EPISODE 02

หลายวันต่อมา

“เดี๋ยววันนี้ฉันเลยไปรับเด็ก ๆ นะ” ฉันบอกกับมิ้น วันนี้ฉันจะออกไปเดินซื้อของที่ห้าง ของใช้ที่จำเป็นหมดค่ะ จะสั่งออนไลน์ก็ไม่สะดวกบางอย่างต้องมาเลือกเองถึงจะถูกใจ

“อ่า ๆ ฝากด้วยนะ เดี๋ยวเคลียร์งานรอ” มิ้นกำลังหัวหมุนกับงานบัญชีของบ้านไร่อุ่นรัก ต้องเล่าว่านินจาเอ่ยชวนเราสองคนร่วมลงทุน แล้วช่วยกันบริหารจัดการ ก็ดูแลงานในไร่ ดอกไม้ต้นไม้นานาพรรณ มีการทำชากุหลาบ และอีกหลายอย่าง ทุกอย่างดำเนินไปได้ด้วยดีค่ะ กิจการกำลังรุ่งเรือง วันนี้นินจาก็เลยถือโอกาสไปแสวงหาความสุขทางกาย วันนี้เป็นวันของนินจา หนึ่งอาทิตย์จะมีหนึ่งวันที่นินจาจะออกไปข้างนอกเพื่อให้เวลากับตัวเอง

@ห้างสรรพสินค้า

หลังจากที่คิดเงินเรียบร้อย ฉันเดินเอาของมาไว้ที่รถ และคิดเอาไว้ว่าจะกลับเข้าไปซื้อของทานเล่นมาให้เด็ก ๆ ที่กำลังจะเลิกเรียนในอีกไม่ช้า

หมับ! ระหว่างนั้นเองมีใครบางคนจับรั้งข้อมือของฉันให้ดึงให้หันหน้าไปสบตากับเขา เขาคนนี้ใส่ฮู้ดคลุมหัว ใส่แมส ทั้งใบหน้าฉันเห็นแค่ดวงตาของเขา ดวงตาคู่สวยที่เห็นก็รู้แล้วว่าเป็นใคร

เขาจับจ้องฉันทุกกระเบียดนิ้วก่อนจะดึงฉันเข้าไปโอบกอด “เจอจนได้ คิดถึงมากรู้ไหม”

น้ำเสียงของเขาคนนี้ยังมีผลต่อการเต้นของหัวใจฉันเป็นอย่างดี ฉันพูดไม่ออก ไม่คิดว่าจะเจอ หกปีไม่เคยเจอ ทำไมวันนี้ถึงมาเจอกันได้

ทิกเกอร์ผละกอด สำรวจใบหน้าของฉันอีกรอบ “เกอร์พักอยู่โรงแรมไม่ไกลจากตรงนี้ เราไปคุยกันได้ไหม เกิดอะไรขึ้น ทำไมทิชาต้องทิ้งเกอร์ด้วย ทำไมถึงทำแบบนั้นไหนว่าเรารักกัน ถ้าเป็นเรื่องที่เราทะเลาะกันวันนั้นเกอร์ขอโทษ”

“ไม่จำเป็น เราไม่มีอะไรต้องคุยกัน” ไม่มีอะไรจะต้องคุยกับคนที่กำลังจะเป็นเจ้าบ่าวและเป็นพ่อของเด็กในท้องดาราสาวคนนั้น

“ทิชา…”

“ปล่อยมือด้วย” ฉันพยายามแกะมือออก แต่แกะเท่าไหร่ก็แกะไม่ออก

“ไม่ เรามีเรื่องต้องคุยกัน” เขาจับข้อมือฉันแน่นกว่าเดิม ดวงตาดุดันเผยขึ้นอย่างชัดเจน เวลาโกรธทิกเกอร์เป็นแบบนี้เสมอ และอีกนิดเขาจะควบคุมตัวเองไม่ได้ ถ้ายิ่งยื้อฉันจะไปรับลูกไม่ทัน

“ขับนำไปสิ เดี๋ยวขับตาม”

“เกอร์ไม่โง่นะทิชา เลือกมาจะเอารถเกอร์ไปหรือจะไปรถทิชา”

“รถคุณค่ะ” ไปรถฉันไม่ได้ ภายในรถมีแต่ของเล่นเด็กทั้งสามคน คนที่จะแต่งงานแล้วและกำลังมีลูกกับผู้หญิงที่มีชื่อเสียง มีครอบครัวที่น่ารัก ฉันกับลูก ๆ ของฉันจะไม่เข้าไปเป็นส่วนเกินในชีวิตของใครอีก

“งั้นก็ตามมา” ฉันเดินตามเขามาเงียบ ๆ เว้นระยะห่างพอสมควร กลัวเผื่อใครจำเขาได้แล้วแอบถ่ายลงโซเชียลจะเกิดความวุ่นวาย

ระหว่างเดินตามทิกเกอร์ ฉันได้ยกโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหามิ้น คงต้องเป็นมิ้นที่ไปรับเด็ก ๆ แทนเพราะฉันไม่ว่าง กว่าจะเคลียร์กันรู้เรื่องไม่รู้ว่าจะนานแค่ไหน

(ว่าไงทิชา)

“เออ ธุระยังไม่เสร็จ”

(ให้ฉันไปรับเด็ก ๆ เหรอ)

“ใช่ ๆ”

(แกแปลก ๆ นะเนี่ย)

“ยังไงจัดการให้ด้วยนะ แล้วเจอกัน” ฉันพูดแค่นั้นแล้วกดวาง ถ้าพูดอะไรมากกว่านี้ ทิกเกอร์ที่ยืนอยู่ข้างรถ BMW Z4 สีแดง อาจจะได้ยิน ถ้าเขาสงสัยอะไรสักอย่างเขาจะไม่ใช่คนโง่

ฉันเปิดประตูเข้ามานั่งภายในรถสปอร์ตของเขา ตัวเขาทำตามฝันได้หลาย ๆ อย่าง โดยเฉพาะรถสปอร์ตที่เคยบ่นว่าอยากจะได้มาก ๆ

น่าเจ็บใจที่ตัวฉันยังเฉิ่มเชยเพราะทุกวันมัวยุ่งอยู่กับงาน ขลุกแต่อยู่กับลูก ไม่มีการพัฒนาเกิดขึ้นเผลอ ๆ อาจจะเชยกว่าเดิมด้วย

และน่าเจ็บใจ ไม่เจอกันมาตั้ง 6 ปี มาเจอตอนนี้ทำไมกัน เราสองคนไม่ควรเจอกันอีกแล้ว ไม่ควรเจอกันเลย

โรงแรม Q

เป็นโรงแรมที่มีระบบรักษาความปลอดภัยสูง ข้อมูลของลูกค้าไม่มีรั่วไหล หากมีถ่ายงานสองสามวันซุปเปอร์สตาร์อย่างทิกเกอร์จะเลือกพักสถานที่แบบนี้ ก็ยังคงนิสัยเดิมสินะ เพิ่มเติมคือชื่อเสียงที่โด่งดังมากขึ้นหลายเท่าตัว

ฉันนั่งลงที่เก้าบุนวม เกร็งไปทั้งตัว และภาวนาขอให้ไทน์ไทม์อย่าเพิ่งงอแงโทรเข้ามาหาฉันในเวลานี้

“ทิชาทิ้งเกอร์ได้ไง น้อยใจอะไรทำไมไม่คุยกันดี ๆ ไหนว่าจะอยู่ข้าง ๆ กันไง ทำไมทำแบบนั้น” เขาเดินไปที่ตู้เย็นเปิดประตูตู้และหยิบเหล้านอกพร้อมแก้ว เดินกลับมาที่โซฟาตัวใหญ่

“ถ้าจะพูดเรื่องเก่า เราอย่าพูดกันดีกว่า” ฉันไม่มีอะไรจะพูดแล้วไหม เรื่องมันผ่านมาตั้งหลายปีแล้ว แม้ว่าฉันจะมูฟออนเป็นวงกลม เดินย่ำอยู่กับที่ ทว่าฉันไม่ได้อยากให้เขาหันมา ไม่ได้อยากให้เขามาสนใจฉัน

“เรื่องของเรามันกลายเป็นเรื่องเก่าง่ายจังวะ” ทิกเกอร์พูดพลางเทเหล้าใส่แก้ว ยกขึ้นกระดกพรวดเดียว

“…” เป็นเขาไหมที่เปลี่ยนก่อน เป็นเขาไหมที่มีคนอื่น เป็นเขาไหมที่กำลังจะแต่งงานเพราะทำผู้หญิงคนนั้นท้อง ผู้หญิงที่คนทั้งประเทศต่างรักใคร่ แฟนคลับล้นหลามทั้งไทยและต่างประเทศ

แล้วมองกลับมาที่ตัวฉัน ฉันเป็นใครกัน แค่คนเฉิ่มเชยคนหนึ่ง ไม่ได้มีชื่อเสียงโด่งดัง คิดแล้วน้ำตาก็พาลจะไหล วันนี้มันวันซวยหรือไงกัน

“รู้ไหมว่าเกอร์รู้สึกยังไงกับการที่ทิชาหายไป รู้ไหมว่าเกอร์เจ็บแค่ไหน” เขาเทเหล้ายกดื่มต่อ

“…” คิดว่าฉันไม่เจ็บหรือไง กว่าฉันจะทำใจเดินออกมาได้ไม่ใช่เรื่องง่าย

“ทิ้งกันตอนที่เกอร์กำลังง่วนกับกองถ่าย จิตใจทิชาทำด้วยอะไรวะ” เพล้ง! รอบนี้เขาเขวี้ยงแก้วลงพื้น แล้วยกขวดเหล้าดื่มแทน

เขายังเป็นเขาที่ทำให้ฉันเป็นคนผิดอยู่เสมอ

“ถ้าคุณไม่มีเรื่องอะไรจะพูดมากกว่าเรื่องเก่า ๆ ฉันกลับนะคะ ฉันมีธุระที่อื่นต่อ แล้วต่อไปอย่าทำเป็นรู้จักฉันอีก ฉันไม่ใช่คนที่คุณควรรู้จัก” ฉันปลีกตัวดีกว่า ที่มาอยู่ตรงนี้เพราะไม่อยากโวยวายในที่สาธารณะ แต่ตอนนี้เหมือนมันจะบานปลายซะแล้วสิ

“คุณ คุณ คุณ คุณเหี้ยอะไรวะ” ทิกเกอร์พุ่งตัวมา คว้าหมับที่ต้นแขนทั้งสองข้าง เขาลงน้ำหนักบีบรุนแรงจ้องหน้าฉันด้วยความดุดัน

“ปล่อย” ฉันพยายามแกะมือเขาออก เขากำลังโมโห และเขาคือคนหนึ่งที่เลือดร้อนพอตัว เวลาขาดสติมักทำอะไรไม่คิด

“ปล่อยแน่” ทิกเกอร์ช้อนตัวฉันขึ้น อุ้มพาเดินเข้ามาในห้องนอน โยนลงที่เตียงสุดแรงไร้คำว่าทะนุถนอม เล่นเอาฉันจุก

ไอ้บ้านี่ ขอสบถหน่อยเถอะ

“จะทำอะไร” ฉันเขยิบถอยหนีเมื่อทิกเกอร์เริ่มถอดเสื้อออก

เขาจับข้อเท้าแล้วลากกลับมาก่อนจะทิ้งตัวลงมาทาบทับ “ก็ถ้าห่างเหินมากนัก เราก็มาแนบชิดระลึกความหลังสิ จะได้จำว่าเราเคยรักกันมากแค่ไหน จะได้จำว่าเราเป็นผัวเมียกัน”

“ไม่มีสิทธิ์ คุณไม่มีสิทธิ์ทำกับฉันแบบนี้”

“ทำไมจะไม่มีสิทธิ์ เอากันมาตั้งเท่าไหร่ ลืม? หรืออยากเรียกค่าตัวเหรอ จะเอาเท่าไหร่ว่ามา นอนกะดาราดังทั้งทีไม่ดีใจเหรอ อะเรียกมาดิ หน้าเงินนักไม่ใช่”

“…” หายไปแล้ว คนที่ฉันรักได้ตายไปแล้ว ตอนนี้คนนี้ที่กำลังอยู่ตรงหน้าฉัน แค่คนหน้าคล้ายคนที่ฉันรักเท่านั้น

“อย่ามามองแบบนั้น อย่ามาบีบน้ำตา เคยรู้บ้างไหมว่าเกอร์เสียน้ำตาให้ทิชาเท่าไหร่ต่อเท่าไหร่ เคยรู้บ้างไหมว่าเกอร์กลับมาห้อง แล้วไม่เจอทิชาเกอร์รู้สึกยังไง” เขาเริ่มร้องไห้ ใช่เขาร้องไห้ น้ำตาหยดใส่ใบหน้าฉันด้วย

ไม่มีอะไร ก็แค่เมาแล้วควบคุมตัวเองไม่ได้

“ฉันมีสามีแล้ว ปล่อยฉันไปเถอะนะ เรื่องของเรามันหลายปีมาแล้ว ให้มันจบเถอะ อย่ารื้อฟื้นเลย ตอนนี้ก็มีความสุขดีไม่ใช่เหรอ” ฉันเลือกจะโกหก เผื่อว่าเขาจะมีความเป็นมนุษย์อยู่บ้าง เผื่อจะมีศีลธรรมไม่ยุ่งกับคนที่มีครอบครัวอยู่แล้ว

“เหอะ!” ทิกเกอร์แสยะยิ้ม เขาทำหน้าสมเพช

สมเพชใคร เขาเหรอ หรือว่าฉัน