บทที่1 ถูกขาย 1/2

-ถูกขาย- 

"แม่จะพาเดียวไปไหน! ปล่อยเดียวนะ! เดียวไม่ไปนะแม่!" 

"ช่วยไปกับกูดีๆได้มั้ยไอ้เดียว! มานี่!!" 

เด็กหนุ่มพยายามฝืนตัวเองไม่ให้ถูกคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นมารดาแท้ๆลากออกจากห้อง เขาอุตส่าห์หนีออกจากบ้านที่ต่างจังหวัดมาหางานทำที่กรุงเทพ หาห้องเช่าเล็กๆอยู่คนเดียวเพื่อหนีแม่ขี้เหล้าบ้าพนันที่วันๆเอาแต่จิกหัวใช้ ไม่ก็ไถเงินเขาอย่างเดียวไม่ยอมทำอะไร อุตส่าห์คิดว่าหนีมาขนาดนี้แล้วแม่จะไม่มีทางหาเขาเจอ แต่ไม่รู้มีเคราะห์กรรมอะไร ทำไมเดียวถึงถูกแม่ตามหาตัวเจอได้ง่ายขนาดนี้  

"กลับไปกับกูเดี๋ยวนี้นะ!" 

"เดียวก็บอกแล้วไงว่าไม่ไป!!!" 

เด็กหนุ่มสะบัดแขนสุดแรง มารดาขี้ยาถููกสะบัดแขนเสียหลักหงายหลังล้มตึง เธอรีบลุกขึ้นมาด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว พลางชี้หน้าด่าลูกชายเพียงคนเดียวของเธออย่างเคืองแค้น 

"ไอ้เดียว นี่มึงกล้าผลักกูเหรอ!" 

"ก็แม่มาจับเดียวไว้ทำไมกันเล่า!" 

"ไอ้ลูกเหี้ย! เลี้ยงเสียข้าวสุก! มึงจะมากับกูดีๆมั้ย!" 

"ไม่! แม่กลับไปเลยนะ เดียวจะอยู่ที่นี่!" 

เดียวดันตัวของมารดาให้ออกจากห้อง พยายามดันประตูห้องเพื่อปิด แต่แม่ก็ดันกลับมาไม่ยอมให้เขาปิดประตูได้ 

"ไอ้เหี้ยเดียว! มึงจะเอาแบบนี้ใช่มั้ย!" 

"แม่จะทำบ้าอะไร" 

เดียวเริ่มเห็นท่าไม่ดี ที่เห็นว่าคนที่ตามมาสมทบแม่เป็นพ่อเลี้ยงที่เดียวเคยเกือบโดนมันข่มขืน มันมาช่วยแม่ดันประตูห้องของเขาให้เปิดออก แต่เขาก็พยายามสู้ดันกลับไป 

เด็กหนุ่มเพียงคนเดียวสู้แรงของคนสองคนไม่ไหว สุดท้ายก็โดนผลักประตูเข้ามาจนได้ เดียวรีบวิ่งไปเอามีีดปลายแหลมในครัวมาขู่สองผัวเมียขี้ยาทันที 

"อย่าเข้ามานะ! ฮึก ไม่งั้นเดียวแทงพวกคุณสองคนแน่!" 

"หนูเดียวลูก กลับไปกับแม่กับลุงนะ" 

เดียวส่ายหน้าปฏิเสธทั้งน้ำตา ในมือกำด้ามมีดแน่นจ่อไปหาคนสองคนตรงหน้า เขาไม่มีทางกลับไปกับคนพวกนี้้เด็ดขาด ขืนกลับไป เขาก็ต้องไปเผชิญกับนรกบนดินอีกน่ะสิ ต้องคอยถูกแม่ทุบตีเวลาที่ตัวเธอไม่มียาเสพ ไม่ก็โดนบังคับให้ไปลักขโมยเงินชาวบ้านเพื่อเอาเงินไปซื้อยาเสพติดหรือเอาไปเล่นพนัน ตกกลางคืนก็ต้องมาคอยระแวงว่าพ่อเลี้ยงจะย่องมาข่มขืนอีก โชคดีที่เดียวเอาตัวรอดมาได้ทุกครั้ง และครั้งนี้เดียวก็ไม่มีทางกลับไปเด็ดขาด 

"ไม่ไป! ก็บอกว่าไม่ไป!" 

"โถ หนูเดียว ลุงเป็นห่วงหนูนะ อยู่ที่นี่ใครจะดูแลหนู" 

"อย่าเข้ามานะไอ้แก่บ้ากาม!" 

ทำมาเป็นพูดว่าเป็นห่วง ห่วงแบบไหน ห่วงกลัวว่าจะไม่ได้เอาลูกเลี้ยงอย่างเขาทำเมียล่ะสิไม่ว่า เดียวร้้องไห้น้ำตานองหน้า ทั้งเสียใจทั้งโกรธแม่ที่ทำกับเขาแบบนี้ คอยตามรังควานกันไม่เลิก ไม่ยอมปล่อยเขาให้เป็นอิสระสักที  

"มัวแต่กล่อมอะไรมัน น่ารำคาญ! กูจัดการเอง!" 

หญิงวัยห้าสิบหน้าตาขึงขังหันซ้ายหันขวาหาอะไรบางอย่าง สายตาเหลือบไปเห็นแจกันกระเบื้องที่วางอยู่บนโต๊ะ ก็รีบคว้ามาทันที เธอเขวี้ยงไปสุดแรง แจกันสีขาวพุ่งตรงไปหาลูกชายดื้อด้านโดนหัวเข้าเต็มๆ 

"อึ่ก แม่..." 

เดียวทำมีดหลุดมือทรุดลงไปนั่งกับพื้น มือเล็กเอื้อมขึ้นไปแตะบริเวณที่ถูกแจกันกระทบใส่ ความเจ็บปนแสบและเลือดที่เปื้อนปลายนิ้ว ทำให้เด็กหนุ่มเงยหน้ามองมารดาอย่างคนรู้สึกผิดหวัง ไม่คิดว่าเธอจะกล้าทำกันถึงขนาดนี้ นี่เธอเคยเห็นเดียวเป็นลูกบ้างมั้ยนะ...

"ฮึก ฮือ"

น้ำตาแห่งความผิดหวังและเสียใจรินไหลไม่ขาดสาย เดียวสะอึกสะอื้นฟุบตัวลงไปนอนขดอยู่กับพื้น

เขาไม่มีแรงจะต่อต้านหรือหนีแล้ว อยู่ๆมันก็ลุกขึ้นยืนไม่ไหว ความเสียใจมันถาโถมเข้ามาจนเจ็บปวดไปหมด 

"ยืนบื้ออะไรล่ะ ไปอุ้มตัวมันมาสิ" 

"เออ รู้แล้วๆ แล้วมันจะตายมั้ยเนี่ย" 

"แค่นี้มันไม่ตายหรอก!"

พ่อเลี้ยงรีบเดินไปอุ้มร่างของลูกเลี้ยงขึ้นมา แล้วเดินตามเมียที่เดินนำออกไป เขามองดูเด็กหนุ่มในอ้อมแขนก็เกิดความคิดรู้สึกเสียดาย เขายังไม่ได้เอาลูกเลี้ยงคนนี้มาทำเมียเลย หน้าตาผิวพรรณดีผิดแม่มันลิบลับ เสียดายต้องเอาไปขายใช้หนี้ซะก่อน ไม่งั้นนะ...คงได้ยัดเยียดความเป็นผัวให้ไปแล้ว