ตอนที่ 02 ผู้ชายแปลกหน้า

EP02

.

.

.

"ผมมิก้านะ...คุณชื่ออะไร" คำถามของคนข้างกายทำเอาเพลงพิณที่นั่งเกร็งบนรถมาหลายนาทีสะดุ้งตกใจ มือบางคลายออกจากกระโปรงแล้วหันไปมองมิก้าที่บังคับจะมาส่งเธอให้ได้

"เพลงพิณค่ะ..."

"ชื่อเพราะจัง"

"...." หญิงสาวไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เธอกวาดสายตามองบริเวณข้างทางด้วยความกังวลใจ ปกติเวลาเดินทางถึงหอพักของเธอไม่ได้ใช้เวลานานขนาดนี้ มันผิดปกติไปแล้ว... "จอดรถให้หนูด้วยค่ะ มันไม่ใช่ทางกลับหอหนู"

"แล้วใครบอกว่าผมจะพาเพลงกลับหอ"

"หมายความว่ายังไงคะ คุณหลอกหนู.."

"ผมไม่ได้หลอกซะหน่อย..." มิก้าตอบหน้าตาย แล้วจอดรถไว้ที่ข้างทาง ชายหนุ่มเอี้ยวตัวไปหาเธอแล้วยื่นมือปัดปอยผมบนใบหน้าสั่นเทาออก "คนเป็นแฟนกัน เขาก็ต้องนอนห้องเดียวกันไม่ใช่หรอ..."

"อึก...คุณเข้าใจอะไรผิดรึป้าวคะ มันแค่การแสดง" เพลงพิณหลุบตามองหน้าขาตัวเองด้วยหัวใจที่เต้นโครมคราม เธอไม่สามารถมองออกได้เลยว่าผู้ชายคนนี้กำลังคิดอะไร

"แต่ผมอยากเป็นแฟนกับเพลงจริงๆ นะ..." ไม่พูดเพียงเท่านั้นมิก้ายังเลื่อนมือสอดเข้าใต้กระโปรงจนเพลงพิณต้องหลับตาแน่น เรียวขาหนีบเข้าหากันแน่น สถานการณ์ตรงนั้นพลอยทำให้เม็ดเหงื่อผุดตามกรอบหน้านวลไม่หยุด ขัดกับเครื่องปรับอากาศในรถอย่างสิ้นเชิง...

"เราพึ่งรู้จักกัน ถ้าอยากเป็นแฟนก็ต้องจีบสิคะ มาทำแบบนี้มันไม่ถูกนะ.."

"ผมไม่อยากเสียเวลาจีบแล้ว เดี๋ยวคนอื่นมาแย่ง ยิ่งน่ารักแบบนี้ซะด้วย"

"อื้อ!!" จบประโยคมิก้าก็ก้มหน้าประกบจูบเธอ มือยังคงลูบอยู่หน้าขาอ่อนทำให้ร่างกายมันเกิดอาการร้อนวูบวาบ ก่อนจะรู้สึกตัวอีกทีแรงบีบเนินอวบแรงๆ ก็เข้าเล่นงาน เพลงพิณพยายามปัดสัมผัสหยาบโลนจากจุดสำคัญออก มิก้าจึงรวบข้อมือเธอแล้วบีบไว้ด้วยมือข้างเดียว...

"อึก..." พอผละใบหน้าออก ใบหน้าหวานก็แดงกํ่า เธอสูดหายใจเข้าปอดแรงๆ จูบเมื่อครู่นี้มันไม่ได้นุ่มนวลเหมือนตอนแรกจนเธอเริ่มแอบกลัวผู้ชายตรงหน้า

"เข้าใจตรงกันใช่มั้ย....เพลงเป็นแฟนผมแล้วนะ..." มิก้าจ้องมองคนตรงหน้าด้วยแววตาคาดคั้นคำตอบ มือหนายังคงลูบเนินอวบเบาๆ แล้วส่งยิ้มอ่อนๆ ไปให้ ทวามันกลับขนลุกมากกว่ารู้สึกดี ด้านเพลงพิณที่ถูกกดดันด้วยสถานการณ์ยากจะคาดเดา เธอหวาดกลัวสุดขีด หากตอบในสิ่งที่มิก้าไม่ต้องการได้ยิน บางทีผู้ชายคนนี้อาจจะพลั้งมือฆ่าเธอ...

"ตอบช้าจัง.." ใบหน้าหวานเบือนหนีในทันใด ตอนที่มิก้ากำลังจะโน้มตัวลงมาประกบจูบอีก

"ค่ะ...ถ้าได้คำตอบที่พอใจแล้วก็พาหนูกลับสักที" มือเล็กพยายามดันอกแกร่งเอาไว้ มิก้าที่ได้ยินคำตอบพึงพอใจไม่น้อย ชายหนุ่มคลายมือออกจากเนินอวบแล้วก้มหน้ากัดไหล่เธอเบาๆ ด้วยอาการมันเขี้ยว..

"ครับ กลับห้องของเรากัน" เพลงพิณที่มั่นใจว่าจะได้กลับห้องตัวเองหันไปมองมิก้าอีกครั้งด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ ห้องของเรา? แปลว่ามิก้าต้องพาเธอกลับห้องตัวเองแน่นอนและนั้นมันไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการ...

"หนูต้องการกลับห้องตัวเองค่ะ"

"ได้ไง เพลงต้องไปอยู่กับผมสิ เราเป็นแฟนกันนะ"

"....." นํ้าเสียงเรียบนิ่งพูดออกมา แล้วหันไปมองเธอที่นิ่งเงียบ

"หรือว่าเพลงแอบซ่อนใครไว้ในห้อง? "คำถามนั้นมันดูเหมือนไม่มีอะไรแต่มันกลับทำให้ร่างกายเธอมันกระตุกวูบขนอ่อนลุกชันทั่วร่างกาย

"เปล่าค่ะ เพลงแค่อยาก..."

"ชู่ววว..." ไม่ทันที่เธอจะได้พูดอะไรต่อ มิก้าก็ยื่นนิ้วชี้มาแตะบนริมฝีปากเธอเป็นเชิงห้ามให้หยุดพูด "เพลงไม่ต้องพูดอะไรแล้ว เข้าใจใช่มั้ยครับ?" ใบหน้าหล่อเหลาเอียงคอมองเธอด้วยท่าทีแปลกๆ ความรู้สึกนี้ทำให้เพลงพิณเผลอกัดปากตัวเองแล้วจำใจพยักหน้าตอบอย่างเลี่ยงไม่ได้ เขาบังคับเธอด้วยท่าทางและคำพูดแต่มันกลับน่ากลัวกว่าบังคับด้วยการใช้ความรุนแรงซะอีก เธอรู้สึกแบบนั้น...

"ดีมากครับ..." พอคนตัวเล็กเงียบ มือหนาก็ยื่นไปลูบผมสลวยด้วยความเอ็นดู ริมฝีปากหยักยื่นไปขบเม้มใบหูขาวเบาๆ เป็นเชิงหยอกล้อแล้วกระซิบออกมา "เดี๋ยวถึงห้องให้รางวัล.."

.....

น้องหนีเสือมาปะ…อะไรบอกไรท์ที5555555555555555

Next…

"ก็เพลงน่ารักเกินไป ผมอดใจไม่ไหว..."