนิดค่ะ แพรรับรองได้!“ ฉันตอบทันควัน หากมันผิดพลาดอะไรฉันจะขอรับมันไว้คนเดียวก็พอ แต่ฉันมั่นใจมากว่ามันจะไม่ได้เรื่องแบบนั้นแน่ๆ

“หึ!“ คนตรงหน้าเค้นเสียงและยิ้มเหยียดใส่ฉัน ซึ่งฉันเองก็ได้แต่ทำหน้างุนงง

“ละ...แล้ว คะ...คุณจะช่วยแพรไหม” เธอถามออกไปอย่างเอาคำตอบ

“ก็บอกแล้วไงว่าจะช่วย”

“ข้อแลกเปลี่ยนคืออะไรคะ” ถ้าเป็นเรื่องบนเตียงฉันก็คงไม่ยอมแน่ๆ

“เงิน”

“ดะ ได้ค่ะ แพรจะชดใช้ให้ ขอบคุณมากนะคะ ขอบคุณจริงๆ ค่ะ” ฉันยกมือไหว้คนตรงหน้าจะยกยิ้มด้วยความดีใจ

เขาเองก็ไม่ได้ใจร้ายอย่างที่ฉันคิดนี่นา...

“เรื่องคดีฉันจะจัดการให้เพื่อนฉันเป็นเจ้าของโรงแรมนั่น หลักฐานจากกล้องวงจรปิดก็น่าจะเพียงพอแล้ว เพราะตอนที่มันอุ้มเธอไปที่ห้องนั้นเธอไม่ได้สติแล้ว เราก็ใช้เรื่องนี้เป็นคำกล่าวอ้างได้...”

“...แต่ส่วนเพื่อนเธอน่ะน่าจะยากหน่อย เพราะในห้องที่จัดงานไม่มีกล้องเลยหาหลักฐานว่าถูกยัดยาไม่ได้”

“ละ...แล้วทำยังไงดีล่ะคะ” ฉันเอ่ยออกมาด้วยความวิตกกังวล เพื่อนฉันจะต้องถูกจับจริงๆ งั้นเหรอ

“ก็ต้องหาคนร้ายตัวจริงมาให้ได้”

“ถ้าเรื่องนั้นคงยาก...” ฉันถอนหายใจออกมา ป่านนี้ไทด์กับกลุ่มเพื่อนก็คงจะหนีไปไหนต่อไหนแล้ว

“เธอคิดว่าคนอย่างฉันจะหาตัวมันไม่เจองั้นเหรอ”

อึก...

ประโยคที่เขาเอ่ยออกมาทำฉันหายใจไม่ทั่วท้อง เขามองฉันด้วยแววตานิ่งแต่กลับซ่อนความร้ายกาจเอาไว้ด้านใน

จริงสินะ มาเฟียอย่างเขาการตามหาคนคนหนึ่งคงไม่ใช่เรื่องยากลำบากอะไรสำหรับเขา

คนตรงหน้าหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากเสื้อสูทของเขาก่อนจะกดพิมพ์อะไรบางอย่าง ใบหน้าคมนิ่งเรียบขณะที่กำลังจดจ่อกับสิ่งตรงหน้า ไม่นานคนตัวโตก็เก็บโทรศัพท์และเงยหน้ามองฉันนิ่ง

“งั้นเรามาทำสัญญากันดีกว่า” ร่างสูงเหยียดกายขึ้นไปหยิบกระดาษบางอย่างขึ้นมาก่อนจะวางลงบนโต๊ะตรงหน้าฉันพร้อมปากกา

“สัญญาอะไรคะ”

“ก็สัญญากู้ยืมเงินไง”

“กู้ยืมเงิน? แพรไปยืมเงินคุณตอนไหน”

“เดี๋ยวต่อไปเธอก็จะได้ยืม เพราะเรื่องคดีฉันจัดการให้เธอได้สบายๆ แต่มันก็ต้องมีค่าดำเนินเรื่องเป็นธรรมดา ฉันต้องจ่ายให้ตำรวจอีกเยอะ แถมเรื่องค่าปรับอื่นๆ อีกหลายอย่าง”

“ละ...แล้ว แล้วทั้งหมดที่แพรต้องจ่ายให้คุณมันเท่าไหร่คะ” ฉันเองก็ไม่ได้มีเงินมากมายขนาดนั้น พื้นฐานทางครอบครัวฉันก็ฐานะปานกลางพอมีกินมีใช้ไม่ได้เดือดร้อนหรือขัดสนใดๆ เรื่องค่าใช้จ่ายของฉันพี่สาวของฉันก็จัดการส่งให้ทั้งหมด หากจำนวนเงินที่เขาเรียกมันมากเกินไปฉันเองก็คงจะจ่ายให้ไม่ไหว

“สามแสน”

“แพรขอผ่อนจ่ายได้ไหมคะ” เธอเอ่ยถามพร้อมกับมองไปหน้าของเขาอย่างเอาคำตอบ ตามความจริงฉันว่าเงินจำนวนสามแสนที่เขาเรียกมามันก็ไม่ได้มากมายขนาดนั้นเลย

ฉันคิดว่าเขาจะเรียกมากกว่านั้นด้วยซ้ำ แต่ฉันไม่ได้มีเงินก้อนเยอะขนาดนั้นน่ะสิ เงินในบัญชีฉันมีไม่กี่หมื่นแต่ถ้าฉันหางานพาร์ทไทม์ทำฉันก็คงจำจ่ายไปให้เขาหมดแน่ๆ

“ได้ เอาตามที่สะดวก นี่เป็นสัญญามีทั้งฉบับภาษาอังกฤษและภาษาไทยอ่านเสร็จแล้วก็เซ็นด้านล่าง” มือหนาเลื่อนแผ่นกระดาษมาให้ฉัน ฉันจึงหยิบมันขึ้นมาอ่านอย่างละเอียด ฉันไล่อ่านทุกตั้งอักษร ไม่ใช่ว่าฉันไม่ไว้ใจเขาหรอกนะ แต่ยังไงเขาก็เป็นมาเฟียพิษสงเยอะขนาดนั้นฉันก็ต้องระวังตัวเป็นธรรมดา

ติ๊ง!

ติ๊ง!

เสียงข้อความจากโทรศัพท์คนตรงหน้าดังขึ้นฉันเงยหน้ามองเล็กน้อยแต่ก็ยังสนใจกับสัญญาตรงหน้าต่อไป

“ฉันได้ภาพจากกล้องวงจรปิดแล้ว”

“ค่ะ สักครู่นะคะ” ฉันเอ่ยออกไปขณะที่ยังอ่านสัญญาอยู่

“และก็จับคนร้ายตัวจริงได้แล้วด้วย...” ฉันเงยหน้ามองคนตรงหน้าด้วยความตกใจ เขาหาตัวไทด์เจอแล้วงั้นเหรอ

“...พร้อมกับเพื่อนของมัน”

“!!!”

“รีบเซ็น เราจะได้ไปจัดการเรื่องนี้กัน” ฉันเซ็นเอกสารทันทีเมื่อเขาพูดจบ แม้ว่าจะไม่ได้อ่านมันจนจบแต่ก็พอจะเข้าใจได้

ฉันอยากรีบจบเรื่องบ้าๆ นี้สักที!

___________________________

*ติดตามเรื่องราวได้ใน MY CRAFTY คุณเจ้านายที่รัก