ตอนที่ 6 [1/2]

”ขอบคุณครับ” ต้าเซียนกล่าวกับพยาบาลเมื่อเธอออกมาจากห้องของนาเดียร์

“พี่ขอตัวกลับก่อนนะคะ” พยาบาลสาวกล่าวออกมาอย่างใจดี ต้าเซียนพยักหน้าและเดินไปส่งเธอที่ประตู และกล่าวขอโทษอย่างเกรงใจที่ไม่สามารถไปส่งเธอได้มากกว่านี้

ต้าเซียนเดินไปที่โซนครัวเปิดตู้เล็กๆ หยิบบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ไม่ค่อยเหมาะเท่าไหร่ที่เขาจะทานแค่บะหมี่ แต่เขาไม่อยากเสียเวลากับโภชนาการแค่ตัวเขาเองในตอนนี้ เขาจัดการกับบะหมี่เพื่อให้พร้อมทานสำหรับตัวเอง สำหรับเขาแล้วเรื่องกินเขาไม่ได้ให้ความสำคัญมาก เพียงแค่ครบห้าหมู่ตามหลักในแต่ละมื้อก็เพียงพอแล้ว แต่หนึ่งปีมานี้เขาให้เวลาบางส่วนศึกษาเกี่ยวกับอาหารสำหรับนาเดียร์มาโดยตลอด เขาจึงกินแบบที่ นาเดียร์ต้องกิน มันกลายเป็นอาหารหลักของเขาไปเสียแล้ว

ต้าเซียนใช้เวลาในเรื่องของอาหารและเปลี่ยนชุดเป็นชุดนอน ไม่ถึงชั่วโมง เขาเดินออกจากห้องนอนของตัวเอง ในมือมีหนังสือหนึ่งเล่ม และเดินไปยังห้องของนาเดียร์ เธอยังหลับอยู่แน่นอนว่าต้องเป็นแบบนั้น เขาขึ้นไปบนเตียงนั่งพิงหัวเตียงเธอนอนอยู่ข้างกายเขา ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะต้อง ยิ้มออกมาเล็กน้อย ระหว่างเขากับเธอการอยู่บนเตียงของกันและกันไม่ใช่เรื่องแปลก ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นนาเดียร์ที่จะไปนอนเล่นและอ่านหนังสือในห้องนอนเขาเสียมากกว่า ส่วนเขาจะมาอยู่ในห้องเธอเฉพาะตอนที่เธอป่วยเท่านั้น ซึ่งมีไม่กี่ครั้งเท่านั้น จะมีก็แค่ช่วงแรกที่พ่อของเธอและแม่ของเขาที่เสียไป ตอนนั้นเธอจะละเมอฝันร้ายอยู่ทุกคืน เป็นช่วงที่เขาและเธอต้องปรับตัวอย่างกะทันหันครั้งใหญ่แต่ทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดี

ต้าเซียนหันกลับมาสนใจหนังสือในมือเวลาผ่านไปนาน เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งก็เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนแล้ว อีกไม่กี่ชั่วโมงเธอก็จะตื่นในที่สุด เขากระชับผ้าห่มให้เธอก่อนลุกออกจากเตียง เขาเดินไปที่โซฟาตัวยาวอีกฟากของเตียงวางหนังสือไว้บนโต๊ะเล็กๆ และล้มตัวลงนอน เพียงไม่นานเขาก็เข้าสู่นิทรา

ในรุ่งเช้า ร่างบางบนเตียงเริ่มขยับเมื่อเจ้าของร่างรู้สึกตัว ดวงตามองสิ่งที่คุ้นตา เธอค่อยๆลุกจากเตียง ทำเหมือนทุกๆวันเก็บที่นอนและเดินเข้าห้องน้ำ สี่สิบนาทีผ่านไปเธอเดินออกมาจากห้อง

“อรุณสวัสดิ์ต้าเซียน” นาเดียร์ทักทายเป็นปกติ

“อรุณสวัสดิ์” ต้าเซียนทักทายกลับตามปกติ สายตาแอบลอบมองนาเดียร์มากกว่าปกติ โดยไม่ให้เธอรู้ตัว

“ให้ฉันช่วยมั้ย?” เธอเดินไปที่ครัวที่เห็นว่าเขายังเตรียมอาหารเช้ายังไม่เสร็จ

“หิวแล้วเหรอ?” นาเดียร์พยักหน้า

“ค่ะ...ไม่รู้ทำไมตื่นมาเช้านี้ ถึงรู้สึกเหนื่อยและหิวมากเลย”

“ไปนั่งรอ เสร็จพอดีเลย”

“ฉันช่วยยกกับข้าวไปแล้วกัน” เขาพยักหน้า เช้านี้เป็นข้าวต้มกุ้ย ที่เขาทำกับข้าวไว้สี่อย่าง เธอยกกับข้าวทั้งสี่ไปวางที่โต๊ะ เขาจึงตักข้าวต้มสองถ้วยถือตามมา ทั้งสองนั่งประจำที่ของตนเหมือนทุกๆเช้าที่เป็นกิจวัตรของพวกเขา นาเดียร์กล่าวบทสวดอย่างรวดเร็วและลงมือทานทันที

ต้าเซียนลุกจากเก้าอี้ เมื่อเวลาของมื้อเช้าผ่านไปสักพัก เขาเดินไปที่ครัวและเดินกลับมาพร้อมกับข้าวต้มในมือเขาวางไว้ให้เธอ เมื่อชามแรกหมดแล้วพอดี

“ขอบคุณค่ะ” นาเดียร์กล่าวออกมา และจัดการชามที่สองต่ออย่างไม่ขาดตอน ต้าเซียนลอบมองและความพึงพอใจเกิดขึ้นในใจเงียบๆไม่เป็นไรแล้วจริงๆ ต้าเซียนคิดในใจ

ต้าเซียนลุกจากเก้าอี้อีกครั้ง เมื่อตัวเองกินเสร็จแล้ว เขาเดินเข้ามาในครัวอีกครั้ง และเดินออกมา ในมือถือแก้วที่บรรจุน้ำอุ่นๆ ควันลอยออกขึ้นมา

“ค่อยๆดื่มนะ” เขาวางแก้วนมสดร้อนๆ ให้เธอ

“โอมเพี้ยง!!!” เขามองเธอที่พนมมือต่อหน้าแก้วนมสักแป็บเหมือนเธออธิฐานอะไรอยู่

“บ่นอะไร?” เขาถามเสียงราบเรียบ ขณะที่ยกแก้วน้ำเปล่าของตัวอื่นขึ้นดื่ม

“ฉันสวดขอต่อพระเจ้าให้พี่เป็นโสด...!!!”

อื้มมม!!! ต้าเซียนสำลักน้ำที่กำลังจะกลืนลงคอ กับประโยคของเธอ

“อะ…อะไรนะ!!!”

“ก็แหมมมม...ก็ฉัน แค่...” นาเดียร์อ้ำๆอึ้งๆ “...ฉันคิดว่าตัวเองกำลังอิจฉา...เธอผู้โชคดีคนนั้น จนฉันไม่อยากให้มีเธอคนนั้นเลยนะสิ”

ต้าเซียนคิ้วขมวดมองเธอนิ่ง หลังจากที่เช็ดน้ำที่เลอะเล็กน้อย“ไร้สาระ...” เขาพูดแค่นั้น ก็ลุกจากเก้าอี้อีกครั้ง เขารีบซ้อนภาชนะเปล่าบนโต๊ะเพื่อเอาไปล้างอย่างรวดเร็ว

“ตรงไหนที่ไร้สาระ” นาเดียร์บ่นพึมพำเบาๆ แต่เสียงนั้นก็เข้าหูของคนที่เดินห่างไปแล้ว

“ไร้สาระก็ตรงที่เธอกำลังอิจฉาตัวเองไงละ” ต้าเซียนคิดในใจเงียบๆ

“บ้ายบาย” นาเดียร์โบกมือให้กับต้าเซียน ที่หน้าประตูทางออก ทำไม ทำไมนะ! เธอถึงรู้สึกว่าต้าเซียนแปลกไปนะ เหมือนเขาไม่อยากออกไปยังไงไม่รู้ เขามีเรียนก็ต้องออกไปเหมือนปกติสิ!!

“เอ๋!!!!...ทำไมถึงรู้สึกแปลกๆนะ” นาเดียร์หยิบหนังสือที่อ่านค้างไว้มาอ่านต่อ แต่ทำไมเธอถึงรู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกๆนะ

Grrrr Grrrr เสียงเรียกเข้าทำให้นาเดียร์กลับสู่ปัจจุบัน สายตามองเบอร์ที่ปรากฎหน้าจอ ‘ไม่รู้จัก’

“สวัสดีค่ะ” นาเดียร์กดรับ กล่าวอย่างสุภาพ

“สวัสดีครับ คุณสุ่ยถิง ผม.....” ตู๊ดดด ตู๊ดดดด นาเดียร์กดวางสายและปิดเครื่องอย่างรวดเร็ว เมื่อเสียงกล่าวหลังคำทักทาย

“คุณ?” ต้าเซียนมองคนตรงหน้าที่มารอพบเขา

“สวัสดีครับ ผมไบรอัล”

“เราไม่รู้จักกัน”

“ครับ เราไม่รู้จักกัน แต่คุณคงรู้จักท่านหยาง!” ต้าเซียนมองไบรอัล ความตึงเครียดรอบตัวเกิดขึ้นมาทันที ไบรอัลมองตอบกลับใบหน้าที่เรียบนิ่งของต้าเซียน....

“ต้าเซียน” นาเดียร์ขานเรียกคนที่พึ่งกลับมา

“อืม” ต้าเซียนขานรับเหมือนอย่างเคย เขาวางเป้ไว้ที่โซฟา และเดินไปที่ครัวทันที นาเดียร์ตามเข้าไปหาระยะประชิด

“ต้าเซียน” เธอขานเรียกอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา เธอคิดมาตลอดทั้งวันแล้วว่าจะบอกเรื่องของไบรอัลให้ต้าเซียนรู้ดีมั้ย ถึงแม้จะยังไม่ได้คุยกับไบรอัล แต่ทำไมไม่รู้ เธอมีลางสังหรณ์ที่ทำให้ไม่สบายใจเลย

ต้าเซียนไม่ได้ขานรับแต่เขาหันกลับมามอง ว่าเธอที่ต้องมีอะไรแน่ๆ หนึ่งปีที่ดูแลเธอมา เขาต้องรู้จักเธอเป็นอย่างดี