บทที่3 ภรรยาที่สามีไม่ต้องการ 1/2

-ภรรยาที่สามีไม่ต้องการ-

ก๊อก ก๊อก 

"ครับ" 

เดียวที่นั่งเหม่ออยู่รีบลุกขึ้นไปเปิดประตูห้องเมื่อได้ยินเสียงเคาะ พอเปิดประตูออกไปดูก็พบกับชายชราที่เป็นคนซื้อเดียวมากำลังยืนรออยู่ 

"ออกมาคุยกันหน่อยสิ" 

พูดเพียงเท่านั้นก็เดินหันหลังนำออกไป เดียวไม่กล้าขัดคำสั่งจึงทำเพียงก้มหน้าเดินตามหลังชายแก่ไป 

"นั่ง" 

คำพูดสั้นๆแต่ทรงพลังทำให้เดียวรีบนั่งลงที่โซฟาทันที เขาถูกพามาที่ห้องห้องหนึ่งที่คาดว่าน่าจะเป็นห้องทำงานของชายคนนี้ 

ชายสูงวัยเดินมานั่งข้างๆเดียว โดยทิ้งระยะห่างเอาไว้ไม่ได้ใกล้ชิดกันเกินไป เดียวรู้สึกประหม่าและหวาดระแวง ไม่กล้าขยับตัวหนี และไม่กล้าหายใจแรงด้วยซ้ำ 

"ชื่อเดียวใช่มั้ย" 

"ใช่ครับ" 

เด็กหนุ่มตอบกลับเสียงแผ่ว 

"ฉันชื่ออดิศร เรียกคุณปู่ก็ได้"

"ครับ...คือผม" 

เดียวเงยหน้ามองคนด้านข้างอย่างไม่เข้าใจ หากซื้อเดียวมาเพื่อเป็นนายบำเรออะไรเถือกนั้น แล้วทำไมไม่ให้เรียกคุณท่าน แต่กลับให้เรียกคุณปู่ 

หรือผู้ชายตรงหน้าจะมีรสนิยมรักชอบแบบแปลกๆ 

"คิดอะไร ฉันไม่ได้ซื้อเธอมาเป็นเมียฉันนะ" 

อดิศรกล่าวอย่างเรียบเฉย อ่านสีหน้าเจ้าเด็กตรงหน้าก็รับรู้ได้ว่ากำลังคิดอะไร แต่ขอโทษทีเถอะ เขาไม่ได้มีรสนิยมชมชอบเด็กรุ่นลูกรุ่นหลานสักหน่อย คนเพียงคนเดียวที่อดิศรรักมีเพียงภรรยาที่เสียไปแล้วเท่านั้น 

"ขอโทษครับ ผมนึกว่าคุณซื้อผมมาเพื่อทำแบบนั้น..." 

เดียวมีสีหน้าดีขึ้นมานิดหน่อยเมื่อรู้ว่าไม่ได้ถูกซื้อมาเป็นเด็กเลี้ยงของชายแก่ตรงหน้า 

แต่ก็ยังกังวลอยู่ดี เพราะไม่รู้ว่าจุดประสงค์ของคุณอดิศรคืออะไรกันแน่ 

"เธออยากเป็นอิสระหรือเปล่า" 

ทันทีที่ถูกถามแบบนั้น เขาก็รีบพยักหน้าทันที 

"งั้นเธอทำตามในสิ่งที่ฉันต้องการ สำเร็จเมื่อไหร่ ฉันก็จะปล่อยเธอไปเมื่อนั้น" 

"ทำอะไรเหรอครับ" 

อดิศรหยิบสัญญาบนโต๊ะยื่นให้เด็กหนุ่มได้อ่านแทนคำพูดของเขา 

.....

มือเรียวยื่นไปรับมาอ่านเนื้อหาในกระดาษ 

หากแต่งงานกับคนในตระกูลจิรวราพงษ์แล้วตั้งครรภ์มีทายาทให้ตระกูลจิรวราพงษ์ภายในเวลาหนึ่งปีได้ เมื่อคลอดลูกแล้วจะได้รับเงินก้อนไปตั้งตัวใหม่จำนวนเงินห้าสิบล้านบาท และทางตระกูลจิรวราพงษ์จะไม่่ไปยุ่งเกี่ยวกับชีวิตอีก  และสามารถหย่าขาดจากกันได้ทันที แต่จะไม่มีสิทธิ์ในตัวเด็ก จะต้องไม่บอกกับเด็กว่าตนคือผู้ให้กำเนิด หากฝ่าฝืนจะฟ้อง ดำเนินตามกฎหมายทันที  ในกรณีที่ไม่สามารถมีลูกได้ภายในระยะเวลาหนึ่งปี ก็ต้องยืดเวลาออกไปจนกว่าจะมีลูกให้ได้ เมื่อคลอดลูกแล้วจะไม่ได้รับเงินจำนวนห้าสิบล้านบาท 

"ผมขอถามอย่างหนึ่งได้มั้ยครับ" 

เด็กหนุ่มละสายตาออกจากหนังสือสัญญามามองคนที่ให้ตนเรียกว่าคุณปู่ 

"ถามมาสิ" 

"ทำไมต้องเป็นผม ทำไมไม่เป็นผู้หญิงคนอื่นที่สามารถท้้องได้เหมือนกัน" 

ทำไมต้องเป็นเขาที่พ่อตายแม่ติดยาบ้าพนัน เรียนจบแค่ปอหก ชีวิตไม่มีอะไรดีสักอย่าง ไม่มีหน้ามีตาในสังคม ไม่มีคนรู้จัก และไม่ได้ร่ำรวยเทียบทัดเท่ากับตระกูลจิรวราพงษ์เลยสักนิด 

"ท้องได้แต่ไม่เหมือนกันหรอกนะเดียว แม่เธอเคยบอกเกี่ยวกับความพิเศษของเธอบ้างหรือเปล่า" 

"แม่ไม่เคยบอกว่าผมพิเศษ" 

เดียวส่ายหน้าช้าๆ แม่ไม่เคยบอกว่าเดียวคือคนพิเศษ แต่เธอมักจะบอกว่าเดียวเป็นเด็กแปลกประหลาด ผู้ชายบ้าอะไรท้้องได้ ผู้ชายบ้าอะไรมีมดลูก  เป็นตัวซวยที่ไม่น่าเกิดมา 

ที่รู้ก็เพราะว่าหมอที่ทำคลอดบอกเธอ แต่แม่อับอายจนต้องย้ายที่อยู่หนี ปกปิดความลับเกี่ยวกับร่างกายที่ผิดแปลกของเดียวเอาไว้ไม่เคยบอกใคร  

"งั้นปู่ก็จะบอกเองว่าเธอน่ะ พิเศษ" 

อดิศรลูบหัวเด็กน้อยที่ทำหน้าเศร้า เขาก็พอจะคาดเดาได้บ้างว่าเดียวคงเจอเรื่องราวแย่ๆมา แล้วยิ่งมาถูกขายแบบนี้ คงเป็นปมในใจอย่างสาหัสน่าดู แต่หากเลือกย้อนเวลากลับไปได้ อดิศรก็ยังเลือกที่จะซื้อตัวเด็กคนนี้มาอยู่ดี 

"ผู้ชายท้้องได้มันหายากเหลือเกิน มีก็มีน้อย แต่ใครที่ได้ผู้ชายท้องได้ไปครอบครองแล้วมีลูกด้วยกัน เด็กคนนั้นจะเกิดมาแข็งแรง เติบโตอย่าสง่างาม นำพาอำนาจและความมั่งคัั่งมาให้"

..... 

"เพราะฉะนั้น เธอคือตัวนำโชคของปู่นะเดียว" 

แม้ในความหมายนั้น เดียวจะเป็นเพียงสิ่งของนำโชคของชายแก่ตรงหน้า แต่เขากลับกำลังยิ้มรับ ใจมันชื่นขึ้นมากอย่างอธิบายไม่ถูก 

อย่างน้อยๆเดียวก็ยังเป็นของมีค่าสำหรับคนอื่นมากกว่าสำหรับแม่ตัวเองสินะ...

"แล้วผมต้องแต่งงานมีลูกกับใครครับ"