บทที่ 2 ถูกขาย 2/2

"เธอแน่ใจนะว่าเด็กคนนี้สามารถตั้งท้องได้" 

"แน่ใจค่ะท่าน ลูกชายของฉันเป็นเด็กพิเศษที่สามารถตั้งท้องได้จริงๆค่ะ" 

"มีใครรู้เรื่องนี้บ้าง" 

"มีแค่ฉันกับเดียวที่รู้กันอยู่สองคนค่ะท่าน ผะ...ผัวฉันก็ไม่เคยรู้ ไม่มีใครรู้เรื่องนี้เลย"

เดียวรู้สึกตัวตื่นขึ้น เมื่อได้ยินเสียงของแม่กับเสียงผู้ชายอีกคนที่เขาไม่รู้จัก เมื่อลืมตามองรอบๆตัวก็พบว่าที่นี่ไม่ใช่ห้องเช่าของเขา แต่กลับเป็นโถงบ้านขนาดกว้าง เดียวถูกทำแผลที่หัวแล้ว ด้านข้างมีแม่นั่งอยู่แต่ไม่เห็นพ่อเลี้ยงอยู่ด้วย ส่วนเบื้องหน้าของเด็กหนุ่มมีชายแก่ดูมีอายุมากๆนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของโซฟา 

ชายแก่น่าเกรงขามมองมายังเดียวด้วยแววตาที่สำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้า โดยไม่พูดอะไร  

เดียวที่ทำตัวไม่ถูกทำได้แต่ก้มหน้าร้องไห้เงียบๆ  เขายังคงเสียใจกับสิ่งที่แม่ทำแบบนี้กับเขา แผลที่หัวมันเจ็บปวดไม่เท่าแผลที่ใจเลยสักนิด 

ยิ่งพอมาปะติดปะต่อเรื่องราวและคาดเดาได้ว่าตัวเองกำลังถูกขายให้กับเศรษฐีแก่ก็ยิ่งเสียใจ 

"เธอเป็นผู้ชายท้้องได้จริงๆใช่มั้ย" 

"คะ...ครับ" 

สุรเสียงเข้มอันกดดันที่ถามมาทำให้เดียวถึงกับตัวสั่น รีบละล่ำละลักตอบไปทันที  

"งั้นก็ดี ไปเอาสัญญามา" 

ชายแก่สั่งลูกน้องที่ยืนอยู่ แม่ที่ได้ยินแบบนั้นก็แย้มยิ้มกว้างเก็บอาการดีใจเอาไว้ไม่อยู่ 

รอเพียงไม่นานกระดาษเอสี่ที่มีร่างสัญญาก็ถูกนำมาวางตรงหน้าพร้อมกับปากกาหนึ่งด้าม 

"ถ้าเธอเซ็น ฉักจะยกหนี้สิบล้านให้พร้อมกับเงินอีกสิบล้าน" 

"เซ็นค่ะท่าน เซ็นค่ะ" 

หญิงร่่างท้วมที่เป็นมารดาของเดียวรีบหยิบปากกาขึ้นมาจรดเซ็นชื่อตัวเองลงไปในสัญญา เป็นอันยินยอมยกลูกชายเพียงคนเดียวแลกกับเงินก้อนโตอันหอมหวาน

"แม่..." 

เดียวเรียกแม่ตัวเองที่ยิ้มระรื่นด้วยน้้ำเสียงที่ขาดห้วง เขามองแม่พร้อมกับน้ำตาที่รินไหลออกมาอีกครั้ง 

"และเมื่อเซ็นสัญญาฉบับนี้แล้ว เธอก็ไม่มีสิทธิ์ในตัวเด็กคนนี้อีก ห้ามยุ่งเกี่ยว ห้ามพบเจอกันและห้ามนำเรื่องที่ลูกเธอตั้งท้องได้ไปป่าวประกาศให้ใครรู้เด็ดขาด" 

"ค่ะท่าน ไม่มีปัญหาเลยค่ะ ดิฉันจะไม่มายุ่งเกี่ยวกับไอ้เด็กนี่เลย แล้วก็จะรูดซิปปากให้สนิทเลยค่ะ" 

แม้เราสองแม่ลูกจะนั่งข้างกัน แต่มันกลับรู้สึกห่างไกลกันเหลือเกิน แม่ไม่แม้แต่จะหันมามองเขาเลยสักนิด ไม่ร้องไห้เสียใจแบบที่เขาร้องอยู่ตอนนี้เลย 

กระทั่งแม่รับเงินและเดินออกไปแล้ว เดียวก็ไม่รู้จะต้องทำยังไงต่อ เขารู้สึกว่ามันมืดแปดด้านไปหมด อยู่ๆชีวิตก็พลิกผัน เจ้าของชีวิตกลับไม่ใช่ตัวเขาเอง แต่เป็นชายชราที่นั่งอยู่ตรงหน้าต่างหาก 

"เอาเด็กคนนี้ไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่ซะ" 

สิ้นเสียงคำสั่ง หญิงสาวสองคนก็มาประคองตัวของเด็กหนุ่มให้ลุกขึ้นยืน แล้วพาขึ้นไปที่ชั้นสองของบ้านหลังใหญ่ 

เดียวถูกจับให้ถอดเสื้อผ้าทุกชิ้นออกจนร่างกายเปลือยเปล่า แม้จะอายแต่ก็ไม่กล้าขัดขืน เพราะเขารู้ตัวว่าไม่มีสิทธิ์ ไม่มีสิทธิ์ตั้งแต่ที่แม่เซ็นขายเขาทิ้งอย่างไม่ไยดีแล้ว 

หญิงสาวทั้งสองคนพาเดียวมาลงอ่างอาบน้ำ พวกเธอช่วยกันขัดถูทำความสะอาดร่างกายของเขาทุกซอกทุกมุม พออาบน้ำเสร็จเรียบร้อยก็พาออกจากห้องน้ำมาเช็ดตัว ใส่เสื้อผ้าใหม่ที่ดูดี ดูแพงกว่าเสื้อผ้าตัวเก่าของเขาตั้งเยอะ 

เดียวถูกทิ้งให้นั่งอยู่ในห้องนอนแสนกว้างใหญ่อยู่คนเดียว หญิงสาวสองคนออกไปนานแล้ว 

เขาไม่รู้จะทำอะไรจึงทำแค่นั่งนิ่งๆอยู่ที่เก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้งเท่านั้น ไม่กล้าลุกไปไหน ไม่กล้าหยิบจับอะไร และไม่กล้าหนีด้วย 

เพราะสัญชาตญาณมันบอกเขาว่า คนที่ซื้อตัวเขามานั้นช่างน่ากลัวเหลือเกิน หากทำให้ชายคนนั้นไม่พอใจ เดียวอาจจะต้องตายเลยก็ได้