ตอนที่ 2 เพื่อนในวันเด็ก

LOVE SHOP ร้านลับซ่อนสเน่หา

บทที่ ๒

เพื่อนในวัยเด็ก

"ดวง ดวงสวาทหรือเปล่า" เสียงเรียกที่ดังขึ้นทำให้หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมามอง ผู้หญิงร่างอวบอัดตรงหน้าช่างคุ้นตาเธอเสียเหลือเกิน

"ฉันเองไง แดง แดงที่อยู่หมู่บ้านเดียวกันตอนเด็กๆ จำฉันได้หรือเปล่า?" หญิงสาวพยายามรื้อฟื้นความทรงจำให้กับดวงสวาท

"อ๋อ อีแดง จำได้สิ ไปยังไงมายังไงถึงมาที่นี่ได้ล่ะ" ดวงสวาทเอ่ยถามเพื่อนในวัยเด็ก ตอนนี้กรกมลดูเป็นคนมีฐานะร่ำรวยกว่าเธอเสียอีก

"พอดีกูได้ผัวฝรั่ง มันซื้อบ้านให้กูตรงหมู่บ้านหัวมุมถนนเลยไปสองแยกนี่ล่ะ แล้วมึงล่ะอีดวงได้ข่าวว่ามีผัวฝรั่งทำไมถึงได้มาเปิดร้านขายของ แทนที่ที่จะอยู่เป็นคุณนายสบายๆ" กรกมลจีบปากจีบคอคุยกับเธอ แต่สายตาก็บ่งบอกถึงความดูถูก

"ผัวกูตายแล้ว มันทิ้งสมบัติไว้ไม่เยอะ กูก็เลยเอามาเปิดร้านขายของอย่างที่มึงเห็นเนี่ยแหละ" ดวงสวาทบอก เธอพอมองออกว่าเพื่อนของเธอต้องการข่มเธออยู่ไม่น้อย แต่เธอก็ไม่ได้คิดจะชิงดีชิงเด่นกับเพื่อนในวัยเด็กของเธอสักนิด ต่างคนต่างเติบโตและมีวิถีหนทางชีวิตเป็นของตัวเอง หากเพื่อนเธออยากให้เธอริษยาความสุขสบายที่เพื่อนเธอมี เธอคงไม่รู้สึกอะไร นอกจากยินดี เธอรู้ว่ากว่าจะผ่านมาจนถึงทุกวันนี้เพื่อนของเธอและตัวเธอเองผ่านเรื่องราวอะไรมาบ้าง

"อย่างว่านั่นแหละวาสนาคนเราไม่เท่ากัน มึงดูกูสิวันนึงไม่ต้องทำอะไรเลย มีเงินใช้ มีบ้านหลังใหญ่ให้อยู่ มีผัว ผัวคอยเลี้ยงดูก็แบบนี้แหละ"

"ก็คงจริงอย่างที่มึงว่าแหละอีแดงวาสนาคนเราไม่เท่ากัน แต่พอมีวาสนาแล้วก็อย่าทำตัวเป็นวัวลืมตีนเสียล่ะ กูอาจจะไม่มีเท่ามึงแต่กูก็ไม่เคยให้คนทางบ้านอยู่แบบอดๆ อยากๆ นะ มึงล่ะได้ข่าวว่ายายแววกับตาดำพ่อของมึงยังต้องไปกู้หนี้ยืมสินคนอื่นอยู่เลย มึงไม่กลับไปดูแลพวกแกบ้าง" เธอว่าจะไม่ต่อล้อต่อเถียงกับเพื่อนคนนี้แล้วนะ ดวงสวาทเธอไม่รู้หรอกว่ากรกมลมีทรัพย์สมบัติจากสามีชาวต่างชาติเท่าไหร่ แต่ที่สามีเธอทิ่งไว้ให้ก็ไม่ได้น้อยเสียทีเดียว บ้านหลังใหญ่หมู่บ้านเดรยวกับที่กรกมลโอ้อวดใส่เธอเมื่อกี้ ที่ดินอีกสามสี่แปลงที่เธอปล่อยเช่า ยังไม่รวมเงินในบัญชีอีกเป็นสิบล้าน แต่เธอถือคติที่ว่าเงินมันย่อมหายไปในทุกวัน หากไม่หาเพิ่ม เธอจะอยู่สุขสบายเป็นคุณนายเหมือนเพื่อนขแงเธอก็สามารถทำได้ไม่ยาก แต่เพราะเธอลำบากและสู้ชีวิตมาตลอดเธอเลยกลัวที่วันนึงจะกลับไปเป็นแบบเดิม

"พ่อแม่กูเขาทำตัวของเขาเอง เรียนผูกก็ต้องเรียนแก้ กูคงตามแก้ให้ไม่ได้" กรกมลอดคิดถึงตอนที่พ่อแม่ของเธอหมั่นโทรศัพท์มาขอเงินจากเธอ ในตอนแรกสามีชาวต่างชาติก็เข้าใจให้เสมอ พอมาระยะหลังเขาเริ่มบ่ายเบี่ยง และมักถามหาเหตุผลว่าทำไมเขาต้องเลี้ยงดูครอบครัวของพ่อแม่เธอด้วย

"กูก็เห็นมึงอยู่ดีมีสุข ทำไมไม่หันไปดูแลพวกแกบ้าง เห็นแม่กูโทรมาบอกว่าตาดำเข้าโรงพยาบาลมึงไม่กลับบ้านไปดูแกหน่อยหรือไง" ดวงสวาทยังคงพูดต่อ

"มึงไม่ต้องยุ่งเรื่องของกูหรอกอีดวง เอาตัวเองให้รอดก่อนก็พอ ดูสภาพมึงตอนนี้สิ แม่หม้ายผัวตายต้องกลับมาทำมาหากินลำบากเหมือนเดิมแล้วสินะ"

"กูก็ทำมาหากินของกูเรื่อยนั่นแหละ ไอ้ที่มีอยู่มันก็หมดไปข้างหน้า หามาไว้ให้อุ่นใจยังดีเสียกว่า"

"คำพูดสวยหรูของคนจนกูพอจะเข้าใจได้ งั้นมึงก็ก้มหน้าก้มตาทำมาหากินของมึงต่อไปเถอะ กูไม่อยู่กวนมึงแล้ว ตอนแรกที่ทักก็คิดว่าอยู่ดีมีสุข ไม่คิดจะตกอับขนาดนี้ แล้วบอกไว้ก่อนนะเดือดร้อนอะไรมาไม่ต้องสิ่งมาหากูนะ กูไม่ช่วยหรอกนะ" พูดจบกรกมลก็สะบัดหน้าเดินจากไป ทิ้งให้ดวงสวาทส่ายหัวอย่างระอาใจ เธอรู้ดีว่าทำไมเพื่อนของเธอถึงมีกิริยาแบบนี้กับเธอ เรื่องในอดีตยังคงฝังใจกรกมลไม่เคยลืมสินะ ทั้งที่เรื่องนั่นเป็นเรื่องไม่เป็นเรื่องแท้ๆ ผ่านมาเกือบจะสิบเจ็ดปีแล้วก็ยังคงเป็นบาดแผลของคนทั้งคู่อยู่เสมอ