EP 11 : รอดู

“ฮึ! หุบปากเดี๋ยวนี้ไอ้เชน อย่าพูดคำนี้ออกมาอีก มึงคิดว่า...กูจะเอาลูกสาวของไอ้เหี้ยนี่มายกย่องเป็นเมียลงเหรอวะ?”

“ก็...ไม่แน่นะครับ”

“ไปเลย ไอ้ตัสบุกไปแบบนั้นคงมีเรื่องแน่” ผมไม่สนใจต่อปากต่อคำเรื่องไม่เป็นเรื่องต่อเพราะอารมณ์ของไอ้เซตัสตอนนี้คงไม่ยอมให้จบเรื่องง่าย ๆ แน่ อีกอย่าง...ไอ้ห่านั่นก็ไม่รู้ว่าเมียน้อยสุดที่รักเคยเป็นอะไรกับไอ้เซตัสมากก่อน

ฮึ ๆๆ คงเป็นวันสนุกของผม และคงเป็นวันฉิบหายของใครบางคนแน่นอน

-เวลาต่อมา-

ตื๊ดดดด ตื๊ดดด

…เซตัส

ติ๊ด!

“อืมว่าไง จัดการเรียบร้อยแล้วเหรอวะ”

(มึงฟังกู ไอ้แท็คจับตัวเมียกูไป ตามให้กูหน่อย ตอนนี้กูกำลังโดนทิสาบีบให้ไปจดทะเบียน กูรู้ว่ามึงทำได้แค่นี้ล่ะ)

ติ๊ด!

ไอ้เซตัสกระซิบเหมือนแอบคุยโทรศัพท์แต่ผมได้ยินที่มันบอกชัดเจน ถึงจะไม่รู้รายละเอียดทั้งหมดแต่ก็รู้ว่าต้องทำอะไร

เรื่องแค่นี้ไม่ยากเกินความสามารถของผมหรอก เพราะตั้งแต่เด็กจนโตผมถูกเลี้ยงเพื่อให้เป็น หมารับใช้ แค่เรื่องตามหรือดมกลิ่นหาใครสักคนต่อให้เป็นใครก็ตามมันก็ง่ายนิดเดียว

-เวลาต่อมา-

ตื๊ดดดด ตื๊ดดด

...เซตัส

ติ๊ด!

“เออ คนของกูใกล้เจอมันแล้ว ทางนั้นล่ะเป็นไงบ้าง”

(ตายคู่) เสียงไอ้เซตัสตอบกลับมาเรียบ ๆ ทำให้ผมกำหมัดแน่น

“เกิดอะไรขึ้น”

(อาทินกรโกรธที่ถูกทิสาหลอกใช้เลยตามมายิงหน้าสำนักงานเขต XXX แล้วยิงตัวเองตายตาม)

“...คนอย่างทินกรไม่ยอมติดคุกหรอก” ผมพูดออกไปช้า ๆ เพราะรู้จักสันดานของคนที่ชุบเลี้ยงผมมาดี คนแบบนั้นไม่ยอมติดคุก ไม่มีทางแน่นอน ถ้ายังมีเงินก็จะใช้เงินซื้ออิสรภาพให้ตัวเองแต่วันนี้ที่ไม่เหลืออะไรเหตุผลเดียวที่ยิงตัวตายหลังจากฆ่าคนตายก็มีแค่ไม่ยอมติดคุกเท่านั้นล่ะ

(มึงพูดอย่างกับอยู่ในเหตุการณ์เลยว่ะ อาทินกรบอกเองว่าจะไม่ยอมติดคุกแล้วยิงตัวตาย นี่กูกำลังเคลียร์จะได้รีบไปช่วยปั้นชา ไม่รู้ป่านนี้ไอ้เหี้ยนั่นทำอะไรเมียกูแล้วบ้าง)

“ไม่ต้องห่วงกูจะช่วยมึงเต็มที่”

“นาย ได้พิกัดแล้วครับ” เสียงไอ้เชนแทรกขึ้นระหว่างที่ผมกำลังคุยโทรศัพท์กับไอ้เซตัส

“ได้พิกัดของมันแล้ว กูส่งให้ตอนนี้เลย”

(โอเคขอบใจมึงมาก)

ติ๊ด!

“ส่งมา แล้วบอกคนของเราให้ตามไปอย่าให้คลาดสายตา รอเซตัสไปแต่ถ้าสถานการณ์ไม่ดีก็เข้าไปช่วยปั้นชาก่อนได้เลย” ผมบอกไอ้เชนพร้อมสั่งงานต่อและทันทีที่ได้พิกัดผมก็ส่งต่อให้ไอ้เซตัสทันที

“...อ่าส์~” พอส่งพิกัดของไอ้แท็คให้ไอ้เซตัสเรียบร้อยผมก็นั่งคิดอะไรในใจก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง

“เป็นอะไรรึเปล่าครับนาย”

“ไอ้เหี้ยนั่นฆ่าตัวตาย”

“คุณทินกรเหรอครับ”

“อืม ในชีวิตกูจะมีไอ้เหี้ยตัวไหนอีกล่ะ” ทั้งชีวิตผมไม่ว่าจะเจอคนเลวแค่ไหนแต่ไม่เคยมีใครที่ผมเรียกว่า ไอ้เหี้ย สักคนนอกจากคนอย่าง...ทินกร

“แล้ว...นายจะบอกคุณแยมโรลว่ายังไงครับ” เสียงที่ค่อนข้างกังวลดังมาจากปากของไอ้เชนในขณะที่ผมกำลังนั่งจ้องไปข้างถนน

“...”

“นายครับ”

“รีบตายห่าทำไมวะ!” ผมสบถออกมามือค่อย ๆ กำแน่นขึ้นด้วยความโมโหที่พยายามเก็บไว้ตั้งแต่รู้ว่าทินกรยิงตัวตาย แต่ยิ่งเวลาผ่านไปนับเป็นวินาทีต่อวินาทีความโกรธของผมก็ยิ่งก่อขึ้นในใจ

“นาย... / กลับไปโรงพยาบาล”

“ครับ” ไอ้เชนรับคำสั่งก่อนจะขับรถต่อโดยที่ไม่มีคำพูดอะไรออกมาอีกใช้เวลาไม่นานผมก็มาถึงโรงพยาบาลที่ย้ายอานรินทร์มาผ่าตัด ผมเดินไปหน้าห้องผ่าตัดก็เห็นเธอนั่งอยู่ตรงนั้นคนเดียวด้วยอาการใจจดใจจ่อ ขนาดผมเดินมาใกล้แล้วยังไม่รู้ตัวแสดงว่าเธอยังไม่รู้เรื่องของพ่อเธอสินะ

“อารินทร์เข้าห้องผ่าตัดนานรึยัง”

“...ครึ่งชั่วโมงแล้ว” เธอมองมาหลังจากได้ยินเสียงผมก่อนจะตอบออกมาช้า ๆ แล้วมองผมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม

“มีอะไรรึเปล่า”

“...อาหมอบอกว่า นายสั่งให้ผ่าตัดคุณแม่วันนี้ คืออะไร?” น้ำเสียง สีหน้าและแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยของเธอทำให้ผมเอามือล้วงกระเป๋าช้า ๆ เพราะผมไม่คิดว่าอาหมอจะบอกลูกสาวคนไตรง ๆ

“อาหมอบอกผมว่าปล่อยไว้นานกว่านี้ไม่ได้แล้วผมเลยตัดสินใจให้ท่านผ่า”

“ใครจ่าย คุณพ่อ?”

“ไปรอที่ห้องพักฟื้นดีกว่าไหม การผ่าตัดใช้เวลานานนะ”

“ใครจ่าย?” เธอยังถามคำเดิมแล้วจ้องผมเขม็ง

“อยากให้ใครจ่ายล่ะหรืออยากจ่ายเอง”

“แค่ตอบคำถามง่าย ๆ มันจะตายรึไง”

“พ่อคุณจ่ายมั้งคุณหนู”

“ตกลงใครจ่าย...นายใช่ไหม” ก็ดีที่เธอรู้ว่าคนเป็นพ่อไม่มีทางยอมจ่ายค่าผ่าตัดให้แม่ตัวเองแน่ ดีเหมือนกันที่รู้เพราะถ้าคิดว่าพ่อตัวเองยอมจ่ายแล้วคงรู้สึกเสียใจแย่ที่พ่อเหี้ย ๆ ทำความดีกับลูกเมียไว้เป็นยครั้งสุดท้ายก่อนตายโหง

“ค่อยหาเงินมาใช้หนี้แล้วกัน ไปพักที่ห้องพักได้แล้วนั่งเกะกะเจ้าหน้าที่ทำไม”

“ยุ่ง!” เจ้าของเสียงตวาดเบา ๆ แล้วหันหน้ากลับไปจ้องหน้าห้องผ่าตัดอีกครั้ง

“ไปพักที่ห้องพัก”

“...” ไม่มีเสียงตอบรับจากเธอและคนฟังก็ทำเหมือนผมไม่มีตัวตนไปเฉย ๆ

ฮึ ๆๆ โอเค ไม่ไปก็ไม่ไป

“อ่าส์~”

ขวับ!

“นี่! จะมานั่งตรงนี้ทำไม!” เธอสะบัดหน้ากลับมามองแล้วตวาดด้วยเสียงที่ไม่ดังส่วนผมก็เอนหัวพิงกำแพง นั่งกอดอกพร้อมกับหลับตาช้า ๆ ผมเลือกที่จะไม่ตอบทำให้เธอขยับตัวแล้วกระแทกก้นลงที่เก้าอี้ตัวสุดท้าย

ฮึ ๆๆ

ผมลืมตาช้า ๆ ก่อนจะหันไปมองเลยโดน คุณหนู ขึงตาใส่

“อยากให้หนุนตักเหรอถึงขยับไปขนาดนั้น?”

“อย่ามาลามปาม! คิดว่าจ่ายค่าผ่าตัดให้คุณแม่แล้วจะทำอะไรก็ได้รึไงฮะ”

“ไปรอที่ห้องพักฟื้น การผ่าตัดไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง”

“ไม่ไป อย่ามา... / แยมโรล”

“...” เธอเงียบแต่จ้องผมด้วยสายตาโกรธ

“ไปรอที่ห้องพัก” ผมเน้นคำพูดให้ช้าที่สุด เผื่อว่าเธอจะไม่เข้าใจว่าผมพูดอะไร

“จะไปรู้เหรอว่าห้องไหน!” ฮึ ๆๆ คุณหนูขี้วีนเอาแต่ใจวีนออกมาอีกครั้ง

“ลุกสิเดี๋ยวพาไป”

“...”

“ลุกสิครับ...คุณหนู”

“...เฮอะ!” เธอต้องหน้าเหมือนอยากตรงมาหระชากหัวผมแต่ทำไม่ได้สุดท้ายก็แค่นเสียงแล้วลุกขึ้นยืนด้วยท่าทางกระแทกกระทั้น ผมได้แต่ส่ายหน้า ยิ้มมุมปากบาง ๆ ให้กับความนิสัยไม่ค่อยดีของเธอแล้วลุกขึ้นยืนบ้างก่อนจะเดินนำเธอไปที่ห้องพักฟื้นที่จองเอาไว้แล้ว

“เชน” มาถึงหน้าห้องพักไอ้เชนก็ยืนรออยู่ก่อนแล้ว

“ครับนาย”

“โทรตามหนูดีแล้วใช่ไหม”

“ครับ กำลังมาครับนาย”

“อืม” ผมพยักหน้ารับแล้วเดินนำเข้าห้องพักฟื้นที่ไอ้เชนเปิดประตูให้ส่วนคุณหนูก็เดินตามมาห่าง ๆ

“มึงสั่งอาหารรึยัง” ผมเดินเข้ามาข้างใน มองสำรวจห้องที่แยกเป็นสัดส่วนของห้องพัก VIP แล้วหันไปถามมือขวาของผมเอง

“ครับ”

“เมื่อไหร่จะมา”

“สักครู่ครับนาย นายจะทานเลยไหมครับ” ผมได้ยินคำถามแต่สายตามองไปทาง คุณหนู ที่เดินไปนั่งที่โซฟาด้วยอาการหน้าหงิกหน้างอ

“ไม่ล่ะ กูจะไปทำธุระต่อ มึงอยู่ที่นี่ จัดการที่เหลือให้กูด้วย”

“ครับ” ไอ้เชนรับคำสั่งผมก็ยังไม่ละสายตาจากเธอ

“ให้คุณหนูกินข้าวให้เรียบร้อย กินให้หมด ถ้าไม่หมด...กูจะจัดการมึง” ผมสั่งออกไปและทันทีที่ผมสั่งมือขวาของผมเสร็จคุณหนูที่นั่งหน้าตาบูดบึ้งก็หันมามองหน้าผมด้วยสายตาเอาเรื่องทันที

“อย่ามาบงการชีวิตคนอื่น!”

“จัดการให้เรียบร้อยนะไอ้เชน มึงทำไม่ได้กูเอามึงตายแน่”

“นี่! ฟังที่พูดบ้างรึเปล่า! อย่ามาบงการคนอื่น ฉันไม่ได้อยากกินข้าว อย่ามาบังคับแล้วก็อย่ามากดดันพี่เชน!” เธอวีนไม่หยุดแต่ผมเลือกที่จะหันกลับมาคุยกับไอ้เชนแทน

“กูไปก่อน เอากุญแจรถมา”

“นี่ครับนาย”

“นี่! อย่ามาทำตัวถือดีให้มันมากนะ!” เสียงเธอดังขึ้นอีกครั้งแต่ผมที่หยิบกุญแจรถมาจากมือไอ้เชนไม่ได้สนใจตอบโต้นอกกระมองหน้าคนของตัวเองแล้วพูดออกมาเบา ๆ

“อย่าให้รู้เรื่องนั้นเด็ดขาด”

“ครับนาย” ไอ้เชนรับคำเบา ๆ เหมือนกันผมก็เดินออกจากห้องทันทีต่อให้จะมีรัศมีของความไม่พอใจจาก คุณหนู แผ่กระจายออกมาแค่ไหนก็ตาม

ผมมีธุระต้องไปทำ ท่าทางจะอีกหลายธุระเลย และธุระแรกที่จะทำก็คือ...ไปดูศพ

“...ฮึ!”

...มึงจะรีบตายทำไมวะ มึงยังไม่อยู่รับความล่มจมที่มึงสมควรได้รับเลยนะ คนอย่างมึงสมควรตายง่าย ๆ ด้วยกระสุนนัดเดียวที่แค่ยิงให้สมองมึงกระจายแค่นี้เหรอ?

...คนเหี้ย ๆ อย่างมึงสมควรเจ็บปวดแค่นิดเดียวแล้วตายห่าตายโหงแค่นี้น่ะเหรอ มึงคิดว่ามันสมแล้วเหรอกับเรื่องเหี้ย ๆ ที่มึงทำไว้?

...คิดว่าคนอย่างกูจะยอมให้มึงตายโหงสงบเหรอ ไม่มีทาง ต่อให้มึงตายโหงตายห่าไปแล้วก็ก็จะจองล้างจองผลาญจองเวรจองกรรมกับคนอย่างมึงต่อ เงยหน้ารอดูผลงานของกูจากนรกขุมสุดท้ายได้เลยเพราะกูจะเล่นลูกมึงเอาให้มึงอยากแหกนรกออกมาเลยไอ้สารเลว