II : รับน้องก็ดี มันดี แต่ลองคิดดูอีกที (1)

II

รับน้องก็ดี มันดี แต่ลองคิดดูอีกที

“อยู่ได้แน่นะลูก ให้พี่เพมาอยู่เป็นเพื่อนก่อนไหม” คุณนายพินกุมมือลูกชายและถามออกไปอย่างเป็นห่วงเป็นใย สายตามองลูกชายคนเล็กมีแต่ความเป็นกังวลและทำใจยากที่จำต้องจากลูกชายเป็นครั้งแรก...

ตอนนี้ครอบครัวของพาเลมาส่งลูกชายคนเล็กที่เมืองหลวง หอพักที่เลือกไว้โดยมีพี่สาวเป็นผู้ช่วยหาให้ อยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยเท่าไหร่ จะเดินก็ไม่นาน จะนั่งวินครู่เดียวก็ถึงแล้ว

“ผมอยู่ได้ครับแม่ สบายมาก” เขาส่งยิ้มให้ผู้เป็นแม่ทันที ท่านจะได้ไม่ห่วง “ตอนนั้นพี่เพยังอยู่ได้เลย แล้วทำไมผมจะอยู่ไม่ได้ล่ะครับ”

“มันไม่เหมือนกันนะลูก” คุณนายพินยังคงไม่ยอม เป็นห่วงลูกชายไปหมด จะอยู่ยังไง จะกินยังไง อยู่ ๆ ไป ฝุ่นจะไม่ท่วมห้องใช่ไหม

“เหอะ ๆๆ ได้ยินไหมล่ะเจ้าน้องชาย เรามันกระดูกคนละเบอร์กันจ้า ” เพลาขัดความเศร้าของแม่ขึ้นอย่างชอบใจทันที “แต่ก็ไม่เป็นไรหรอกแม่ เพยังเข้ากรุงเทพบ่อย ๆ อยู่แล้ว เดี๋ยวแวะเข้ามาดูให้” ลูกสาวคนโตรับปาก เลยทำให้ผู้เป็นแม่คลายความกังวลลงไปได้บ้าง

“ใช่ครับแม่ ผมอยู่ได้จริงๆ ขอแค่มีเงิน ผมสบ๊ายย” ยังแสร้งทำเป็นเก่ง โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าอีกสามวันถัดไป หลังจากที่ความตื่นเต้นยามเมื่อได้อยู่คนเดียวหายไปแล้ว จะเริ่มคิดถึงบ้าน ถึงกับน้ำตาซึมเลยทีเดียวล่ะ แต่เรื่องนั้นที่จะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่วันเขาจะไม่เล่าให้ใครฟังหรอก!! อายตายเลย...

“โห... เจ้าแสบ ถึงจะส่งเงินค่ากินค่าอยู่ให้ แต่ก็ใช้ประหยัด ๆ ด้วยรู้ไหม” พ่อดนัยปรามไว้ก่อน เขากลัวว่าลูกชายที่ไม่มีใครควบคุมแล้วจะใช้เงินมือเติบ ก่อนหน้านี้ให้เงินเป็นสัปดาห์ก็ยังจะบริหารได้ไม่ดีเลย แล้วนี่ให้เงินเป็นรายเดือน ลูกชายเขาจะไปรอดไหมล่ะเนี่ย

“รับทราบครับผม!!” รีบตะเบ๊ะตอบรับทันที ถึงแม้ว่าในหัวจะเริ่มหวั่นแล้วว่าจะบริหารเงินได้รอดผ่านพ้นช่วงสิ้นเดือนไปได้ยังไง แต่ก็นับว่าโชคดีที่ก่อนหน้านี้เขาขันแข็งทำงานที่โรงงานน้ำแข็งมาตลอด มีเงินส่วนตัวอีกจำนวนหนึ่ง ถ้าที่บ้านส่งมาเขาใช้ไม่พอ ก็...

ก็ขอเพิ่มน่ะสิ ถ้าไม่ได้ ก็ค่อยใช้เงินเก็บของตัวเอง

“เอาล่ะ นี่ก็สายแล้ว เรารีบกลับกันเถอะ เดี๋ยวจะถึงบ้านมืดค่ำจนเกินไป” ภรรยายังอาลัยอาวรณ์ลูกชายไม่หยุด เป็นยิ่งกว่าตอนที่ส่งลูกสาวเมื่อ 5 ปีก่อนอย่างสิ้นเชิง แต่จะให้เหมือนกันได้ยังไงล่ะ เพลาน่ะเป็นคนเก่ง พ่อแม่ก็เลยไว้ใจ

“ใช่ครับแม่ ปะ เดี๋ยวผมลงไปส่งเอง” เขาพักอยู่ชั้นสามไม่ถือว่าสูงจนเกินไป เดินได้สบาย

“ฮ่า าาา... สินะชีวิตของเด็กมหา’ลัย” หลังจากพ่อแม่กลับไป พาเลก็มาจัดห้องต่อจนเสร็จ ทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างสุขใจและซึมซับบรรยากาศสิ่งใหม่ ๆ ที่เจอ และจะเจอในอีกหลายวันและหลายเดือนต่อไปนี้ ถึงจะเป็นน้องใหม่และเด็กสุดในรั้วมหา’ลัย แต่ก็เป็นชีวิตที่ต้องดูแลจัดการตัวเองทั้งหมดล่ะนะ เขาต้องทำให้ได้!!

“หิวอะ สิ่งที่เด็กหอต้องทำเองอีกอย่างก็คือ ทำอาหารฉบับเด็กหอสินะ แต่ว่าใกล้ ๆ หอมีร้านข้าวอยู่ จะทำเองให้เหนื่อยทำไมล่ะ” ว่าแล้วก็ดีดตัวลุกขึ้น หยิบกระเป๋าเงินแล้วก็โทรศัพท์มือถือเพื่อลงไปหาอะไรกินข้างล่างแถว ๆ หอพักทันที

วันแรกก็อุดหนุนเขาหน่อย ร้านค้ามีเยอะแยะ รอให้ใกล้สิ้นเดือนสิ้นใจก่อน คอลเล็กชันยังชีพถึงจะเริ่มต้นเปิดฉากอย่างเป็นทางการ

ร้านอาหารตามสั่งใกล้หอพัก ส่วนใหญ่ผู้เช่าของหอพักก็คือนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยที่อยู่ใกล้ ๆ นี้นั่นเอง ดังนั้นแล้วลูกค้าของร้านข้าวนี้ย่อมต้องเป็นผู้เช่าแถวนี้เป็นส่วนใหญ่ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาของมื้ออาหารหลัก ลูกค้าเลยมีแค่ไม่กี่คน หนึ่งในนั้นคือพาเลที่กำลังนั่งรอข้าวอยู่พร้อมกับการก้มหน้าเล่นโทรศัพท์มือถือรอไปด้วยพลาง ๆ

“อาหารได้แล้วลูก กินให้อร่อยนะ” เสียงของลุงเอ่ยขึ้นพร้อมกับจานข้าวที่วางลงตรงหน้าเขาพร้อมกับถ้วยอาหารอีกหนึ่งถ้วย

“ขอบคุณครับ” พาเลเงยหน้าขึ้นมามองและพยักหน้าให้ลุงไปเล็กน้อยอย่างมีมารยาท ต้องสร้างความสัมพันธไมตรีที่ดีต่อคุณลุงไว้มาก ๆ ต่อไปเขาอาจจะได้มาเป็นลูกค้าประจำ เผื่อลุงเขาจะแถมเพิ่มอีกสักหน่อย ถึงแม้ว่าในจาน อาหารที่ได้มาก็ปริมาณมากตามประสาของวัยรุ่นกำลังจะโตก็ตามที

ข้าวไก่ทอดซอสมะนาว แล้วก็ต้มยำกุ้งหนึ่งถ้วยเล็ก คืออาหารของเขาในมื้อนี้

“อื้มมม... กุ้งสดใช้ได้เลย” เขามันนักกินอาหารทะเลตัวยงล่ะ

“ไก่ก็กรอบ ผักก็กรอบ ซอสก็ดี ข้าวก็นุ่ม โอเค ร้านนี้มาซ้ำแน่นอน” ระหว่างกินก็อดจะวิจารณ์กับตนเองออกมาเสียงเบาไม่ได้ แต่จริง ๆ ถ้าร้านจะใกล้กับหอพักของเขาแค่นี้ ถึงรสชาติจะแย่กว่านี้แต่ถ้ากินแล้วมันไม่ระคายท้อง เขาก็คงต้องมาอุดหนุนอยู่บ่อยครั้งอยู่ดี

ใช้เวลากินข้าวอยู่ไม่นาน ไม่ได้สนใจว่าในร้านใครจะเข้าใครจะออกไปบ้าง ทั้งข้าวทั้งอาหารก็ไม่มีเหลือ เขาจัดการเรียบ ถือคติที่ว่าคนหาเงินมามันเหนื่อย ต้องกินให้คุ้มเงินที่พ่อกับแม่ให้มาหน่อย

ไม่ได้ยอมรับเลย... ว่าตัวเองนั่นแหละกินเยอะเอง