ตอนที่ 4 หิวแล้ว

หลังจากที่ทุกคนก้าวเข้าสู่ห้องโถงใหญ่ คริสตัลก็ต้องหันมองไปรอบด้านด้วยความตื่นตาตื่นใจ ไม่คิดว่าพระราชวังของเหล่าแวมไพร์จะสวยงามขนาดนี้

“มาแล้วรึ ลูคัส วินเซนต์”

“ลูกกลับมาแล้ว ท่านพ่อ”

“กลับมาแล้ว”

“หึ ยังเหมือนเดิมเลยนะ ลูคัส”

“…” เงียบแถมยังเมินหน้าหนีอีก

คริสตัลมองปฏิกิริยานั่นอย่างงุนงง ซึ่งแตกต่างจากวินเซนต์ที่ยิ้มร่า พลางคิดว่านี่คือการทักทายของพ่อลูกกันอย่างนั้นเหรอ?

“เอาเถอะ ข้าได้ยินว่าพวกเจ้าพามนุษย์มาด้วย”

“คือว่าท่านพ่อ ข้าไม่รู้ว่าท่านทราบแล้วหรือไม่ แต่ว่าพวกยูเปียร์มันเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว”

“ว่าอย่างไรนะ!! เป็นไปได้ยังไงกัน ทำไมพวกนักล่าไม่แจ้งข่าวมา!”

“คือท่านพ่อ เรื่องพวกนี้ข้าก็พึ่งทราบเมื่อครู่ที่ผ่านมานี่เอง”

….

ในระหว่างที่ราชาแห่งแวมไพร์กำลังพูดคุยกับวินเซนต์อยู่นั้น ร่างสูงของลูคัสก็ได้เดินตรงเข้ามาจับแขนของคริสตัลไว้ก่อนที่จะดึงให้ตามเขาไป โดยไม่สนใจการสนทนาที่กำลังเกิดขึ้นเบื้องหลังเลยสักนิด

ซึ่งคริสตัลเองก็ดันตามเขาไปอย่างมึนงง เมื่อความง่วงเริ่มแผลงฤทธิ์ออกมาอีกครั้งในตอนนี้

“แล้วนั่นเจ้าจะไปไหน ลูคัส”

“ข้าแค่ไม่อยากเจอหน้าท่าน เพราะอะไรท่านคงรู้ดี ไปกันเถอะ”

“นี่! ไอ้ลูกคนนี้นี่! ข้าบอกให้หยุดไง!!”

ร่างสูงที่ดึงข้อมือของคริสตัลนั้นเร่งฝีเท้าเร็วขึ้นจนเสียงที่ตะโกนตามออกมาอย่างไม่พอใจนั้นได้เงียบหายไปกับเบื้องหลัง

“นะ นี่ คุณจะพาผมไปไหน”

“ตามมาเงียบๆ ถึงแล้วก็จะรู้” คริสตัลเร่งฝีเท้าเพื่อก้าวตามไปให้ทัน แต่บ้าจริง! นี่ลืมไปหรือเปล่าว่าคนที่กำลังลากไปเนี่ย เป็นมนุษย์นะ!!

“อะ! จะทำอะไรนะ!”

“ชักช้า! ฉันไม่ชอบ!”

คริสตัลที่ถูกอุ้มขึ้นหลังอย่างกะทันหันได้แต่กอดคออีกฝ่ายแน่นขึ้น เพราะจู่ๆร่างสูงก็เร่งความเร็วจนกลายเป็นวิ่ง แล้วเพียงไม่นาน ร่างของคริสตัลก็กระแทกอย่างแรงลงบนเตียงนอนที่มีสปริงอย่างดี แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังเจ็บอยู่ดี

“อะ โอ๊ย เจ็บจัง นี่คุณอ่อนโยนกว่านี้ไม่เป็นหรือไงกัน!” คริสตัลได้ทีก็แว้ดกลับไปอย่างลืมตัวพลางลูบหลังที่กระแทกอย่างแรง แล้วในตอนที่กระแทกนั้น เหมือนจะได้ยินเสียงบางอย่างที่ดังลั่นขึ้นจากกระเป๋า เมื่อนึกขึ้นได้จึงรีบเปิดแล้วหยิบออกดู

..ถึงได้รู้ว่ากรอบรูปภาพถึงกับแตกร้าว

นั่นทำให้เขากำมือแน่นอย่างไม่รู้ตัว พลางเงยหน้าจ้องมองร่างสูงด้วยความโกรธปนความเสียใจ ที่สิ่งสำคัญเกือบจะพังไป

ไม่เกือบหรอก แต่พังจริงๆเพราะแรงกระแทกเมื่อครู่นี้ กรอบรูปเลยหักครึ่งเลยทีเดียว

แต่ก็เพียงไม่นานเท่านั้น ที่สายตาโกรธแค้นได้แปรเปลี่ยนเป็นระแวดระวัง นั่นก็เป็นเพราะว่า ดวงตาของร่างสูงนั่น ปรากฏแสงสีฟ้าอีกแล้วและดูเหมือนมันจะไม่จางหายไปด้วย

“ฉันหิวแล้ว”

พลางก้าวเข้ามาใกล้ และนั่นทำให้คริสตัลต้องถอยร่นร่างไป ถอยไปจนชิดที่หัวเตียง และแค่พริบตาเดียวเท่านั้น ร่างสูงก็ได้ขึ้นมาคร่อมทับร่างเอาไว้

“จะทำอะไรนะ!” เสียงที่เอ่ยออกมานั่นล้วนมีแต่ความสั่นกลัว

“นายเป็นอาหาร ที่ฉันจะต้องกิน” สิ้นคำพูดนั้นร่างสูงก็ก้มหน้าลงและซุกเข้าที่ซอกคอก่อนจะหยุดชะงัก เมื่ออำนาจบางอย่างได้เรืองแสงออกมาจากหน้าอกของคริสตัล

คริสตัลได้แต่เบิกตาโพล่งด้วยความตกใจ ก่อนจะดึงสร้อยคอออกมาอย่างช้าๆ แสงสีฟ้าที่เรืองแสงออกมานั่น สะท้อนเข้าไปในดวงตาของร่างสูง ซึ่งมันเป็นสีเดียวกัน อย่างน่าประหลาดใจ

“หิว อ่า ได้โปรด อะ อนุญาตฉันที”

เสียงแหบพร่าที่เปล่งออกมาอย่างทรมานนั่นทำให้คริสตัลได้แต่สงสัยว่านี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

“กะ เกิดอะไรขึ้น นี่มัน หมายความว่าไง!?” และด้วยความสงสัยที่ทบทวี ทำให้คริสตัลร้องถามออกไปอย่างสับสนและมึนงง เพราะเท่าที่ผ่านมา สร้อยเส้นนี้ไม่เคยมีปฏิกิริยาแบบนี้มาก่อน ตลอดชีวิตที่ผ่านมา

..ไม่เคยเลยสักนิด

“อนุญาต ได้โปรด แฮ่กๆ” เสียงแหบพร่านั่นอ้อนวอนออกมาอีกครั้งพร้อมลมหายใจที่รุนแรงราวกับทนอะไรบางอย่างไม่ไหว

“เร็วเข้า! แล้วจะอธิบายให้ฟัง!!”

“มะ ไม่!! ต้องบอกผมมาก่อนว่ามันเกิดอะไรขึ้น!!”

“ฉันจะทนไม่ไหวแล้ว!!”

“เฮือก!!” แล้วเขาก็ต้องเบิกตากว้าง เมื่อดวงตาที่เคยเป็นสีฟ้านั้น ได้แปรเปลี่ยนไปเป็นสีแดงดุจเลือด และก่อนที่จะทันได้พูดอะไร ความเจ็บปวดก็แล่นริ้วขึ้นมาจากลำคอซะก่อน

“อึ่ก! อ่า จะ เจ็บ” ความเจ็บปวดนั่นรุกรานไปทั่วลำคอ คริสตัลพยายามผลักแล้วดันเขาออกแต่ก็ไม่เป็นผล จนแขนที่ยกขึ้นเพื่อดันไหล่นั่น หมดแรงอ่อนกำลังลง

“อืมม!”

….

เสียงครางที่หลุดออกมาอย่างยินดีนั่นดังขึ้นเบาๆ เวลาผ่านไปได้สักพัก ลูคัสก็ผละริมฝีปากออกจากลำคออันหอมหวานนั้นอย่างอ้อยอิ่งแล้วค่อยๆเลียตรงรอยฟันอีกครั้งเป็นการทำความสะอาด ก่อนที่ดวงตาที่แดงก้ำนั้นจะอ่อนแสงลงจนกลายเป็นสีดำปกติ

หลังจากที่ลูคัสได้สติก็ได้ก้มมองร่างที่อยู่ในอ้อมแขนทันที ถึงแม้จะไม่หมดสติ แต่ดวงตาสีน้ำเงินนั่นก็จ้องตอบกลับมาอย่างอ่อนแรง

“นายผิดเองที่ไม่อนุญาตฉัน”

“ทะ ทำ..ไม”

“พักผ่อนซะ ตื่นขึ้นมาแล้วจะเล่าให้ฟังทุกอย่าง”

แล้วร่างเล็กก็หมดสติไป ลูคัสจ้องมองไปที่ต้นคอหอมหวานนั้นอีกครั้ง พลางคิดว่า ทำไม

…ทำไมตัวเองถึงกระหายได้ถึงขนาดนี้

แอ๊ด..

เสียงเปิดประตูที่ดังขึ้น รั้งสายตาให้หันไปมองก่อนที่พบว่าน้องชายทั้งสามได้เดินเข้ามาหา พลางจ้องสายตาไปที่ร่างที่นอนอยู่ตรงหน้า

“ข้าได้ยินเสียงร้อง” ซาลัม

“ท่านพี่ระเบิดพลังออกมาจนข้ารู้สึกได้เลยรีบตรงมา” ซีโน่

“กินไปแล้วสินะ ท่านพี่ นั่นอะ”

วินเซนต์เดินตรงเข้ามาใกล้แล้วคนอื่นก็ตามเข้ามา ลูคัสเลยต้องดึงเอากระเป๋าของอีกฝ่ายมา ในตอนนั้นเองที่สายตาเหลือบไปเห็นกรอบรูปที่ตั้งอยู่ด้านข้างแถมยังหักครึ่งอีกต่างหาก และคาดว่าคงไม่พ้นฝีมือตนเองเป็นแน่

“ที่ไหนมีกรอบรูปขายบ้างนะ” ได้แต่พึมพำออกมาแต่ก็ไม่ได้รอดพ้นหูของน้องชายไปได้