ตอนที่ 3 เพราะผู้ชายคนเดียว

LOVE SHOP ร้านลับซ่อนสเน่หา

บทที่ ๓

เพราะผู้ชายคนเดียว

สิบเจ็ดปีก่อนหน้า

ในวันจบการศึกษามัธยมตอนต้น ทุกคนต่างร่วมยินดีกับความสำเร็จของกันและกัน

"ดวง ยินดีกับเอ็งด้วยนะ" ปืนลูกชายผู้ใหญ่บ้าน ยื่นดอกกุหลายแดงดอกใหญ่มาให้

"ขอบใจจ้ะ เราก็ยินดีกับปืนเหมือนกันนะ" ดวงสวาทยิ้มอย่างเป็นมิตร เธอรู้ว่ากรกมลแอบชอบปืนมานานแล้ว และของของเพื่อนเธอย่อมไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยว แต่เมื่อเด็กชายเดินมายื่นดอกไม้ให้ขนาดนี้ จะไม่รับก็คงจะเสียน้ำใจแย่

"คือเรามีเรื่องจะบอกดวงจ้ะ คือเราชอบดวงมาก เราลองมาคบเป็นแฟนกันดูไหม?" เด็กชายรวบรวมความกล้าบอกชอบเด็กหญิงตรงหน้า แม้ดวงสวาทจะมีผิวที่คล้ำ แต่กลับมีดวงหน้าที่คมเข้ม และดูหวานในคราเดียวกัน มองผ่านๆ อาจจะไม่สวยสะดุดตาแต่ถ้าได้มองด้วยความเพ่งพิศแล้วจะเห็นถึงเสน่ห์ที่น่าหลงไหล

"ขอบใจมากนะปืนที่มีความรู้สึกดีๆ ให้เรา แต่เราขอรับแค่ดอกไม้กับคำยินดีก็พอ " ดวงสวาทปฏิเสธอย่างนุ่มนวล ด้วยความที่เธอก็ไม่ได้รักใคร่ชอบพอปืนสักนิด มันจึงไม่ใช่เรื่องยากที่เธอจะเลือกปฏิเสธ

"ทำไมล่ะดวง หรือเป็นเพราะอีแดง" เด็กชายหัวเสีย เขาไม่ใช่คนที่จะโดนปฏิเสธได้ เขาเป็นลูกผู้ใหญ่บ้านเชียวนะ ทางบ้านก็มีฐานะความเป็นอยู่ที่ดี พ่อแม่ของเขาก็ตามใจเขามาแต่เด็ก เขาไม่เคยผิดหวัง ไม่เคยไม่ได้อะไรก็ตามที่เจาเอ่ยปากอยากได้ จนมาโดนดวงสวาทปฏิเสธเนี่ยล่ะ

"ไม่ใช่เพราะแกงหรอกจ้ะปืน คือเราไม่ได้ชอบปืน แล้วอีกอย่างในเมื่อปืนรู้ว่าอีแดงมันชอบ ทำไมไม่เปิดโอกาสให้มันบ้าง " ดวงสวาทอธิบาย ทำไมเขาจะไม่เปิดโอกาสให้กรกมลล่ะ เขากับกรกมลได้กันมาตั้งหลายทีแล้ว แต่เขาขอให้มันเก็บไว้เป็นความลับ เพราะยังเด็กทั้งคู่ เขาอ้างกับกรกมลว่าหากผู้ใหญ่รู้เรื่องนี้จะให้เขาไปเรียนต่อที่กรุงเทพ กรกมลเลยยอมเขาทุกอย่าง

"พวกมึงทำอะไรกัน" เสียงของกรกมลดังขค้นข้างหลังปืน

"ไม่มีอะไรหรอก ปืนมันแค่มาแสดงความยินดีที่เรียนจบเฉยๆ" ดวงสวาทพยายามอธิบาย เพราะเห็นจากสีหน้าของกรกมลแล้วไม่สู้ดีนัก

"แสดงความยินดีอะไรกัน กูก็เรียนจบพร้อมอีดวง ทำไมปืนไม่มาแสดงความยินดีกับกูบ้าง แล้วดอกกุหลาบนั่นคืออะไร ปืนให้มึงหรอ?" กรกมลเริ่มโวยวายเสียงดัง

"ใจเย็นสิอีแดง มันไม่มีอะไรแค่ดอกไม้เอง"

"แค่ดอกไม้งั้นหรอ มึงอ่อยผัวกูหรออีดวง"

"กูเปล่า ดอกไม้ดอกนี้ปืนมันเป็นคนเอามาให้กูเอง กูไม่ได้ไปเรียกร้องอะไรจากมันสักหน่อย"

"ถ้ามึงไม่อ่อย ปืนจะเอาดอกไม้ให้มึงทำไม เสียแรงที่มึงเป็นเพื่อนรักกู กูไม่เคยคิดเลยนะว่ามึงจะแทงข้างหลังกูแบบนี้ อีเพื่อนเลว" กรกมลปรี่เข้ามาตบตีดวงสวาทอย่างบ้าคลั่ง ดวงสวาทไม่ได้ตอบโต้เพียงแต่ปัดป้องเท่านั้น

"หยุดนะอีแดง!! ไม่หยุดก็ไม่ต้องเอาหน้าเน่าๆ ของมึงมาให้กูเห็นอีก" เสียงปืนดังกังวาลขึ้น และมันหยุดกรกมลได้ทันที

"มึงกล้าว่ากูหรอไอ้ปืน กูจะไปบอกพ่อแม่กู พ่อแม่มึงว่ามึงได้กูแล้ว" กรกมลขู่ปืน สิ่งที่กรกมลพูดเรียกความสนใจจากคนรอบข้างได้อย่างดี ในสมัยก่อนแม้จะมีการสอนให้รักนวลสงวนตัวมากแค่ไหน แต่เพราะบ้านยากจนเลยทำให้พ่อแม่บางคนไม่ได้ตามสอดส่องพฤติกรรมของลูกหลานมากนัก เช้าออกไปทำงาน เย็นกลับบ้านมาพักผ่อน

"บอกไปก็เท่านั้นแหละอีแดง พ่อกูเป็นผู้ใหญ่บ้านนะเว้ย พ่อแม่มึงทำอะไรกูไม่ได้หรอก" ปืนเอ่ยเยาะเย้ย

"กูจะให้พ่อแม่กูไปแจ้งความ ถ้ามึงไม่รับผิดชอบแต่งงานกับกู" กรกมลยังไม่วายเลิกข่มขู่ปืน เด็กหญิงคิดว่าการเอาตำรวจมาขู่จะทำให้เด็กชายหวาดกลัวสักนิด แต่ไม่เลยเขาทำเพียงยักไหล่แล้วหันหลังเดินหนีไปเท่านั้น

"เพราะมึงอีดวง วันนี้ต่อไปจากนี้มึงกับกูไม่ใช่เพื่อนกัน" กรกมลพูดเสียงกร้าวก่อนวิ่งตามปืนออกไป

ดวงสวาทได้แต่ถามตัวเองว่าเธอผิดอะไร เธออยู่ของเธอดีๆ ไม่เคยไปวุ่นวายกับเด็กชายเลยสักนิด เมื่อเด็กชายมาสารภาพว่าชอบเธอ เธอก็เอ่ยปากปฏิเสธอย่างไม่ลังเลด้วยซ้ำ แล้วทำไมเพื่อนของเธอถึงไม่คิดจะฟังเธอบ้าง มาตัดสินเอาว่าเธอไปอ่อยเด็กชายผู้เป็นที่รักของตัวเองจนเกิดการทะเลาะวิวาทเกิดขึ้น แล้วก็มาตัดความสัมพันธ์การเป็นเพื่อนระหว่างเธอ แต่เมื่อคิดดูแล้วในเมื่อเรื่องนี้เธอไม่ผิด เธอก็ไม่จำเป็นต้องเก็บมาใส่ใจนักในเมื่อไม่อยากเป็นเพื่อนกันแล้วก็ขอให้ต่างคนต่างอยู่ไปเถิด

ไม่นานหลังจากนั้นข่าวการแต่งงานของปืนกับกรกมลก็กลายเป็นที่นินทาของคนในหมู่บ้าน ด้วยเพราะทั้งสองยังเยาว์วัยทั้งคู่ แต่แม่ของกรกมลไม่ยอมให้เรื่องราวจบลงหากไม่เกิดการแต่งงาน ทางผู้ใหญ่บ้านพ่อของเด็กชายปืนก็จำใจจัดงานแต่งให้ลูกชายตัวเองกับกรกมลอย่างเสียมิได้ แต่การแต่งงานของทั้งสองก็จบลงด้วยระยะเวลาเพียงสามปีเศษเท่านั้น เนื่องจากปืนได้ซ้อมกรกมลทั้งเช้าเย็นจนหญิงสาวทนไม่ได้หอบผ้าหอบผ่อนหนีจาก ดวงสวาทได้ข่าวจากรุ่นพี่ในหมู่บ้านว่ากรกมลไปเป็นเมียเช่าฝรั่งอยู่เมืองพัทยา เมืองที่แสงสีรุ่งเรือง ขึ้นชื่อเรื่องผู้หญิงขายบริการ ด้วยความที่วุฒิมีแค่มัธยมสามจะหางานอะไรคงยาก งานเดียวที่ยังพอให้เพื่อนของเธอเลี้ยงชีพก็คงไม่พ้นการขายเนื้อหนังมังสาให้ฝรั่งมังค่าได้ชื่นชม

"ดวงสนใจไปทำงานด้วยกับพี่ไหม เงินดีเชียวนะ อีกอย่างเราก็สิบแปดย่างสิบเก้าแล้วไม่ใช่หรอ" นวลรุ่นพี่คนที่เล่าข่าวคราวของกรกมลให้เธอฟังอยู่เสมอ

"ฉันก็อยากได้เงินนะจ้ะพี่นวล แต่ฉันคงสวยไม่พอหรอกจ้ะ" ดวงสวาทเอ่ยปฏิเสธ

"ใครว่าดวงไม่สวย รูปร่างหน้าตาแบบดวงเนี่ยล่ะฝรั่งชอบนักเชียว" นวลพรรณยังคงเกลี้ยกล่อมหญิงสาว

"ถ้าอย่างนั้นฉันขอปรึกษาพ่อกับแม่ก่อนได้ไหมจ้ะ"

"ปรึกษาพ่อกับแม่เอ็ง เขาก็ไม่ให้ดวงไปล่ะสิ คงไม่มีพ่อแม่คนไหนอยากให้ลูกไปทำงานแบบนี้น แต่พี่อยากให้ดวงลองคิดดูว่า หากดวงไปทำงานตรงนี้ไม่กี่ปีก็ปลดหนี้ให้พ่อกับแม่ได้แล้ว ดีไม่ดีอาจจะได้ฝรั่งเลี้ยงดูปูเสื่อจนสุขสบายก็ได้ ดวงไม่อยากให้พ่อแม่สบายหรอ" ดวงสวาทอดคิดตามที่นวลพรรณพูดไม่ได้ สุดท้ายแล้วเธอควรจะตัดสินใจในทิศทางไหนดี