ตอนที่ 2

Inin

“อินอินฉันดูเป็นไงมั่ง?” เสียงเพื่อนสนิทสุดๆ ของฉันเอ่ยถามเป็นรอบที่ร้อยแปดพลางหมุนตัวมองตัวเองในกระจกอย่างขาดความมั่นใจ ฉันพ่นลมหายใจเฮือกเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วจำไม่ได้ มองตอบดวงตากลมโตหวานแหววของยัยนั่นผ่านกระจก

“เธอสวยที่สุดโพซี”

“จริงเหรอ เขินจัง” ยัยบ้านั่นทำท่าคิกขุก่อนจะบิดไปบิดมาหน้ากระจกเหมือนทุกๆ ครั้งที่ฉันตอบแบบนี้ และอีกห้านาทีต่อมา...

“อินอินฉันดูเป็นไงมั่ง” เสียงเพื่อนสนิทสุดที่รักของฉันดังขึ้น

“เฮ้อ~”

“ทำไม ฉันดูไม่ดีตรงไหนเหรอ”

“เธอสวยที่สุดในสามโลก”

“กรี๊ด! รักเธอที่สุด”

“....”

“อินอิน ฉันดูเป็นไงมั่ง”

“ดูดีมาก”

“อร๊าย เขินชะมัด”

“....” ยัยนี่ต้องเพี้ยนไปแล้วแหงมๆ

ผู้หญิงที่กำลังวิตกจริตเหมือนคนบ้าอยู่หน้าฉันตอนนี้ชื่อโพซี ยัยนั่นเป็นเพื่อนสนิทของฉัน และกำลังจะเข้าพิธีหมั้นกับแฟนหนุ่มสุดหล่อนามว่าท็อฟฟี่ หลังจากที่ฝ่ายหญิงเรียนจบชั้นมัธยมปลายมาหมาดๆ ทางครอบครัวทั้งสองฝ่ายก็รีบจัดงานหมั้นตามที่ได้ทาบทามและตกลงกันเอาไว้ทันที

ฉันมองหน้าโพซี รู้สึกมีความสุขไปด้วย... เธอโชคดีชะมัด ได้แฟนทั้งหล่อ รวย แถมยังรักเธอมากมายอีกต่างหาก ถึงแม้ก่อนหน้านี้โพซีจะต้องฟันฝ่าอุปสรรคมากมายกว่าจะเอาชนะใจพี่ท็อฟฟี่ได้ก็เถอะ เจ็บตัวนิดหน่อยแต่ได้เจอกับรักแท้ตลอดกาลมันก็คุ้มค่าแล้วไม่ใช่เหรอ

ฉันจะมีโอกาสได้เจอใครแบบนี้บ้างไหมนะ อร๊าย แอบฝัน...

“สาวๆ จ๊ะ จวนได้เวลาแล้วนะ พร้อมกันหรือยัง” เสียงหวานใสของพี่เพริลดังขึ้น เธอเป็นเจ้าของห้องเสื้อเว้ดดิ้งสตูดิโอ ซึ่งเป็นธุระจัดการเรื่องชุดให้กับคู่บ่าวสาวเอ๊ยคู่หมั้นทั้งฝ่ายหญิงและฝ่ายชาย นอกจากนั้นพี่เพริลยังเป็นญาติกับโพซีอีกด้วย ฉันไม่แปลกใจเลยที่ชุดของโพซีจะดูโดดเด่นและสวยสะดุดตาไปทุกตารางนิ้ว ไม่ว่าจะมองมุมไหนยัยนั่นก็เจิดจรัสไปซะหมด

“เจ๊เค้าดูเป็นไงมั่ง” โพซีหันซ้ายหันขวาให้พี่เพริลดู

“ดูดีไร้ที่ติ”

โพซียิ้มแก้มปริ

พี่เพริลมองสำรวจโพซีรอบสุดท้าย เมื่อเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีจึงพูดขึ้น “ถ้าอย่างนั้นก็ไปกันเถอะ เดี๋ยวจะเสียฤกษ์เสียยามกันหมด”

“เจ๊จับมือซีหน่อยสิ” ยัยโพซียื่นมือให้พี่เพริลอย่างตื่นเต้น

“ได้สิ” แล้วพี่เพริลก็จูงมือยัยนั่นออกจากห้องแต่งตัว โดยมีฉันเดินตามหลังมาติดๆ

พิธีการดำเนินไปตามลำดับขั้นตอนทันทีเมื่อถึงฤกษ์ ฉันนั่งเป็นเพื่อนโพซี ส่วนข้างๆ พี่ท็อฟฟี่ก็มีเพื่อนของเขานั่งอยู่ด้วยเหมือนกัน

“นี่สายเธอตามองไปที่ไหนกัน”

“เอ๊ะ?” ฉันเหลือบมองหน้าโพซีเลิ่กลั่กหลังจากเสร็จสิ้นพิธีการ ยัยนั่นก็พูดออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

“ฉันเห็นนะเธอแอบมองนายเรียว”

เรียว... คือคนเดียวกับที่นั่งข้างพี่ท็อฟฟี่

“เฮ้ย” ฉันกะพริบตาปริบๆ อย่างตกใจกับคำกล่าวหาของโพซี อ่า... ใช่ ยอมรับว่าฉันมองอิตานั่นจริงแต่มันก็ไม่มีเหตุผลที่ยัยนี่จะมาส่งสายตาวิบวับเป็นประกายให้ฉันแบบนี้นี่นา ฉันไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย

“อย่านะ นั่นน่ะมีคู่หมั้นคู่หมายแล้วนะ เธอลืมแล้วเหรอ”

“ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเรียวสักหน่อย” ว่าพลางส่งค้อนให้โพซีไปหนึ่งทีอย่างอารมณ์เสีย

“ฮ่าๆ รู้หรอกน่า ฉันล้อเล่น ช่วงนี้เห็นเธอคร่ำเคร่งเรื่องงานพิเศษตลอดเวลาเลยนี่นา มีหนุ่มๆ เข้ามาจีบก็สะบัดบ็อบใส่ไปซะทุกราย เพลาๆ ลงบ้างก็ดีนะ ทำตัวหักโหมไประวังจะได้ไปอยู่บนคานทองสมใจ”

โพซีร่ายมาซะยาวยืด สุดท้ายก็จบลงด้วยการทำท่าน่ารักๆ ล้อเลียนฉันอีก เหอะ! ใครจะไปสุขสมใจเหมือนเธอกันล่ะ นอกจากจะสวย บ้านรวย กิจการมั่นคงแล้วยังมีแฟนหล่อ รวย นิสัยดีแบบนี้ ชาติที่แล้วทำบุญมาด้วยอะไรกันนะ ถึงได้ดีอย่างนี้

คิดแล้วก็เซ็งกับชีวิตตัวเองชะมัด

จริงๆ แล้วเมื่อก่อนฐานะทางบ้านฉันก็ดีพอๆ กับโพซี แต่เพราะธุรกิจล้มละลาย ทำให้การดำเนินชีวิตของครอบครัวเปลี่ยนไป... พ่อกับแม่ถอยไปตั้งหลักที่ต่างจังหวัด ปล่อยให้ฉันกับลูกพี่ลูกน้องอาศัยอยู่ด้วยกันตามลำพังในบ้านหลังใหม่ที่ซื้อเอาไว้หลังจากเกิดวิกฤต

ฉันไม่โทษโชคชะตาที่เล่นตลกกับชีวิตหรอก และไม่นึกเสียดายที่เมื่อก่อนเคยสุขสบาย ยังไงชีวิตคนเราก็ต้องดำเนินต่อ... ดีซะอีก การได้เรียนรู้ความลำบากของการใช้ชีวิตช่วยสอนให้ฉันเข้มแข็งและกล้าหาญมากขึ้น ถ้าเพียงแต่ฉันไม่ได้พบเขาคนนั้น ฉันเองก็คงจะคิดไม่ได้อย่างนี้ พี่โอเวอร์...

สามปีที่แล้วฉันยังเป็นแค่เด็กนักเรียนม.ต้น และคิดอะไรตื้นๆ

น่าขำชะมัด ฉันเคยคิดจับคู่ผู้ชายที่รวยล้นฟ้าอย่างพี่โอเวอร์ให้พี่สาวตัวเอง (มินมิน) แต่ไปๆ มาๆ ฉันกลับชอบพี่โอเวอร์ซะเอง หึๆ แต่ท้ายที่สุดก็ต้องกินแห้วเพราะในสายตาของพี่โอเวอร์มีแค่พี่มินมินคนเดียวเท่านั้น ถึงจะรู้สึกเจ็บกับรักครั้งนั้น แต่ฉันก็ไม่เสียใจ อย่างน้อยพวกเขาทั้งสองก็ทำให้ฉันได้เรียนรู้อะไรหลายอย่าง

มีสิ่งหนึ่งที่ฉันจะจดจำไปจนวันตาย... คืออย่าหวังสบายทางลัดด้วยการจับผู้ชายรวย

อาจเพราะความคิดที่ฝังใจนั่น ทำให้ฉันสร้างเกราะกำบังให้กับหัวใจ ปิดกั้นตัวเองจากภายนอก ไม่ยอมปรายตามองผู้ชายที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเลยสักราย