ตอนที่ 6 [2/2]

“เอ่อ!…” นาเดียร์อ้ำอึ้ง พอเอาเข้าจริงเธอกลับพูดไม่ออก ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนซะงั้น “...เมื่อวานนี้ มีคนคนหนึ่ง เขาชื่อไบรอัล...”

ต้าเซียนขบกรามแน่นแค่ได้ยินชื่อ ทำให้เหตุการณ์เมื่อตอนบ่ายย้อนกลับมาทันที

“…ผมคิดว่า คุณคงรู้จุดประสงค์ของการพบครั้งนี้ของเรา”

“ไม่รู้” ต้าเซียนตอบ และหันไปมองทางอื่น เพื่อปกปิดบางอย่างในสายตาของตัวเอง ไม่ให้คนเบื้องหน้าได้เห็น ถึงแม้เขาจะมองออกก็ตามที

“ไม่เป็นไรครับ...ผมขออนุญาตชี้แจงหน่อยนะครับ” ไบรอัลยิ้ม ยังคงรักษาสถานการณ์ไว้ “...ท่านหยางต้องการหลานสาวของท่านคืนครับ”

“ผมขอตัว” ต้าเซียนกล่าวพร้อมลุกขึ้น

“ไม่ฉลาดเลยนะครับ คุณจะหลบเลี่ยงเรื่องที่เลี่ยงไม่ได้ไปทำไม ผมว่ามันถึงเวลาแล้วที่พวกเราต้องทำเรื่องนี้ให้ถูกต้องนะครับ” ต้าเซียนไม่หันกลับมา เขาขยับเดินต่อทันทีเมื่อไบรอัลพูดจบประโยชน์

“ต้าเซียน ต้าเซียน...” ต้าเซียนหันกลับมาสนใจนาเดียร์อีกครั้ง

“ไม่หิวเหรอ?” นาเดียร์กระพริบตาปริบๆ กับคำพูดของต้าเซียน

“พี่ได้ยินที่ฉันบอกไปมั้ย?”

“ได้ยิน...กินก่อนเดี๋ยวค่อยคุยกัน” น้ำเสียงของเขาทำให้เธอได้แต่พยักหน้ารับช้าๆ และเดินไปยังตู้เก็บชามเพื่อหยิบพวกมันออกมาจัดโต๊ะตามปกติ ในขณะที่จัดโต๊ะไปก็อดคิดไปด้วยไม่ได้ว่า ชื่อไบรอัล ไม่ทำให้เขาแปลกใจเลยหรือว่าเขาสองคนจะได้เจอกันแล้ว ท่านหยางที่ไบรอัลเอ่ยถึงก็คือปู่ของเธอนั่นเอง เขาต้องการอะไรจากเธอนะ ปีหนึ่งแล้วนะผ่านมาหนึ่งปีแล้วนะ

“ต้าเซียนพี่จะไม่ทิ้งฉันใช่มั้ย?” เธอพึมพำเบาๆกับตัวเอง พร้อมแอบลอบมองเขาที่กำลังทำอาหาร

เมื่อเวลาอาหารเย็นสิ้นสุดลง เธอและเขายังนั่งอยู่ที่โต๊ะเหมือนอย่างเคย เมื่อมีเรื่องที่ต้องคุย

“เกิดอะไรขึ้น?” ต้าเซียนเป็นฝ่ายเปิดฉากถาม

“ผู้ชายคนนั้น คนที่ชื่อไบรอัล...” นาเดียร์ตัดสินใจเล่ารายละเอียดเท่าที่เธอเห็นและเจอให้เขาฟังทั้งหมด “ทำไมนะจู่ๆ คุณปู่ถึงพึ่งจะมาตามหาฉัน...”

! เขาเงียบ ไม่สบตาเธอ ผลุ๊บ! แต่เขาลุกจากเก้าอี้อย่างรวดเร็ว

“ขอตัวก่อน”

“ต้า…” นาเดียร์ลุกจากเก้าอี้ จะเรียก...แต่เธอก็หยุดคำเรียกนั้น ได้แต่ปล่อยให้เขาเดินกลับเข้าห้องไป

ต้าเซียนที่ปิดประตูห้องของตัวเองแล้ว เขายังยืนพิงประตูอยู่เงียบๆ หวลนึกถึงเมื่อหนึ่งปีก่อน

“พ่อ ฮืออออ พ่อ หนูจะทำอย่างไร หนูไม่เหลือใครแล้ว พ่อจ๋าฮืออออ” ต้าเซียนหยุดชะงักเท้า เมื่อเสียงร้องไห้ปริ่มแทบขาดใจของ นาเดียร์ดังกึกก้อง ตรงหน้ารูปหยางถิงฮ่าวพ่อของเธอนั้นเอง “หนูจะทำอย่างไรดีคะ...”

ป็อก ป็อก ตอนนั้นเขาแกล้งทำเสียงดัง และเสียงนั้นทำให้เธอรีบปาดน้ำตาและหยุดเสียงร้องไห้ของตัวเองอย่างรวดเร็ว เธอก้มหน้าหลบสายตาของเขา

“มีเรื่องต้องปรึกษากัน” เขาพูดเป็นการเป็นงานกับเธอในตอนนั้น ตั้งใจทำเป็นไม่เห็นร่องรอยความเสียใจบนใบหน้าของคนตรงหน้า

“ปรึกษา?”

“อืม”

“เรื่องอะไร?”

“เรื่องของเราสองคนต่อจากนี้...ฮะ แฮมมม” ต้าเซียนกระแอมเพื่อปรับเปลี่ยนให้น้ำเสียงเป็นจริงเป็นจังมากกว่าเดิมเข้าไปอีก

กลับสู่ปัจจุบันนาเดียร์ยังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร เธอเองก็กำลังหวลคิดถึงเหตุการณ์วันนั้น หลังจากที่เธอเคว้งอย่างหนัก เมื่อเสร็จเรื่องพิธีฝังพ่อของเธอและแม่ของต้าเซียน วันนั้นเธอร้องไห้อย่างหนักตามลำพัง แต่จู่ๆ ต้าเซียนก็เดินเข้ามา “มีเรื่องจะปรึกษา” คำพูดนั้นทำให้หลังจากวันนั้นเขาก็ทำให้เธอไม่เคยต้องร้องไห้อีกเลย เขาไม่ได้โอ๋หรือปลอบอะไรเธอเลย แต่ทำไมนะเธอถึงไม่ร้องไห้อีกเลย

แต่เขาแค่บอกว่าต่อจากนี้ไป เขาและเธอจะทำอย่างไรต่อไป หลังจากวันนั้น เธอก็มีติวเตอร์ มีคนทำอาหารที่เมนูและรสชาติที่ดีกว่าพ่อทำให้กินเสียอีก อันนี้ขอซื่อสัตย์กับตัวเอง พ่อไม่ว่าหรอกใช่มั้ย ต้าเซียนไม่ว่าจะทำอะไรก็เก่งและออกมาดีเสียทุกอย่าง เขาเข้มงวดกับเธอมากในเรื่องเรียน จนเธอสามารถเข้าเรียนต่อแพทย์ได้ในที่สุด แต่เขาไม่ใช่เพื่อนคุยที่ดีนัก เพราะเขาแทบไม่พูดเลยในแต่ละวัน แต่เขากลับเป็นผู้ฟังที่ดีเยี่ยม และชี้แนะเธอได้อย่างน่าประทับใจ

ก็อก ก็อก ต้าเซียนหันไปที่ประตู เมื่อเสียงเคาะจากด้านนอก มีแต่เสียงเคาะ คนเคาะไม่ได้พยายามที่จะเปิดเข้ามา ต้าเซียนจึงเงียบ

“ต้าเซียน พี่จะไม่ ไม่ ไม่ให้ฉันไป ไปอยู่กับคุณปู่ใช่มั้ย” เสียงพึมพำหน้าประตูที่ดังกว่าปกติ แต่เมื่อมันต้องผ่านประตู จึงทำให้เสียงนั้นเบาบางลง แต่เขาก็ได้ยินอย่างชัดเจน

“มันเป็นสิ่งที่ฉันต่อสู้และทำมาตลอดหนึ่งปี” ต้าเซียนพึมพำเบาๆกับตัวเองเสียมากกว่า ซึ่งไม่มีทางที่คนข้างนอกจะได้ยินเลย

“คุณอาครับ ได้โปรดช่วยรับรอง ให้ผมด้วยเถอะครับ” ต้าเซียนเมื่อหนึ่งปีก่อน เขานั่งอยู่ตรงหน้าโจเซฟ และชาล็อต

“แซม เธอรู้เรื่องของนาเดียร์มั้ย?”

“ผมทราบดีครับ”

“ไม่ง่ายเลยนะที่จะดูแลเธอ และต้องดูแลเป็นอย่างดี เธอยังต้องเรียนนะแซม เรียนแพทย์ไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย” โจเซฟพูดถึงข้อเท็จจริงที่คนตรงหน้าและคนข้างๆ ต่างรู้ดี

“ผมทำได้ครับ ผมทราบดีว่าชีวิตของเธอไม่ใช่ที่ผมจะเอามาเสี่ยงเพื่อให้คุณอาทั้งสองได้เห็นว่าผมจะทำได้ ผมจะไม่ใช่แค่จะทำได้ แต่ผมทำได้ครับ ที่เซี่ยงไฮ้เธอไม่คุ้นเคยกับใคร ตอนนี้มีแค่ผมเท่านั้นที่จะทำให้เธอไม่เครียด เธอรู้จักแค่ผม...ได้โปรดเถอะครับ”

“พวกเราเชื่อเธอนะ เราสองคนรู้จักเธอมาไม่นานมาก ในเวลาช่วงสั้นๆ เธอทำให้พวกเรารวมถึงพ่อของนาเดียร์เห็นว่าเธอเป็นคนที่น่านับถือมาก มากเสียจนพวกเราไม่คิดว่าจะเห็นในเด็กอายุเพียงแค่นี้...เอาละ เราสองคนจะช่วยเธอเอง เพราะถ้านาเดียร์อยู่ในการดูแลของเธอ จะทำให้หลานสาวของเราสองคนมีความสุข...” ชาล็อตพูดออกมาและโจเซฟเองก็ยิ้มและพยักหน้าเห็นด้วย

"ขอบคุณครับ"

"ไม่ใช่เธอ แต่เป็นพวกเรา ที่ขอเป็นตัวแทนถิงฮ่าว ขอบคุณเธอจากใจจริง” ต้าเซียนแค่พยักหน้ารับตามมารยาท แต่ใครเล่าจะรู้ว่าจริงๆแล้วเขาอาจจะเห็นแก่ตัวเองก็ได้

ต้าเซียนทรุดลงนอนบนเตียง ดวงตาเหม่อมองเพดาน สมองครุ่นคิดอย่างเป็นกังวล ในเมื่อตัวเขารู้ดีว่าท่านหยางคงเอาจริงแล้วเป็นแน่ต่อจากนี้ไป

เช้ารุ่งขึ้น ต้าเซียนที่พึ่งมาถึง XXX University Medical Center Hospital Tower ซึ่งวันนี้เขาต้องเข้ามาเรียนที่นี่แล้ว หลังจากนี้เป็นส่วนใหญ่ แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา แต่ที่ทำให้สีหน้าเขาเปลี่ยน คือ คนที่นั่งอยู่ ‘ไบรอัล’

“สวัสดีครับ” ไบรอัล เป็นฝ่ายเดินมาทักทายต้าเซียน

“สวัสดีครับ...ผมมีเรียน”

“ครับผมทราบ...แต่อีกครึ่งชั่วโมงอย่าพยายามพลัดหรือหลบหลีกอีกเลยครับ มันไม่ดีต่อตัวคุณนะครับคุณต้าเทียนเซียน...”

“เธอต้องอยู่ภายใต้การดูแลของผม”

“ในฐานะอะไรไม่ทราบ คุณสุ่ยถิง เธอมีญาติผู้ใหญ่นะครับ คุณไม่มีสิทธิที่จะเป็นผู้ปกครองเธอด้วยซ้ำ”

“พ่อของเธอกับแม่ของผม แต่งงานกันแล้วนะครับ” ไบรอัลยิ้มออกมากับคำพูดนั้น

“ผมไม่คิดว่าคุณจะไม่ทราบนะครับ ว่าพวกเขายังไม่ได้ผูกพันกันทางกฎหมาย เอกสารยังไม่ถูกรับรองจากสถานทูตเลยนะครับ และนั่นทำให้คุณกับคุณสุ่ยถิงไม่มีความเกี่ยวข้องกันเลยสักนิด ถ้าในแง่ของกฎหมายแล้ว คุณเป็นคนอื่นสำหรับเธอนะครับ” ต้าเซียนเงียบทันที มีเหรอที่เขาไม่รู้เรื่องนี้ เขารู้ แต่คนที่ไม่รู้คือนาเดียร์ต่างหาก และไบรอัลได้ตรวจสอบข้อมูลมาเป็นอย่างดี

“…และอีกอย่างนะครับ ถ้าคุณไม่ยอมรับเหตุผลและความถูกต้อง คนที่เดือดร้อนไม่ใช่แค่เพียงคุณนะครับ คุณหมออีกสองท่านจะมีความผิดไปด้วยนะครับ...หวังว่าคุณคงไม่ทำให้เป็นเรื่องใหญ่แบบนั้นน่าจะเป็นทางออกที่ดีกว่าในทุกๆฝ่าย” ไบรอัลพูดต่อในความจริงที่ต้าเซียนรู้ดี เขาปกปิดทุกอย่างแจ้งต่อหน่วยงานที่เกี่ยวข้องว่านาเดียร์ไม่มีญาติแล้ว มีเพียงเขาเท่านั้นที่เป็นญาติของเธอ ถึงแม้นาเดียร์จะอายุเป็นผู้ใหญ่ตามกฎหมายของอเมริกา แต่เธอก็ยังต้องมีผู้ปกครองอยู่ดี